De rest van de dag heb ik geslapen. Het was veel te warm (37°C!) om iets te doen. Ik wou eigenlijk gewoon even neerliggen om van de buitentemperatuur te ontsnappen toen ik plots werd wakker gemaakt door Tom met de vraag of ik geen honger had. Het was ineens 18u. 

Morgenochtend vertrek ik om 5u30 naar het Damri busstation. Dit is een busbedrijf van de overheid dat rechtstreeks naar de luchthaven van Jakarta rijdt. De bus vertrekt om 6u en zou, als het verkeer meevalt, om 8u aankomen. Mijn vlucht is vervroegd van 13u naar 12u15, ik zal dus goed op tijd zijn. Als ik de bus 1u later zou nemen, zit ik vast in het verkeer en is de kans groot dat ik te laat zou komen. Zo erg kunnen de files zijn. 

Eerst dacht ik deze nacht in Jakarta door te brengen, de hoofdstad en drukste stad van Indonesië. Het werd mij afgeraden door Tom. Vanuit Jakarta is het nog moeilijker om aan de luchthaven te geraken. Je geraakt er enkel via de snelweg, dus enkel met een prijzige taxi. En eender welk moment van de dag, het is altijd file in en rondom Jakarta. Dus ik heb zijn raad opgevolgd en neem vanuit Bogor de bus. Hij is zelfs zo bezorgd om mijn "veiligheid" dat hij morgenvroeg met mij mee naar de bus terminal zal wandelen. Hehe, ik denk dat het eerder is om uit te wuiven :-) Tom is echt een goede gastheer, beter dan Roger zelfs (Johor Bahru, Maleisië). Soms iets té goed. 

Ik neem met veel spijt in hart afscheid van Indonesië. Het is een prachtig land! En de bevolking is zo vriendelijk en sympathiek. Ze zijn hier elke dag goed gezind. En het eten, amai! Finger lickin' good!! Hmm... ik ga hier gewoonweg álles missen! Fauna, flora, bevolking, eten, cultuur, levenswijze,... Zelfs de taal :-) Yep, ook hier ben ik een stukje van mijn hart verloren. Wel, ik heb hier te lang geleefd denk ik, want ik vertrek met gemengde gevoelens. Het liefst van al zou ik hier nog langer willen blijven. Maar ik kijk ook uit naar mijn volgend avontuur. Thailand! :-D

Bij gebrek aan foto's heb ik er eentje uit mijn archief genomen. De Indonesische Rupiah. Zo krijgen jullie een beter beeld over het "miljonairs-gevoel". Kun je het u al voorstellen wanneer je € 100 in Rupiah afgehaald? :-)