Het verkeer begon al slecht in Bandung. 1: het was zondag. 2: de straten stonden vol supporters van Persib (voetbalploeg van Bandung). Maar het zal nog veel erger worden, alleen wist ik dit toen nog niet. 

Na 2u rijden kwamen we aan op Puncak Pass. Het was stilstaand verkeer. In het begin vond ik dit geen erg, het landschap vol theeplantages is prachtig om te zien. Tot we na 2u nog steeds op hetzelfde uitzicht stonden te kijken. Dan begon de verveling stilaan toe te slaan. Gelukkig had ik een bus met airco genomen! In mijn beste Indonesisch vroeg ik aan de locals of dit elke dag was of alleen in het weekend. Het is elke dag uren stilstaan op Puncak Pass. Dit komt omdat ze slechts 1 rijrichting om de 4u (!) doorlaten. 

Even ter info tussendoor, om de 10 min springt er een local op de bus om zijn merchandise te verkopen. Eten, drinken, potloden, boekjes, zakdoeken,... noem maar op. Maar ook muzikanten. Ze spelen of zingen 2 liedjes en gaan dan rond voor geld. Handig om je kleine nikkel aan kwijt te spelen.

Tijdens de rit naar Bogor durfde ik amper te drinken uit schrik om naar de wc te moeten gaan. De bus stopt zelden, en als ze stopt is het om mensen te laten op- of afstappen. De busrit zou normaal gezien 3u duren, zo lang kon ik wel zonder water. Maar na 4u stonden we nog steeds stil op Puncak Pass. En aangezien het stilstaand verkeer was, kon ik wel even bijtanken en indien nodig naar de wc gaan. Maar toen ik net dacht uit te stappen om in een warung naar de wc te gaan (de rit ging nog even duren dus uit voorzorg dacht ik alvast te gaan), werd de pas voor onze rijrichting toch wel niet geopend zeker... en het verkeer schoot in gang. 

Twee uur later kwamen we toe in Bogor. Ook hier zat het verkeer vast. En rond 16u30u arriveerden we ergens aan een drukke baan in the middle of nowhere in Bogor. Van hieruit moest ik nog een angkot nemen richting Jalan Juanda, waar ik te voet verder moest naar "Tom's Homestay". 

Om 17u30 kwam ik eindelijk toe bij Tom. Het eerste dat ik deed was mijn rugzak afdoen en naar de wc gaan :-) 

Een busrit die normaal 3u zou duren, heeft uiteindelijk 6u30 geduurd. De fille's in de grote steden op Java zijn erger dan die op de Brusselse ring...

 

Mijn gastheer Tom is super vriendelijk! Hij neemt al jaren backpackers in huis en doet dit met veel plezier. En bij toeval zitten hier 2 Duitse meisjes die ook in Pinisi verbleven. Ook zij hebben een dag voor mij stilgestaan op Puncak Pass. Direct na mijn aankomst vertrokken we naar een food court om te eten. Pinisi had Tom gebeld en ze zaten te wachten op mijn aankomst.

Tom verteld graag over zijn reisverhalen en brengt zijn gasten overal heen. Hij zorgt goed voor ons :-) Goed ontbijt, hij haalt ons geregeld vers fruit en er is zelfs wc-papier! 

Hier ga ik verblijven tot en met de 29e. Dan neem ik om 6u 's morgens de bus naar de luchthaven van Jakarta voor mijn vlucht naar Bangkok. Het einde van mijn reis in Indonesië is dus nabij. Spijtig, want ik heb het hier wel naar mijn zin gehad :-) De eerste dagen waren moeilijk. Het is niet zo gemakkelijk reizen als in Maleisië en Singapore. Maar ik heb fantastische verhalen, herinneringen en ervaringen opgedaan! Zo ben ik o.a. een krak geworden in onderhandelen. Mijn record is van 2.000.000 naar 800.000 Rupiah! :-D Zelfs de locals zeiden dat ik één van de beste toeristische onderhandelaars was dat ze al zijn tegengekomen. Hehe, leuk om te horen. Ik ben benieuwd of mijn skills in Thailand en Cambodja ook zo goed zullen werken.