en dagdagelijkse verhalen en beslommeringen uit ons leven
04-07-2012
Prikles
Als klein meisje wou ik 'later als ik groot ben' verpleegster worden. Nu is het later... en komt mijn droom (noodgedwongen) toch een 'klein beetje' uit...
Wij hebben vandaag de nodige instructies achter de rug en we zijn een Genotonorm Pen 12 mg + naaldjes + naaldencontainer + koelrugzakje + koelbox en DE PRIKLES rijker. Een ervaring op zich.
Hierbij ook dank aan de hele, lieve, geduldige mevrouw van Pfizer want zo vanzelfsprekend is dit toch allemaal niet.
Eerlijk gezegd, blijf ik achter met wat gemengde gevoelens.
De uitleg van de Pen vond ik, eerlijk gezegd, toch niet zo eenvoudig (ben ook geen verpleegkundige, hé). Het moet allemaal zeer correct gebeuren. En vooraleer de Pen klaar is om aan het echte werk te kunnen beginnen, nl. het prikken, moet er wel het één en ander gebeuren.
De ampul met groeihormoon moet juist ingebracht worden (anders kan de ampul breken), het medicijn moet goed gemengd worden (er mogen geen klonters inzitten), de naald moet goed en rechtop zitten, er mag geen lucht in blijven zitten en de juiste dosering (1mg/per dag) moet ingesteld worden. HELP. Gelukkig kan je dan met deze Pen ongeveer 12 dagen prikken, dus die procedure moet niet iedere dag gebeuren. Oef. Want er komt geen thuisverpleegster, ik zal de verpleegster aan huis zijn. HELP. HELP. HELP !!!!!!!!!!!
Ondans dat ik als 'klein meisje' verpleegster wou worden en iedereen die binnenkwam in juiste verpleegstersoutfit met plezier een (speelgoed)spuitje gaf, besef ik nu maar al te goed dat verpleegster worden niet echt mijn roeping is, NEEN, dit is echt niets voor mij.
Na een zeer degelijke uitleg, hebben wij dit 3x mogen oefenen op het kussentje (dat trouwens heel dapper alle wankelende, bevende, beurten onderging). En ja, met het instructieboekje bij de hand zal dit ons hopelijk wel lukken, omdat het nu éénmaal moet. Maar ik kijk, enerzijds, niet uit naar de 1ste prikbeurt (13/07/2012) bij Ruben en anderzijds, ben ik zo blij met deze kans, vandaar toch wel mijn gemengde gevoelens bij dit nieuwe hoofdstuk in ons leven.
Ruben daarentegen, ziet het echt niet zitten. Omdat er vandaag met extra grote naald werd geoefend, lijkt dit ook nog eens dubbel zo eng. We gaan dus gewoonweg starten met de Magic verdovende zalf (Emla), totdat hij het wat gewoon is.
Ach, na verloop van tijd zullen we ook dit weer als vanzelfsprekend aanschouwen, maar nu is het toch best wel allemaal heel spannend en toch ook wel een beetje eng.
Ik ben blij dat ik het nu nog een weekje kan laten rusten. D-day is VRIJDAGavond 13 juli 2012. Want het groeihormoon moet iedere avond rond dezelfde tijd ingespoten worden. Het is het beste om hier een dagelijks ritueel van te maken (nu, de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik ons gezellig-samen-boek-lezen-voor-het-slapengaan gezelliger vind).
We gaan de natuur dus een beetje helpen. Volgens de mevrouw van Pfizer, mogen we toch al vrij snel resultaat verwachten. YES!!! Daarom niet persé in centimers, maar dan bijvoorbeeld wel in spiersterkte.
Mijne kleine, fijne woelewater gaat dus effectief groeien en steviger worden en ook 'groeien' in alle betekenissen van het woord en wat ik vooral heel fijn vond om te horen, hij gaat zich daardoor ook beter en zekerder in zijn vel voelen.
Ik ben dus hoopvol en zeer nieuwsgierig (en 'k ben al zo een curieuzeneus) en ja, toch ook een beetje bang.
Ik hou jullie met veel plezier op de hoogte.
Groetjes van de privé-verpleegster van Ruben.
PS 1: dikke mercie aan oma en vake, die ook mee de prikles hebben ondergaan en met verve geslaagd zijn in het examen en dat nog op pensioengerechtigde leeftijd - chapeau xxxxxxxxxxx
Morgen is het dan zover. De prikles. Aaaaarrrrrrrrrghhhhhhhhh.
Om 11 uur komt er iemand van Pfizer mij uitleggen hoe ik de spuitjes zal moeten geven en ze gaat hier niet vertrekken vooraleer ik het kan (hopelijk heeft ze veel geduld). Ik ben benieuwd of ik mijn verpleegstersdiploma zal halen (weer iets dat ik aan mijn curriculum vitae kan toevoegen, hé).
Morgen zal het wel allemaal nog wel redelijk meevallen want morgen ga ik oefenen op een 'kussen' + extra grote, zichtbare naald, zodat ik goed kan zien waar en hoe ik prik. En zeg nu zelf, oefenen op een kussen dat stilligt, dat niet reageert, dat superflink zal zijn, dat zal wel niet zo moeilijk zijn.
Iets helemaal anders, is het oefenen op mijn zoon. Als ik dan denk dat ik die spuit in die magere billekes van mijne Ruben moet prikken, dan begin ik het toch een beetje benauwd te krijgen. Als ik dan denk aan hoe hij zelf in ongelooflijke paniek zal zijn, inclusief de nodige traantjes en wat drama, dan zakt de moed me toch eventjes tot in mijn schoenen. Als ik dan denk dat we dit ALLE dagen zullen moeten doen, dan stel ik mij de vraag, aan welk hoofdstuk in ons leven zijn we nu weer aangekomen?
En Ruben, wel die ziet het zelf minder en minder zitten (waar is die stoere gast met zijn grote mond?). 'Mama, zonder die verdovende zalf, ga ik niet in mij laten prikken. No way.' (gelukkig moet ik de zalf nog maar enkel gaan halen bij de apotheker). En ik vrees een beetje dat hij het morgen na de prikles helemaal niet meer zal ziet zitten.
Dus vanavond op tijd naar dromenland, een land zonder spuitjes, zonder groeiproblemen, een land met veel zon en zee, een land waar enkel leuke dingen gebeuren .......... (daarom ga ik ook zooooooooooo graag slapen) zodat we er klaar voor zijn om de dag van morgen weer met volle moed tegemoet te kunnen treden en klaar te zijn om stoere, dappere peptalk te geven.
Vandaag geen doktersbezoeken, geen zorgen over spuitjes (hormonen liggen lekker fris in de ijskast tussen sausjes, barbecuevlees en heerlijke groentjes), geen huiswerk te maken of lessen te leren (de punten zijn binnen voor dit jaar!), neen, ons programma voor vandaag is gewoon genieten...ZALIG. Niets moet, alles mag!
De geluiden van 2 spelende, zéér fantasierijke kwajongens in de tuin (Ruben en zijn vriend Nemo, al vriendjes van in de kleuterklas), maken mij gewoonweg gelukkig.
Kijkend naar onze poes, Choumike, die lekker in het zonnetje al spinnend een dutje aan het doen is, zit ik heerlijk in het zonnetje een poging te doen om een boek te lezen (oh, wat is dat lang geleden) en ik geniet... Hun fantasierijke verhaal leidt me wat af van mijn boek (maar zelfs dat kan me vandaag niet schelen), dus ga ik (om al in de stemming te komen voor de BBQ van straks), een aperitiefje inschenken, me lekker in mijn ligzetel leggen, mijn oogjes even sluiten, me laten verwarmen door het zonnetje, en stiekem trachten het ongelooflijke fantasieverhaal wat te volgen. Niets mooier als 2 kinderen die dezelfde fantasie delen... Niets fijner als het zonnetje schijnt.
Om dan deze fijne namiddag te eindigen met een lekker barbecuetje met mensen die ik héél graag zie.
Summertime And the livin' is easy
Proost! Santé! Scholl! Ik ga er ééntje drinken op iedereen die ik graag zie en op al die lieve mensen die mee voor ons geduimd hebben en blijven duimen (dikke mercie).
Na een bewogen afscheid van al zijn vrienden op school d.w.z. knuffel aan Anton, Nemo, Raul, Dorien, Sam, Robin, ... , een groepsknuffel, en een knuffel aan Meester Jeff werden we vandaag om 11u45 verwacht bij de collega van Professor Du Caju, Dokter Dotremont.
Een hele, lieve, zachte dokteres, die dus de behandeling heeft opgestart en veel van mijn vragen heel rustig heeft beantwoord.
Ze heeft ons getoond waar we moeten spuiten (buik te mager), dus the 'place to be' is zijn bovenbenen. Iedere dag moeten we afwisselen van been om harde plekjes te vermijden.
Dan heeft ze ook de 'prikpen' laten zien MET NAALD(JE). Toch wel best eng. Ruben ging eens met zijn vinger voelen of de naald scherp was en PRIK, die eerste ontmoeting met de naald was niet zo'n geweldige rendez-vous. Hij ziet dit dus totaal niet zitten. Omdat ze zag dat Ruben toch wel wat in paniek was, heeft ze de verdovende zalf Emla voorgeschreven. Als we deze zalf eraan doen, zal hij zo goed als niets voelen. Toen hij dat hoorde, ging het wel iets beter.
Toen heeft ze hem gewogen en gemeten: 122, 7 cm. en 21 kg. (mooi in verhouding maar echt TE klein en TE fijn).
Toen kregen we het voorschrift voor het groeihormoon, Genotonorm en mochten we dit in de apotheker van het UZA gaan afhalen.
En ja, YES, nu liggen er hier 12 doosjes groeihormoon in mijn ijskast. Ik ga geregeld eens kijken want ja, ik ben héél erg blij dat ze daar liggen.
Aanstaande woensdag om 11 uur komt er iemand van de firma Pfizer, om mij aan te leren hoe ik moet spuiten en krijgen we de speciale pen, naaldjes en wegwerpcontainertje voor de naaldjes. Ik vind het toch best zelf wat spannend om die prikpen in Ruben zijn beentjes te prikken maar ja, niets aan te doen, we staan ervoor en we gaan ervoor.
En dan op 13 juli 's avonds starten we 's avonds met de behandeling. Waarom niet aanstaande woensdag? Omdat ik wil dat Ruben mee kan op uitvinderskamp, zonder dat hij zich zorgen moet maken over de spuitjes. En eens begonnen met de behandeling, mag je ook niet meer stoppen.
Bovenstaande is een traject dat we gedurende 1 jaar gaan volgen. Dan moet hij op supergrote controle en dan gaan ze bepalen of hij het groeihormoon gaat krijgen tot zijn 18 jaar. Ik ga er echter vanuit dat het ongelooflijk goed gaat helpen.
Bijwerkingen zouden er niet echt zijn, misschien in het begin hoofdpijn maar dat is van voorbijgaande aard. Hij zou ook niet verdikken maar wel steviger en sterker worden en hij zou zich ook beter in zijn vel voelen.
Om de 3 maanden moeten we op controle. Dus onze volgende afspraak bij dokter Du Caju is op 19 oktober 2012.
En hopelijk zijn er dan wat (veel) centimers bij! We gaan voor een groeispurt, ja toch?
Wat ben ik trots op Ruben. Zo een goed rapport. Ja, hij is helemaal klaar om naar het 5de leerjaar te gaan. FANTASTISCH! WAUW! YEAH!
En dan stel ik mijzelf toch de vraag, waar zijn al die jaren naartoe (of ik word stilletjesaan oud... ) Dit is zo snel gegaan.
Ik weet nog, toen hij geboren werd, zei men mij, pas maar op want voor je het weet, gaat hij naar school. En inderdaad mijn lief, klein, schattig babytje veranderde in een zeer vlot kruiperke naar een hevig stapperke met heel veel interesse in alles wat er rondom hem gebeurde, niets was nog veilig voor hem.
En toen ik nog aan het bekomen was van de kindjes die hij beet in de kleuterklas, zat hij al in het 1ste leerjaar voordat ik het doorhad. Ik zie hem daar nog staan met zijn 'groene TE grote uniform' van Het Hinkelpad op de Groenenhoek en zijn grote, blauwe boekentas (weg met dat kleine Bob De Bouwer kleuterrugzakje).
Reeds uitgewuifd door juf Veerle (1ste), juf Jeanine (2de), juf Katrien/juf Suzemie (3de) en nu ook meester Jeff (4de), gaat hij al naar het 5de leerjaar van datzelfde Hinkelpad. Dit is ONVOORSTELBAAR.
Laat ons het hierbij houden - mijne bijna-tiener heeft al een hele weg afgelegd met nog steeds een even enthousiaste mama aan de zijlijn.
Ik heb toch afspraak kunnen krijgen voor vrijdag bij een collega endocrinoloog om 11u45.
Ruben zijn grote vakantie zal dus iets eerder starten en hij zal het niet zo leuk vinden dat ik hem vroeger van school kom halen, maar wachten tot in augustus, NO WAY!!!!! Dan kennen ze mij nog niet.
Nu begint het echt wel spannend te worden. Vrijdag zullen we eindelijk meer weten. Want de vragen stapelen op:
Hoe gaat het allemaal in zijn werk?
Zijn het spuitjes met naaldjes? Of is het met zo'n speciale pen zonder naaldjes (ik hoop het maar)?
Wat mogen we verwachten?
Gaat hij onmiddellijk groeien (yes yes yes)? Gaat hij verdikken (er mogen wel wat kilootjes bij)?
Om de hoeveel tijd moet Ruben op controle? Moeten ze dan iedere keer bloedtrekken (hopelijk niet - rampzalig bij Ruben)?
Mogen we die verdovende zalf gebruiken en krijgen we dan een voorschriftje? Is dit pijnlijk?
Is het moeilijk om die spuitjes te geven? Moet er tijdelijk een thuisverpleegster komen (bij vreemden lukt dit soms beter dan bij jezelf)?
Moet je een speciaal document hebben om deze medicatie mee over de grens te vervoeren als je op vakantie gaat?
Enzovoort, enzovoort, enzovoort...
Ik vind het toch wel spannend maar ik hou me rustig, dapper en stoer voor mijne Ruben.
Daardoor is Ruben er ook niet echt mee bezig en dat is maar het beste ook. Vanaf het startmoment (dwz 1ste spuitje) heeft hij nog genoeg tijd om zich er druk over te maken.
En hopelijk heb ik zijn vertrouwen dan niet beschaamd door te zeggen dat het allemaal wel zal meevallen.
Want ik ga er gewoon van uit dat het wel zal meevallen en zo is het.
Hier bid ik iedere dag voor en mijn engeltjes hierboven zullen ons wel helpen... (dank u dank u dank u)
Op 't werk viel alles al tegen. Alles maar dan ook alles zat tegen vandaag. Druk, lastige dossiers, zéér lastige issues, pfffffffffffff.
Dus ik kwam eigenlijk al niet al te best geluimd thuis en toen kreeg ik daarbovenop nog een telefoontje van de secretaresse van Professor Dr. Du Caju, dat onze afspraak aanstaande vrijdag NIET kan doorgaan wegens een sterfgeval in de familie.
OK, mijn oprecht medeleven maar toen ik dan vroeg wanneer we dan wel konden komen, werd er mij gezegd dat ik vrijdag 6 juli om 9 uur maar eens moest bellen om te checken of we er op die dag nog ergens tussengepropt konden worden want er was maar pas een gaatje in zijn agenda vrij einde augustus.
WAAAAAAAAAAAAAAAAT? Ik had gehoopt tegen eind augustus al wat centimeters op onze groeimeter te kunnen aanduiden.
Ik was echt verbouwereerd en toen ze dat merkte, vroeg ze mij: is het dringend? Ik zeg: natuurlijk is het dringend (het gaat hier wel over mijne Ruben, hé), de groeihormonen liggen al 3 weken klaar in de apotheek van het UZA. Toen stelde ze voor om bij een collega dokter al een afspraak te maken, zodat we zeker volgende week vrijdag van start konden gaan. Dus voorlopig afspraak 6 juli om half 12 bij Dr. Dotremont.
Maar morgen ga ik terugbellen want ik voel me hier niet zo goed bij. Professor Du Caju heeft dit in orde gebracht voor Ruben en ik wil ook niemand passeren. Maar ik wil ook niet dat we 'on hold' gezet worden. Bovendien, mijn sociaal verlof is al goedgekeurd voor aanstaande vrijdag, volgende week is het op het werk weer moeilijk om verlof te nemen en de week daarop is Ruben op uitvinderskamp.
Dus duimen, want ik ga echt proberen om aanstaande vrijdag al bij de collega Dokter te geraken.
Dit is veel te spannend. Tot vrijdag kan ik het nog wel uithouden maar nu nog langer wachten, pffffffffffffffffffff. Daarvoor zit ik met TE veel vragen en de eerlijkheid gebiedt me ook te zeggen dat geduld niet mijn mooiste gave is.
En wachten tot einde augustus, vergeet het maar, dan kennen ze mij nog niet!
Joepie, de eindtoetsen zitten er op, de tuin is zomerklaar, nog op schoolreis, nog op sportdag, klas poetsen, rapport en ja, het is grote vakantie.
Dit schooljaar is voorbijgevlogen. Het was voor Ruben een super leuk jaar bij meester Jef. Hij zal hem missen. En ik, eerlijk gezegd, ook. Meester Jef is iemand met oog voor het kind zelf, die zich niet blind staart op eventuele tekortkomingen maar ieder kind neemt zoals het is. Een vrolijke, positieve meester, die nogal veel kan verdragen van de kinderen. Bedankt, meester, voor uw enthousiasme en voor dit toffe schooljaar.
En dan gaat Ruben al naar het 5de leerjaar (onvoorstelbaar - die gaat in de middelbaar zitten voordat ik het door heb). Dan is het nog even afwachten bij welke leerkracht (een meester of een juf) hij gaat zitten en met welke kinderen hij in de klas gaat zitten. Zit hij bij zijn vrienden? Of niet. Tja, bij Het Hinkelpad mixen ze de klassen ieder jaar opnieuw.
Ruben wil wel weer héél erg graag bij Dorien zitten (en omdat ik nog steeds hoop dat zij mijn toekomstige schoondochter gaat worden, heb ik hier natuurlijk geen enkel bezwaar tegen) en bij Raul, Nemo, ... Maar dat zijn zorgen voor september, eerst genieten van een welverdiende grote vakantie en nog even genieten van de laatste spuitvrije dagen.
Ik vind het wel jammer voor Ruben dat hij zijn 1ste vrije namiddag van de grote vakantie moet gaan doorbrengen in het UZA maar daar is nu éénmaal niets aan te doen, daar staan we voor en we gaan ervoor.
Enfin, de schoolgaande kinderen kunnen beginnen aftellen en vanaf dat zij aan hun vakantie beginnen, begin ik toch ook stilletjesaan af te tellen naar mijn grote vakantie (start = 2 augustus t.e.m. 29 augustus). Nu alleen nog een vakantiestekje vinden, en we kunnen echt beginnen dromen van zon, strand, azuurblauwe zee, boeken lezen, ...
Ja, ook ik kijk uit naar de vakantie en vooral naar zon.
Ik krijg zeer uiteenlopende reacties over het feit dat Ruben groeihormonen gaat krijgen.
O.a.: - Jij gaat dat toch niet doen? - Is dat wel goed? - Super. - Je weet toch wel dat dit keiveel pijn gaat doen. Hij gaat enorme groeipijnen hebben. - Fantastisch nieuws. - Ik zou dat nooit aan mijn kind geven. - We zijn kei blij voor Ruben. - Enzovoort, enzovoort...
Ieder heeft natuurlijk zijn eigen mening. En met wat doe je het beste? Laat je de natuur zijn gang gaan of help je een beetje? Die beslissing is niet zo evident te nemen. Maar als ik dan naar de toekomst kijk - en de dokter zegt dat hij zonder hormonen maar 156-166 cm. (maximum) gaat worden en als je ziet hoe hij nu al van de groeicurve afwijkt, dan vind ik dat we deze kans moeten grijpen. Natuurlijk neem je als moeder de beslissing voor je kind en misschien zal hij het mij later kwalijk nemen maar ik denk van niet. Want het moet toch niet gemakkelijk zijn voor een man om met zo'n kleine gestalte door het leven te gaan (tenzij je Lionel Messi noemt, natuurlijk). En dat wil ik mijne Ruben besparen.
Het voorbijgaande jaar heb ik mij zo geërgerd aan vele onschuldige opmerkingen. Is hij al 9 jaar? Echt? Zit hij echt in 't vierde? Ja, verdorie, hij gaat zelfs al naar het 5de en verdorie nog met goede punten ook want mijn kereltje is een slimme gast.
Ook als ik hem tussen zijn leeftijdsgenoten op het voetbalveld zag staan, maakte ik mij grote zorgen. Gelukkig heeft Ruben er zelf niet TE veel last van maar de laatste tijd werd hij er toch meer en meer op aangesproken en dat is natuurlijk niet tof.
Dus mijn beslissing staat vast, we gaan ervoor. Met heel veel moed en positieve energie, gaan we ervoor.
Ja ja, we gaan voor ten minste 1m70. Dat moet lukken, toch? Laat die centimeters en spierkracht maar komen... wij zijn er klaar voor.
Wat een leuke reacties dat ik al gekregen heb, echt fijn!
Dat doet mij héél veel plezier.
En ja, met dit blog heb ik precies een deurtje bij mijzelf geopend. Het deurtje om te schrijven...
Mijn grote droom is al van jongsafaan om een boek te schrijven. Op school deed ik niets liever dan 'opstellen' schrijven (en blijkbaar vind Ruben spreekbeurten geven zo fantastisch ).
En nu ik bezig ben met dit blog, krijg ik waarempel de 'schrijfkriebels'... Tja, waar een blog over groeispuitjes al niet goed voor is, hé?
Dan kan je zeggen: gewoon doen. Maar als alleenstaande, dansende (kruipt toch wel wat tijd in) en werkende (ja, toch wel) mama ontbreekt me hiervoor de tijd.
Maar ja, ik kan nu ook niet ALLE dagen over die groeispuitjes schrijven, dus wie weet, lukt het me toch om een gaatje te vinden om dan EINDELIJK aan mijn boek (dat al jaren in mijn hoofd zit) te beginnen.
De reactie van Ruben was: ik wil helemaal geen spuitjes. En mondjesmaat kwamen de vragen dan toch: Mama, ik ben wel een beetje bang van die spuitjes. Gaat dat pijn doen? Mama, ga ik dan ook sterker en sneller worden?
Ach Ruben, dit zal allemaal wel meevallen en als het echt TE pijn doet, dan doen we er een half uurtje van tevoren verdovende zalf (Emla) op en dan voel je er niets van. Zeg Ruben, in de kerstvakantie zullen wij een dagje moeten gaan shoppen want dan moeten we allemaal nieuwe kleren voor je gaan kopen. Cool, hé.
Ik tracht het zo positief en zo luchtig mogelijk te houden. En dit helpt wel. Hij heeft zich er ondertussen mee verzoend.
Ondertussen zit ik wel met héél veel vragen waar ik voorlopig nog geen antwoord op krijg. 29 juni om 14 hebben we terug een afspraak met de endocrinoloog en dan zullen we meer weten.
Er gaat een uitgebreide meting gebeuren, de dokter gaat ons leren waar en hoe te spuiten, dan moeten we nog langs de apoteker en dan moet er nog een afspraak gemaakt worden met iemand van Pfizer die de injectiepen hier thuis gaat komen bezorgen. En als die thuis zijn langsgeweest, kunnen we starten. SPANNEND.
Krijgen wij een tijdje een thuisverpleegster die ons bij de spuitjes gaat helpen? Is er een thuisservice van Pfizer (in Nederland is dit wel het geval) die ons verder gaan begeleiden? Om de hoeveel tijd moet hij op controle? Wat kan en mag ik verwachten van die spuitjes? Zijn er bijwerkingen? Enzovoort. Enzovoort. Enzovoort. Iedere keer als ik nu aan een vraag denk, schrijf ik ze maar op zodat we op 29 juni goed voorbereid buiten stappen.
Ik heb me voorgenomen te starten met de spuitjes op vrijdagavond 13 juli. Ja, die spuitjes moeten 's avonds voor het slapengaan gegeven worden omdat 's nachts het groeihormoon het beste werkt. De week van 9 tot en met 13 juli gaat Ruben op uitvinderskamp en ik wil nu niet starten met die spuitjes op kamp. Op zo'n moment heeft een kind een keigoede verpleegster nodig, nl. zijn mama, hé.
Enfin, tot de volgende, ik hou jullie op de hoogte. Els
YES YES YES, de aanvraag voor groeihormonen is goedgekeurd.
Vooraleer ik hierover begin te vertellen, toch even een woordje uitleg.
Mijn naam is Els, alleenstaande mama van Ruben. Op 10 juli aanstaande wordt Ruben 10 jaar. Ongelooflijk, waar zijn al die jaren naartoe? Die jaren zijn voorbijgevlogen, ondanks het feit dat er toch wel best hele moeilijke periodes zijn geweest.
Ruben heeft medisch en emotioneel gezien al het één en ander meegemaakt. Of het nu daar aan ligt of aan iets anders, dat weten de dokters niet goed maar het feit is wel dat Ruben TE klein en TE fijn is voor zijn leeftijd. Hij meet 122 cm en weegt 22 kg., een serieuze afwijking van de groeicurve dus. Zijn botleeftijd is 7 jaar wat als voordeel heeft dat hij 3 jaar langer 'kan' groeien.
Na vele onderzoeken bij de endocrinoloog Professor Du Caju van het UZA (Edegem) is er een aanvraag ingediend voor groeihormonen. En ja, vandaag mocht ik bellen, en de aanvraag IS GOEDGEKEURD!!!!!
Ik ben zo blij, zo ongelooflijk blij voor Ruben. Dank u wel voor alle kaarsjes, gebedjes en al die duimen in de lucht, dit heeft echt geholpen. Dank u. Dank u. Dank u.
Ik ga hier dan ook geregeld neerpennen hoe het met mijne superkerel en ook met mijzelf gaat.
Want dit wordt een nieuw avontuur in ons leven, dat toch ook wel weer niet zo vanzelfsprekend is en zal zijn.
Heb je zin om ons verhaal te volgen? Kom dan geregeld een kijkje nemen.
Tot de volgende, groetjes van een hele blije mama, Els
Leuke Anekdotes: Hij had tegen een Turks klasgenootje gezegd: 'jij bent een homo'. Toen hij ruzie kreeg van zijn juf, zei hij: 'juffrouw, ik heb wel al die vieze woorden van hem geleerd, hé'.
(weer iets dat ik aan mijn curriculum vitae kan toevoegen, hé).
)
