Eens aangekomen op de luchthaven, zocht ik naar een bus. Met behulp van verschillende locals wist ik deze te vinden. In Maleisië en Singapore is er veel en gemakkelijk openbaar vervoer, maar in Indonesië is er niet veel openbaar vervoer, wat het soms nogal ingewikkeld maakt om van punt A naar punt B te reizen. Buiten een taxi, shuttlebus, Gojek of ander lokaal transport heb je soms niet veel keus. 

Na 45 min door het drukke verkeer stapte ik "ergens" af (dankzij een tip van een local) en ging ik verder met een "becak". Een scooter met een zitbankje vooraan. Oh mannen, je had mij moeten zien zitten Met al mijn hebben en houden op een scooter dat zijn beste tijd heeft gehad en dat amper vooruit ging! Maar het is goedkoop, gemakkelijk, traditioneel en best leuk. Alleen kon mijn driver geen Engels... En ondanks de vele stops om de weg te vragen, beweerde hij bij hoog en laag dat hij mijn hostel wist zijn Ik zat erbij en keer ernaar, mij nergens druk om te maken.

In mijn hostel "Makassar Guesthouse" werd ik ontvangen door Gibran (zoon van eigenaar), een Nederlands sprekende Indonesiër weliswaar! Ik kreeg een privé kamer met badkamer en TV! Er werd zeep, een handdoek en water naar mijn kamer gebracht en het ontbijt was gratis. Wat een luxe! En dat voor het goedkoopste hostel in Makassar! 

Ik werd al vrij snel bevriend met Gibran. En hoewel we de eerste 2 minuten Nederlands praatten, sprongen we altijd terug over naar het Engels. Hij heeft mij tijdens mijn eerste dag in Makassar vergezeld door de stad. Yes, personal guide and bodyguard!  's Avonds zijn we na het eten iets gaan drinken (Bintang) in een lokaal café met live muziek. Ik was de enigste buitenlander tussen al die locals. Super tof. Zo leerde ik het échte Indonesisch uitgaansleven.

Bevriend zijn met de "eigenaar" heeft zo zijn voordelen. Zo had ik niet alleen een gratis tour guide, Gibran (en zijn broer Khrisna) hebben mij geweldig hard geholpen met het organiseren van mijn Toraja trip! Een deftig hostel aan vriendenprijs, het reserveren van een plaatsje op de nachtbus, de goedkoopste tour die er te vinden is, en nog veel meer! Ze waren zo gedreven om mij te helpen dat ze er echt alles voor over hadden. Ik kan in Sulawesi alvast niet opgelicht worden Want ja, het is reeds voorgevallen. En er valt spijtig genoeg niets aan te doen. Het zijn de typische, toeristische "scams" waar je machteloos tegen bent.

En hun behulpzaamheid stopt hier niet bij. Zelfs op Java en in Bangkok gaan ze ter beschikking staan m.b.v. vrienden. Ik mag mijn beide handjes kussen dat ik zulke sympathieke, behulpzame maar vooral betrouwbare Indonesiërs heb mogen leren kennen!

Omdat ik redelijk hard voorsta op mijn planning, dacht ik deze morgen om even impulsief een vlucht te boeken naar Sulawesi Oorspronkelijk niet op de planning, maar ik heb voldoende tijd. Morgenvroeg om 5u15 neem ik een taxi naar de luchthaven in Denpasar. De vlucht duurt 1u20 naar Makassar (Sulawesi). Ik wil daar graag een Toraja Experience Tour doen!!

Na en weekje Sulawesi plan ik een lokale boot te nemen naar Labuan Bajo (Flores Islands). Voorlopig nog niet geboekt. Ik hou het flexibel ;-) 

Maar het was er gezellig Goede muziek, lekker eten en leuk gezelschap. Ik verschoot er wel van hoe weinig toeristen op Bali Sulawesi kennen! Ze zeiden bijna allemaal hetzelfde "You're going to Sulawesi? Where is that!?" En als ik locals dan hoor vertellen wanneer zij op vakantie aan mensen vragen "Have you ever been to Indonesia?" "No" "Have you ever been to Bali?" "Hell yeah!" Begrijp je wat ik bedoel? ;-)

Om 4:30 am moest ik mijn bed uit om op tijd in de luchthaven te zijn voor mijn vlucht naar Makassar, Sulawesi. Terwijl ik aan de ontbijttafel koffie zat te drinken, kwamen de feestvierders van die nacht thuis. Sommige in wel heel hoge sferen! Yep, that's Seminyak! 

De zon was nog geen minuut onder of er vlogen daar ineens 1000en kleine vleermuizen weg! Uit een kleine grot in de rotsen aan het strand. Na 5 minuten hing heel de lucht vol met deze kleine beestjes. 

En dan werd het tijd om door te gaan. Mijn chauffeur heeft heel die tijd braaf zitten wachten Ik had hem nog uitgenodigd voor de zonsondergang maar voor die mannen betekend dat niet veel meer. Zij zien dat dagdagelijks. De rit naar mijn hostel was best spannend. In het donker aan een sneltempo door de spits. Ik heb alle kanten van de baan gezien! Van links naar rechts, even spookrijden, om na een korte draai op het voetpad te rijden!

Uiteindelijk waren er wel veel voordelen aan verbonden. Zo moest ik bijvoorbeeld niet om de 10 minuten stoppen om de weg te zoeken, de politie kon mij alvast niet tegenhouden (gebeurd hier veel, die zijn zo corrupt dat ze jou als buitenlander tegenhouden om u pas terug te laten vertrekken wanneer je hun betaald hebt), 's avonds in het donker was ik veilig (veel vrouwen die in het donker alleen rijden worden overvallen), het was spotgoedkoop (nog geen 2 euro voor een hele dag vervoer) en ik was in een sneltempo op mijn bestemmingen. Die kerel ging er namelijk goed vandoor in het verkeer! Uiteindelijk was het al een ervaring op zich, achterop op de scooter in Indonesië Maar toch, ik wil het graag zelf eens proberen hoor ;-)

Mijn eerste bestemming was de Taman Ayun Temple in Mengwi.




Een grote, prachtige tempel volledig omringd door water.

Er was een mooi onderhouden tuin aan verbonden en een bos met aangelegde wandelpaden. 

Maar hier zijn de stranden nog rustig en valt het sekstoerisme goed mee. Hoewel er soms ineens een scooter voor uw neus stopt met de vraag of je geen zin hebt in seks. En die mannen vragen dat op dezelfde manier als "Hi, how are you?". Hun dagdagelijkse bezigheidstherapie vermoed ik






Tsunami evacuation procedure. Hmm, good to know.




Tanken gebeurd hier op deze manier


of gewoon uit een fles vodka

Morgen waag ik mij op een scooter in het crazy verkeer van Indonesië, richting Tanah Lot en omstreken. Hier moet je al uw kennis over het Belgische verkeer achterwegen laten om niet te verongelukken. De regels van het claxonneren heb ik ondertussen al door. Voetgangers hebben zeker geen voorrang en een scooter manoeuvreert gewoon overal door waar hij tussendoor kan. Dus, ik ga gewoon meegaan met de flow. Ben benieuwd

De jongeman op de foto is Dilan de Australiër. Hij staat voor de tent van "de mannen" (= guide + porters). De porters spraken geen Engels, maar dachten geregeld dat wij Indonesisch spraken Ze hadden moeite met het onthouden van mijn naam, dus ik was "Belgium" Geweldige kerels!!!


Yep, ik heb daar écht gestaan  


De sunrise, waauw... Dit beeld en het besef dat ik het had gehaald na 4u lang afzien (exclusief het afzien van dag 1), gaf me een gevoel dat ik nooit eerder heb ervaren. 


Onze guide Anan. Ergens onderweg naar boven kwam ik hem in het donker terug tegen. Wat was ik blij om die jongen te zien! Hij had namelijk de cookies op zak Na enkele Oreo's kon ik er terug tegenaan.


Selfie met the sunrise!


Ik was zó verkleumd van de koud dat ik met moeite mijn duim kon opsteken. Iedereen stond daar met muts, handschoenen, winterbroek,... En ik met mijn flodderbroek van de Abdijstraat in A'pen   

Het enige dat ik mee had was een fles water, mijn camera met Lucky Lieke en mijn gele lifeline, gekregen van mijn broer.

Langverwachte foto's van de uitgestrekte rijstvelden in Ubud.

Na 2 uur varen richting de zonsondergang kwamen we aan in Padangbai. Daar stonden verschillende minivans te wachten om ons weg te brengen. Ik reed met 9 andere mee richting Seminyak. De bestuurder zet je gewoon af waar je moet zijn. Dus na 2u30 rijden arriveerden we bij "New Seminyak", mijn hostel voor de komende dagen. De Wi-Fi is normaal, maar momenteel overbelast door de hoeveelheid gebruikers. Het is een enorm groot hostel! Ik gok op zo'n 100 bedden of meer aan de kamers te zien. Ik lig in een female dorm van 14. En net zoals in Singapore lig ik in een stekkedooske in de muur  

Morgen ga ik hier gebruik maken van de vaste computer en het internet om foto's te uploaden! Dan kunnen jullie nog eens wat beeldmateriaal zien ;-)

Hoewel ik heb gestresst ze... Toen de company van mijn Rinjani trekking, "Mr Hardy", ons aan de haven had afgezet, reed de auto al weg nog voor ik mijn wandelschoenen uit de koffer had kunnen nemen. Dus ik heb direct met mijn Indonesisch nummer naar Mr Hardy gebeld. De chauffeur kon niet terugkeren maar ik zou mijn schoenen de volgende ochtend via de slow boat ontvangen. De volgende ochtend stond ik om 8u30, zoals afgesproken, te wachten aan de haven op Gili Air. Na 3 boten en nog steeds geen schoenen, sprak ik een local (Dirman) aan met de vraag wanneer de slow boat zou arriveren. Ik legde mijn situatie uit en Dirman belde voor mij naar Mr Hardy. Bleek dat ze mijn schoenen waren vergeten. Maar, om 13u zouden ze toekomen. Noppes, geen schoenen. Ondertussen zat Dirman in Lombok en hij zou mijn schoenen mom 16u meenemen. Weeral noppes. Mijn schoenen waren zelfs nog niet aan de haven geraakt! Ik belde terug naar Mr Hardy. Hij gaf mij het nummer van "Mr Angus", de eigenaar van Lombok Café aan de haven. Ik belde hem op en kreeg te horen dat mijn schoenen reeds waren gearriveerd maar dat de laatste slow boat van 17u niet vertrok omdat er te weinig mensen waren (pas vanaf 35 personen vertrekt de slow boat, vandaar).

De volgende ochtend werd ik wakker gebeld door Dirman die beweerde dat mijn schoenen waren gearriveerd. Dus ik snel mijn bed uit en voor de zoveelste keer te voet naar de haven. En dan moet je weten dat ik zo stijf als een plank was en het 20 min wandelen was van mijn hostel naar de haven! Eens daar aangekomen was Dirman nergens te bekennen. Hij zat al aan de haven in Senggigi! Oké, genoeg van Dirman. Ik belde Mr Angus op en kreeg te horen dat mijn schoenen bij hem stonden en rond 11u met de boot zouden arriveren. Noppes! Ik belde hem terug en ze zouden om 15u arriveren. Ondertussen zat Dirman mij te bellen om te zeggen dat hij mijn schoenen van Lombok Café zou meenemen rond dat uur. Om 16u nog steeds geen spoor van Dirman of mijn schoenen. Dus ik ging (weeral eens teleurgesteld) terug naar het hostel. Ik was daar nog geen 10 min of Dirman belde. Hij stond aan de haven in Gili met mijn schoenen! Verdorie hé, terug naar de haven. En daar stond hij werkelijk, met mijn schoenen! Ik was zó blij om mijn schoenen te zien, dat ik ze wilde knuffelen indien ze niet zo vuil waren  

Na 2 dagen heen en weer getelefoneer en gewandel, kon ik eindelijk zonder zorgen genieten. Ik ben mijn schoenen gaan afzetten in het hostel (iedereen aan het juichen) om daarna op het strand naar de zonsondergang te kijken, met een big smile!  

Veel rust hebben mijn benen en hersenen niet gehad. Maar mijn hostel was geweldig! Daar heb ik ondanks de schoenen-affaire volop kunnen genieten. 's Avonds zaten we met zo'n 15 man aan de bar aan het zwembad. Ik heb er ook een nieuw kaartspel leren spelen "Cards against Humanity". We konden zelfs eten bestellen en laten leveren door een restaurantje schuin tegenover het hostel! Het was niet alleen handig maar ook goedkoop en super lekker!! En die bamboe constructies moet ik onthouden voor thuis. Zo kunnen we misschien zelf iets maken met al onze bamboe! ;-)

Het zwaarste dat ik ooit heb gedaan! Maar ik heb het gehaald Ik heb de top bereikt, 3760m! En ik dacht dat het máár 2500m was. 

Dag 1: Om 6u30 ontbijt (banana pancake). Half uur later met 13 man en al ons gerief in de laadbak van een pick-up truck naar ons vertrekpunt. Rond 8u30 begonnen we eraan, 7u klimmen! Het eerste stuk was easy. De laatste 3u30 waren hard! Stijl omhoog klimmen naar onze eerste campsite. Na ons dinner en de sunset kropen we onze tent in. Ik lag met 3 Canadese meisjes redelijk krap in een tent, op een flinterdunne matras en een veel te dunne slaapzak (het was +/- 5 graden). 

Dag 2: Wake up call 1u30. Amper 1u slaap vanwege de koud. Ginseng thee en 3 crackers. Tegen 2u begonnen we aan onze klim naar de top. Man dat was zwaar! Maar echt MEGA zwaar!!! Two steps up, one step down! Op losliggende rotsen, een meter breed padje met stijle randen, in het pikkedonker en een ijskoude sterke wind. Ik droeg een hoofdlamp voor verlichting. 3u30 later bereikte ik eindelijk de top. En na een half uur wachten zagen we waarvoor we zo hard hadden afgezien, een schitterende sunrise! Met een prachtig uitzicht over heel Lombok. 

Na een half uurtje foto's nemen en vol ongeloof staan toekijken dat ik het had gehaald, (maar 50 à 60 man van de 200 hebben toen de top gehaald, dus ik = super trots!), begonnen we aan de afdaling. Wat was ik blij dat die klim in het donker was, zo'n gevaarlijk wandelpad! 1u30 later stond ik beneden voor het ontbijt (ja ja, zo stijl dat de afdaling al glijdend gebeurde). Banana pancake en thee. Veel konden we niet rusten, 1u later waren we via de bergwand naar beneden aan het klauteren, richting the lake. 2u30 later stonden we eindelijk aan het water om ons wat te wassen. Na anderhalf uur moesten we naar onze 2e campsite klimmen, aan de overkant van de top. Weeral 3u lang klimmen! Na de sunset en onze dagelijkse portie nasi goreng kropen we terug in onze tent.

Dag 3: Om 6u opstaan, banana pancake and ginseng tea, om rond 7u30 de afdaling naar beneden in te zetten. Back to the village waar onze grote backpacks stonden. Deze keer niet in open air maar door de jungle. Sommige stukken heb ik gewoon al lopend en huppelend gedaan. En dan kwam eindelijk het einde in zicht! Rond 12u stonden we terug helemaal beneden. De vreugde is onbeschrijfelijk, net zoals toen we allemaal op de top stonden! 

1u later werden we weggebracht naar de haven, om de boot richting Gili Air te nemen.

En hier zit ik nu In "Begadang Backpackers", moet je is googelen, zo exotisch met al die bamboe! 

Zoals ik al dacht, zeer slechte Wi-Fi op heel het eiland... Spijtig want ik wil jullie zó graag de foto's van Rinjani laten zien! 

Mijn groep bestond uit 8 personen, 1 Duitser, een koppel van Tsjechië, 3 Canadese vriendinnen, ik en 1 Australiër (die de top niet heeft gehaald). Hiernaast nog 1 gids "Anan" en 4 porters (dragers). Die mannen deden alles op flipflops! On-ge-lo-fe-lijk! En snel dat die mannen waren, met elk 30 kg aan eten, tenten, kampvuur, borden,... op hun schouders. Alleen Anan is mee naar de top geklommen, zonder flipflops. Maar ik heb er op de top gezien met flipflops. Crazy...

Nu neem ik platte rust. Ik kan amper stappen van de pijn Gili Air is daar ideaal voor.

Het Rinjani avontuur was, zowel fysiek als mentaal, zwaar. Ik wist niet dat ik mijn grenzen zo ver kon verleggen. Het is een ervaring om nooit te vergeten! Maar ik doe het geen 2e keer