Het is eens wat anders. Een citytrip is al gauw voor mij synoniem voor lange wandelingen en na enige tijd je benen voelen krimpen. Of ssnelle, enigszins gejaagde verplaatsingen met de metro drummend en door horde mensen meegezogen door onderaardse mollenpijpen. 

Ik vond het eerst maar en vreemd idee van mijn ventje. Parijs met de fiets. Maar hij is een ezel en zette door. Het kostte wel eerst heel wat zoeken en puzzelen voor we het systeem van de leenfietsen ontcijferd hadden. Maar eens het gelukt was en we daar stonden met onze "veroverde" fiets in onze handen, voelden we ons als uitgelaten kinderen op een langverwacht uitstapje...

Zalig...Het moet vreemd geweest zijn om me te zien voorbijsuizen. Ik zat zowaar van pure deugd te stralend op die fiets. 

We reden dwars door het Bois de Boulogne gewoon onze neus achterna naar de Eifeltoren..., alle files voorbij, tijd om rond te kijken en puur genieten. 

Bij de Eifeltoren heerste wel al een parkeerprobleem... ook voor de fiets. Het was zoeken voor een vrij plaatsje in verschillende fietsstallen in de buurt. Bij de Eifeltoren heb ik altijd zo een echt "toeristengevoel", een plek waar je MOET zijn als je Parijs bezoekt. Ik heb dan ook altijd de neiging om er van weg te lopen, was dus ook nog niet tot boven geweest. Wie wil nu uren van zijn stadsbezoek besteden aan aanschuiven in een rij voor een ticket. MAAR mijn superman had geboekt via het wondernet en dus waren we gewoon TE VROEG en mochten we nog niet aanschuiven. We hadden nog ruim de tijd voor een wandeling langs de herdenking van de Algerijnse oorlog en een heerlijke koffie in een echte Parijse bistro met authentieke ober die natuurlijk ook enkele obligate woordjes Nederlands sprak... Kwestie van je vooral "geen" toerist te voelen. 

Parijs de lichtstad... boven op dat stalenmonument... Je kan er niet voorbij. Het blijft een kunstwerk en inderdaad , de moeite van het bezoeken waard, zeker als je met een staalingenieur je leven deelt. 

Maar het viel ons wel op dat het kunstwerk waar ook zijn stempel op staat, het museum van de Fondation Louis Vuitton, maar heel schamel verlicht bescheiden verdwijnt in het duistere bos... Vreemd... 

Een wandeling over de kerstmarkt op de Champs Elysees ontlokt ons de idee: helemaal een kerstfeest zoals Jezus het gedroomd had.