Een sabbatjaar aan de kantlijn van de schooltrein...
Zelf gekozen , ja, maar toch heel spannend.
wat brengt dit jaar?
Wat mis ik?
Welke nieuwe ruimte ontdek ik?
Graag neem ik jullie op weg door niemands- en iedersland...
Veel te vroeg wakker vandaag.
En slecht geslapen.
Mijn zonnebril is zoek en ik vrees dat hij ergens is achtergebleven.
Als er iets is dat ik heel slecht kan, dan is dat dingen verloren zijn...
Dat hoort ook bij moeilijk kunnen loslaten zeker? Het lijkt alsof ik de hele nacht gezocht heb.
De dag kruipt moeizaam op gang. Een frisse plons maakt wakker en het ontbijt smaakt.
Maar een laatste zoekpoging in de auto drukt me plots op die andere realiteit:
leerlingen waar ik normaal aan zou lesgeven fietsen voorbij, knikken met een glimlach.
Het snijdt door mijn hart.
Als er één ding is dat ik intussen echt wel weet is dat mijn passie in het lesgeven zit.
IK GEEF HEEL GRAAG GODSDIENST en WERK HEEL GRAAG MET JONGE MENSEN.
DIT GA IK MISSEN het komende jaar, zeker weten.
Ik troost me met de gedachten dat lesgeven zoals ik het graag doe en wil doen, niet mogelijk is in de kampeersituatie van de school waar geen "ruimte" , geen "lokalen" zijn om mijn ding te doen. Het zal vast beter zijn in de nieuwe gebouwen;;; hoop ik, droom ik...
Maar het is tegelijk een goede oefening in loslaten, de controle uit handen geven,
vertrouwen geven en ruimte ook aan anderen omdat ik er NIET ben op school...
Komaan ik denk aan jullie en supporter heel erg mee vanop het perron...
En ik wentel me intussen in het stof dat overal in huis tussen en in alles kruipt, het stof van de verbouwingswerken en droom van een nieuwe keuken die zal oprijzen uit de chaos...
