Ik heb de laatste dagen heel erg genoten van mijn volwassen kinderen.

Dochterlief die thuis studeerde en hele ratelende enthousiaste rechtenverhalen als een saus over elke maaltijd of elk pauzemoment uitgoot. 's Avonds samen naar een romantische komedie kijken , nippen van wat thee of een zalige zelfgemaakte smoothie. 

Ik ga haar missen als het gewone academieleven weer start.

Anton die nu hij in Hasselt samenwoont met Lore, veel te weinig hier is. Maar hij belt me wel als hij in de auto zit onderweg naar huis. Of wanneer Lore naar de volleybal is en dan hebben we zo een lange verhaalgesprekken. Het is niet altijd eenvoudige kost, maar toch is het heel fijn. 

David is toch een verhaal apart. De meest afwezige en toch meest aanwezige zoon die even nu in het land plooien wil glad strijken en zijn "wijsheid" verankeren... Niet veel samen doen en toch gewoon het samen-zijn is zo heerlijk. 

En Simon ... Hij laat nooit echt in zijn kaarten zien , mijn stoere, peperkoeken, oudste zoon... Maar ik ben zo fier op hem, op hen allemaal trouwens. 

De grote evenwichtsoefening voor elke moeder, elke ouder tussen loslaten en vasthouden, zelf laten kiezen en toch subtiel bijsturen... Maar met het "subtiele" daar heb ik het moeilijk mee... Dat is mijn levenslange werkpunt vrees ik. 

Intussen genieten we toch maar van het woordspel en schaduwspel van de uitgebreidere kroost. want bij elk van hen hoort ook een extra kind, drie extra dochters en een extra zoon... Super toch.