Ze vroegen aan de inkom Rp 100.000 per persoon (toeristenprijs)! Locals betalen slechts 5.000. Ik had hierover op het internet gelezen dat het veel te duur is voor wat het is en dat het een toeristenval is. Ook had ik van de avond tevoren van 2 Tsjechen vernomen dat er veel mensen door de omheining naar binnen kruipen. Dus toen ik aan de inkom arriveerde, vroegen ze 100.000. Het stond nergens aangegeven hoeveel de inkom werkelijk is. Dus ik liep een eindje verder en kroop, uit het zicht van de bewaker, stiekem door de omheining En om eerlijk te zijn, het was inderdaad geen 100.000 Rupiah waard. 

Hij was goed aan het borrelen. Eerst zag ik het niet vanwege de dampen, en dan kwam er ineens een windvlaag. De borrels waren soms een meter hoog! Ik stond vol verbazing te kijken naar dit kokende potje van moeder natuur. 

Het was slechts een half uurtje wandelen naar de view. En rond 5u15 kwam de zon boven. Tegen 6u ging ik terug naar beneden omdat ik nog een lange weg had af te leggen naar de krater.

Dus de tour ging niet door. Dan maar met de bus! Java heeft veel, goed bereikbaar openbaar vervoer, in tegenstelling tot de andere eilanden waar ik ben geweest. Terwijl ik gisterenmorgen bezig was met inpakken zat Tourga mij aandachtig te bekijken. Toen ik klaar was en naar beneden ging, vroeg ze of ik nu al naar Wonosobo zou vertrekken (natuurlijk). Ze was van gedacht veranderd en wilde toch mee naar Wonosobo, maar ze moest nog eten en inpakken dus ik bleef braaf een uur lang wachten (bibi = beetje geërgerd...). Tourga zou in Wonosobo een bus nemen naar Semarang.

Na 3 bussen en 3u30 onderweg, kwamen we aan in Wonosobo. Ik zei dat ze hier haar bus moest zoeken terwijl ik een bus naar Dieng zocht. Wat niet zo simpel was aangezien ze enkel vanaf 5 personen wilden rijden en ik dus moest wachten tot er 4 andere waren (en dit kon uren duren). Tourga zat lange tijd op een bankje niets te doen en kwam ineens naar mij. Ze was terug van gedacht veranderd. Ze wilde uiteindelijk toch ook de Dieng Plateau tour doen en zou de dag erna een bus nemen. Ik had in de tussentijd mijn nachtbus naar Bandung gefixt en een tour operator gevonden met vervoer naar Dieng. 

Maar de tour ging plots niet meer door, omdat we geen koffie wilden kopen in het winkeltje van de moeder... Geen probleem. In Dieng vinden we wel iets. Dus ik regelde ander vervoer.

Net toen ons vervoer naar Dieng arriveerde, wilde Tourga nog snel haar busticket zoeken. We hebben 2u in de bus terminal gezeten! Na 5min kwam ze terug en wist ze nog steeds niets. Mij geen zorg. 

Onderweg naar Dieng had ik met de chauffeur besproken om ons dicht bij een hostel af te zetten. Van zodra ik mijn rugzak in onze kamer had gedumpt, ging ik beneden een tour regelen. We zouden om 4u 's morgens met een guide vertrekken naar de "Golden sunrise" en vandaar te voet verder door het landschap naar de krater, het meer en 2 tempels. Tourga ging akkoord. 

Om 3u30 stond ik op. Tourga bleef liggen. Ze was terug van gedacht veranderd en ging niet meer mee. Nu was ik het zat. Tourga reist níét meer met mij mee! Daar bovenop ging de guide enkel mee met een minimum van 2 personen. Ja lap. Ik kreeg wel gratis vervoer en inkom voor de sunrise in ruil omdat ze de tour hadden afgezegd. Ik zou de rest van de tour te voet via de straten moeten doen. Alle chance dat ik onderweg enkele vriendelijke locals tegenkwam die mij meenamen

Tourga heb ik gedumpt. Waar ze nu is, je m'en fous! Ik weet dat ze al om 8u richting Wonosobo is vertrokken. Ze had plannen om naar de Filippijnen te gaan, naar Borneo, Vietnam, Laos en Thailand. Maar met zo'n attitude zal ze niet ver geraken.

Je komt veel leuke mensen tegen onderweg, maar ook mensen die je liever niet tegenkomt. Dit is de 2e persoon die ik absoluut nooit meer wil zien! 

Rond 13u waren we terug aan het hostel. 

Het meisje, Tourga (of zoiets in de aard, de naam was veel te moeilijk), had heel de tijd onderweg verteld (in slecht verstaanbaar Engels) dat ze Indonesië maar niets vindt en naar huis wil (na slechts 1 week). Ze vindt het lastig en vervelend dat de mensen haar aanspreken en vies naar haar kijken. Mjah, ze is dan ook redelijk asociaal en kortaf tegen de lokale bevolking. En natuurlijk spreken de mensen u hier aan! Ze doen niets liever What did you expect? Het rare is dat ze reeds 3 weken in Thailand heeft doorgebracht. Bij mijn weten is de lokale bevolking daar ongeveer hetzelfde als de rest in Azië.

Dus nam ik haar in de namiddag mee naar Malioboro Street om haar te tonen dat Indonesië geweldig is en hoe je met de locals moet omgaan. En, hoe je moet onderhandelen! Want ze gaat akkoord met de eerste prijs. Zo gezegd, zo gedaan, en ze voelde zich al heel wat beter en besloot om Indonesië een tweede kans te geven. Oké de eerste week hier is even wennen, maar eens je de manier van doen en leven hebt te pakken, is het piece of cake 

De entrance fee was redelijk prijzig. Serieus prijzig eigenlijk! Maar we kregen voor deze prijs ook koffie, ontbijt en een batik souvenir na de zonsopgang



Borobudur is een Boeddhistische tempel in centraal-Java en gebouwd in de 8e-9e eeuw. Het ligt vrij dicht bij de actieve vulkaan Merapi. Ons hostel ook by the way. Die mannen aan de receptie waren aan het grappen dat als de vulkaan zou uitbreken, we een groot probleem hebben

Het was prachtig! Ik heb mij goed kunnen uitleven met het nemen van foto's. 

Overmorgen hoop ik naar Wonosobo te kunnen gaan om the Dieng plateau en krater te bezoeken. Momenteel staat deze tour nog niet vast omdat er te weinig kandidaten zijn. Ik zal enkele mede-backpackers in Retra's hostel hier voor moeten warm maken

honden, konijnen,... (die beelden wil je liever niet zien). Het was echt triestig om te zien. Ofwel met veel te veel in een kooitje gepropt, of moederziel alleen in een veel te klein kot...

Nu moet ik wel zeggen dat ik serieus onder de indruk ben en versteld sta van hoeveel locals hier ons België (m.a.w. Leuven en Antwerpen i.p.v. Brussel) kennen. 8 op de 10 kunnen zelfs een beetje Vlaams spreken! Op de andere eilanden waar ik ben geweest kenden ze enkel de voetbalspeler Hazard wanneer je "saya dari Belgia" zei. Laat staan dat ze Vlaams konden spreken. Met uitzondering van Gibran, die redelijk vlot Nederlands koaspreken vanwege zijn studies daar

Ik ben nog geen 24u op Sumbawa geweest, maar ik kan een beetje vertellen over wat ik heb gezien. Zo was er o.a. veel vervoer met paard en kar, ondanks de vele scooters, busjes en auto's. En de buschauffeurs van de kleine, kramakkelige busjes spelen precies een spelletje, om ter snelst.

Het was het eerste eiland waar ik zoveel (loslopende) geiten heb gezien. En waar de muggen(beten) vreselijk zijn!! In Singapore waren de muggenbeten ook ambetant. Maar die muggen op Sumbawa spannen de kroon! Aargh, zoveel jeuk dat ze geven! De beten zijn klein en dik. Ik sta vol jeukende bolletjes.

Ik vloog met Wings Air, van de groep Lion Air. Het vliegtuig was 3 kwartier te laat en moest nog 20min boven Denpasar cirkelen eer we mochten landen. 

Omdat ik de volgende ochtend terug naar de luchthaven moest, besloot ik om dichtbij te overnachten. Dat wil zeggen, in Kuta... Bwèk. The worst place in Bali. Maar mijn homestay bevond zich in een rustige wijk aan de rand van het centrum en de drukte

 

En dus, deze morgen stond ik om 9u terug in de luchthaven. De guards aan de ingang gaven me een hand en zeiden dat ze mij nu wel meer dan genoeg gezien hebben in Ngurah Rai airport Ik kon hun geruststellen dat dit de laatste keer was.


Ik vloog met Lion Air en het vliegtuig vertrok op tijd. Maar boven Yogyakarta deed het rare dingen. We daalden, stegen terug op. We daalden weer, aanstalten aan het maken om te landen. Schoot het ineens weer omhoog! Bij de derde daling zijn we uiteindelijk geland. En wat voor landing... ik denk dat iedereen zijn stoel vasthield. 

Nu verblijf ik in Retra's hostel in Yogya. Morgen, hmm waarschijnlijk overmorgen (ben doodop), maak ik een tour naar de Borobudur tempel. Ik ga voor de zonsopgang gaan, m.a.w. om 4u vertrekken. Daarmee plan ik dit eerder overmorgen te doen Vandaag ga ik hier wat in de buurt rondwandelen en iets eten. Maar eerst nog even uitrusten op mijn comfortabel bed en babbelen met mijn kamergenoten (ook doodop)

Ah en by the way, het is hier 1 uur vroeger. Dus 5u tijdsverschil met België i.p.v. 6 uur.

Na 9u in totaal (we moesten nog een half uur wachten eer we aan wal konden) kwamen we aan in Sape op Sumbawa. Van daaruit moesten we nog een 2u durende bus nemen richting Bima. Louise is direct overgestapt op een bus naar Mataram. En ik ben hier gebleven, voor 1 nacht. Morgenmiddag vertrek ik naar de luchthaven voor mijn vlucht naar Denpasar. Dat zal de 4e, en voorlaatste, keer zijn dat ik die luchthaven zie

De ingang deed mij een beetje aan "Jurassic Park" denken


De komodo's waren gigantisch. 3m lang en zo'n 100kg! 






Ze zien er rustig uit, alsof ze slapen. Dit is echter gezichtsbedrog. Eens je dichterbij komt schieten ze naar je toe en ben je gebeten. Elk jaar worden verschillende (naïeve) toeristen gebeten op deze manier. Ze hebben gelukkig een antigif op het eiland, maar niet elke gebeten toerist overleefd de aanval. Oppassen dus!


Tijdens die 2 dagen is er een leuk groepje ontstaan We hebben ons geweldig goed geamuseerd samen! Van links naar rechts, Vincent van Nederland, ik (indien je mij niet meer zou herkennen ), Yves van het Franstalige gedeelte in Zwitserland en Nancy van het Duitstalige Zwitserland. Nancy en ik hebben elkaar in Sanur op Bali leren kennen. Je kan het u nog misschien lichtjes herinneren dat ik met een familie naar de Uluwatu tempel en Single Fin ben geweest. Het was leuk om elkaar terug te zien. En niet op de boot maar in Bajo View Guesthouse! Hoe toevallig toch. Indonesië is zo groot

Omdat het voor de meeste van ons de laatste avond was in Flores, zijn we 's avonds decadent gaan eten. Met decadent bedoel ik in een echt restaurant en niet op de fish market Daarna zijn we met Willy en Jasper van Manta Rhei iets gaan drinken. Het was weeral laat geworden, terwijl iedereen er terug vroeg uit moest. Nancy vertrok namelijk om 6u naar de luchthaven (zij vliegt naar Bali), Louise en ik om 7u30 naar de haven voor de ferry naar Sumbawa en de jongens blijven bij Willy en Jasper achter om te duiken  

Ik wou dat ik langer in Flores kon blijven. Het was meer dan alleen een paradijs! Maar ik moet terug richting Bali voor mijn vlucht naar Yogyakarta op Java. En omdat alle vluchten de komende week vanuit Labuan Bajo zijn volgeboekt (het was de 14e Islamitisch nieuwjaar, vandaar), ben ik genoodzaakt om een dag vroeger te vertrekken naar Bima op Sumbawa. Van hieruit kan ik nog naar Bali vliegen. Maar om in Sumbawa te geraken moet je eerst de 7u durende ferry nemen. Ik zal dan toch nog mijn "lokale boot ervaring" meemaken

's Avonds werd ik opgebeld met een goed aanbod. Een andere toerist had een trip naar Kanawa geboekt dus ik kon goedkoop mee. 

De ochtend erna kwam er echter niemand anders opdagen. Ze was ziek. Dus ik ging dan maar alleen, samen met "de kapitein" die geen woord Engels sprak.



Dit was onze boot. Een lokale boot die redelijk simplistisch was uitgerust. De motor moest zelfs handmatig opgestart worden en de wc was een gat in de bodem.




Eerste stop was Kanawa. Een klein eilandje met een mooi wit strand en omgeven door koraalriffen. 


De zee was zo ondiep dat je het koraal en de vissen vanuit de boot kon zien.


Tweede stop was Bidadari Island. Het dichtsbijgelegen eiland bij Labuan Bajo. 


Het weer was hier echter minder zonnig dan Kanawa en het water was ijskoud! De koraalriffen waren ook niet zo spectaculair. En toen begon het ineens te regenen. Het was 15u dus besloten we terug te gaan naar Labuan Bajo.

Voor de prijs was het best oké. Maar ik keek harder uit naar de volgende snorkeldag Met een Belgische organisatie, mee met de duikers, op een prachtige boot en naar 3 andere eilanden binnen "het park". Om in het park te duiken of te snorkelen moet je een entrance fee betalen. 

En het was fantastisch! Zeeschildpadden, reuzen manta's,... Maar meer hierover morgen We zijn rond 17u teruggekomen en om 19u hadden we allemaal afgesproken om naar de "night fishmarket" te gaan om verse vis te eten, en het is redelijk hard uitgelopen Morgen moeten we (iedereen van vandaag zit morgen terug op dezelfde boot) terug om 7u paraat staan aan de boot. We gaan 2 duik/snorkelplaatsen doen en na de lunch naar Rinca voor een trekking om de komodo's te zien. Dus ik ga gaan slapen want om 4u begint de moskee al luidkeels te zingen en te roepen en is gedaan met slapen. Wie gaat er nu om 4u 's nachts naar de moskee om te bidden?! 

De boot was echt geweldig! Bestaande uit een lounge, keuken en bar beneden, en een chill-out met zitzakken op het bovendek. We kregen om 7u 's morgens een ontbijt bestaande uit donuts, bananen, koffie en thee naar hartelust. Donuts! Wauw

De chill-out. Hier heb ik véél gechilled! Het moest maar niet zo zalig zijn.


Na anderhalf uur varen kwamen we aan bij de eerste duik/snorkelspot, Siaba Kecil. Een uur lang heb ik langs deze riffen kunnen snorkelen terwijl de duikers 15m dieper zaten. Het was prachtig! Ik waande mezelf in één groot aquarium. Scholen kleurrijke vissen rondom mij terwijl ik vlak boven het koraal zwom. Van clownvissen tot eenhoornvissen tot zeeschildpadden!!


Van zodra de crew mij terug riep (al fluitend natuurlijk) zwom ik terug naar de boot en werden de duikers opgehaald. Aan de bar stonden koekjes en vers fruit klaar, en in de tussentijd vaarden we verder naar de tweede spot, Makassar Reef. Beter bekend als Manta Point! Het is een zachte stroming langs Komodo Island. Op onderstaande foto van links naar rechts. 

Hier zwom ik in open water, zo'n 10 à 15m boven de zeebodem. Want koraalriffen vind je hier niet, enkel manta's. En amai. Ik stond echt versteld van wat ik onder mij zag zwemmen. Het waren niet gewoon manta's, maar reuzenmanta's!!! Soms zelfs in groepen van 8 of 9. Ze komen hier naar de "carwash". Ze zweven boven bepaalde visjes die hun parasieten opeten. 

Ik heb er vandaag 32 geteld! Waaronder misschien een paar keer dezelfde Het was heel uitzonderlijk. De dive masters hadden er zelfs nog nooit zoveel gezien als vandaag. Van bovenaan heb je een groter gezichtsveld, maar de duikers hadden natuurlijk een veel beter zicht op 15m diepte (jaloers!). Met het risico dat een manta in je gezicht kan poepen! Zoals bij dive master Willy Een local met dreadlocks en een aanstekelijke lach. 


Tijdens de lunch, spaghetti bolognese by the way , waren we onderweg naar de laatste spot, Pengah Kecil. Een eiland met een stevige stroming! We moesten goed uitkijken waar we in het water sprongen om niet in een onderwater stroming vast te zitten. Het water was er ijskoud! En de stroming was veel te sterk. Ik heb slechts 30min kunnen snorkelen toen de kapitein mij terug riep. De stroming was te gevaarlijk. De duikers hadden niet zoveel last van de stroming, maar eerder van de koud. We stonden allemaal met kiekenvel te bibberen. 

Het was ondertussen al 15u en tijd om terug te varen. Omdat we helemaal in het noorden zaten, duurde de tocht naar Labuan Bajo 2u. Onderweg naar huis kregen we zelfgemaakte suikerwater, appelcake en vers fruit. En pintjes voor degene die al dorst hadden. 

Het was echt genieten op het bovendek! Gedurende die 2 dagen dat ik hierop heb doorgebracht, heb ik een mooi kleurtje opgedaan


Iedereen was moe. We lagen allemaal te slapen of te suffen. Behalve Yves

We do love Indonesia!!!


Bajo View Guesthouse. Vlak onder de 2 lichtblauwe huisjes in het midden van onderstaande foto.

Na een korte trekking door de jungle kwamen we aan de waterval aan. Onze gids leidde ons direct naar een punt waar we in het water konden springen (zie onderstaande foto). Hier ben ik van 5m hoogte in het water gesprongen. Er is een filmpje van! Van in het water konden we tussen de rotsen naar de waterval zwemmen.






Omdat onze camera's niet waterbestendig zijn, zijn we na het zwemmen langs de rotsen naar boven geklommen om er foto's van te nemen. In het regenseizoen is deze eens zo groot!

Mijn geboekte plannen voor de komende 3 dagen bestaan uit snorkeltripjes naar verschillende eilandjes en een trekking op Rinca Island om de komodo's te zien. Morgenvroeg om 8u begin ik aan mijn eerste dagtrip om te gaan snorkelen en relaxen op 2 van de vele eilandjes. 

Ik wilde in eerste instantie gaan duiken. Maar het is veel te duur omdat ik, vanwege mijn oren, niet mee kan met de gewone duiken en er dus een privé instructeur ingeschakeld moet worden. Jammer, maar ik ben even content met snorkelen!

Bij het inchecken in Makassar vroeg ik achter mijn tweede ticket zodat mijn bagage rechtstreeks ingecheckt werd naar Labuan Bajo en ik het niet moest ophalen bij bagage claim. Plus, ze zeiden dat ik dan ineens kon inchecken om in de transitzone in hun lounge kon overnachten. Woo-hoo!

Eens toegekomen op Bali ging ik dus richting de transitzone. Onderweg was ik toch maar even gaan dubbelchecken bij bagage claim of mijn bagage niet op de band terecht zou komen. Stel u voor dat ze het als "lost bagage" zouden bijhouden. Oké, hij zou niet op de band komen. Dus ik ging verder naar de departure hall om in te checken zodat ik naar de transit zone kon.

Oei. Probleem. Inchecken gaat enkel wanneer uw transittijd 8u of minder is. Die van mij was 9u. In Makassar hadden ze zich dus vergist. En oei. Ik had mijn bagage niet bij me. Ja dan kunnen ze die niet inchecken. Ik moest mijn rugzak gaan ophalen. Dus bibi terug naar bagage claim waar mijn bagage nergens te bespeuren was. Ah nee, zeiden die mannen, die is al richting de opslagruimte voor Labuan Bajo (wat ik al dacht). Allez, bibi terug naar departure all. Ik mocht niet verder, want mijn transittijd is langer dan 8u. Het was ondertussen 10:30pm en ik moest dus buiten op straat overnachten! Ja teute ze. Ik heb mij uiteindelijk een brede bank gevonden in de departure hall om mij daar te placeren. Alle chance dat de nachtbewaker zo vriendelijk was om mij te laten liggen zonder buiten te sjotten. Rond 3am werd ik wakker in een volledig verlaten en afgesloten luchthaven, want die ging pas open om 4am. Ik heb mij dan maar bij de nachtbewaker gezet voor een babbelke. En rond 4am kon ik EINDELIJK inchecken! 

Overnachten in de departure hall is écht niet leuk! Maar beter dan buiten

Ter verduidelijking, het was niet de moeite om vervoer en een bed te zoeken voor die paar uur aangezien ik om 4am moest inchecken voor mijn vlucht die om 5:30am begon met boarden. 

En rond 6am begonnen de propellers, van het kleinste vliegtuig waar ik tot nu toe mee heb gevlogen!, te draaien. 


Ondanks de zware vermoeidheid bleef ik wakker om foto's te nemen van het indrukwekkende uitzicht onder mij. 

1u30 later kwamen we toe in de kleine, schattige luchthaven van Labuan Bajo En ja hoor! Mijn bagage was mee. Onnodig gestress van de stewardessen (ik neem de moeite al niet meer om te stressen, alles komt uiteindelijk toch terug terecht). 

Momenteel verblijf ik gedurende 4 nachten in "Bajo View guesthouse" in een tentje. The view is prachtig! Op de haven van Labuan Bajo en enkele omringende eilandjes. En de Wi-Fi is uitstekend!