Hej. Voor de moment zit ik in Bariloche na een lange bustrip. Over een uurtje heb ik aansluiting naar Puerto Montt (Chili). Het is hier dat ik maandag de boot neem naar Puerto Natales. Een vier-daagse cruise zowaar met een cargoboot volgeladen met containers met koeien die loeien.. Binnenkort nieuwe verslagjes en een foto van walvisstaart. De walvistaart is voor een andere keer.
Peninsula Valdes is een paradijs voor het waarnemen van zeezoogdieren. In de lente komen er zo'n 600 walvissen naar de baai voor de jaarlijkse voortzetting. Is het deze activiteit die de zee zo woelig maakte - ik weet het niet. In alle geval, vandaag was de zee in form. Het laag bootje - aangeprijsd als het beste om walvissen te zien - was meer een nadeel dan een voordeel. De zee speelde ermee en wij werden nat. Dit leek een maat voor niets te worden en de boot keerde weer strandwaarts. Maar dan uit het niets toch nog enige sensatie. We naderen tot op tien meter van een mamawalvis met jong. En gedurende tien minuutjes kunnen we hen volgen. We worden getracteerd op nen jump en ook een showke met de staart is er bij. Helaas moeilijk te fotograferen allemaal. Het water komt van alle kanten en ik wil geen farce met mijn olympuske meer. De rest van het eiland is enkel te bezoeken met tour en de prijzen swingen de pan uit. Geen pinguins, zeeolifanten en zeeleeuwen meer vandaag. Misschien kunnen we dat een andere keer wel goed maken. In alle geval hebben we een w-visje gezien, da was wel chik. Veel plezier met de zoomfunctie. Hasta luego.
We zijn terug aan land. De Cargo bracht me van Puerto Montt duizend kilometer lager tot aan Puerto Natales. Ik heb het daarstraks eens op kaart bekeken en het einde van de wereld kan niet ver meer zijn. Als Latijns-Amerika een grote frietzak is, dan zitten we nu helemaal vanonder in het puntje naar de laatste kreutjes te vissen. La ultima esperanza - wat een naam voor een provincie. Vele zeevaarders en ontdekkers beten er hun tanden op stuk, maar lieten er later ook hun naam achter. De Straat van Magalanes en het Beaglekanaal (Darwin) om er twee te noemen. Het boottripje was een unieke ervaring. We hadden prachtig weer en er heerste een relaxte sfeer op het dek. 'Lucky lucky passengers' waren we. Geen spatje regen en een kalme zee. Ideaal. El barco Evangelistas ging langs nauwe doorgangen en duizenden eilandjes met fraaie besneeuwde toppen. Orgelpunt was de passage langs een fameuse gletsjer - een uitloper van de immense ijsplaat die langs de Chileens-Argentijnse grens loopt. In Puerto Eden maakten we een tussenstop om wat locals op te pikken, waaronder een zieke man. Je moet het maar treffen. Woon je daar in een minidorpje en de enige kans op een stapje op het vaste land is via een ferry die éénmaal per week uitvaart. Gelukkig voor de man is het nog maar één nachtje varen. Op zo'n boot loopt er wat van alle slag, altijd leuk voor een studie der human beings (weer Darwin). Eén van mijn favorieten was een Ier - eind de veertig - die vier dagen lang met een zwemshort en een deftig hemd rond liep. Fantastische combinatie, hij was geweldig. Bij nader onderzoek bleek dat al zijn kleren naar de wasserij waren toen hij inscheepte. Een beetje een verstrooide professor aldus. Zijn foto-shooter was hij niet vergeten. Een super professioneel en duur Canon-etje met een lens om aan de sterren te denken. Gelukkig was Diego niet in de buurt.. Ook Mister Pavaroti - iemand van de crew - is een vermelding waard. Hij was een manusje van alles. Overdag zag je hem rondlopen in een overall om dan later op de avond in te springen voor Nicole en Hugo. Zijn versie van 'Imagine' zal me altijd bijblijven alsook zijn background-geluidjes bij de bingo-avond. De bingo-avond die me overigens een fles wijn opleverde, al moest ik daar wel eerst een solo-tje voor dansen. Ook Al - Australiër en een boom van een vent - viel in de prijzen. Hij was m'n maatje op den boot. Ondertussen zijn we gesepareerd, maar binnen een dag of tien zien we elkaar terug voor den trekking in Torres del Paine. Maar dat is voor later. Nog even geduld dus.
TWEE BELGEN GERED VAN ZINKENDE CRUISE
Aan boord van het cruiseschip dat is
lekgeslagen tussen Argentinië en
Antarctica waren twee Belgen uit
Menen, een vrouw van 31 en haar vriend.
Het cruiseschip, de Explorer, was op
een ijsblok gevaren en begon water te
maken. Alle opvarenden zijn gered. Ze
konden overstappen in reddingssloepen
en werden uren later opgepikt door een
ander cruiseschip.
Het incident met de Explorer gebeurde
in de buurt van het King George-eiland,
ten noorden van Antarctica. Vooral
Britse, Canadese en Amerikaanse passa-
giers betaalden 6.000 euro om twee
weken lang naar de ijsbergen te kijken.
(TT)
Wat een sensatie - zowaar de Titanic achterna. Ik heb er ook even aan gedacht om naar de zuidpool te gaan. Een laatstminuutje kost ongeveer 3000 dollar, maar dan zijn de centjes ook op en mogen we weer naar huis. Wie weet, als de dollar blijft dalen zit er misschien nog wat in. En dan netjes naast die ijsblokken varen.
Nena doet me een beetje denken aan Pauline van Paulette. Als Pauline Dora is tenminste, anders heb ik het mis. Ze lijkt op haar, heeft dezelfde mimiek en zowaar haar stem timbreert in dezelfde richting. Lichtjes nerveus is ze en een beetje zot. Zoals Pauline dus, of Paulette. Haar ouders kwamen uit Spanje, zelf is ze er nooit geweest. Ze heeft geen kinderen, maar ze is een echte bomma. En in de dagen dat ik hier ben, heb ik me ingewerkt tot haar chouchou. Het is eigenlijk bij toeval dat ik in Hostal Nena residentieer. Een volle plek wees me door. En ik zit hier nu drie nachten. Nena rookt als een Turk. De kamers staan vol met planten om het klimaat te reguleren en de kleur van het interieur is café-geel. Het is een plek die niet in de gidsen staat, maar eigenlijk wel een vermelding waard is. Een straffe madam, die Nena. Eénmaal heeft ze voor me gekookt. Ik wilde eigenlijk enkel de keuken gebruiken om een boterhammetje te smeren. De vraag tot toestemming van de verboden ruimte zette haar aan tot actie en zowaar stond er een maaltijd klaar. Elke ochtend vraagt ze me nu waar ik zal middageten. Het doet haar merkelijk plezier om te kunnen soigneren. Daarvoor krijgt ze in ruil natuurlijk mijn gezelschap. Daar kan je al eens voor koken of een wasje doen bijvoorbeeld.
Ik ga m´n kamer binnen en verschiet me een ongeluk. In het bed naast het mijne ligt een halfnaakte man. Ze hebben de Japanner getransfereerd! Gisteren sliep hij nog aan de overkant, nu dus in mijn kamer. Hij begrijpt kennelijk waarom ik zo verschoot, want hij knikt uit volle borst. Al is het iets te heftig. Tijd voor een gesprek. Ik vraag of hij Engels praat. Hij begint te lachen en knikt fel van ja. En lachen en knikken en lachen. Geen woorden. Ik probeer een andere universele taal. In mijn beste Antwerps spreek ik hem de volgende woorden toe: 'En godde ga van moan spulle blave?'. Hij vindt het geweldig en lacht zich te pletter. Jaja - Jaja. Ik steek mijn duim op en doe voor hem het nachtlampje aan. Beste vrienden zijn en ik verlaat de kamer. Morgen gaat hij naar Ushuaia. Je vraagt je af 'wat doet die hier'. Een lonely-independent-japonese-no-linguas-speaking traveler. Is hij een spion? Of een reisgids die de weg klaarlegt voor de grote invasie der landgenoten? Of een bourgondiër die van rauwe Chileense zalm komt nippen? Ikke ni weet ni.
Bloggertjes. Eén van dees mogen jullie zich verwarmen aan de fotoos van de boottocht en van de pinguins.. Hebben jullie al iets om naar uit te kijken. Hasta pronto.
Zoals je kon zien, is de lijst met links wat uitgebreid. Maak je je daar vooral niet druk om. Het is handig voor mezelf om wat interessante info te collecteren. Zo hoef ik niet telkens in mijn schriftje te zoeken. De snuggeraards onder jullie zullen aan de hand van deze info mijn verdere plannen weten te ontluisteren. Al zal ik jullie nu en dan op een dwaalspoor brengen. Toch het vermelden waard is de site van Torres del Paine. Eén van de interessantste natuurparken van Zuid-Amerika.
Hier in Punta Arenas zitten we vlak onder het gat. In oktober en november is de holte het grootst. Nergens is de UV-straling zo sterk als hier. Smeren is dus de boodschap. En je niet laten vangen door de koele misleidende briesjes. In Samaipata had ik me al fel verbrand. Zowaar een Marcel op m'n body getatoeëerd. Dat zal niet zo snel meer gebeuren. Neme het aan - we zijn geconditioneerd voor de komende twee jaar.
Langs de weg (btw) kom je weleens hoopjes plastic flessen tegen. Deze zijn een offer aan de Difunta Correa. Het verhaal is devolgende. Correa was op pad met haar pasgeborene en ergens onderweg sloeg het noodlot toe. Ze stuikte van de berg. Enkele dagen later werd ze teruggevonden met de kleine aan haar borst. De pagabber was nog in leven. Rond de hals van de moeder hing een kettinkje met de naam 'Correa'. Enzo geschiedde, vanaf die dag is zij de patrones voor zij die onderweg zijn. Als je een tocht wil ondernemen is het niet onverstandig eerst even een volle fles water aan Correa te schenken. Op die borst hoef je niet te rekenen.
Het begon al meteen goed. De bus die me die ochtend vroeg zou oppikken, pikte dit niet. Pier mag het weten en zo stond ik daar twee uur te blinken. Als een schooljongetje voor de grote dag. Maar er gebeurde niets. Nada. Wachten op de namiddagbus maakte geen deel uit van de taktiek. Benen met wandelkriebels laten zich moeilijk verzoenen met een afwachtende houding. Liften dus - met de duim omhoog en de neus in de wind. Weinig succes is mijn deel. Vele autos en een uur later heb ik dan toch prijs. Duitse touristen zowaar. Ze stellen me een alternatieve route voor met als eindbestemming het park. Ik kan me wel vinden in dit plan en ik vleid me op de achterbank. De achterbank die ik deel met een kakki jasje van de Duitse manschaft. Het valt me moeilijk om niet aan Alo alo! en the fallen Madonna met de je-weet-wel te denken. Altijd sympathiek blijven tegen Zjeurmans die je meenemen en even voorbij halverwege kruisen onze wegen met een welgemeende handdruk. We zijn het park in, dat is al iets. Een kleine twintig kilometer resten me nog van de start van het circuit. Het plan om die dag nog aan te zetten had ik al geborgen. Ik kijk om me heen. Het landsschap is prachtig, maar we pillen vooruit en voorzichtig zet ik er al wat pas in, in afwachting van de eerste wagen. Welgeteld honderd meter zijn we ver als ze boven een raam openzetten. Een wind die je niet voor mogelijk houdt wipt me van de grond. Dit is immens. Ik zit hier tussen twee bergketens in en het nabijgelegen Lago Nordenskjold is ideaal om je als windje een loopje te nemen. Ik probeer de kant van de weg op te zoeken, maar elke twee passen moet ik bijsturen. Don Quichote mag het hebben en ik zet me langs de kant. Tijd voor de windstopper. Het lukt me simpelweg niet om mijn vestje aan te krijgen. En op deze manier kom ik niet te weten of dit welbetaald kledingsstuk werkelijk de wind kan stoppen (alszijnde een soort van variant op de Harry Potter-mantel zeg maar). Nog geen auto te zien en ik neem het plan op om even het plan op te nemen. Niet slim natuurlijk. Een seconde en de wind reet het in twee. Hier sta ik dan kennis te maken met Patagonië. Wat me nog rest is een poging tot het opbergen van de map en als ik opkijk staat er zowaar een camper te pinken. Een dame houdt met man en macht de deur open en ik beantwoord het gebaar. Dit is geweldig, ze gaan de goede kant uit en ik krijg een zitje aan de tafel. Michel en zijn vrouw komen uit Frankrijk begin de zestig. Een wereldkaartje aan de wand van de muur toont me de weg die ze hebben afgelegd. In Antwerpen vertrokken. Met de camper een zeeschip op en een maand later in Buenos Aires eraf. Daarna naar het putje van de wereld en zo gaan ze weer naar boven tot in Canada. Dit moet genieten zijn. Het is één van de coolste liften dit ik al heb gehad. Vooruit gaat ie niet onze camper. Ook hij moet boksen tegen de wind en bergop haalt hij de snelheid van een pausmobiel. Dit is op en top onthaasting en ik beklaag het me niet dat ik de bus heb gemist. Ik kijk door het keukenraampje en zie een dertigtal Guanacas. Prachtige dieren zijn het en van alle lamas vind ik hen de leukste. Stil is het in de camper en we laten het lekker tot ons doordringen. Niet ver van de eigenlijke start word ik dan gedropt. Een lange weg hebben ze nog te gaan en ik wens hen een goede reis. Adios amigos. Het einde van een lange dag en nog geen voet gestapt..
Hallookes. Ik ben net terug van zeven dagen trekken wezen in de bergen. Een verslagje komt nog ener dees. De verdere planning is nog niet duidelijk. Wordt het El Calafate in Argentinië of toch nog Vuurland? Wie zal het zeggen. In alle geval u hoort er nog van. Hoe zit het trouwens met die regering?
De kogel is derdoor. Morgen gaan we weer de grens over. We schuiven iets op naar het noorden. El Calafate (Arg) is de uitvalsbasis voor een bezoek aan de Perito Moreno gletsjer. Zestig meter hoog is ie en dat schijnt wel indrukwekkend te zijn. Toch maar even gaan kijken. Even leek het ernaar dat ik verder zou afzakken naar Isla Navarino - het eilandje onder Vuurland. Een beetje voor de exclusiviteit van een verblijf in Puerto Williams, want minder gekend dan de pretenderende meest zuidelijke stad Ushuaia en ook voor een trekking die ik in gedachten had. De meest zuidelijke trekking zowaar. Om er te geraken moest ik eerst weer over Punta Arenas om daar te wachten op een boot. En daar heb ik nu net even geen zin in. Bovendien ben ik wat wandelmoe na zeven daggen stappen in de wind en mag mijn tentje ook eventjes rusten. Terug naar Argentinië dus en daar ben ik wel blij om. Echt wild ben ik niet van deze zuidelijke stadjes en de Chilenen hier zijn ook niet van de gezelligsten. Me even onderwerpen aan een vergelijkende studie der Patagoniërs - benieuwd hoe de Argentijnen omgaan met een verblijf in dit desolate land. Om het een beetje leuk te houden, heb ik besloten om niet meer te bussen. Het wordt dus driehonderd kilometer duimen morgen. Ik zal hem maar goed insmeren met factor dertig - die duim, want ik heb een beetje mijn twijfels over de Chileense medewerking voor dit gebeuren terugdenkend aan mijn trip naar Torres del Paine. In alle geval zal ik jullie verslagen over de brave held die mij de grens overrijdt. Wie weet stopt er wel een biker met een motorcycle diarie..
We zijn even in El Calafate gestopt voor een bezoek aan de gletsjer. Deze enorme ijszee is 60 m hoog, 30 km lang en 5 km breed. Hij beweegt zich zachtjes vooruit, waardoor hij wat kraakt en er af en toe reuze ijsblokken naar beneden donderen. Je kan er moeilijk omheen als je in de buurt bent, maar ik heb het nu wel gehad met de gletsjers. In alle geval, ik ga er mijn geld niet meer aan spenderen. Fotootjes binnenkort. Adios glaciaros.
Mapa
