Opgestaan op 5u met de intentie om de bus van 6u naar Soekarno Hatta airport in Jakarta te nemen. Kreeg ik een mailtje van AirAsia dat mijn vlucht (oorspronkelijk om 12u55, de dag ervoor nog vervroegd naar 12u15) om 13u15 zou vertrekken. Ik besloot dus om de bus van 7u te nemen. Ik zou dan nog op tijd arriveren. Om 9u kwam ik toe aan de laatste terminal, 3. Soekarno Hatta is zo groot dat ze onderverdeeld is in terminals. 1A, 1B, 1C, 2 en 3. Tussen 1A en 3 is het een kleine 10min rijden.

Toen ik ging inchecken kreeg ik de mededeling dat mijn vlucht pas tegen 15u zou vertrekken. Boarding time om 14u30. Na een security en immigratiecontrole kwam ik bij de gates terecht. Geen eten of drinken ter beschikking. Dit wist ik op voorhand, dus ik had wat voorzien. Alleen moest ik van de security al mijn water weggieten! Oké, geen probleem. Maar er was nergens een drankautomaat of barretje te vinden, alleen duty free sterke drank. En eens voorbij security, mocht je niet meer teruggaan.

Verschillende AirAsia vluchten hadden vertraging. Er was blijkbaar iets misgelopen. Ze gaven gratis eten en water ter compensatie, maar (nog) niet voor de vertraagde vlucht naar Bangkok. 

De uren gingen voorbij en ik begon veel dorst te krijgen. Die hal had namelijk geen airco en het was er warm. Bij mijn weten is dit de eerste publieke plaats waar ik ben geweest waar ze geen airco hebben. Ik vroeg aan de mensen van AirAsia of ik geen bekertje water mocht. Neen, enkel voor de mensen met de vertraagde vlucht naar Singapore of Kuala Lumpur.

Na 5u wachten was het eindelijk 14u30. Terug vertraging! Tot 15u. En nu kregen de mensen die naar Bangkok vlogen een bakje met rijst en kip en water. Ik heb 5u30 moeten wachten eer ik eindelijk iets kon drinken! Ik had dan ook algauw 2 bekers weten te bemachtigen, ik was uitgedroogd. 

Rond 15u konden we boarden. Maar we waren nog niet zo snel vertrokken. Pas om 16u is het vliegtuig in gang geschoten. 

Na een vlucht van 3u25, waarbij ik met een van mijn buren voornamelijk over eten en kaas heb liggen babbelen, arriveerden we in Don Mueang airport in Bangkok. Ook hier eerst een security check en immigratiecontrole voordat ik mijn bagage kon ophalen. 

By the way, het kaasgesprek heeft een tijdje aangehouden omdat het in Azië moeilijk te vinden is. En als je het vindt, is het super duur. Ik heb dan ook in weken geen kaas meer gegeten. Wanneer ik terug in België ben, staat de eerste week een kaas en wijnavond op de planning!

Dus, van zodra ik buiten kwam hield ik een taxi aan om richting Surasak Road te gaan. Don Mueang is de kleinste luchthaven in Bangkok. Het enige vervoer van en naar gaat enkel met een taxi. En na een uur rijden (waarvan 30min in de file) kwam ik toe aan mijn eindbestemming voor vandaag, "Saphaipae hostel". Ik weet eigenlijk nog niet goed hoelang ik hier ga blijven. Ik blijf voorlopig maar 1 nacht. Verken ik eerst Bangkok en neem ik daarna de nachttrein naar Chiang Mai? Of vertrek ik morgen al naar Chiang Mai en verken ik Bangkok later? 

Één ding staat vast. Morgen een nieuwe flash zoeken voor mijn camera! Want zonder flash kan ik niet naar Chiang Mai (m.a.w. op jungletrekking) vertrekken  

De rest van de dag heb ik geslapen. Het was veel te warm (37°C!) om iets te doen. Ik wou eigenlijk gewoon even neerliggen om van de buitentemperatuur te ontsnappen toen ik plots werd wakker gemaakt door Tom met de vraag of ik geen honger had. Het was ineens 18u. 

Morgenochtend vertrek ik om 5u30 naar het Damri busstation. Dit is een busbedrijf van de overheid dat rechtstreeks naar de luchthaven van Jakarta rijdt. De bus vertrekt om 6u en zou, als het verkeer meevalt, om 8u aankomen. Mijn vlucht is vervroegd van 13u naar 12u15, ik zal dus goed op tijd zijn. Als ik de bus 1u later zou nemen, zit ik vast in het verkeer en is de kans groot dat ik te laat zou komen. Zo erg kunnen de files zijn. 

Eerst dacht ik deze nacht in Jakarta door te brengen, de hoofdstad en drukste stad van Indonesië. Het werd mij afgeraden door Tom. Vanuit Jakarta is het nog moeilijker om aan de luchthaven te geraken. Je geraakt er enkel via de snelweg, dus enkel met een prijzige taxi. En eender welk moment van de dag, het is altijd file in en rondom Jakarta. Dus ik heb zijn raad opgevolgd en neem vanuit Bogor de bus. Hij is zelfs zo bezorgd om mijn "veiligheid" dat hij morgenvroeg met mij mee naar de bus terminal zal wandelen. Hehe, ik denk dat het eerder is om uit te wuiven Tom is echt een goede gastheer, beter dan Roger zelfs (Johor Bahru, Maleisië). Soms iets té goed. 

Ik neem met veel spijt in hart afscheid van Indonesië. Het is een prachtig land! En de bevolking is zo vriendelijk en sympathiek. Ze zijn hier elke dag goed gezind. En het eten, amai! Finger lickin' good!! Hmm... ik ga hier gewoonweg álles missen! Fauna, flora, bevolking, eten, cultuur, levenswijze,... Zelfs de taal Yep, ook hier ben ik een stukje van mijn hart verloren. Wel, ik heb hier te lang geleefd denk ik, want ik vertrek met gemengde gevoelens. Het liefst van al zou ik hier nog langer willen blijven. Maar ik kijk ook uit naar mijn volgend avontuur. Thailand!

Bij gebrek aan foto's heb ik er eentje uit mijn archief genomen. De Indonesische Rupiah. Zo krijgen jullie een beter beeld over het "miljonairs-gevoel". Kun je het u al voorstellen wanneer je € 100 in Rupiah afgehaald?  

Ik heb mijn properste briefjes gebruikt voor de foto

Taman Meksiko (Mexican garden)




Giant Lotus




Taman Anggrek (Orchid garden)

Na de orchideeëntuin stond ik foto's te nemen van een boom vol bloemen toen mijn flash ineens begon te knetsen. De buitentemperatuur was te warm waardoor mijn flash oververhit is geraakt (volgens een cameraverkoper in de mall). 

En het is hier ook heel warm... Het extreme droogseizoen is al te lang bezig. Dit komt door het "el niño" fenomeen. De droogte veroorzaakt veel bosbranden (vooral op Sumatra). Met een stevige waas als gevolg. De omringende landen zoals de Filippijnen ondervinden veel last van deze waas.

Na mijn bezoek aan the botanical garden ging ik opzoek naar een Sony retailer. Tevergeefs. Dan maar wachten tot ik in Bangkok ben. The place to be voor een nieuwe flash!

Na een uur rijden (angkots zijn niet gemaakt voor grote mensen!) over de oh-zo-goede wegen, trokken we door de jungle richting de waterval. 









Voor ons, dames, was het te koud om een waterval-douche te nemen. Maar onze gastheer Tom trok direct zijn kleren uit en kroop eronder.






In deze jungle staan zelfs dennenbomen! De villagers vangen het sap op om er lijm van te maken. Vrij creatief gedaan, vind je niet?

Het verkeer begon al slecht in Bandung. 1: het was zondag. 2: de straten stonden vol supporters van Persib (voetbalploeg van Bandung). Maar het zal nog veel erger worden, alleen wist ik dit toen nog niet. 

Na 2u rijden kwamen we aan op Puncak Pass. Het was stilstaand verkeer. In het begin vond ik dit geen erg, het landschap vol theeplantages is prachtig om te zien. Tot we na 2u nog steeds op hetzelfde uitzicht stonden te kijken. Dan begon de verveling stilaan toe te slaan. Gelukkig had ik een bus met airco genomen! In mijn beste Indonesisch vroeg ik aan de locals of dit elke dag was of alleen in het weekend. Het is elke dag uren stilstaan op Puncak Pass. Dit komt omdat ze slechts 1 rijrichting om de 4u (!) doorlaten. 

Even ter info tussendoor, om de 10 min springt er een local op de bus om zijn merchandise te verkopen. Eten, drinken, potloden, boekjes, zakdoeken,... noem maar op. Maar ook muzikanten. Ze spelen of zingen 2 liedjes en gaan dan rond voor geld. Handig om je kleine nikkel aan kwijt te spelen.

Tijdens de rit naar Bogor durfde ik amper te drinken uit schrik om naar de wc te moeten gaan. De bus stopt zelden, en als ze stopt is het om mensen te laten op- of afstappen. De busrit zou normaal gezien 3u duren, zo lang kon ik wel zonder water. Maar na 4u stonden we nog steeds stil op Puncak Pass. En aangezien het stilstaand verkeer was, kon ik wel even bijtanken en indien nodig naar de wc gaan. Maar toen ik net dacht uit te stappen om in een warung naar de wc te gaan (de rit ging nog even duren dus uit voorzorg dacht ik alvast te gaan), werd de pas voor onze rijrichting toch wel niet geopend zeker... en het verkeer schoot in gang. 

Twee uur later kwamen we toe in Bogor. Ook hier zat het verkeer vast. En rond 16u30u arriveerden we ergens aan een drukke baan in the middle of nowhere in Bogor. Van hieruit moest ik nog een angkot nemen richting Jalan Juanda, waar ik te voet verder moest naar "Tom's Homestay". 

Om 17u30 kwam ik eindelijk toe bij Tom. Het eerste dat ik deed was mijn rugzak afdoen en naar de wc gaan  

Een busrit die normaal 3u zou duren, heeft uiteindelijk 6u30 geduurd. De fille's in de grote steden op Java zijn erger dan die op de Brusselse ring...

 

Mijn gastheer Tom is super vriendelijk! Hij neemt al jaren backpackers in huis en doet dit met veel plezier. En bij toeval zitten hier 2 Duitse meisjes die ook in Pinisi verbleven. Ook zij hebben een dag voor mij stilgestaan op Puncak Pass. Direct na mijn aankomst vertrokken we naar een food court om te eten. Pinisi had Tom gebeld en ze zaten te wachten op mijn aankomst.

Tom verteld graag over zijn reisverhalen en brengt zijn gasten overal heen. Hij zorgt goed voor ons Goed ontbijt, hij haalt ons geregeld vers fruit en er is zelfs wc-papier! 

Hier ga ik verblijven tot en met de 29e. Dan neem ik om 6u 's morgens de bus naar de luchthaven van Jakarta voor mijn vlucht naar Bangkok. Het einde van mijn reis in Indonesië is dus nabij. Spijtig, want ik heb het hier wel naar mijn zin gehad De eerste dagen waren moeilijk. Het is niet zo gemakkelijk reizen als in Maleisië en Singapore. Maar ik heb fantastische verhalen, herinneringen en ervaringen opgedaan! Zo ben ik o.a. een krak geworden in onderhandelen. Mijn record is van 2.000.000 naar 800.000 Rupiah! Zelfs de locals zeiden dat ik één van de beste toeristische onderhandelaars was dat ze al zijn tegengekomen. Hehe, leuk om te horen. Ik ben benieuwd of mijn skills in Thailand en Cambodja ook zo goed zullen werken.

Een Balinese dans.




En dan kreeg iedereen in het publiek een angklung toegestoken. Ik had een lage do gekregen, Sumatera (of Sumatra) genaamd. De angklungs hadden verschillende namen en handafbeeldingen naargelang hun toonhoogte. Zo kond de dirigent a.d.h.v. de naam of handafbeelding ons muziek laten maken. Dat was plezant! Heel het publiek zat met volledige aandachtig naar zijn handen te kijken






Na 2u werd de show afgesloten met een angklung orkest. Normaal gezien speelt men maar met 5 angklungs. Maar deze muzikanten waren niet normaal. Zij speelden met 13 angklung! En ze waren verdomd goed. Ze speelden zelfs "Bohemian Rhapsody" van Queen! Een lied met een heel moeilijke harmonie. No worries, alles staat op video

Angklung.

Udjo heeft zijn eigen Angklung-maker. Een man met een sterk gehoor en een gevoel voor muziek. Angklungs worden volledig uit bamboe vervaardigd. De vorm en holte moeten dus perfect naar de toonhoogte worden gemaakt.

Ik heb echt genoten van deze show! Niet alleen van de muziek maar ook van heel de context. In november treedt Udjo op in Parijs. Het ticket zal dan waarschijnlijk 100x zo duur zijn! 

Het was geen comfortabele nachtbus zoals die in Sulawesi. Het was een gewone bus met ijskoude airco, net zoals "the fridge" nachtbus van Kota Bahru naar Penang. Ik ben alle chance klein genoeg om mij op te rollen tot een bolleke dat juist op 2 stoelen kan plat liggen Een voordeel aan klein zijn!

De rit was hel. De buschauffeurs in Indonesië zijn crazy! Ze rijden heel brut door het reeds crazy verkeer! Optrekken, voorbijsteken, kortaf remmen en véél claxonneren. Het is erger dan een rollercoaster in Bobbejaanland! En neem hierbij nog een baan vol putten en scheuren, en je hebt de rit van uw leven. 

Rond 3u 's nachts arriveerden we in Bandung. Ik nam een lokale (niet officiële) taxi richting mijn hostel "Pinisi Backpackers". Hmm, niemand thuis, alles donker en afgesloten. Het andere hostel "Hunny" was ook gesloten. Dus zat er maar één ding op. Wachten aan de poort van Pinisi tot er iemand wakker werd. 

Je zou ervan verschieten hoeveel activiteit er om 3u 's nachts al is, in Indonesië. De moskee hoor je uiteraard om 4u "Allah Akbar" roepen, maar hier hoorde ik voor de eerste keer in 10 weken om 6u de klokken van de kerktoren luiden! Een bekend geluid waar ik van moest glimlachen  

Rond 6u30 kwam er eindelijk iemand aan. Ze voelde zich zo slecht dat er niemand was en ik zo lang moest wachten. Mij stoorde het niet. Ik was blij om op een zetel te kunnen liggen, waar ik als een blok in slaap viel. Heel het hostel is voorbij gepasseerd, heeft naast mij ontbeten en koffie gedronken,... totaal niets van gemerkt Ik was vér weg! Om 9u kon ik de dorm binnen. Ik nam een douchke en kroop regelrecht mijn bed in. Om 13u stond ik terug op, anders zou ik heel de dag hebben geslapen.

Veel heb ik gisteren niet gedaan. Ik ben naar het postkantoor gewandeld om een pakket met souvenirs naar huis te zenden. Ter info aan het thuisfront, dat zou binnen 1 à 2 weken toekomen Daarna ben ik door het bekende "Pasar Baru Trade Center" gewandeld. Een grote lokale shopping waar je gemakkelijk verloren loopt als je niet een beetje Indonesisch kan spreken. 

Tegen 16u nam ik het lokale transport van Bandung, "Angkot" busjes, naar een massage center. Ik was echt toe aan relaxatie. De angkots zijn heel goedkoop en gemakkelijk. Je doet teken naar de chauffeur dat je mee wil rijden en wanneer je wil uitstappen zeg je "kiri", dat links betekent. Je betaald 3.000 Rupiah (20 cent). Het enige dat je moet weten is welk busje je moet aanhouden. Er rijden hier verschillende angkots in verschillende kleuren rond. En ze gaan allemaal een andere richting uit. Maar in je beste Indonesisch word je direct geholpen door de locals  

Vandaag ga ik naar "Paris van Java". Naar de Carrefour supermarkt voor fruit en drinken En van daaruit ga ik naar "Saung Angklung Udjo", een traditionele dans met muziek gemaakt door bamboe. 

Ze vroegen aan de inkom Rp 100.000 per persoon (toeristenprijs)! Locals betalen slechts 5.000. Ik had hierover op het internet gelezen dat het veel te duur is voor wat het is en dat het een toeristenval is. Ook had ik van de avond tevoren van 2 Tsjechen vernomen dat er veel mensen door de omheining naar binnen kruipen. Dus toen ik aan de inkom arriveerde, vroegen ze 100.000. Het stond nergens aangegeven hoeveel de inkom werkelijk is. Dus ik liep een eindje verder en kroop, uit het zicht van de bewaker, stiekem door de omheining En om eerlijk te zijn, het was inderdaad geen 100.000 Rupiah waard. 

Hij was goed aan het borrelen. Eerst zag ik het niet vanwege de dampen, en dan kwam er ineens een windvlaag. De borrels waren soms een meter hoog! Ik stond vol verbazing te kijken naar dit kokende potje van moeder natuur. 

Het was slechts een half uurtje wandelen naar de view. En rond 5u15 kwam de zon boven. Tegen 6u ging ik terug naar beneden omdat ik nog een lange weg had af te leggen naar de krater.

Dus de tour ging niet door. Dan maar met de bus! Java heeft veel, goed bereikbaar openbaar vervoer, in tegenstelling tot de andere eilanden waar ik ben geweest. Terwijl ik gisterenmorgen bezig was met inpakken zat Tourga mij aandachtig te bekijken. Toen ik klaar was en naar beneden ging, vroeg ze of ik nu al naar Wonosobo zou vertrekken (natuurlijk). Ze was van gedacht veranderd en wilde toch mee naar Wonosobo, maar ze moest nog eten en inpakken dus ik bleef braaf een uur lang wachten (bibi = beetje geërgerd...). Tourga zou in Wonosobo een bus nemen naar Semarang.

Na 3 bussen en 3u30 onderweg, kwamen we aan in Wonosobo. Ik zei dat ze hier haar bus moest zoeken terwijl ik een bus naar Dieng zocht. Wat niet zo simpel was aangezien ze enkel vanaf 5 personen wilden rijden en ik dus moest wachten tot er 4 andere waren (en dit kon uren duren). Tourga zat lange tijd op een bankje niets te doen en kwam ineens naar mij. Ze was terug van gedacht veranderd. Ze wilde uiteindelijk toch ook de Dieng Plateau tour doen en zou de dag erna een bus nemen. Ik had in de tussentijd mijn nachtbus naar Bandung gefixt en een tour operator gevonden met vervoer naar Dieng. 

Maar de tour ging plots niet meer door, omdat we geen koffie wilden kopen in het winkeltje van de moeder... Geen probleem. In Dieng vinden we wel iets. Dus ik regelde ander vervoer.

Net toen ons vervoer naar Dieng arriveerde, wilde Tourga nog snel haar busticket zoeken. We hebben 2u in de bus terminal gezeten! Na 5min kwam ze terug en wist ze nog steeds niets. Mij geen zorg. 

Onderweg naar Dieng had ik met de chauffeur besproken om ons dicht bij een hostel af te zetten. Van zodra ik mijn rugzak in onze kamer had gedumpt, ging ik beneden een tour regelen. We zouden om 4u 's morgens met een guide vertrekken naar de "Golden sunrise" en vandaar te voet verder door het landschap naar de krater, het meer en 2 tempels. Tourga ging akkoord. 

Om 3u30 stond ik op. Tourga bleef liggen. Ze was terug van gedacht veranderd en ging niet meer mee. Nu was ik het zat. Tourga reist níét meer met mij mee! Daar bovenop ging de guide enkel mee met een minimum van 2 personen. Ja lap. Ik kreeg wel gratis vervoer en inkom voor de sunrise in ruil omdat ze de tour hadden afgezegd. Ik zou de rest van de tour te voet via de straten moeten doen. Alle chance dat ik onderweg enkele vriendelijke locals tegenkwam die mij meenamen

Tourga heb ik gedumpt. Waar ze nu is, je m'en fous! Ik weet dat ze al om 8u richting Wonosobo is vertrokken. Ze had plannen om naar de Filippijnen te gaan, naar Borneo, Vietnam, Laos en Thailand. Maar met zo'n attitude zal ze niet ver geraken.

Je komt veel leuke mensen tegen onderweg, maar ook mensen die je liever niet tegenkomt. Dit is de 2e persoon die ik absoluut nooit meer wil zien! 

Rond 13u waren we terug aan het hostel. 

Het meisje, Tourga (of zoiets in de aard, de naam was veel te moeilijk), had heel de tijd onderweg verteld (in slecht verstaanbaar Engels) dat ze Indonesië maar niets vindt en naar huis wil (na slechts 1 week). Ze vindt het lastig en vervelend dat de mensen haar aanspreken en vies naar haar kijken. Mjah, ze is dan ook redelijk asociaal en kortaf tegen de lokale bevolking. En natuurlijk spreken de mensen u hier aan! Ze doen niets liever What did you expect? Het rare is dat ze reeds 3 weken in Thailand heeft doorgebracht. Bij mijn weten is de lokale bevolking daar ongeveer hetzelfde als de rest in Azië.

Dus nam ik haar in de namiddag mee naar Malioboro Street om haar te tonen dat Indonesië geweldig is en hoe je met de locals moet omgaan. En, hoe je moet onderhandelen! Want ze gaat akkoord met de eerste prijs. Zo gezegd, zo gedaan, en ze voelde zich al heel wat beter en besloot om Indonesië een tweede kans te geven. Oké de eerste week hier is even wennen, maar eens je de manier van doen en leven hebt te pakken, is het piece of cake 

De entrance fee was redelijk prijzig. Serieus prijzig eigenlijk! Maar we kregen voor deze prijs ook koffie, ontbijt en een batik souvenir na de zonsopgang



Borobudur is een Boeddhistische tempel in centraal-Java en gebouwd in de 8e-9e eeuw. Het ligt vrij dicht bij de actieve vulkaan Merapi. Ons hostel ook by the way. Die mannen aan de receptie waren aan het grappen dat als de vulkaan zou uitbreken, we een groot probleem hebben

Het was prachtig! Ik heb mij goed kunnen uitleven met het nemen van foto's.