Hopelijk gaat het jullie allemaal goed thuis; vermoedelijk genieten jullie van een prachtige zomer; het is jullie allemaal gegund. Wij genieten hier van een prachtige Zuid-Afrikaanse winters met grote temperatuurschommelingen. Na een warm en aangemaam verblijf hadden we immers een verblijfje van een viertal dagen voorzien in de Drakensbergen (volledig reservaat), een gebied dat redelijk centraal gelegen is in Zuid-Afrika en eveneens een groot stuk in het koninkrijk Lesotho ligt. Wij hadden als uitvalsbasis 2 familyunits op een boerderij in Rosetta geboekt - ongeveer 50km van Giants Castle (een van de restcamps in het natuurreservaat). De rit van St- Lucia naar Rosetta verliep heel vlotjes; een goede autostrade (ondanks de lifters die erlangs staan, gekke automobilisten, en het nodige vrachtverkeer)bracht ons tot Dukuza (voormalige Stanger), waar we de afrit namen richting Greytown. Hier besloten we een kleine plasstop te voorzien en een theemoment voor debbie te versieren... We gingen op zoek naar een theehuis en dwaalden door de straten van Greytown. Maar van theehuizen hadden ze hier geen weet. Greytown is immers een zwarte stad en al snel wisten we: dit is Afrika. Met het kleurrijke leven van straatventers, straatkappers, medicijnmannen, gebakken vlees op stokjes, keiharde muziek door een enkele muziekinstallatie. Geweldig! We dronken dus geen thee, maar een frisdrank in een plaatselijke hamburgertent en vertrokken met Africafeel op weg naar de Rosetta. Het landschap veranderde zienderwijs en deed ons vermoeden dat 'The valley of a thousend hills' best mooi moet zijn (vergelijkbare meanders en meadows). Na een rit van 360 km arriveerden we eindelijk bij de oprit van de boerderij waar we zouden verblijven: The three river gettaway. Ik had er over gelezen, had thuis al kennis genomen van het fenomeen van de blanke boer die zijn zaakjes niet meer geregeld krijgt in het nieuwe Zuid-Afrika. Vaak door de devaluatie van zijn producten in een omgeving waar het boeren door witten al lang niet meer geapprecieerd wordt. Die met genoeg geld en grond hebben zich vaak al jaren geleden op het toerisme gestort - hebben bv 'game' op hun farms zitten of doen aan andere export. Die met onvoldoende reserves of zakelijk inzicht, weten dat Z.A duur geworden is en ook al steunen de blanken elkaar vast door dik en dun, het blijkt niet altijd voldoende. Die verpaupering werd ons deel toen we arriveerden op de boerderij. De eigenaresbleek voor een noodsitatie naar Jo-Burg vertrokken te zijn en had haar tienerdochter alleen achtergelaten op de boerderij om ons te onthalen. Een enkele zwarte bediende doolde werkloos rond op de boerderij. Wat eens een mooie boerderij moet geweest zijn, was nu niet meer dan een onverzorgd en armoedig landhuisje op een veel te groot stuk grond met haast geen dieren meer. De verpaupering bleek uit de rommel in de garage en de kapotte auto naast het huis. Het kippen - konijnenhok (Anna was best in haar sas en zat er onmiddellijk in), wordt niet langer verzorgd en bestaat doodgewoon uit smerige kotteij, waar konijnen, kippen, schapen, twee lammetjes en een enkel kalf huizen. De dochter, die zich voorstelde als Darlene verontschuldigde zich voor het ongemak dat haar moeder (Trish) er niet was, dat ze eigenlijk ook niet goed wist waar we zouden moeten slapen en liep ons enkele kamers zien met veel te weinig bedden. Uiteindelijk bleek dat ze eerder die dag andere gasten in onze vertrekken had ondergebracht en dat ze met hen zou moeten praten als ze terug zouden komen opdat wij met z'n allen in de juiste kamers zouden kunnen. De twee familyunits die ik geboekt had, bleken twee dormitories te zijn, op zich geen probleem voor ons, ware het niet dat de verpaupering ook in de kamers, de muren van de behuizing zat: stapelbedden die maar wankel op de poten stonden, een gemeenschappelijke ruimte zonder verwarming die gevuld werd met een afgedankt salonnetje een 'bar' die zelf in elkaar getimmerd was en zichtbaar wankelde... eigenlijk valt er niet te beginnen aan het opsommen van de overige gebreken. We waren erg teleurgesteld en ik heb dit dan ook op een zo zacht mogelijke manier aan het meisje uitgelegd - bovendien vreesden we dat de nachten erg koud zouden worden in dit gebied (bleek ook zo - bij het vriespunt) en dat de dunne dekens wel eens een probleem zouden kunnen worden. Gelukkig waren er ongebruikte bedden genoeg en konden we daar de extra dekens afhalen. Ik besloot om een bed te delen met Anna (een goed en warm idee bleek achteraf). Nadat we onze teleurstelling geuit hadden, besloten we een restaurant te zoeken en de dag te besluiten. De dochter had nog graag een lift gehad naar Nottingham Road... om uit te gaan. Maar omdat we zo lang op hen moesten wachten zijn we dan maar zonder haar en haar vriendinnetje vertrokken. Ik nam me voor om eens een serieus gesprekje te hebben met Trish als ze eenmaal terug zou zijn (achteraf bleek dat Trish haar man was gaan bezoeken die nu noodgedwonden in Botswana werkt; dat ze er verder alleen voorstaat en dat ze best wel vriendelijk en gastvrij is... ik kon de dag dat ik haar ontmoette dat gesprekje niet meer opbrengen en besloot dat het verblijf hier geen slechte herinneringen heeft opgeleverd, maar integendeel erg goeie - we hebben immers genoten van de prachtige bergen, geweldige wandelingen, mooie lammergieren,... en honger hebben we niet gehad.). We vonden immers (na hulp van de locals in de Spar) een geschikt restaurant (Die Bierfasll - jawel, Oostenrijks geinspireerd), aten onze buikjes rond en vergaten de teleurstelling, want morgen zouden we de bergen intrekken. De kinderen waren al bij al heel tevreden... er liepen immers twee prachtige en lieve cockers (Mira vond het wel niet zo leuk) rond, er stonden paarden in de wei, die je naar believen kon gaan aaien en de schommel aan de boom was geschikt voor uren vol dolle spinavonturen. Anna en Mira zaten regelmatig in de konijnenkoten (letterlijk)en dat heeft enkele mooie foto's opgeleverd. Dus maak jullie geen zorgen, we waren beter gehuisvest dan vele Zuid-Afrikanen, maar hebben er alleen een beetje te veel voor betaald. Morgen vertellen Debbie en of Bart jullie over onze tochten in de bergen. Ik sluit nu al omdat we de kinderen meenemen naar Ushaka Marine World hier in Durban voor dolle waterpret,
Dag iedereen... alvast bedankt voor jullie vele reacties ('t is niet omdat we ze niet persoonlijk beantwoorden dat we we ze niet op prijs stellen...er is echter niet altijd veel tijd om te internetten) - we kijken uit naar jullie nieuws, Liefs, Christel
Ja, dat pikt om 5u45 opstaan. Maar daar hebben we voor gekozen. We dat is een kleine minderheid: Debbie, William en ik. We hebben uiteindelijk besloten toch nog naar Hluhluwe Umfolozi te gaan. Dat is het oudste reservaat van Zuid-Afrika, veel kleiner dan Kruger en gespecialiseerd in neushoorns. Het is te zeggen die zitten daar veel.
Een ontbijt nemen we niet. Eerst de auto in, William met dekentje op de achterbank zodat hij nog wat kan slapen. Al bij al valt de rit bijzonder goed mee. We rijden een klein uurtje naar de ingang van het reservaat. Eerst naat Mtubamtuba en dan landinwaarts. In totaal zo'n 55 km. De anderen liggen nog te pitten en gaan goed uitslapen. Bij de ingang van het park loop ik gauw naar de receptie. Daar doen ze nogal vervelend en arrogant maar even later zijn we met de auto in het reservaat. Debbie en ik moeten kiezen. De weg deelt het reservaat in twee. In het zuiden Umfolozi in het noorden Hluhluwe. We weten wel dat in 1 van de 2 recent een brand heeft geraasd. Dat is helemaal niet ongewoon hier. Dat zorgt voor hernieuwing. Planten gaan dan opnieuw groeien. Vaak zijn de branden ook door de mensen gecontroleerd en maken ze deel uit van het beheer van een reservaat. Vaak is het natuurlijk ook de bliksem die voor de branden zorgt. Wat nu de oorzaak was bij de recente brand in dit park is niet duidelijk. We zien wel dat hele stukken van Umfolozi (we kiezen voor het zuiden) zwart geblakerd zijn. Hele heuvelflanken smeulen nog na en op sommige plaatsen staan nog boomstronken en takken in brand. In de door brand geteisterde gebieden zien we initieel weinig dieren. Af en toe een vogeltje, maar ja daar komen wij niet voor he. Wij hopen nog iets spectaculair te zien, liefst een katachtige. Een luipaard of een cheetah zou fantastisch zijn. Debbie en ik geloven er in.
In een van de twee hoofdkampen (Mpila Camp) kopen we wat koekjes. Geen kamp zoals in Kruger, waar je kan ontbijten. Dus op een bankje eten we koekjes en drinken we thee. Het kamp is ook niet omheind en dat betekent dus dat alle dieren daar vrij in kunnen rondwaren. De luipaard gaan we hier niet zien natuurlijk maar op enkele meters van de huisjes staan zebra's en impala. Na het ontbijt duiken we de auto in en gaan op weg.
We gaan de Sontuli loop doen, dat is een lus die langs de rivier loopt. Die rivier heet uiteraard Black Imfolozi. http://www.amatikulu.com/map_hluhluwe_imfolozi.htm
Nog voor we aan die lus beginnen zien we alvast wildebeest, mooie nyala's, zebra. Vlak na het kamp volgen we een van de safari busjes. Op de weg lijkt een slang te liggen. Geen grote, zo'n 25 cm. De chauffeur van een busje stapt uit en neemt het dier op. Het blijkt om een skink te gaan. Een reptiel met miniscule pootjes. Geen slang maar een evolutionaire prelude tot de slang. Dat is alvast een nieuwe diersoort die we mogen aanduiden. Nu de luipaard of cheetah nog.
We rijden verder, halen de voertuigen van het park in en algauw rijden we rustig alleen verder. En dan staan daar plots twee neushoorns op de weg. Gigantische beesten steken de weg over. Rustig, niet gehaast lopen ze de bush in. Ik heb een goeie foto kunnen maken dus jullie gaan die binnenkort ook kunnen zien. Onze beslissing om naar hier te komen is nu al gegrond.
Later zien we in totaal nog twee keer een koppel neushoorns en 1 keer een eenling. Allen witte neushoorns. Bijzonder indrukwekkende dieren. Neen, Martine we zijn ze niet gaan aaien.
Terwijl ik luidop de bedenking maak dat we nog geen olifanten hebben gezien (die zaten talrijk in Kruger) komen we plotseling oog in oog te staan met enkele olifanten. Op een ietwat open plaats blijkt het de voorhoede te zijn van een enorme kudde. Ik overdrijf niet 40 of 50 olifanten. We zijn best wel zenuwachtig. Die reuzen komen immers gevaarlijk dicht in onze richting gelopen. Ze zijn blijkbaar ook erg geagiteerd. Aan hun andere zijde worden ze gevolgd door enkele terreinwagens. We zijn er niet gerust in. Debbie rijdt langzaam acheruit. Op die manier wordt het gat tussen de terreinwagens en onze auto zo'n 500 m groot. De kudde raast voorbij. Ze lopen erg snel en maken enorm veel stof. Veel vrouwtjes, jonge, enkele kalveren. Allen driftig trompetterend. Af en toe een groot vrouwtje dat gevaarlijk wapperend met de oren onze richting uitkijkt, maar gelukkig niet vergaat tot een charge. Debbie is snel met de Nissan maar ik weet niet of ze snel achteruit zou kunnen rijden.
Het is in ieder geval een van de meest spectaculaire ontmoetingen die ik heb meegemaakt.
Nadat de stofwolk is gaan liggen en de olifanten allen verdwenen zijn zetten ze onze tocht verder. Op een gegeven moment worden we getipt door een vriendelijke tegenligger. Hij weet ons te vertellen dat 5,7 km verderop drie cheetahs te zien zijn. We aarzelen niet en zetten koers naar dat punt. In eerste instantie zien ze niks en denken we dat de cheetahs zich verplaatst hebben. Terwijl al een beetje zitten te vloeken ziet Debbie (gelukkig heeft ze een scherpe blik) rechts langs de weg de cheetahs. Dat is echt mooi. Het is niet dat die beestjes zich komen tonen. We hebben vandaag echt mazzel. De neushoorns, de kudde olifanten, opnieuw vier leeuwen en nog veel andere dieren. Een geslaagde dag.
We rijden terug naar S Lucia waar we de anderen terugzien. Zij bezochten het Crocodile Centre. Samen rijden we nog naar Lake Catalina en verder door naar Cape Vidal. Zo eindigt onze dag. Bij onze chalets maken we nog kennis met de buren. Zuid-Afrikanen die ook een uitstapje maken. Het is heel leuk om met hen te kletsen. Uiteraard gaat het dan over de World Cup, reizen, de veiligheid, bekende Belgen en Zuid-Afrikanen. Opnieuw een leuke dag. Morgen trekken we naar de Drakensbergen.
...waren we te gast in the Manzini Chalets in St. Lucia (klinkt een beetje als een Italiaanse geitenkaas he). We houden jullie echter graag volledig op de hoogte en daarom willen we best een paar daagjes terug in ons reisgeheugen surfen. St. Lucia was vooral een lekker warm oord, waar het 's winters soms 27 graden kan zijn. Het zwembad - dat trouwens verder door niemand gebruikt werd, omdat het nu eenmaal winter is - zat dan ook regelmatig vol met kleine Smeulderianen en Pelemannetjes. Maar omdat we toch niet hier zitten voor ons plezier zegt Bart altijd, konden we niet nalaten ook hier de dagen vol te boeken met activiteiten. Op ochtend twee van ons verblijf in St-Lucia stond er een guided morningwalk op het programma. Om 08:00 werden we verwacht aan de ingang van het 'Isimangaliso Wetland Parc', een van de vele beschermde natuurreservaten in Zuid-Afrika, voor een begeleide wandeling door het park. Dit was niet gevaarlijk als een wandeling door Kruger, waar we begeleid werden door twee gewapende rangers, ook de kinderen mochten mee. In dit park zouden we vooral antilopen, zebra's, gnoe's en vogels te zien krijgen. We zouden zelfs ver uit de buurt blijven van buffels, hippo's en crocs. Maar dit neemt niet weg dat de wandeling best de moeite waard was; we konden tot op enkele meters van de zebra's wandelen en de kinderen werden op een bepaald ogenblik verzocht om zo dicht mogelijk naar een kudde impala's, gnoe's en zebra's te sluipen om ze daarna in paniek te zien wegrennen. De volgorde van de vlucht werd voorspeld door de gids; eerst de gnoe's, dan de impala's en daarna pas de zebra's. Hun voorspelling klopte als een bus. De reden waarom de beestjes samen grazen heeft trouwens te maken met hun verschillende zintuigen. De gnoe's ruiken heel goed, de impala's zijn in bushland bekend om hun gehoor en de zebra's hebben superzicht. De vogelpracht viel een beetje tegen... we mochten ook niet te ver achterblijven (ook al zaten er geen leeuwen). Daarom besloten Bart en ik tijdens de middag (de anderen rustten een beetje uit bij of in het zwembad) naar een verderop gelegen stuwmeertje te trekken op aanraden van de gids. Daar zou het vol prachtige watervogels zitten. Het zat er inderdaad vol. Ik kon in de verte duidelijk grote reigersoorten zien en een pelikaan. De bomen zaten vol met kleine vogelsoorten, maar rond het meertje wandelen durfden we niet - krokodillen zijn hier nu eenmaal geen zeldzaamheid en we herinnerden ons van de boottocht dat het niet is omdat je ze niet zien dan ze er niet zijn. Op de paadjes verderop vonden we nog massa's sporen van grote katten - luipaarden zitten niet alleen in het park, maar er ook buiten. Na een verschrikkelijk avondmaal - keislechte gevulde pannenkoeken met mislukte kaassauzen en halfgare kippen - hadden we dan om 20:00 onze afspraak met een andere gids voor een nightdrive door het park. We vroegen ons eerst nog af of dat nodig was, want de hippo's liepen deze avond inderdaad door de straten van St-Lucia te dwalen - links houden op de straat jongens! De nightdrive werd verzorgd door Shaka Barker tours geleid door een bekend bioloog in St-Lucia, Kean Barker. Een erg gepassioneerde en goede gids, die ons ter inleiding al fantastisch veel vertelde over de diverse ecosystemen van het 'Isimangaliso Wetland Parc', wat trouwens 'een geweldig zicht' betekent - een naam die aan dit gebied gegeven werd door een verkenner van de grote Zulu-koning Shaka. Barker zelf is zijn tours ooit begonnen met de nadruk op kameleons, maar omdat het gebied nog steeds groeit en er ook nieuwe dieren bijkwamen, en je nu eenmaal niet voorbij een luipaard kunt rijden als dit langswandelt, zijn zijn tours vandaag veel ruimer. We verbaasden ons erover dat hij na een kleine blink met zijn zaklamp stopte om uit een onbeduidend bosje in de kant een kameleon te plukken van nog geen 10 cm groot. Wonderbaarlijke beestjes, die je gerust op je hand kunt laten zitten. William was als enige bereid zijn handje uit te steken... en ja, er zijn foto's. Verder zagen we nog diverse antilopesoorten, een kleine genetkat, een grasuil en zeer merkwaardig ook het nest van de tailorant - de kleermakersmier. Die maken een soort zijde aan en naaien daarmee een grote bol van bladeren aan elkaar waarin wellicht duizenden mieren huizen. Ik zag er eerder een hangen die dag, toen ik met Bart gaan wandelen was... gelukkig kwamen we niet op de idee er eens in te snijden met zijn zakmes. Ergens halverwegen stopten we in de bush voor een lekkere kop chocomelk met een koekje erbij... We keken naar de prachtige sterrenhemel en werden gewezen op het zuiderkruis en de schorpioen. De kinderen bleken tijdens de tweede helft al snel uitgeschakeld (behalve William dan), de zandman was vast vanbij die sterren neergekomen en had overvloedig gestrooid. De tocht eindigde om 23:00. HEt zou zwaar worden voor Debbie, Thomas en William de volgende ochtend. Zij hadden besloten dat ze samen een ander park zouden bezoeken - Imfolosi - om nog een luipaard of tachtig te kunnen spotten. Opstaan om 06:00 kon hun enthousiasme niet temperen.... maar dat is weer een verhaaltje voor de volgende keer.
Ik moet me evenwel haasten want Bart Braai is al in de weer.
Dinsdag 3 augustus
Die dag wachtte ons een zware verplaatsing naar Sint Lucia. Dat ligt aan zee, aan de Indische Oceaan. Het is een klein plaatsje vlak voor het iSimangiliso natuurreservaat. Vooral veel vogels, want het reservaat is een estuarium. Veel krokodillen en nijlpaarden ook. In Mlimani (Swaziland) staan we vroeg op, ontbijten vroeg (altijd wat gemopper van de volgende generatie) en gaan op pad. Het wordt uiteindelijk een vrij vermoeiende rit. Eerst Swaziland door in zuidelijke richting. Ik doe de 2de helft van de reis en we zitten op een vrij gevaarlijke weg. Inhalen is voor de durvers en daar hoor ik niet bij. Bovendien hangen we vaak achter vrachtwagens die niet mogen uitwijken naar de gele lijn om ons te laten passeren. Bovendien loopt er af en toe een geit in de weg. Niet echt ontspannend. Het laatste stuk in Swaziland worden de woningen wel erg bescheiden. Mensen wonen vaak langs de drukke weg, in hutjes, gevlochten uit takken en strooien daken. We passeren veel scholen met stoffige voetbalveldjes. Veel kinderen ook weer, allemaal te voet, kilometers afleggen naar school, keurig in uniform. Bij de grensovergang maken Christel en ik ons best wel zorgen op onze auto. De niet geasfalteerde wegen hebben volgens ons hun tol geeist en af en toe horen we een slepend geluid in de lage versnelling. We hopen maar dat alles goed gaat met onze Volkswagen Polo. Die heeft ongelukkig genoeg een lage ophanging en op slechte wegen met putten raken we vaak het wegdek. Al bij al een vermoeiende autorit. Eindelijk komen we aan in St Lucia. Voor we naar onze chalets rijden wilden we nog wat extra geld tanken (ze gaan hier goed de centjes). Met de vermoeidheid van de reis was het al welletjes. Maar bij de automaat werd mijn bankkaart ingeslikt en een telefoontje naar het helpdesknummer liep enkel uit op Zulu onbekwaamheid. Uiteindelijk hebben we ergens naar Card Stop getelefoneerd om te blokkeren. We kunnen verder met Christels kaart. Al bij al een wat mindere dag. We waren wel tevreden over onze twee chalets. We zijn buren en achteraan in de tuin ligt een heel groot zwembad. Daar gaan de kinderen zich goed in kunnen amuseren. De dag wordt afgerond met een maaltijd in de hoofdstraat. Papa probeer maar eens te vinden. McKenzie Street. Een Italiaan, een goeie.
Ik moet nu gaan eten. Braai. Strakjes terug met meer.
Woensdag 4 augustus
Vooreerst een gelukkige verjaardag voor mijn broertje. Pit we zullen daar later nog eens een flesje op kraken. Hopelijk had je een leuke verjaardag. Na terugkomst moeten we nog eens verder met Rome. Ik kijk er al naar uit. Amuseer je ook tijdens de vlottentocht.
Vandaag begonnen met enkele praktische zaken. Christel en Debbie brengen was naar de wasserij en Bart werkt aan de achterstallige dagen op de blog. We trekken er voor het eerst op uit en beginnen met een wandeling hier vlak in de buurt. Een kleine, maar een fijne. De wandeling heet de Igwalagwala Walk. Dicht struikgewas, heel wat vogeltjes weer. En dan zijn vooral Christel en Bart in hun nopjes. Debbie en ik houden het op de zoogdieren, makkelijker ook zonder verrekijker. En die zien we ook. eerst meerkatten, dan voor het eerst gestreepte mangoesten (zebra momgoose). Zowel de meerkatten als de mangoesten zitten onder een boom met vruchten. Het lijken groene appelsienen. Gisteren vernamen we dat die vruchten monkey orange worden genoemd. Die vruchten zijn echter keihard. Niks voor mensen. We zien voor het eerst ook rode duikers, een kleine antilope met een heel mooie rode vacht. Voor ons goed te zien tussen het groen, voor roofdieren die kleurenblind zijn een pak moeilijker. Heel vaak al hebben we ons verbaasd over de verstoptechnieken van de dieren. Ze zijn soms heel moeilijk te spotten. Zelfs een olifant kan zich uitstekend verbergen. Plots zie je hem op een tiental meter langs de weg. En dan denk je kijk een olifant, maar voor je het weet blijken er dat vijf te zijn. Na de Igwalagwala Walk gaan we te voet verder naar het strand. Jawel hoor. Na meer dan twee weken reizen in het binnenland zien we eindelijk de zee. Heel mooi strand, geen zwemmers echter. Haaien denken we of een sterke onderstroom. Dat merken we als we pootje paden. De kinderen zijn zeer enthousiast. Eventjes aan zee ze vinden het geweldig. Vooral de meisjes gaan aan het gillen. Antonio zou hier misschien ook niet misstaan. Er wordt hier veel vanop het strand gevist, zoveel is duidelijk. Maar misschien is dat ook weer iets wat je moet beheersen want ik heb er geen een gezien die er iets uit trok. Uit de Indische Oceaan, die er trouwens voor zorgt dat het hier heerlijk warm is. Geen fleece vandoen hier. Ik vermoed zo'n 27 graden.
Na het strand moeten we ons een beetje reppen want om 15 uur moeten we aan de steiger zijn in de buurt van ons verblijf. We boekten gisteravond immers een Crocodile and Hippo tour op het water. We gaan aan boord van een boot die ons op het estuarium voert. We zien enkele krokodillen. Die liggen meestal stil, roerloos te zonnen. Maar vergis je niet, het zijn ontzettend efficiente jagers. Hun bijtkracht is legendarisch. We weten ondertussen ook dat het zeer zorgzame moeders zijn die veel eitjes leggen. Maar voor de jongen is het desalniettemin erg moeilijk. Wanneer ze klein zijn vallen ze vaak ten prooi aan allerlei andere dieren. Van zestig eieren zijn er maar drie die volwassenen dieren zullen opleveren.
De kapitein is Brits geestig en weet aardig wat te vertellen. We zien ook veel nijlpaarden (logisch natuurlijk). Dat levert dan weer hele leuke foto's op. Dat wordt later moeilijk selecteren. Al bij al is het een erg ontspannen tochtje. Niet zo spectaculair als ons eerder tochtje op de Olifantsrivier, maar het doet deugd na de vermoeiende reis gisteren. In totaal reden we al 2500 km bij elkaar.
Plannetjes maken ... wie wil het hier komen uitleggen?
.... want ik wordt er stilaan zot van. Zoals Bart al zei zal ik dus vervolgen. De laatste dag in Graskop : we beslissen om een 8km wandeling te doen, the Jock of the Bushveld, veel plaatsen hebben die naam hier, blijkbaar een Zuid-Afrikaans kinderverhaal over een hond, Jock dus die vanalles meemaakt in de bush, een soort Lassie voor ons? In elk geval , we halen een plannetje, weer een zelfgetekend maar de meneer zegt dat het goed is aangegeven door een geschilderde hond op de rotsen; we vinden het begin al niet en na eindelijk een hond gevonden te hebben, wandelen we verder de gele grasvelden in. De omgeving is wel mooi na we zijn toch al snel met ons achten op zoek naar de andere honden; na veel gevloek en op eigen orientatiegevoel viden ze toch het pad terug en gaat de wandeling door Fairyland en het moet gezegd echt een elfenomgeving: mooie rotspartijen met een dichte groene bebossing erop en dit tussen de gele wuivende grassen, echt wel mooi en gedurende een aantal kilometer vinden we toch wat geschilderde honden terug. Op einde loopt het weer even mis, en na het ontdekken van de resten van een groot hert (er zitten toch echt wel wat wilde katten in de buurt), geraken we terug> Even bekomen met een lekkere pannenkoek in Harrie's pancake, een plaats waar echt bussen toeristen stoppen, stappen we de auto in om nog wat te gaan cruisen in de canyon. We maken een toer langs the Pinnacle, een alleenstaande pilaar in de canyon, gaan kijken naar Gods Window, da valt wa tegen , het uitzicht is wel prachtig maar we hadden door de naam wel iets spectaculairders verwacht. Een korte wandeling in the rain forest hier maakt het wel goed. Ondertussen begint het al te schemeren en er zijn nog 2 watervallen op de terugweg: we kiewen voor de Lisbon Falls, 92m de hoogste in de buurt. En dit is werkelijk schitterend ... we genieten in stilte . Later braaien we nog even. De volgende ochtend zijn we ingepakt om naar swaziland te vertrekken, Bart wil toch nog even terug naar de mooie Afrikaanse kunstwinkel, waar ze naast de gewone toeristenmakers ook echte spulem hebben. Ik ga mee om te kiezen en na overwegen of we iets kopen dat net in de handbagage kan of laten opsturen, beslissen we om toch dat mooie Kifwebe masker te kopen . nna heeft ondertussen in een ander winkeltje ook haar goesting gevonden en een "lange snalle madam" te kopen zoals ze het zegt; Arif had een paar dagen eerder al beslist m voor de houten giraf te gaan. Eindelijk kunnen we vertrekken naar Swaziland rond 11u en het wordt een lange reis .... Het gaat vlot door Sabie en Nelspruit, met een glimp van het mooie stadion, naar de grens. Het laatste stuk gaat via een gigantische pas heel wat trager want we zitten ondertussen heel hoog in mooie bergen , echt een prachtig stuk . Dan de grenspost, waaraschijnijk niet veel volk gezien hier in de verlaten stuk, allemaal eruit, passen controleren, koffer opendoen, ondertussen laat de vrouwelijke beambte haar haakwerkjes zien om te kopen; Christel en ik twijfelen: zouden we dat moeten kopen om door te mogen? Ze dringt gelukkig niet aan, want ik zou niet weten wat ik daar mee zou moeten doen. De volgende 500m moeten we nog 2 keer stoppen voor de passen, en nog wat stempeltjes , .... eindelijk in Swaziland. De volgende 20km zijn de hel : vooral de auto van Christel krijgt het hard te verduren want die hangt lager dan mijn Nissan, putten, putten en nog eens putten , in 1ste naar boven hopend op een beter stukje achter de heuvel, helaas .... Eindelijk terug in de bewoonde wereld rijden we richting Mbabane, de hoofdstad, hier is het echt stukken beter, veeel asfalt en op de ring zeker 4 afritten naar het paleis van koning Mswati, hij zou beter het asfalt eerlijker verdelen over het land ... ofwel hebben wij juist de slechtste grensovergang gekozen. Het is al half 5 als in Mlilwane game park aankomen, de jeugdherberg ligt namelijk in het park. We kunnen nog mee avondeten en deze 2 avondmalen zijn superlekker, buiten aan het kampvuur komt iedereen samen en scheppen de vrouwen allerlei lekkers op ons bord vanuit de potten op de grond. Onze slaapkamer voor 8 is heel simpel en we ontdekken tijdens de 2 nachten dat we er ook niet alleen zijn, er vliegen 's morgens plots vogeltjes over ons hoofd {de rieten daken zijn niet echt volledig dicht}, er valt een gekko op Christel en William ziet en voelt een muis zegt hij en kruipt bij Christel ... enfin het hoofdgebouw van de herberg was wel goed en we hadden liever daar geslapen, maar het eten maakte dit weer goed. We waren eigenlijk dus maar 1 volledige dag in het park en we beslisten om naar execution rock te wandelen met een .... getekend plan. En elke denken we, nu zal het wel goed zijn. Alleen de autorit door het park, trouwens heel mooi met buffels, genoes, allerlei antilopes - eindelijk eens van dichtbij de nyala om het verschil met de kudu te bekijken - en veel wrattenzijnen, waar was ik, ja de autorit naar het startpunt .... ook weer een zware tol voor onze auto's en als ze nu het startpunt met nr 13 op het plan ook eens deftig hadden aangegeven, zouden we ook niet te ver gereden hebben en dus zijn we weer op intuitie naar execution rock gewandeld. Een prachtig weids uitzicht op heel het park dus de moeite ; we beslissen om het pad verder te volgen, maar vinden geen enkel teken tot we bijna aan het ende zijn, daar liggen ineens 5 getekende voeten, tof, iemand heeft die precies verplaatst Enfin, terug in het hoofdkamp even gezegd hoe ze het wel moeten doen want het hing mijn keel uit en dan aan de grote vijver nog naar veeeeeel vogels gezien tot Thomas precies iets groots in het water zag glijden we we maar terug gingen langs hetzelfde pa; er zitten hier ook krokodillen .... Swaziland was echt wel mooi buiten het stukje weg, echt wel OK De vogende dqg vertrekken we rond 9u richting Santa Lucia, ik denk dat Thomas morgen hier over zal vertellen>
Nog iets raars vind : 3/4 van de auto's zijn hier wit , verwachtte ik niet in zo'n kleurrijk continent als Afrika, maar ja, dat ia misschien de kleur die bij ons niet zo goe verkoopt ....
Terug on line en reeds dobberend op een plastieken krokodil in de Indische oceaan
Het is op deze blog even windstil gebleven. Na Graskop hoopten we on line te kunnen in Swaziland, maar dat bleek een foute veronderstelling (foute veronderstellingen of afwezige vanzelfsprekendheden overkomen ons wel meer hier) Ondertussen zitten we dus in Santa Lucia aan de Indische ocean en is het nodig om even met de teletijdmachine terug te gaan naar Graskop Zuid-Afrika (typefouten zijn een gevolg van een qwertyklavier, de v en de spacebar die vettig vastplakken of mijn foute kennis van de spelling of alles tegelijk)
Graskop ligt mooi, op grote hoogte, vlakbij enkele belangrijke toeristische trekpleisters in de afdeling Natuurschoon. De volledige econo;ie van graskop is dan ook gericht op toerisme: prijzige supermarkt, veel straatverkoop, souvenirwinkels, hotel, selfcatering cottages,... In die afdeling te bezoeken natuurschoon gaan we langs de mac mac pools en wandelen over het "secretarisvogelpad". We verwachten dan ee kaart met uitgestippelde wandeling, met infoborden over de omgeving en het bedreigde bestaan van de secretarisvogel en we hopen dat schoon beest te zien, maar we verwachten duidelijk verkeerd of te veel. Wat krijgen ze wel? EEn mooie wandeling in een omgeving die voor ons uniek is: rond een heuvel in dor gras, tussen rotsblokken en eilandjes met tropische, groene vegetatie en bergen op de achtergrond. En die secretarisvogel hadden we tenslotte al in Krugerpark gezien. Daarna zakken we nog even af naar de mac mac watervallen en de Maria Shires watervallen. Rond Graskop zijn er veel door water uitgesleten ravijnen en dus veel spectaculaire watervallen te bezoeken. De mooiste moest nog komen.
Sportflash: in het Zuid-Afrikaans kampioenschap UNO leidt Arif nog steeds autoritair, maar de volwassenen hebben beslist om een front te vormen. In het voetbal kunnen Thomas en ikzelf die 2 nog af.
We hebben nog 2 dagen Graskop, maar er moeten keuzes gemaakt worden, we kunnen nie alles doen. We doen de panorama route. Via pilgrimsrest ( een goudzoekersdorp (eind 19de eeuw) waar de tijd stille bleef staan, nu omgeturnd in een "touristrap") rijden we tot in/aan de Echo caves. DE gids, hij noemt zichzelf Elvis, is leuker dan de grotten. We trekken verder en rijden nu langs de Blyde Canyon. Om de uitkijkpunten te betreden dient wel altijd iets betaald te worden. OPvallend om te zien hoe zwaar bemand die toegangen zijn. Beschikbare jobs EN de respectievelijke lonen worden gedeeld onder elkaar. EErst paseren we de 3 rondavels ( 3 grote rotsformaties in de vorm van een Afrikaans huis) DE uitzichten zijn mooi, maar de lichtinval slecht (onze fotograaf wijst ons daar terecht op) en DEbbie heeft al de Grand Canyon gezien en kan dus alles goed relativeren> WE rijden verder richting Graskop en stoppen nog aan Burkes Luck pottholes. Ik verwijs hier graag naar de foto's voor al de natuurpracht. DE madam van de internetshop vraagt om af te ronden en dat doe ik. Morgen zal DEbbie nog een stukje Graskop en Swaziland doen. Ngomile.
Behalve een prachtige grote Olifantenstier en een geweldige Tawny Eagle en een kleine springhaas (hupt als een kangoeroe), de roep van een hyena, massa's sporen en de nodige uitleg erbij, bleef onze wandeling vrij beestloos. Maar dat zouden we later inhalen. Onze eigen tochten waren zeer succesvol, met zelfs een neushoorn in het vizier. In Pallaborwa kochten we twee boekjes met het wildlife van ZuidAfrika... dat staat nu al vol fluo aanduidingen van wat we allemaal zagen. Vooral de vogelpagina's geraken redelijk vol. De kinderen moesten weliswar veel in de auto zitten, maar ze zijn minstens zo enthousiast als wij. De belonen hen met een sunset drive in het park de laatste avond. Met een groot open voertuig rijden we door het park in de hoop ook wat nachtdieren te spotten. We zien twee grote uilen in onze zaklampen kijken, maar naast de olifanten en giraffen, zebra's en 250.000 impala's (het blijven prachtige dieren hoor), zien we spijtig genoeg geen katachtigen of neushoorns. De laatste dag is er sneller dan gedacht... ook omdat kwebbel en bebbel (eekhoorns ontbijten graag samen met een enkele gast - aan tafel - en lusten trouwens graag banaan) op het dak van onze hutten ruzie maakten. We vertrekken naar het zuiden en besluiten een strak schema aan te houden om op tijd in Graskop te geraken... maar ja, die beestjes he. Eindelijk neushoorns, een secretarisvogel (met uitsterven bedreigd), een grote groundhoornbill, en..... LEEUWEN - 2 keer nog wel, met welpjes. Toeristen worden er erg egocentrisch van en blijven veel te lang in file staan kijken, de weg blokkerend. Eigenlijk is de lijst met beesten te lang om op te noemen, aan vogels willen we zelfs niet beginnen. We arriveren in Graskop om 17 uur en besluiten lekker te gaan eten in een Portugees - Mozambikaans restaurant - een lekker maal, na Kruger, waar de fret en de bediening toch iets te wensen overlieten. De volgende dagen brengen we jullie verslag uit over onze uitstappen in the blyde Canyon en naar de vele watervallen hier. Misschien doen we dat wel in het internetcafe verder op, waar ze tegelijkertijd ook doodskisten verkopen Afrika, we love it! Aan iedereen de groeten, ook van de kinderen - die jullie uiteraard absoluut niet missen Debbie en Christel (eigenlijk een beetje zoals wortels en erwtjes)
Dag iedereen,... we leven nog. Sinds het vorige bericht hebben we gewoon geen internet toegang meer gevonden. En we hebben ondertussen toch wel wat gezien en beleefd. In Phallaborwa zijn we bootje gaan varen op de Olifantsrivier ( Thomas had het eerder over de Oranjerivier... onzin natuurlijk, die stroomt ergens anders.) Het stuk waar we de boottocht deden grenst aan Krugerpark, waardoor we buiten de verwachtte nijlpaarden en krokodillen ook heel wat ander wild hebben gezien: onze eerste olifanten, giraffen, buffels, een zeldzame nyala, dassie's op de rotsen (Afrikaanse marmotachtigen) en massa's vogels (waaronder de blijkbaar erg zeldzame zwarte ooievaar). Na de verschrikkelijke autorit - een echte aanrader voor 4x4 fans - bleek de boottocht de moeite te zijn. Er waren nog enkele andere Afrikaner gasten die er lustig op los braaiden gelijkdeks... en omdat wij niet voorzien waren van worsten en kotteletten, kregen we aan het eind van hun festijn toch nog een heel eind boerewors cadeau. Dit boottochtje was een voorproefje van de echte bush - Kruger! Omdat we slecht 3 dagen in Olifantsrestcamp geboekt hadden, besloten we er lange dagen van te maken en zoals alle toeristen zeer vroeg op te staan om te vertrekken. Het inpakken gebeurde 's avonds, om de kinders met pyama en dekens in de auto te gooien om 6 u 30. Aanvankelijk dachten we dt de rit naar on s restcamp niet zo lang zou duren - 't was immers maar 97 km - maar tegen 30 per uur en omdat het daar nu eenmaal vol wild zit om naar te kijken, valt dat toch wat tegen (we arriveerdern rond 15u). De eerste wauw's en oh's volgenden bij het zien van een kleine kudde olifanten vlak naast de weg... prachtige dieren van dichtbij. Anna was een beetje bank en vroeg telkens opnieuw om gas te geven. Ons kamp bleek een prachtig ver uitzicht te hebben over Olifantsrivier, waar we inderdaad veel olifanten konden zien oversteken. Mama's met kalfjes aan hun staart; enkele solitaire stieren die soms erg hard sleurden aan bomen en struiken. We bleven die eerste dag staren over de rivier en de bush tot de sterren aan de lucht stonden (wel al om 18 uur). De volgende twee ochtenden hadden we een morningwalk geboekt voor de twee volwassen koppels... kinderen mochten lekker uitslapen. Wij trokken er op uit om 5 u 15 met een gewapende ranger op zoek naar groot wild. De ranger had twee keer ingezet op de witte neushoorn... we vonden vooral veel stront - soms redelijk vers. Je hebt geen idee van de hoeveelheid dat ze produceren. Het was erg de moeite om tijdens de ochtend de geur van de bush op te snuiven, het gras te voelen en te weten dat je in een gebied vol gevaarlijke en minder gevaarlijke beestjes zit, maar eigenlijk kwamen we niet veel tegen.
 "Laughing"){kind=icon}
