Ik verlaat Mendoza voor enkele dagen om even de bergen in te trekken. De dienst voor tourisme in Mendoza maakt me niet veel wijzer en ik besluit om verder te informeren in Uspullata - een stadje in de bergen op weg naar Chili. Ook hier twee keer niets. Geen sendero's, dus de wandelschoenen worden niet aangebonden. Uit mijn broekzak haal ik een verfrommeld papiertje met erop een wwoof-adres. Het lijkt me wel leuk om eens een bezoekje te brengen en misschien vind ik er wel onderdak. Ik heb geen telefoonnummer en ook geen e-mail-gegevens. Mijn bezoek is dus onaangekondigd. Het kost me een taxi om er te geraken en ik beland op een verlaten plek zeventien kilometer verder. Als ik het domein op wandel, valt er niet veel te zien. Dit is niet direct een finca - geen dieren, geen groenten, geen fruitbomen. Het huis dat er staat heeft een beetje de vorm van een paddestoel en is opgebouwd uit organische materialen. Een man is aan het werk en als hij me ziet zegt hij de verwelkomende woorden: 'Qué necesitas?'. Bueno. Ik leg hem uit dat ik een bezoekje kom brengen en dat ik op zoek ben naar Carolina. Hij wijst me naar een boom waar ik kan wachten tot het einde van de siesta. Even later komt Carolina opdagen. Carolina is antropologe. Eind jaren zeventig op de vlucht voor het regime en zo in Mexico beland, daarna de Verenigde staten en verder nog in Burkina Faso en Polynesië. Sinds enkele jaren terug in haar land en ze heeft zomaar eventjes een droom van een huis gebouwd. Wat haar link met wwoof is, weet ik niet. Maar het valt me op dat er vaak beroep wordt gedaan op vrijwilligers bij de bouw van een eco-huis. Of ze verdere plannen heeft in tuinieren weet ik niet, maar in haar profiel op de web-pagina sprak ze toch over perma-cultuur en andere eco-systemen. Voor zover alleen een huis dus in de woestijn omringd door de bergen. Fantastische plek. Carolina heeft wel even tijd voor mij en ze geeft me een rondleiding in haar huis. Naast antropologie heeft ze duidelijk ook kaas gegeten van architectuur. Dit is werkelijk een interieur voor in de boekskes. Die design-tijdschriften waarvan je denkt: 'Dit bestaat niet'. Toch wel dus en een beetje onder de indruk neem ik afscheid van Carolina. Een wwoof-comunity en een eventuele plek om te overnachten heb ik hier niet gevonden, maar het bezoek was zeker de moeite waard. Carolina betaalt me de taxi terug en die deel ik met de vriendelijke - necesitas algo - werkman. In het dorp vind ik een camping en een aardig plekje voor mijn tent. Ik ben me nog maar net aan het installeren als ik word uitgenodigd voor een maté. German is de naam en zijn vriendin heet Flabia. Een gezellige babbel volgt en de volgende dag gaan we samen op stap met de auto langs de touristische trail : puenta del inca - parque provincial Aconcagua. Wat een lukje. Qué bueno. Los Argentinos son muy amables, me gustan mucho.
Na de Aconcagua-trip keer ik terug naar Mendoza. Ik besluit de avond af te ronden met een wandelingetje door te stad. Op zoek naar muziek beland ik op de Plaza Italia. Er is veel volk op de been en dat is niet toevallig. Het is namelijk het feest van de Italiaanse gemeenschap in Mendoza. Twee operazangers zijn aan het werk en rondom het plein zijn er kraampjes die de verschillende provincies van Italië vertegenwoordigen. Hier kan je lekkernijen verkrijgen. Umbrië valt ongetwijfeld het meest in de smaak met zijn tiramisu. Als je een half uurtje wil wachten in de rij, komt het wel goed. Ik ga alvast voor een portie picados en een glasje tinto ter waarde van dos pesos. Qué vida y tuttifruti.
Deze morgen word ik naar een andere kamer doorverwezen, net als mijn twee andere kamergenoten. De verhuis is goed verlopen. We slapen nu een verdieping hoger. In mijn nieuwe kamer kom ik Yoris - een Zwitser met Belgische nationaliteit - tegen. Yoris is deze nacht redelijk dronken thuisgekomen. Na een maand in de bergen was het eventjes de teugels los gooien. Ondanks de kater zijn we meteen aan de praat. Van de Belgische politiek gaat het over naar ontwikkelingshulp in Africa en zo weer naar otra cosa. Onze voertaal is aanvankelijk Engels, maar we geven er al snel de brui aan en Spaans is nu de taal. Yoris groeide op in Burundi tot zijn veertiende. Daarna werd het Mali en zo naar Zwitserland. Hij heeft nooit in België gewoond, maar als Belg zijnde is hij toch geïnteresseerd in ons landje. Wederom een interessante kerel. Hij surft ook couch en de lift is zijn vervoermiddel. Zijn maatje - een Zwitser - is met de fiets en trekker van BA naar beneden tot in Ushuaia en zo weer naar boven gereden. Volgende bestemming is Bolivia. Cool. Na de babbel gaan we samen aan de kook en een reuze pasta is ons deel. Ondertussen wordt er gespeculeerd over de reden van onze verhuis. Het gerucht doet de ronde dat de Reina de Vendimia (zeg gerust miss Druif) in ons hostel wordt gestationeerd. (Zij die op de hoogte zijn, weten dat er grote feesten op komst zijn dit weekend in Mendoza - zie link Vendimia eerder). Dit bericht is nog niet geofficialiseerd, maar voor alle zekerheid laat ik toch maar een boek achter in de kamer. Het zal een koud kunstje zijn om het later weer op te halen. Alleen nog even nadenken over mijn openingszin - Hola reina, qué tal - of Jow, soy Pieter de Belgica ik lust graag druiven. Wat zal het worden? Dit alles in het volgende bulletin.
Hebt u honger en lust u wel pap van lekker eten.. Even reclame maken dan voor 'Les Tables de Barcène' - het restaurant van los padres de Bertrand te Ciney. Ziet er gezellig uit, niet?
Hoi. Pas geïnvesteerd in een peperdure fiets de puta madre en geen centjes meer voor kleertjes.. Geen nood. Ga mee met de naked bike riders. Ze zijn trouwens op zoek naar couch.. Auwtsj.
Aha. Hier zijn we weer. Enkele maanden weggeweest, maar nu terug in de tangostad. Het verschil met de vorige keer - toen ik gehuisvest was in malafide hostelletjes, me liet bestelen en eenzaam door de stad kuierde - is dat ik nu in goed gezelschap ben. Ximena woont samen met haar vader in een art-nouveau apartementje knal in het centrum. Superbueno. Ricardo is een grafisch tekenaar, jazz -en kunstadict en kookt superrico. De eerste nacht - ze leven hier nogal laat - is voor hem een nieuwe wereld open gegaan toen hij vernam dat Margritte een Belg was. Ceci n'est pas un Belge, zowaar. Een andere cambio is mijn adaptatie aan het ritme der Argentijnen. Voorheen zat ik te wachten tot een uur of negen om niet alleen op restaurant te hoeven gaan. Nu schuif ik netjes aan rond medianoche. De daghonger wordt getemperd met empanada's, maté en zoet geweld. Bij de weg - en dit is de tweede maal dat ik reclame maak voor een restaurant - Xime werkt in pizzeria 'Sr Telmo' (in San Telmo - jaja). Wie ooit naar BA zoekt te stevenen, niet aarzelen en naar calle Defensa wezen. De pizza´s zijn superbueno! En even hallo zegen tegen Xime natuurlijk. Ondertussen is ook mijn visum weer verlengd. Net op het nippertje - de laatste dag zeg maar. Nu ben ik gerust en hoef ik de laatste tien dagen niet als een illegaal te volbrengen. Toch even een woordje uitleg over het verlengen van je paspoort voor zij die plannen hebben. Als tourist krijg je automatisch drie maanden bij intrede van een land (Bolivia, Argentina, Chile,...). Superhandig is dat, je hoeft dus niet op voorhand naar Brussel voor extrapapierwerk bij de ambassade. Wel opletten dat je niet verknocht geraakt aan een land. Als je de datum niet overleeft, heb je een boete te betalen. Een boete van zowaar twaalf euro onafhankelijk van de termijn dat je te laat bent. Het kan dus interessant zijn om een busrit naar een ander land uit te sparen. Je moet het maar weten, maar niet voort vertellen. Goed tot zover. Ik ga nog een beetje naked biken - haha (en espagnol: jaja). Hasta luego.
Hola amigos. Een afrondende noot nu we weer terug zijn. De overgang Argentijnse herfst naar Vlaamse lente is redelijk frisjes verlopen. Na een ellenlangezomer nu weer met de trui op stap. Het is mooi geweest. Blij om weer terug te zijn met een koffer vol fantastische herinneringen. Zes maanden heb ik me kunnen uitleven in de rol van reporter en de respons was superbueno - waarvoor dank. Ondertussen laten we alles zachtjes gedijen. De rehabilitatie naar het leven hier is weer ingezet, al zal het niet meer hetzelfde zijn. De reismicrobe zit erin en ook al ben je niet in een vreemde haven, drager ben je voor het leven. Voorlopig is hier nog geen remedie voor en laat dat maar goed zijn. Niets is mooier dan weggaan en weer thuis komen. Mijn nieuwe stekje is in Gent. Het wordt nu wachten op de eerste couchsurfer. Stiekem hoop ik op een Argentijn. Dat zou mooi zijn. Of een Kazach op stap met een contrabas, een Thaise kok, een Kosovaarse GreenPeace activiste, een Mollukse kleermaker, een Fijieilandse beursspecialiste,.. Het kan allemaal en zo gaat het reizen lekker voort. Ondertussen zijn er een half miljoen surfers in de wereld. Bij mijn intrede in het couchsurfingproject was ik nummer driehonderdzevenennegentigduizendzeshonderdenvier. Dat is dus een explosie van vijfentwintig procent op een dikke drie maanden tijd. De familie kweekt sneller als een konijn en dat kunnen we alleen maar toejuichen. Terug dus en de banden aan het aanhalen. Wil je me graag tegen het lijf lopen, dan kan dat altijd in Oudburg - nummertje achtenzestig (wel fonen want de bel doet het niet). Doen. Ik laat nog even iets weten als er nieuwe foto's zijn. Veel plezier ermee. Gracias y hasta la proxima - Pedro
Hoi. Pas geïnvesteerd in een peperdure fiets de puta madre en geen centjes meer voor kleertjes.. Geen nood. Ga mee met de naked bike riders. Ze zijn trouwens op zoek naar couch.. Auwtsj.
