Eens aangekomen in Pai, ging ik direct naar het hostel van vrienden die ik in Chiang Mai had gemaakt. Na een uurtje chillen in de hangmatten, gingen we op verkenning door Pai.

Na de eerste nacht ben ik hierheen verhuisd. Mijn eerste hostel was maar brak. De dorm had geen deur, de ene muur bestond uit bladeren, de andere uit een groot plastiek met gaten in, er was maar 1 wc/douche,... 

In Purple Monkey lag ik in een mixed dorm van 24! Wooow... Dat brengt verhalen met zich mee hoor  Het was zo populair, dat het overboekt was. Mensen konden een hangmat huren voor 50 Baht! Het is er dan ook heel druk geweest. De Wi-Fi was heel zwak door al die gebruikers. Soms zelfs 2 dagen achtereen geen enkele connectie. Want ze hadden niet enkel 1 dorm. Er waren er 3, en dan nog privé hutjes en tentjes achterin = véél volk! Ik sliep in de grootste/goedkoopste dorm. 

Ze hadden zelfs een jong nestje puppy's. 11 puppy's! Maah, ze waren zo schattig

Ik heb een geweldige tijd beleefd in Pai! Bij veruit mijn meest favoriete dorpje! De natuur is prachtig, de omgeving is zo rustig, de mensen zijn enorm vriendelijk,... Op en top mijn favoriet! Ik ben er dan ook 6 dagen gebleven  

Nu ben ik terug in the Kozy house in Chiang Mai. Morgenavond zou ik graag een nachttrein of -bus naar Ayutthaya willen nemen. Een tussenstopje op de terugweg naar Bangkok. Want op 19 november vlieg ik naar Siem Reap, Cambodja. Mijn laatste land. Het einde begint stilaan dichterbij te komen. Ik vind het spijtig hoor, ik heb het reisvirus stevig te pakken gekregen! Maar langs de andere kant ga ik heel blij zijn om mijn familie en vrienden in België terug te zien

Dus, sommige tribes zijn niet officieel inwoner van Thailand. Het zijn vluchtelingen die geen paspoort krijgen. Ze kunnen geen eten in de supermarkten kopen en hun inkomen is volledig afhankelijk van toeristen. Blijkbaar worden ze door de regering als "toeristenattractie" behouden (van horen zeggen). The Long Neck and Long Ear Karen Hill tribe village in Chiang Rai is er één van. 




Ze zijn hun "nekjuweel" beginnen dragen sinds een vrouw van het dorp door een tijger in de nek was gebeten. Het is een vorm van protectie dat tot een traditioneel schoonheidsideaal is uitgegroeid.


Het weegt 5 à 10kg en bestaat uit één geheel. Ze plooien het metaal rond de nek.


Van zodra de meisjes 5 jaar worden, krijgen ze hun eerste nekspiraal. Daarna wordt het om de 2 jaar vervangen door een groter model tot ze 18 jaar zijn en het lichaam is gestopt met groeien. 

Raar volkje hoor, die Laotiaanse bevolking.

Na 15min reden we al terug verder naar onze stop, the White Temple!