Na een uur rijden (angkots zijn niet gemaakt voor grote mensen!) over de oh-zo-goede wegen, trokken we door de jungle richting de waterval. 









Voor ons, dames, was het te koud om een waterval-douche te nemen. Maar onze gastheer Tom trok direct zijn kleren uit en kroop eronder.






In deze jungle staan zelfs dennenbomen! De villagers vangen het sap op om er lijm van te maken. Vrij creatief gedaan, vind je niet?

Het verkeer begon al slecht in Bandung. 1: het was zondag. 2: de straten stonden vol supporters van Persib (voetbalploeg van Bandung). Maar het zal nog veel erger worden, alleen wist ik dit toen nog niet. 

Na 2u rijden kwamen we aan op Puncak Pass. Het was stilstaand verkeer. In het begin vond ik dit geen erg, het landschap vol theeplantages is prachtig om te zien. Tot we na 2u nog steeds op hetzelfde uitzicht stonden te kijken. Dan begon de verveling stilaan toe te slaan. Gelukkig had ik een bus met airco genomen! In mijn beste Indonesisch vroeg ik aan de locals of dit elke dag was of alleen in het weekend. Het is elke dag uren stilstaan op Puncak Pass. Dit komt omdat ze slechts 1 rijrichting om de 4u (!) doorlaten. 

Even ter info tussendoor, om de 10 min springt er een local op de bus om zijn merchandise te verkopen. Eten, drinken, potloden, boekjes, zakdoeken,... noem maar op. Maar ook muzikanten. Ze spelen of zingen 2 liedjes en gaan dan rond voor geld. Handig om je kleine nikkel aan kwijt te spelen.

Tijdens de rit naar Bogor durfde ik amper te drinken uit schrik om naar de wc te moeten gaan. De bus stopt zelden, en als ze stopt is het om mensen te laten op- of afstappen. De busrit zou normaal gezien 3u duren, zo lang kon ik wel zonder water. Maar na 4u stonden we nog steeds stil op Puncak Pass. En aangezien het stilstaand verkeer was, kon ik wel even bijtanken en indien nodig naar de wc gaan. Maar toen ik net dacht uit te stappen om in een warung naar de wc te gaan (de rit ging nog even duren dus uit voorzorg dacht ik alvast te gaan), werd de pas voor onze rijrichting toch wel niet geopend zeker... en het verkeer schoot in gang. 

Twee uur later kwamen we toe in Bogor. Ook hier zat het verkeer vast. En rond 16u30u arriveerden we ergens aan een drukke baan in the middle of nowhere in Bogor. Van hieruit moest ik nog een angkot nemen richting Jalan Juanda, waar ik te voet verder moest naar "Tom's Homestay". 

Om 17u30 kwam ik eindelijk toe bij Tom. Het eerste dat ik deed was mijn rugzak afdoen en naar de wc gaan  

Een busrit die normaal 3u zou duren, heeft uiteindelijk 6u30 geduurd. De fille's in de grote steden op Java zijn erger dan die op de Brusselse ring...

 

Mijn gastheer Tom is super vriendelijk! Hij neemt al jaren backpackers in huis en doet dit met veel plezier. En bij toeval zitten hier 2 Duitse meisjes die ook in Pinisi verbleven. Ook zij hebben een dag voor mij stilgestaan op Puncak Pass. Direct na mijn aankomst vertrokken we naar een food court om te eten. Pinisi had Tom gebeld en ze zaten te wachten op mijn aankomst.

Tom verteld graag over zijn reisverhalen en brengt zijn gasten overal heen. Hij zorgt goed voor ons Goed ontbijt, hij haalt ons geregeld vers fruit en er is zelfs wc-papier! 

Hier ga ik verblijven tot en met de 29e. Dan neem ik om 6u 's morgens de bus naar de luchthaven van Jakarta voor mijn vlucht naar Bangkok. Het einde van mijn reis in Indonesië is dus nabij. Spijtig, want ik heb het hier wel naar mijn zin gehad De eerste dagen waren moeilijk. Het is niet zo gemakkelijk reizen als in Maleisië en Singapore. Maar ik heb fantastische verhalen, herinneringen en ervaringen opgedaan! Zo ben ik o.a. een krak geworden in onderhandelen. Mijn record is van 2.000.000 naar 800.000 Rupiah! Zelfs de locals zeiden dat ik één van de beste toeristische onderhandelaars was dat ze al zijn tegengekomen. Hehe, leuk om te horen. Ik ben benieuwd of mijn skills in Thailand en Cambodja ook zo goed zullen werken.

Een Balinese dans.




En dan kreeg iedereen in het publiek een angklung toegestoken. Ik had een lage do gekregen, Sumatera (of Sumatra) genaamd. De angklungs hadden verschillende namen en handafbeeldingen naargelang hun toonhoogte. Zo kond de dirigent a.d.h.v. de naam of handafbeelding ons muziek laten maken. Dat was plezant! Heel het publiek zat met volledige aandachtig naar zijn handen te kijken






Na 2u werd de show afgesloten met een angklung orkest. Normaal gezien speelt men maar met 5 angklungs. Maar deze muzikanten waren niet normaal. Zij speelden met 13 angklung! En ze waren verdomd goed. Ze speelden zelfs "Bohemian Rhapsody" van Queen! Een lied met een heel moeilijke harmonie. No worries, alles staat op video

Angklung.

Udjo heeft zijn eigen Angklung-maker. Een man met een sterk gehoor en een gevoel voor muziek. Angklungs worden volledig uit bamboe vervaardigd. De vorm en holte moeten dus perfect naar de toonhoogte worden gemaakt.

Ik heb echt genoten van deze show! Niet alleen van de muziek maar ook van heel de context. In november treedt Udjo op in Parijs. Het ticket zal dan waarschijnlijk 100x zo duur zijn! 

Het was geen comfortabele nachtbus zoals die in Sulawesi. Het was een gewone bus met ijskoude airco, net zoals "the fridge" nachtbus van Kota Bahru naar Penang. Ik ben alle chance klein genoeg om mij op te rollen tot een bolleke dat juist op 2 stoelen kan plat liggen Een voordeel aan klein zijn!

De rit was hel. De buschauffeurs in Indonesië zijn crazy! Ze rijden heel brut door het reeds crazy verkeer! Optrekken, voorbijsteken, kortaf remmen en véél claxonneren. Het is erger dan een rollercoaster in Bobbejaanland! En neem hierbij nog een baan vol putten en scheuren, en je hebt de rit van uw leven. 

Rond 3u 's nachts arriveerden we in Bandung. Ik nam een lokale (niet officiële) taxi richting mijn hostel "Pinisi Backpackers". Hmm, niemand thuis, alles donker en afgesloten. Het andere hostel "Hunny" was ook gesloten. Dus zat er maar één ding op. Wachten aan de poort van Pinisi tot er iemand wakker werd. 

Je zou ervan verschieten hoeveel activiteit er om 3u 's nachts al is, in Indonesië. De moskee hoor je uiteraard om 4u "Allah Akbar" roepen, maar hier hoorde ik voor de eerste keer in 10 weken om 6u de klokken van de kerktoren luiden! Een bekend geluid waar ik van moest glimlachen  

Rond 6u30 kwam er eindelijk iemand aan. Ze voelde zich zo slecht dat er niemand was en ik zo lang moest wachten. Mij stoorde het niet. Ik was blij om op een zetel te kunnen liggen, waar ik als een blok in slaap viel. Heel het hostel is voorbij gepasseerd, heeft naast mij ontbeten en koffie gedronken,... totaal niets van gemerkt Ik was vér weg! Om 9u kon ik de dorm binnen. Ik nam een douchke en kroop regelrecht mijn bed in. Om 13u stond ik terug op, anders zou ik heel de dag hebben geslapen.

Veel heb ik gisteren niet gedaan. Ik ben naar het postkantoor gewandeld om een pakket met souvenirs naar huis te zenden. Ter info aan het thuisfront, dat zou binnen 1 à 2 weken toekomen Daarna ben ik door het bekende "Pasar Baru Trade Center" gewandeld. Een grote lokale shopping waar je gemakkelijk verloren loopt als je niet een beetje Indonesisch kan spreken. 

Tegen 16u nam ik het lokale transport van Bandung, "Angkot" busjes, naar een massage center. Ik was echt toe aan relaxatie. De angkots zijn heel goedkoop en gemakkelijk. Je doet teken naar de chauffeur dat je mee wil rijden en wanneer je wil uitstappen zeg je "kiri", dat links betekent. Je betaald 3.000 Rupiah (20 cent). Het enige dat je moet weten is welk busje je moet aanhouden. Er rijden hier verschillende angkots in verschillende kleuren rond. En ze gaan allemaal een andere richting uit. Maar in je beste Indonesisch word je direct geholpen door de locals  

Vandaag ga ik naar "Paris van Java". Naar de Carrefour supermarkt voor fruit en drinken En van daaruit ga ik naar "Saung Angklung Udjo", een traditionele dans met muziek gemaakt door bamboe. 

Ze vroegen aan de inkom Rp 100.000 per persoon (toeristenprijs)! Locals betalen slechts 5.000. Ik had hierover op het internet gelezen dat het veel te duur is voor wat het is en dat het een toeristenval is. Ook had ik van de avond tevoren van 2 Tsjechen vernomen dat er veel mensen door de omheining naar binnen kruipen. Dus toen ik aan de inkom arriveerde, vroegen ze 100.000. Het stond nergens aangegeven hoeveel de inkom werkelijk is. Dus ik liep een eindje verder en kroop, uit het zicht van de bewaker, stiekem door de omheining En om eerlijk te zijn, het was inderdaad geen 100.000 Rupiah waard. 

Hij was goed aan het borrelen. Eerst zag ik het niet vanwege de dampen, en dan kwam er ineens een windvlaag. De borrels waren soms een meter hoog! Ik stond vol verbazing te kijken naar dit kokende potje van moeder natuur. 

Het was slechts een half uurtje wandelen naar de view. En rond 5u15 kwam de zon boven. Tegen 6u ging ik terug naar beneden omdat ik nog een lange weg had af te leggen naar de krater.

Dus de tour ging niet door. Dan maar met de bus! Java heeft veel, goed bereikbaar openbaar vervoer, in tegenstelling tot de andere eilanden waar ik ben geweest. Terwijl ik gisterenmorgen bezig was met inpakken zat Tourga mij aandachtig te bekijken. Toen ik klaar was en naar beneden ging, vroeg ze of ik nu al naar Wonosobo zou vertrekken (natuurlijk). Ze was van gedacht veranderd en wilde toch mee naar Wonosobo, maar ze moest nog eten en inpakken dus ik bleef braaf een uur lang wachten (bibi = beetje geërgerd...). Tourga zou in Wonosobo een bus nemen naar Semarang.

Na 3 bussen en 3u30 onderweg, kwamen we aan in Wonosobo. Ik zei dat ze hier haar bus moest zoeken terwijl ik een bus naar Dieng zocht. Wat niet zo simpel was aangezien ze enkel vanaf 5 personen wilden rijden en ik dus moest wachten tot er 4 andere waren (en dit kon uren duren). Tourga zat lange tijd op een bankje niets te doen en kwam ineens naar mij. Ze was terug van gedacht veranderd. Ze wilde uiteindelijk toch ook de Dieng Plateau tour doen en zou de dag erna een bus nemen. Ik had in de tussentijd mijn nachtbus naar Bandung gefixt en een tour operator gevonden met vervoer naar Dieng. 

Maar de tour ging plots niet meer door, omdat we geen koffie wilden kopen in het winkeltje van de moeder... Geen probleem. In Dieng vinden we wel iets. Dus ik regelde ander vervoer.

Net toen ons vervoer naar Dieng arriveerde, wilde Tourga nog snel haar busticket zoeken. We hebben 2u in de bus terminal gezeten! Na 5min kwam ze terug en wist ze nog steeds niets. Mij geen zorg. 

Onderweg naar Dieng had ik met de chauffeur besproken om ons dicht bij een hostel af te zetten. Van zodra ik mijn rugzak in onze kamer had gedumpt, ging ik beneden een tour regelen. We zouden om 4u 's morgens met een guide vertrekken naar de "Golden sunrise" en vandaar te voet verder door het landschap naar de krater, het meer en 2 tempels. Tourga ging akkoord. 

Om 3u30 stond ik op. Tourga bleef liggen. Ze was terug van gedacht veranderd en ging niet meer mee. Nu was ik het zat. Tourga reist níét meer met mij mee! Daar bovenop ging de guide enkel mee met een minimum van 2 personen. Ja lap. Ik kreeg wel gratis vervoer en inkom voor de sunrise in ruil omdat ze de tour hadden afgezegd. Ik zou de rest van de tour te voet via de straten moeten doen. Alle chance dat ik onderweg enkele vriendelijke locals tegenkwam die mij meenamen

Tourga heb ik gedumpt. Waar ze nu is, je m'en fous! Ik weet dat ze al om 8u richting Wonosobo is vertrokken. Ze had plannen om naar de Filippijnen te gaan, naar Borneo, Vietnam, Laos en Thailand. Maar met zo'n attitude zal ze niet ver geraken.

Je komt veel leuke mensen tegen onderweg, maar ook mensen die je liever niet tegenkomt. Dit is de 2e persoon die ik absoluut nooit meer wil zien! 

Rond 13u waren we terug aan het hostel. 

Het meisje, Tourga (of zoiets in de aard, de naam was veel te moeilijk), had heel de tijd onderweg verteld (in slecht verstaanbaar Engels) dat ze Indonesië maar niets vindt en naar huis wil (na slechts 1 week). Ze vindt het lastig en vervelend dat de mensen haar aanspreken en vies naar haar kijken. Mjah, ze is dan ook redelijk asociaal en kortaf tegen de lokale bevolking. En natuurlijk spreken de mensen u hier aan! Ze doen niets liever What did you expect? Het rare is dat ze reeds 3 weken in Thailand heeft doorgebracht. Bij mijn weten is de lokale bevolking daar ongeveer hetzelfde als de rest in Azië.

Dus nam ik haar in de namiddag mee naar Malioboro Street om haar te tonen dat Indonesië geweldig is en hoe je met de locals moet omgaan. En, hoe je moet onderhandelen! Want ze gaat akkoord met de eerste prijs. Zo gezegd, zo gedaan, en ze voelde zich al heel wat beter en besloot om Indonesië een tweede kans te geven. Oké de eerste week hier is even wennen, maar eens je de manier van doen en leven hebt te pakken, is het piece of cake 

De entrance fee was redelijk prijzig. Serieus prijzig eigenlijk! Maar we kregen voor deze prijs ook koffie, ontbijt en een batik souvenir na de zonsopgang



Borobudur is een Boeddhistische tempel in centraal-Java en gebouwd in de 8e-9e eeuw. Het ligt vrij dicht bij de actieve vulkaan Merapi. Ons hostel ook by the way. Die mannen aan de receptie waren aan het grappen dat als de vulkaan zou uitbreken, we een groot probleem hebben

Het was prachtig! Ik heb mij goed kunnen uitleven met het nemen van foto's. 

Overmorgen hoop ik naar Wonosobo te kunnen gaan om the Dieng plateau en krater te bezoeken. Momenteel staat deze tour nog niet vast omdat er te weinig kandidaten zijn. Ik zal enkele mede-backpackers in Retra's hostel hier voor moeten warm maken

honden, konijnen,... (die beelden wil je liever niet zien). Het was echt triestig om te zien. Ofwel met veel te veel in een kooitje gepropt, of moederziel alleen in een veel te klein kot...

Nu moet ik wel zeggen dat ik serieus onder de indruk ben en versteld sta van hoeveel locals hier ons België (m.a.w. Leuven en Antwerpen i.p.v. Brussel) kennen. 8 op de 10 kunnen zelfs een beetje Vlaams spreken! Op de andere eilanden waar ik ben geweest kenden ze enkel de voetbalspeler Hazard wanneer je "saya dari Belgia" zei. Laat staan dat ze Vlaams konden spreken. Met uitzondering van Gibran, die redelijk vlot Nederlands koaspreken vanwege zijn studies daar

Ik ben nog geen 24u op Sumbawa geweest, maar ik kan een beetje vertellen over wat ik heb gezien. Zo was er o.a. veel vervoer met paard en kar, ondanks de vele scooters, busjes en auto's. En de buschauffeurs van de kleine, kramakkelige busjes spelen precies een spelletje, om ter snelst.

Het was het eerste eiland waar ik zoveel (loslopende) geiten heb gezien. En waar de muggen(beten) vreselijk zijn!! In Singapore waren de muggenbeten ook ambetant. Maar die muggen op Sumbawa spannen de kroon! Aargh, zoveel jeuk dat ze geven! De beten zijn klein en dik. Ik sta vol jeukende bolletjes.

Ik vloog met Wings Air, van de groep Lion Air. Het vliegtuig was 3 kwartier te laat en moest nog 20min boven Denpasar cirkelen eer we mochten landen. 

Omdat ik de volgende ochtend terug naar de luchthaven moest, besloot ik om dichtbij te overnachten. Dat wil zeggen, in Kuta... Bwèk. The worst place in Bali. Maar mijn homestay bevond zich in een rustige wijk aan de rand van het centrum en de drukte

 

En dus, deze morgen stond ik om 9u terug in de luchthaven. De guards aan de ingang gaven me een hand en zeiden dat ze mij nu wel meer dan genoeg gezien hebben in Ngurah Rai airport Ik kon hun geruststellen dat dit de laatste keer was.


Ik vloog met Lion Air en het vliegtuig vertrok op tijd. Maar boven Yogyakarta deed het rare dingen. We daalden, stegen terug op. We daalden weer, aanstalten aan het maken om te landen. Schoot het ineens weer omhoog! Bij de derde daling zijn we uiteindelijk geland. En wat voor landing... ik denk dat iedereen zijn stoel vasthield. 

Nu verblijf ik in Retra's hostel in Yogya. Morgen, hmm waarschijnlijk overmorgen (ben doodop), maak ik een tour naar de Borobudur tempel. Ik ga voor de zonsopgang gaan, m.a.w. om 4u vertrekken. Daarmee plan ik dit eerder overmorgen te doen Vandaag ga ik hier wat in de buurt rondwandelen en iets eten. Maar eerst nog even uitrusten op mijn comfortabel bed en babbelen met mijn kamergenoten (ook doodop)

Ah en by the way, het is hier 1 uur vroeger. Dus 5u tijdsverschil met België i.p.v. 6 uur.

Na 9u in totaal (we moesten nog een half uur wachten eer we aan wal konden) kwamen we aan in Sape op Sumbawa. Van daaruit moesten we nog een 2u durende bus nemen richting Bima. Louise is direct overgestapt op een bus naar Mataram. En ik ben hier gebleven, voor 1 nacht. Morgenmiddag vertrek ik naar de luchthaven voor mijn vlucht naar Denpasar. Dat zal de 4e, en voorlaatste, keer zijn dat ik die luchthaven zie