Rond 13u waren we terug aan het hostel. 

Het meisje, Tourga (of zoiets in de aard, de naam was veel te moeilijk), had heel de tijd onderweg verteld (in slecht verstaanbaar Engels) dat ze Indonesië maar niets vindt en naar huis wil (na slechts 1 week). Ze vindt het lastig en vervelend dat de mensen haar aanspreken en vies naar haar kijken. Mjah, ze is dan ook redelijk asociaal en kortaf tegen de lokale bevolking. En natuurlijk spreken de mensen u hier aan! Ze doen niets liever :-) What did you expect? Het rare is dat ze reeds 3 weken in Thailand heeft doorgebracht. Bij mijn weten is de lokale bevolking daar ongeveer hetzelfde als de rest in Azië.

Dus nam ik haar in de namiddag mee naar Malioboro Street om haar te tonen dat Indonesië geweldig is en hoe je met de locals moet omgaan. En, hoe je moet onderhandelen! Want ze gaat akkoord met de eerste prijs. Zo gezegd, zo gedaan, en ze voelde zich al heel wat beter en besloot om Indonesië een tweede kans te geven. Oké de eerste week hier is even wennen, maar eens je de manier van doen en leven hebt te pakken, is het piece of cake