Vanmorgen om zeven uur leek het alsof ik mannenstemmen hoorde onder mijn slaapkamerraam.... Griezelig, want ik was alleen in huis en onze hond, Boris, gaf geen kik. Gelukkig vermoedde ik dat het de ramenmannen zouden kunnen zijn om eindelijk het buitenschrijnwerk te komen afwerken. Ik kleedde me snel aan en haastte me naar beneden. Boris is zoals elke ochtend blij om me te zien en wanneer ik de deur open naar de tuin, pas wanneer hij het vreemd volk op het terras ziet laat hij zich horen.
Wat een waker. En ik maar denken dat hij een goede investering is als alarmsysteem. Niet dus...
Het is hier dus weer een geklop en een geboor en gezaag van jewelste en waauw, wat geniet ik ervan. Eindelijk gaat het afgewerkt worden en kunnen we gerust de winter in.
Terwijl ik ontbijt gaat de deurbel opnieuw. De tweede werkploeg die arriveert, dit keer om de nieuwe veluxen te plaatsen... Wekenlang is er niemand te zien en nu krijg ik weer een concentratie aan werkvolk over de vloer. Maar goed. Zo ben ik er ineens vanaf.
Nu nog de laatste keukenloodjes, wat prutswerk hier en daar en de schilder en ons huis is klaar voor de volgende paar jaar..
Hoewel...
Nu we vorige week de garage gewit hebben en de wasplaats, steekt de kelder wel heel somber af. Misschien moeten we daar toch ook meteen eens even. We hebben toch nog heel wat verf over dus... Maar dat is voor later.
Nu stort ik me eerst naarstig op de voorbereiding van Module 2 van de bibliodramaopleiding van volgend weekend.
En morgen ga ik op een vormingstweedaagse rond liturgie van de gevangenispastoraal in Drongen.
Woensdagavond en donderdagavond krijg ik dan vicarissen op bezoek ...
Het zal een bezige week zijn.
Hoe zou ik dat toch gecombineerd gekregen hebben met mijn job.
Maar het blijft wel lastig om vast te stellen dat wanneer je geen betaald werk doet, dat je dan voor heel veel mensen gewoon "niet werkt"... Het zoeken naar erkenning en waardering blijft me dus vergezellen.
