Een jaar na de bouw van het Ecoduct over de E314 in Opgrimbie bij Maasmechelen vinden heel wat dieren vlot de weg naar de andere kant van het Nationaal Park, schrijft mijn lijfkrant DS vandaag. Dat stemt mij heel gelukkig. Meer dan dertig jaar geleden besliste de overheid in een gulle separatistische bui om een natuurgebied doormidden te snijden van West naar Oost, en omgekeerd. Sindsdien waren de families van de zeldzame rugstreeppadden, salamanders, reeën en dassen van elkaar gescheiden. Wie in een overmoedige bui toch de overtocht waagde, bijvoorbeeld ver buiten de kantooruren, had een reële kans op een smartelijk einde in een tête-à-tête met de zeldzame maar o zo snelle nachtrijders. Ook hier gelden de Darwinistische principes, en zodoende bleven enkel nog bedeesde, wankelmoedige of effenaf laffe dieren over, maar slim waren ze wel. Aan de noordzijde leefde een kleine populatie zavelsprinkhanen, terwijl het gros van de soort aan de zuidkant huisde. Als je ook hier de onverbiddelijke Darwin op zou loslaten, mag je op den duur een sprinkhanensoort verwachten die de breedte van de E314 vlotjes neemt. Spijtig, maar dan heb je geen rekening gehouden met de breeddenkendheid van politici en betonboeren. Terug naar de werkelijkheid. Het Ecoduct is er nu en de natuurwachters hebben flink op de loer gelegen om de dieren te noteren die, gedreven door dankbaarheid en een beetje hormonen, de met grassprieten bedekte brug oversteken. Aan de andere kant wachten de soortgenoten met een visadempje: hoe zou de achterkleinzoon van Bolleke Das, het verre familielid, er nu uitzien? En zal het nog klikken na zoveel jaren bittere scheiding? Allemaal vragen die de vlijtige natuurwachters niet op hun invulformulieren hebben staan. Maar goed ook, zij hebben daar geenzaken mee.
06-11-2006 om 20:11
geschreven door Raf
Gerecycleerd
Bedankt, Speedy, Menck, Artemis, Zapnimf, Marijke, Titus, Koen Robeys, en Marlon Vanco. Jullie reactie had voor mij iets van een katharsis: de verzoening met de wil der goden, met het noodlot in de Griekse treurspelen, bij de ondergang van de held. In gewone taal zat ik met een kater. Ik heb besloten verder te bloggen, tegen een tempo dat mij ligt. Geen gejaag, geen zoeken naar schouderklopjes, geen naast mijn schoenen lopen. I only live twice.
06-11-2006 om 11:08
geschreven door Raf
04-11-2006
licht
geen zwarte toetsen meer ik streel alleen de witte en ben op wankelende weg ver van de deur die buitensluit
majeure klanken zweven rond en beelden vol met hoop met achter mij de vieze smaak van falen en van schuld
is er een doel gevonden geen vlucht meer voor mezelf of is het nog te prematuur en is mijn twijfel mijn gezel
------------------------ uit 'Vrije val' door R.Vijzel
04-11-2006 om 21:52
geschreven door Raf
16-10-2006
(Tot ziens, adieu, goodbye) Oef
Oef
16-10-2006 om 00:00
geschreven door Raf
09-10-2006
Iedereen ik
Ik ben in papier Ik adem Ik ben milieuvriendelijk
Dat las ik gisterenmorgen op de papieren zak waarin de zondagse bakker mijn broodjes had gestopt. In het land waar het surrealisme tot staatslogica is verheven (Johan Sanctorum), hoeft de personificatie van een broodzak geen opschudding te verwekken. Wij werden in de loop der jaren al zo vaak blootgesteld aan de absurdistische bijdragen van de reclamesector, dat onze wenkbrauwen niet de minste poging meer ondernemen om over te gaan naar de opgetrokken toestand. Nu is de slogan "U rijdt links, want uw voorouders komen uit Engeland?" of "Ustaat op de pechstrook want uw banden moeten rusten?" afkomstig van de huisvlijt van iemand onder ons. Minister Peeters van Openbare Werken had een wedstrijd uitgeschreven om zoveel mogelijk oneliners te verzinnen die de snelweggebruiker tot beter rijgedrag zouden aanporren. Voorwaarde was wel een hoog absurditeitsgehalte. Want in Magritte-land is een pipe geen pipe, en als je rechts bedoelt zeg je best links. Onze stand-up comedians gaan zo ver in hun zoektocht naar nadrukkelijke absurditeiten, dat hun mislukking toch weer enig gelach uitlokt. Maar genoeg gezeurd, ik wil een eigen bijdrage leveren:
Ik ben een aanslagbiljet Ik beneem u waarschijnlijk de adem Ik kom uit een milieu waar vriendelijkheid niet aan de orde is
Toen ik als titel voor de lotgevallen van Wouter 'De rand' koos, dacht ik aan het begrip 'marginaal'. Voor de zoveelste maal heeft bij deze keuze mijn intuïtie weer de bovenhand gehaald op mijn verstand. Gisteren las ik een lezersbrief in DS Online met de hoofding "Paus Ratzinger schaftLimbus af". Mijn kennis van het Latijn is niet geüpdated (mijn Roomse kennis evenmin), en daarom bezocht ik even Wikipedia:
Het Voorgeborchte (Latijn: limbus of limbo, "rand, zoom"), is in de Rooms-Katholieke theologie een aanduiding van het verblijf van de zielen die na het sterven niet toegelaten worden tot de hemelse glorie van Christus en ook niet naar de hel of het vagevuur gezonden worden. Zij wonen aan de rand van de hemel of de hel.
Zeg nu zelf, een intuïtieve voltreffer. Verslaafden in behandeling, heen en weer geslingerd tussen hemel en hel. Te slecht voor een beloning, te goed voor een straf, aan iedereen de beurt om op dit thema nog wat door te emmeren. Nu Wouter geparkeerd is in de observatieafdeling van een ontwenningskliniek, laat ik hem even met rust. Als ik de draad weer opneem, zal dat misschien onder de titel 'In Limbo' gebeuren. De Limburgers zijn hiermee gewaarschuwd: ik heb niets tegen hen, net zo min als tegen die van Aantwaarpen.
06-10-2006 om 17:49
geschreven door Raf
05-10-2006
De rand (3)
Wouter werd wakker van geroezemoes in de gang. Hij voelde zijn hart kloppen in zijn hoofd en sleepte zich in tweestrijd tot bij de wasbak. De spiegel toonde onbarmhartig de vreemde glans in zijn ogen, dat verraderlijke en altijd aanwezige stigma. Meer dan een kattenwas zat er niet in. Hij verliet zijn kamer, en zocht met onzekere passen de eetzaal. Er zaten nog wat late ontbijters, die nauwelijks opkeken. Wouter ging zitten, en begon traag en met tegenzin te eten. Na enige tijd stelde de man naast hem zich voor, en Wouter noemde zijn naam. Daar bleef het een beetje bij, tot zijn begeleider verscheen. In het glazen lokaal werd bloed afgenomen. Wouter sloeg bleek uit bij de prik en moest even blijven liggen. Spijt begon te knagen. Ja, natuurlijk was hij uit vrije wil gekomen, maar hij had niet veel te kiezen gehad. Voor zijn arts was het duidelijk: een snelle opname of een overdosis. Niemand kiest voor een overdosis, maar als het spul niet meer werkt, wat doe je dan. De begeleider zei dat hij de rest van de dag maar moest rusten. Op zijn kamer wierp hij een vlugge blik in zijn map. Typische taal, voorzichtig en toch dwingend. Languit op zijn bed probeerde hij zich in te leven in een verse portie. Een gevecht tussen wegkwijnende hoop en een sluipend begin van diepe neerslachtigheid. Gelukkig bracht een lichte sluimer hem op onbewuste paden.
05-10-2006 om 21:23
geschreven door Raf
04-10-2006
Offweken
In de aanloop naar 0810 is de pers niet te genieten. Ik blader 's morgens bij het ter hand nemen van mijn lijfblad direct door naar mijn geliefkoosde Sudoku's. Ook de buis kan mij nauwelijks bekoren. Als ik al kijk, zap ik wat op en neer tussen de drie Nederlanden en National Geographic. Van Bracke moet ik krabben (ja, een woordspeling), en als ik naar Crabbé kijk, zie ik blokken op het behang (nu is de vrije associatie helemaal op hol geslagen). Ik wacht dus af, en sla ook de week na 0810 maar over, because al die deskundige ellendelingen, die na zelf gestemd te hebben, zich ook nog eens gaan moeien met hoe al de anderen gestemd hebben. Internet is op deze zenuwpeesdagen ook niet alles. In de fora wordt een schot van een luchtbuks meteen beantwoord met een Kanonenschuss. Of op een eerbare oprisping volgt een complete vuurspuwersdemonstratie. Er wordt met veel venijn op de man (of de vrouw) gespeeld, de bal zie je niet eens. Een van de meest gebruikte uitdrukkingen is de volgende: het kot zou te klein zijn. Dit zinnetje sluit meestal een korte argumentatie af, want hierna hoeft niets meer te volgen. Iedereen die de gedachtegang gevolgd heeft staat perplex in de lucht te happen, er van doordrongen dat de waarheid soms zo simpel kan zijn. Om terug even de draad op te nemen van het internet: er komt naast grove ook wel zogenaamd geestige taal aan bod in de fora. Ik heb mij voorgenomen op deze blog en in mijn reacties op medebloggers niet die toer op te gaan. Moest ik dat wel doen, het kot zou te klein zijn.
04-10-2006 om 00:00
geschreven door Raf
02-10-2006
Autodafe
een gloeiende gedachte zo teugelloos verwekt dringt stap voor stap naar binnen op gloeikousvoeten en laat de sporen na van schroeipijn in de ringen van de jaren
------------------------ uit 'Vrije val' door R.Vijzel
02-10-2006 om 07:36
geschreven door Raf
01-10-2006
De rand (2)
De kamer was sober ingericht, bijna voor een monnik. Op het tafeltje naast het raam lag een map met de gebruikelijke verwelkoming en het huisreglement. Wouter ging op het bed zitten en zijn vrouw draaide de stoel in zijn richting en nam plaats. De begeleider gaf de uren van de maaltijden, het slapengaan en het wekken. Hij nam de bloeddruk en vroeg hoe hij zich voelde. 'Moe', zei Wouter en hij opende de koffer en nam een pyjama. Zijn vrouw pakte hem vast en begon te huilen. Hij huilde even mee en de begeleider liep discreet naar de gang. Zij droogde zijn tranen en hij de hare. Zonder een woord liep ze naar de deur, draaide even haar hoofd en forceerde een korte lach. Ze was mooi en jonger dan ooit doorheen de tranenmist. Slapen wou hij nu, slapen. Hoeveel nachten had hij gemist, drie, vier? Hij kleedde zich uit, rommelde alles wat in de kast en legde zich neer. Hij probeerde alle lichtknopjes boven het bed, maar één lamp bleef er branden. Dan maar het deken tot boven de ogen en proberen weg te komen. Hoewel, het middel zat nog in zijn bloed, hij vocht nog met een restant van het effect. Toen hij bijna gewonnen had, kwam de begeleider binnen en gaf hem een tablet met een glas water. De stem die zei dat hij mocht slapen zolang hij wou, begon heel langzaam weg te ebben.
01-10-2006 om 01:20
geschreven door Raf
30-09-2006
Actueel
of ik dan aangeslagen ben ik denk het niet ik wil het niet maar aangesproken wel ik voel mij aangesproken en eindeloos verdeeld
30-09-2006 om 10:40
geschreven door Raf
29-09-2006
De rand (1)
Ik heb Wouter* een aantal jaren geleden leren kennen. Erg open is hij niet, maar als je zijn vertrouwen weet te winnen komt hij wel los. Hij zat een tijdje in de psychiatrie, zoals dat heet, en bracht mij op een avond een stapeltje papieren met zijn levensverhaal. Terwijl hij zwijgend naast mij zat, las ik de eerste pagina's even door, en dan kwam de vraag of ik het wou verwerken in een eigen tekst. Ik aarzelde, maar heb tenslotte ja gezegd. Het verhaal groeit, maar met zijn instemming plaats ik af en toe een passage.
Zij beklommen de trap naar de inkomsthal en Wouter's vrouw meldde zich aan. De receptioniste belde kort en vroeg om te wachten. Na drie minuten verscheen een dertiger, die meteen een koffer overnam, en vroeg om te volgen. Een glazen gang, een glazen deur en een lang pad in een soort tuin, links en rechts geflankeerd door oude gebouwen met vele ramen. Overal tralies. Wouter voelde rillingen over zijn rug. De opgefokte energie die hij zichzelf had toegediend begon weg te vloeien in de grote leegte, waarin hij telkens weer opnieuw terechtkwam. De begeleider droeg nog de sporen van een hazenlip en gaf droog wat uitleg. Het pad voerde naar rechts tot bij het paviljoen. Op de eerste etage werd de gang tot de breedte van een toegangsdeur versmald door een uitsprong met glazen wanden. De begeleider wisselde enige woorden met de jonge vrouw achter het loket, die daarop de deur ontgrendelde. Het viel Wouter op dat er veel daglicht binnenviel en dat alles zo clean leek. En hij had witte jassen verwacht. Ze passeerden een patio met schaars groen en wat tafels en tuinstoelen. Drie vrouwen zaten op een rijtje in de zon en staarden apathisch voor zich uit. Een magere man met een opvallend gelige huid sprak met drukke gebaren en zijn buurman reageerde grinnikend. Ze liepen naar zijn kamer, in de hoek van het gebouw.
*Wouter heet niet Wouter
29-09-2006 om 20:05
geschreven door Raf
28-09-2006
Vrije markt
Emoties, gevoelens, sentimenten... Ook iets voor eBay?
assortiment
je mag wat tranen van me lenen een frons of rimpels rond de mond gekoppeld aan een portie weemoed of aan gepieker in de avondstond
of heb je liever muizenissen met vreemde beelden in het hoofd een kloppend bloedvat aan de slapen en brand vanbinnen die niet dooft
dat alles is bij mij te krijgen in goede staat en welbeproefd en als het meevalt mag je het houden omdat het voor mij niet meer hoeft
------------------------ uit 'Vrije val' door R.Vijzel
28-09-2006 om 09:13
geschreven door Raf
27-09-2006
Over illusies (slot)
Jozef Beenhouwers, vliegtuigdeskundige én kunstenaar, vroeg aan de Antwerpse Academie een bescheiden plekje voor een tentoonstelling, maar ving bot. Onder zijn verbazend snel gevonden artiestennaam Transsibersko schreef hij Josef Beuys aan met een vriendelijk verzoek om een plaatsje in de Kunstacademie van Düsseldorf. Geen antwoord. Hij maakte zich snel het Antwerpse dialect eigen en ging naar Jan Hoet om in Documenta Kassel terecht te kunnen, maar Jan lachte hem vierkant uit. De Biënnale van Venetië kon hij toen ook wel vergeten en het CentrePompidou spookte enkel nog in zijn dromen. Er kwam een einde aan zijn illusies toen hij op een dag toevallig het tweede deel van het cv van Panamarenko las:
Panamarenko interesseert zich vooral in de zaken die iedereen ongrijpbaar vindt, zoals het heelal en de aërodynamica, of het zo ver mogelijk reduceren van de luchtweerstand. Met ongekende creativiteit begeeft hij zich op het vlak van de technologie, waarbij hij vooral analytisch en experimenterend te werk gaat. Van dogmatische principes en gecontroleerde wetenschappelijke systemen moet hij niets hebben. De eigenzinnige kunstenaar Panamarenko laat zich meevoeren door zijn verbeeldingskracht. Hij gaat de strijd aan met het ongrijpbare, trotseert de zwaartekracht en probeert het technisch onmogelijke mogelijk te maken met als resultaat even poëtische als wonderbaarlijke kunstwerken. Zijn technisch perfect geconstrueerde vliegmachines kunnen niet vliegen, maar vormen een parodie op de moderne, icarische hoogmoed van de permanente vooruitgang.
Toen Transsibersko dit gelezen had, ging hij met zijn perfect duikende duikboot naar de Schelde, stapte in, sloot het luik en startte de pomp. De boot verdween onder de oppervlakte en kwam na enige tijd weer naar boven. Ook de tweede poging mislukte. Tenslotte opende hij met een tevreden trek om de mond een klep en begon aan de derde duik. Het water sloot zich vredig boven hem. Hij is nog steeds op weg naar Venetië.
27-09-2006 om 01:14
geschreven door Raf
25-09-2006
Over illusies (1)
Illusies verschuilen zich soms achter de ordinaire gevel van een modaal huis in een eenvoudig dorp. Jozef Beenhouwers was al van jongs af geobsedeerd door vliegtuigen. Hij was behoorlijk verstandig, verdiende een aardige cent met vakantiewerk, en las alles wat hij over luchtvaart kon te pakken krijgen: van de memoires van Icaros, over de ontboezemingen van Joseph en Jacques Montgolfier tot de dagboeken van de fietsenmakende broeders Wright. Tussendoor snuffelde hij nog vlug in het zakboekje van Otto Lilienthal, die damals zijn leven had geofferd voor het vliegen. Gewapend met deze basiskennis werden de tanden gezet in de geheimen van de aërodynamica: Bernouilli en Prandtl in het voorjaar, Mach en von Kármán in het najaar. Vervolgens stortte hij zich op verbrandingsmotoren, electriciteit en materialenkunde. Toen de verzadiging begon te dreigen, zorgde een plotse opstoot van artistieke koorts voor een radicale ommezwaai in de richting van de kunst (ja grillig was hij ook). Gedreven door hetzelfde vuur doorzwom hij alle waters van de creativiteit, tot hij op een dag oog in oog stond met de werken van Panamarenko. Dát was het, deze innige verstrengeling van zijn twee werelden. Met een innerlijke gloed die eigenlijk alleen voor de procreatie is voorbehouden, liep hij modelbouwwinkels, Brico's en Gamma's af, en begon met minutieuze ijver aan de constructie van een vliegtuigmodel, op schaal 1/10. Het werd gebouwd volgens de strenge eisen van de fysica, maar in de afwerking legde hij een artistieke en modieuze touch. Een motor erin, een afstandsbesturing, en van bij de eerste vlucht vloog het ding, wonderbaarlijk en luid. Hij maakte verder een perfect stijgende luchtballon en een schitterend duikende duikboot. Nu nog de pr, dacht Jozef in een opwelling van realiteitszin. Na raadpleging van het cv van Panamarenko, noteerde hij alvast de namen van Josef Beuys, Jan Hoet en, je-weet-maar-nooit, Bert Anciaux.
25-09-2006 om 21:48
geschreven door Raf
24-09-2006
Een mooi stel
Uit mijn alfabet - O,P en Q
Oblomov, hoofdpersoon van de gelijknamige roman van Ivan Gontsjarov, is de verpersoonlijking van lethargie, dagdromerij en existentiële besluiteloosheid. Oblomovist is hiervan afgeleid, en staat voor nietsnut, apathische dagdromer die wel plannen maakt maar ze zelfs geen begin van uitvoering geeft.
Poëzie houdt de wacht bij de afwezige betekenis (Maurice Blanchot).
Staatssecretaris voor Administratieve Vereenvoudiging Van Quickenborne is verheugd met het initiatief van de gemeenteraad van Brugge. Die schaft vanavond (28 juni 2005), 95 achterhaalde reglementen en verordeningen af. Zo wordt het verbod opgeheven om als ongehuwd koppel te overnachten in een tent of om veelkleurige confetti te verspreiden.
24-09-2006 om 23:22
geschreven door Raf
23-09-2006
Roomse soezen
Met hoeveel impulsiviteit ik mij gisteren ook uitliet over de overdosis Antwerpen zoals ik ze ervaar, met des te meer ootmoed kom ik nu tegemoet aan de reacties van bezoekers van deze blog die zich enigszins beledigd hebben gevoeld. Ik betreur heel erg dat sommige passages van mijn uiteenzetting beledigend kunnen overkomen bij Antwerpenaren. Zij zijn op een manier geïnterpreteerd die helemaal niet correspondeert met de intenties ervan. Ik benadruk mijn respect voor Antwerpen en hoop dat de Antwerpenaren de echte betekenis van mijn woorden zullen begrijpen. Verder hoop ik met deze verklaring bij te dragen tot het kalmeren van de geesten en duidelijk te maken welke de echte bedoeling van mijn woorden was: een uitnodiging voor een vranke en eerlijke dialoog, met een groot wederzijds respect. Laat mij eindigen met een royaal (koninklijk dus) gebaar: vanôvet veur iederiên e kuininkske of nen duuvel ien de Nengel.
23-09-2006 om 19:04
geschreven door Raf
22-09-2006
Trop is teveel
Er bestaat een soort 'Limburgs nationalisme', gevoed door een regionale krant, door Limburgse politici, middenstanders en zakenlui. Het is nuttig en bedoeld om vanuit een gekoesterde underdogpositie te scoren bij het verwerven van geld, macht en politieke mandaten. Eigenlijk is het gehalte aan particularisme nog groter, want in de praktijk gaat het vooral om de belangen van Midden- en Zuid-Limburg. Dit als inleiding om mij alvast in te dekken voor wat volgt. Ik heb mijn buik vol van die overdosis Antwerpen die ons nu al zo lang wordt ingelepeld. Je kan geen krant openslaan, je kan op geen Vlaams TV-kanaal meer afstemmen, of daar is 't Stad weer, of de 'Stad aan de Stroom' (beeld je even in dat een Parijzenaar zoiets zegt over Parijs). Antwerpen heeft een wereldhaven, en is een grote stad maar geen grootstad, laat staan een wereldstad. Ik zou de mentaliteit veeleer willen kwalificeren als die van een groot dorp: een naam als 't Schoon Verdiep (cfr. het landelijke 'de schoon kamer' voor een salon) wijst daar op. Er is een intellectuele, politieke, artistieke en zakelijke bovenlaag die steeds in hetzelfde kleine kringetje beweegt volgens het bekende ritueel. Je ziet deze mensen ook geregeld terug in de media, en de programmamakers onder hen nodigen elkaar over en weer uit. Inteelt noemt men dat, of culturele incest. Ja, natuurlijk mag er voor het alibi wel eens iemand uit de achterlijke contreien meedoen (hoewel Gent niet mag klagen). Om vervolgens de week daarop eens boertig onderuit te worden gehaald. Het Antwerps dialect of alles wat met Antwerpse tongval wordt uitgebracht lijkt van een veel hoger niveau dan dat waarmee de gemiddelde Vlaming probeert uit te pakken. Zelfs inhoudsloze quatsch wordt als geestig ervaren als het op zijn Antwerps wordt uitgesproken, terwijl echte geestigheid zo zeldzaam is als een forel in de Schelde. Natuurlijk heb ik niets tegen Antwerpen of de Antwerpenaren. Het blijft een gezellige, fantastische stad. De helft van mijn genen komt uit die regio, evenals een deel van mijn aangetrouwde familie. Maar trop is teveel, zei VDB uit Brussel. Als 8 oktober achter de rug is, moet Antwerpen zich maar een tijdje een low profile-allure aanmeten. Uitblazen aan de Stroom.
22-09-2006 om 08:45
geschreven door Raf
21-09-2006
Nieuw
hoe mooi ik word nu wakker na de boze droom knijp in mijn arm voel aan mijn mond mijn ogen en mijzelf met warme zekerheid het is voorbij het is voorbij het is voorbij
------------------------ uit 'Vrije val' door R.Vijzel
