Gisteren heb ik mijn eerste lesdag Hebreeuws gehad.
Een hele dag zaten we als eersteklassers letters te oefenen en na te tekenen
Het is heel verrassend hoe ingewikkeld dat opeens weer wordt. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat leren lezen toch net wat makkelijker gaat wanneer je jonger bent.
De Joden beginnen er naar het schijnt al mee wanneer de kinderen nauwelijks 3 zijn.
We kregen er gelukkig ook heel wat verhaaltjes, filmpjes en liedjes bij....
Zo werd het toch wat verteerbaarder.
Maar we zullen moeten oefenen.
Mijn letterkaartjes liggen klaar. Die heb ik alvast gemaakt.
Ik heb een mand om die onder de knie te krijgen: lezen , schrijven en rekenen.
Meteen werd mijn haat liefde verhouding met het Hebreeuws ook heel erg voelbaar.
Enerzijds is het de taal van de Bijbel van Jezus. Zo leerde Hij de Ene kennen.
Zo ging Hij Zijn weg door de prachtige letters en verhalen die zo subtiel de verwondering en samenhang van de hele wereld in taal en teken in woord en zin, in letters, cijfers en volgorde trachten te verwoorden en verbeelden.
Zelfs na één dag les ben ik al helemaal geprikkeld om het zekere besef dat ik op deze weg maar enkele mini-stapjes zal kunnen zetten.
Anderzijds is het de taal van een volk dat een geschiedenis heeft van voortdurende verdrukking, van vervolging, angst en vluchten. Maar dat nu ook op een even subtiele manier als haar taal het bestaansrecht aanvecht van een ander volk op dat stukje aarde dat men Heilig Land noemt. Hoe rijm je de schoonheid van hun taal en boodschap met de rauwheid van hun optreden en staatsorganisatie?
Verwondering en verontwaardiging, hand in hand.
Gedenk dat je zelf slaaf geweest bent in Egypte....
