Ik krijg zeer uiteenlopende reacties over het feit dat Ruben groeihormonen gaat krijgen.

O.a.:
- Jij gaat dat toch niet doen?
- Is dat wel goed?
- Super.
- Je weet toch wel dat dit keiveel pijn gaat doen.  Hij gaat enorme groeipijnen hebben.
- Fantastisch nieuws.
- Ik zou dat nooit aan mijn kind geven.
- We zijn kei blij voor Ruben.
- Enzovoort, enzovoort...

Ieder heeft natuurlijk zijn eigen mening. 
En met wat doe je het beste?  Laat je de natuur zijn gang gaan of help je een beetje?
Die beslissing is niet zo evident te nemen.
Maar als ik dan naar de toekomst kijk - en de dokter zegt dat hij zonder hormonen maar 156-166 cm. (maximum) gaat worden en als je ziet hoe hij nu al van de groeicurve afwijkt, dan vind ik dat we deze kans moeten grijpen. 
Natuurlijk neem je als moeder de beslissing voor je kind en misschien zal hij het mij later kwalijk nemen maar ik denk van niet. 
Want het moet toch niet gemakkelijk zijn voor een man om met zo'n kleine gestalte door het leven te gaan (tenzij je Lionel Messi noemt, natuurlijk).  En dat wil ik mijne Ruben besparen.

Het voorbijgaande jaar heb ik mij zo geërgerd aan vele onschuldige opmerkingen. 
Is hij al 9 jaar?  Echt? Zit hij echt in 't vierde?
Ja, verdorie, hij gaat zelfs al naar het 5de en verdorie nog met goede punten ook want mijn kereltje is een slimme gast.

Ook als ik hem tussen zijn leeftijdsgenoten op het voetbalveld zag staan, maakte ik mij grote zorgen.
Gelukkig heeft Ruben er zelf niet TE veel last van maar de laatste tijd werd hij er toch meer en meer op aangesproken en dat is natuurlijk niet tof.

Dus mijn beslissing staat vast, we gaan ervoor.  Met heel veel moed en positieve energie, gaan we ervoor.

Ja ja, we gaan voor ten minste 1m70.  Dat moet lukken, toch?
Laat die centimeters en spierkracht maar komen... wij zijn er klaar voor.