Gisteren kwamen er in de loop van de dag maar liefst 4 verschillende werkploegen langs om 4 verschillende opdrachten uit te voeren. 

De vloerverwarming en de waterleiding zijn geïnstalleerd,

Er is aan het dak gewerkt, maar de regenbuis kon nog steeds iet gemonteerd worden door een wiebel wankel muurtje dat eerst moet gerepareerd. De elektrische installatie is op punt gezet en de architecte is op inspectie geweest. Vandaag wordt er opgeruimd, de ramen dicht getimmerd en het wankele muurtje verstevigd... 

Het schiet op. 

Gisteren kon ik het even allemaal niet hebben en zag ik vooral op tegen het bergen werk dat mij nog wacht. 

Daarvoor had ik geen sabbatjaar genomen...

Maar vandaag kijk ik er weer anders tegen aan. 

een week stille mindfulle retraite zal me wel leren relatieveren, hoop ik. 

Vorige week , Aland, werden we helemaal ondergedompeld in lichaamswerk en bibliodrama.

De dag opende zich in een grote kring buiten waar in 4 talen de tekst van Psalm 139 gelezen wordt.

Na het heerlijke ontbijt met onafscheidelijke knackebröd, vliegen we erin. 

Ruth uit Duitsland en Kimmo uit Finland zijn onze begeleiders. 

Kimmo verwelkomt ons in een kring van prachtige foto's. 

Welke foto vertelt iets over jou? 

Een vrouw met een minimum aan bagage. 

Achter haar een trap, komt ze daar vandaan? En donkerte...

Ze gaat naar buiten, naar het licht.

Je kan niet zien wat er buiten is. 

Maar iemand wacht op haar... 

De foto is wazig, genomen door een ruit waar de mist vanaf geveegd is? 

Interessant beeld. 

Ruth neemt ons daarna op een heel rustige, duidelijk ervaren manier mee in een hele reeks lichaamsoefeningen op verkenning naar ons eigen wezen en naar elkaar. Het vraagt telkens weer overgave om erin mee te gaan, maar dan blijken al snel levendige banden vol vertrouwen te ontstaan met mensen die je kort tevoren helemaal niet kende. 

Vertrouwen, daar draait het toch vaak om: jezelf toevertrouwen, anderen laten voelen dat je hun vertrouwen waard bent, vertrouwen dat wat komt goed is, is wat je nodig hebt, vertrouwen op de kracht van het Woord.

We breien met Anne en Ditty een psalmbeeld aan elkaar vanuit das Mutterleib  weg, de wereld in.

In de namiddag heerst de stilte, woordeloos voeren we in viertallen kleine dramastukjes op bij korte psalmzinnen. 

Het is een stille stoet met telkens vier gidsen en de rest die volgt naar plekken in de prachtige omgeving. 

Telkens beweging en betekenis die tot leven komt met vele vraagtekens. 

Het spiegelspel van lichte weerspiegeling op een zwarte auto, dansen de schaduwen en een harmonie van donkere schaduwen op een witte auto...

De vijanden bij het water

Stille kracht van overeind blijven liefde uitstralen 

en vraagtekens: wie is de vijand? 

Wie maken wij tot vijand? 

Hoe voelt het om als vijand gezien te zijn? 

Later blijkt vooral deze vraag verder te drijven in de beleving van de mensen. 

De dag is rijk en vol en eindigt bij het kampvuur met internationaal gezang, een bibliodramajamboree... 

We laten ons eerst het ontbijt in ons hotel smaken. 

Onze tafelburen zijn Duitsers en het feit dat zij ook zo vroeg zijn , doet ons vermoeden dat ze ook de ferry zullen nemen. 

En ja, we vangen flarden op van hun gesprek. 

Het woord "bibliodrama" valt... 

Op de boot treffen we hen opnieuw, en nog andere conferentiedeelnemers. 

De contacten blijven kort en vluchtig...

Wij genieten van de cruise. Het grote schip glijdt majestueus langs de vele eilanden. 

We kiezen enkele "droomhuizen" uit voor onze verzameling  en om Patrick alvast warm te maken voor een herhaling van dit avontuur. 

Uit de wind en in de zon installeren we ons op het dek... 

Jammer dat we er het luide commentaar moeten bijnemen van de Finse animator die verslag uitbrengt van de sjoelbakcompetitie binnen. 

In Marieham worden we meteen onthaald door een Finse bibliodramacollega die ons meteen in een taxi meetroont. 

Dat ging heel vlot...

In Lemböte wacht het ontvangstcomité ons op. 

Gunborg en Leena en Kimmo laten ons meteen thuisvoelen. 

We installeren ons en verkennen de omgeving...

Waauw... het saunavuur brand al en de zee lonkt...

Je kan slechtere plekken treffen voor een conferentie. 

Een sauna met Finse vrouwen : je zal het geweten hebben: DAT IS HEET. HEEL HEET!

Een hele emmer gieten ze op de hete oven. Zelfs ademen wordt moeilijk...

We houden het niet lang uit en hollen over de houten loopplank naar het water...

16° helpt echt wel afkoelen. 

Maar vreemd: zij houden badpak aan en gebruiken geen handdoek op de houtenbanken... 

Na het avondmaal wordt de conferentie geopend. 

Met 50 deelnemers uit 9 landen  krijgen we een heel diverse groep. 

We kunnen kiezen uit 3 workshops en zullen de komende dagen met dezelfde groep verder werken. 

Het is ons niet allemaal duidelijk. 

We zullen wel zien. 

We hebben 's avonds niet veel nodig om in slaap te vallen. 

Dat is niet simpel met stofzuig-, boor- en kapgeluiden tegen een achtergrond van gefilterde radiomuziek... 

Gisteren heb ik met dochterlief het kot dat ze erft van haar broer een heel grondige beurt gegeven. 

De meeste spullen neemt ze gewoon over. 

Maar ze geeft er toch graag een eigen toets aan. 

Wat kleine spulletjes en kleurtjes kunnen wonderen doen. 

Haar kamer thuis is intussen nog steeds bestoft en met een groene muur vol witte pleisterplekken. 

De balken zijn dan al wel even weg, maar de littekens zijn er nog. 

Dit herstellen en opnieuw groen kleuren wordt één van mijn eerste taken als ze op kot vertrokken is...

Intussen genieten we van elkaars gezelschap. 

De jongste die haar vleugels uitslaat en vol ongeduld wacht op de rand van het nest...

Een moederhart kan er niet zomaar aan voorbij. 

Ik ga de vele babbels missen. 

Vanaf nu zullen we meer moeite moeten doen om bij te praten...

Mijn inside-informatiebron op school droogt hierbij ook op. 

Ik ben benieuwd hoe het zonder is... 

En mannen die alleluia zongen...

Onze droeve Portugese metser zingt nu bij zijn werk...

Hij ziet het leven duidelijk weer zitten. 

Bovendien verrijst uit het puin langzaam maar zeker iets nieuws. 

Ik stel het poetsen nog uit en laat het stof zich nestelen. 

Eens alles achter de rug is dan pas....

Gisteravond laat kwamen we terug uit Stockholm. 

En ja: het is een prachtig stad, uitgestrooid over veertien eilanden en overgoten met een zalige nazomerzon. 

We schrijven 2 september. 

Vanop het hoge Ersta Konferenzhotel kijken we uit op de ferryhaven waar we morgen moeten vertrekken. 

We verkennen alvast de weg en slenteren dan naar de oude stad. 

Een tafel , feestelijk gedekt op de kade en " Alleliuia" zingende mannen, bootbussen, geuren van eetkraampjes, ... 

We zwerven door de straatjes van Gamla Stan en treffen op een terrasje bij het Nobelhuis Eva Danneholm, een Zweedse bibliodramacollega. 

Even maar en het leek of we elkaar al jaren kenden...

We proeven de sfeer en Zweedse appelcider.

Ze neemt ons op sleeptouw door haar stad en stuurt ons daarna alleen op stap, 

langs het water , voorbij het Vasamuseum tot aan de Blauwe poort.

We eten en laten een sprookjesachtig dessertbuffet aan ons voorbijgaan. 

We hebben echt geen plaats meer. 

Doodmoe zijn we intussen. We zijn ook al op  sinds 5 uur vanmorgen. 

Een ferry zal ons overzetten, als we aan een ticket geraken tenminste. 

En probeer zo'n ticketautomaat maar eens te ontcijferen als alles in het Zweeds is. 

De veervrouw kent echter geen genade: Trek uw plan... 

Gelukkig zijn we overlevers, Anne en ik, en een kwartier later ploffen we op de banken van de volgende waterbus naar Slussen.

Nu nog bergop naar ons hotel. 

Op de steile trappen naar de hemel worden we voorbijgestoken door een jogger. 

Die heeft de hemel meer verdiend dan wij...

Of heeft een betere conditie.

Het bed is zaaaaaliggg!!!

gepakt en wel 

klaar voor het avontuur. 

Morgenvroeg om 6 u stappen we op de trein naar de luchthaven. 

We vliegen eerst naar Stockholm en gaan van daar verder met de ferry ( 5 uur) naar Aland. 

Zoek maar eens op waar dat ligt. 

In Aland zullen we deelnemen aan de Europese Bibliodramaconferentie. 

Bibliodrama tussen Hemel en Aarde goes international. 

Met een Engelse folder en naamkaartjes zijn we er klaar voor. 

Ik weet niet wie we kunnen verwachten en om hoeveel mensen het gaat of hoe internationaal het is. 

We gaan ons laten verrassen. 

Psalm 139 staat centraal en de zee. 

Spannend.

In Stockholm kijkt  Eva naar ons uit...

Ik weet niet of het lukt wat te posten de komende dagen.

We zullen zien. Zo niet volgt volgende week een uitgebreid verslag. 

De school is plots heel ver weg. 

Horizonten lonken...

En als ik terugkom, staat de keuken al wat meer onder dak...

In Australië om "spirits" te proeven...

Daar gaan we dit jaar voor: "spirits", geestdrift ,vuur, passie , ziel, bezieling, enthousiasme...

Welkom lieve medemens, 

Een sabbatjaar aan de kantlijn van de schooltrein...

Zelf gekozen , ja, maar toch heel spannend. 

wat brengt dit jaar? 

Wat mis ik? 

Welke nieuwe ruimte ontdek ik? 

Graag neem ik jullie op weg door niemands- en iedersland...

Veel te vroeg wakker vandaag. 

En slecht geslapen. 

Mijn zonnebril is zoek en ik vrees dat hij ergens is achtergebleven. 

Als er iets is dat ik heel slecht kan, dan is dat dingen verloren zijn... 

Dat hoort ook bij moeilijk kunnen loslaten zeker? Het lijkt alsof ik de hele nacht gezocht heb. 

De dag kruipt moeizaam op gang. Een frisse plons maakt wakker en het ontbijt smaakt. 

Maar een laatste zoekpoging in de auto drukt me plots op die andere realiteit:

leerlingen waar ik normaal aan zou lesgeven fietsen voorbij, knikken met een glimlach.

Het snijdt door mijn hart. 

Als er één ding is dat ik intussen echt wel weet is dat mijn passie in het lesgeven zit. 

IK GEEF HEEL GRAAG GODSDIENST en WERK HEEL GRAAG MET JONGE MENSEN. 

DIT GA IK MISSEN het komende jaar, zeker weten. 

Ik troost me met de gedachten dat lesgeven zoals ik het graag doe en wil doen, niet mogelijk is in de kampeersituatie van de school waar geen "ruimte" , geen "lokalen" zijn om mijn ding te doen. Het zal vast beter zijn in de nieuwe gebouwen;;; hoop ik, droom ik...

Maar het is tegelijk een goede oefening in loslaten, de controle uit handen geven, 

vertrouwen geven en ruimte ook aan anderen omdat ik er NIET ben op school...

Komaan ik denk aan jullie en supporter heel erg mee vanop het perron... 

En ik wentel me intussen in het stof dat overal in huis tussen en in alles kruipt, het stof van de verbouwingswerken en droom van een nieuwe keuken die zal oprijzen uit de chaos...