Wel iets te vroeg, maar misschien kunnen we de komende dagen niet op het internet en dan zouden we weer te laat zijn.
We wensen je een fantastische verjaardag toe, waarop een hele dag de zon schijnt. Eet die dag heel veel lekkers, drink er een halfzoet wit wijntje bij, en kijk die avond minstens 4 afleveringen Prison Break.
Eersgisteren zijn we aangekomen in Sukhothai. Zoals Christel al zei hebben we onderdak gevonden bij een vriendelijke Brit in het Mountain View Guesthouse. Hij is met een Thaise getrouwd en is sinds 2000 niet meer in Engeland geweest. Hij heeft daar geen familie meer en runt hier een guesthouse en restaurant in Sukhothai. Deze plek heeft iets. Het was ooit het allereerste Thaise koninkrijk en er het is een heuse historische site. We logeren vlak bij Old Sukhothai (New Sukhothai) ligt zo'n 16 km verderop (daar komen we niet). De tempels hier zijn ruines maar desalniettemin heel indrukwekkend. We gebruiken fietsen om de sites te bezoeken. Dat kan evenwel enkel in de voormiddag. Vanaf 13 u 30 is het echt niet meer te doen van de warmte. Gisteren haalden we 36 graden. Het fietsen moet dan ook erg kalmpjes aan geburen. William fietst ook en Anna zit bij acherop. de fiets laat ons toe om zelf onze route te bepalen en we komen op die manier ook veel makkelijker in contact met de Thai. Dat zijn echt heel vriendelijke mensen. Ze vinden het vast vreemd dat wij in die hitte willen fietsen. Maar zonder uitzondering groeten ze ons allemaal. Gisteren hebben we in het centrale gedeelte van de tempels een koerske gereden met wat schoolreiwende jongens. De leeftijd van William hadden ze. Ik, met Anna achterop werd toch maar knap derde. Ik heb een foto genomen van die bende en een e-mailadres gekregen. Zo kan ik die jongens de foto toesturen. In de namiddag doen we lekker niks. We hangen rond ons zwembad. Ons want we zijn immers de enige gasten. De kinderen weer enorm in hun nopjes natuurlijk. Het is leuk om met onze gastheer te converseren. Hij weet ons vanalles te vertellen over Thailand en de Thai. Over de prijs van rijst, hun carpe diem attitude, over het Boeddhisme, hun aangeboren vriendelijkheid. Hij volgt het nieuws via het internet en peinst er nog niet over om terug te gaan. Na enkele uren plonsen zijn we gisteren opnieuw op de fiets gekropen, voor nog twee uurtjes. Om zeven uur moeten we terug in ons verblijf zijn want dan is het hier al donker. En dan brengt de sympathieke Brit ons met zijn auto naar de enkele restaurantjes in Old Sukhothai. Waar het weer heerlijk eten is. Vooral de curries vind ik bijzonder lekker. Vannacht is onze enge-beesten-lijst aangevuld met een schorpioen. Christel had ze als eerste in de mot. Ze zat voor we gingen slapen in de badkamer. We hebben maar niks gezegd aan de kinderen. Ze sliepen gauw genoeg. De schorpioen zat op de muur. Christel vond dat maar niks, dus besloot ik ze te vangen. Het was geen grote laat dat duidelijk zijn. Ze zat nogal hoog en toen ik haar aanraakte met het houten zwaard van William kroop ze alweer vlug in een spleet. We hebben toch iets minder relaxed geslapen, maar we hebben er verder geen last van gehad. Ook op onze lijst: een slang (eergisteren in het water, klein en groen), ratten (niet in Chiang Mai Ed maar in Bangkok, ook aan het ravotten in de vuilniszakken), kakkerlakken (in de nachttrein) en gekko's. Al vind ik die niet echt thuishoren op de enge-beesten-lijst. Ik heb sympathie voor deze ondersteboven hangende rakkertjes. Ze houden immers de insectenpopulatie in toom. Hier in de tuin zijn ook ontzettend mooie dieren te zien. Vlinder in de meest onmogelijke kleuren, zo groot als vogeltjes en veel. En dan de vogels zelf natuurlijk. Een ornitholoog moet zeker naar Thailand komen. Hopelijk zijn jullie nog niet uitgeregend. Ik spring in het zwembad. Het is hier heerlijk warm. Meer nieuws van Christelijntje binnen twee dagen. Dan vertoeven we naar alle waarschijnlijkheid in Ayuthaya, alweer meer naar het zuiden. Godfather, bedankt voor het mailtje. Voor mama hebben we stoffen gekocht, voor jou gaan we op zoek naar Thais snoepgoed. Zet je maar schrap.
Nog een bericht uit het verre Thailand. We zitten ondertussen in Sukhothai, de ooit de hoofdstad van Thailand, gelegen in het midden van het land. We zijn hier gisteren met de bus aangekomen in de gietende regen, na een rit van meer dat 4 uur. De twee vorige dagen verbleven we nog in Lampang... lijkt alweer een eeuwigheid geleden - dat komt door dat vreemde vakantie-ik heb tijd-gevoel. Omdat we slechts 2 dagen in Lampang hadden (1.5 eigenlijk), besloten we gedurende twee dagen vroeger op te staan, zodat we tegen een uur of 8 u 30 al op pad waren. Bij aankomst ontmoetten we een vriendelijke, oudere Sangtaew chauffeur (een soort pick-up taxi met twee lange zitbanken erin). We speken via iemand van het hotel met hem af om ons de volgende dag te komen oppikken rond 8 u 30 om het olifantenkamp te bezoeken. Hij spreekt geen woord Engels, maar is blijkbaar heel gelukkig met de deal want hij lacht al door en verlaat ons hotel met de duimen in de lucht. Wij nemen onze intrek in het Asia Lampang Hotel. We krijgen een kamer die 2 keer zo groot is als de onze thuis en over een ligbad beschikt. William en Anna willen er uiteraard onmiddellijk in - hoe kunnen ze? Met dit weer is douchen toch het allerbeste... maar bon, ik vermoed dat het motto is, 'wat je niet hebt, mis je en is dus beter'. We zijn ook in Lamang pas in de late namiddag aangekomen en rammelden van de honger. Het hotel bleek over een goeie keuken te beschikken, al heb ik er wel erg spicy gekozen. Ik heb het gerecht (inktvis in een zogezegd milde saus) met waardigheid opgegeten, dronk telkens kleine slokjes water tussendoor, alsof er niks aan de hand was, maar mijn keel stond zowat in brand. De volgende dag is onze chauffeur ons komen oppikken (hetzelfde lachende gezicht als de dag ervoor) om naar het olifantenkamp te trekken 40 km van Lampang. Toen we eindelijk in de buurt waren, bleek dat hij de weg niet echt kende. We reden een paar keer verloren, kamen per toeval terecht in het bijhorende ziekenhuis voor olifanten, waar ze een groot vrouwtje met een vulvaprobleem aan het behandelen waren - wel interessant om de dierenarts en zijn 5 assistenten even bezig te zien, om dan uiteindelijk toch bij de ticketstand uit te komen. Ik had een drukker gebeuren verwacht, maar het ging er redelijk rustig aan toe. Er waren evenveel Thai als buitenlanders die kwamen kijken. Het eerste gedeelte was een kleine show - demonstratie... van die typische pezige, kleine mahouts (olifantentrainers) in donkerblauwe pakjes toonden hoe de olifanten kunnen werken en spelen. Het waren vast de klassieke kunstjes zoals hout verslepen en stapelen, aan een bel trekken, zelf de kraan open en dicht draaien om te drinken, Fur Elise tokkelen op een flesseninstrument (nee, dat laatste is wat overdreven - gewoon tokkelen op een instrument), een bloemenschilderij maken, om dan uiteindelijk te buigen, te rollen en te knielen voor het publiek. We werden nadien vriendelijk verzocht bananen te kopen voor de dieren en ze zoveel mogelijk te voederen... het was onmiddellijk duidelijk waarvoor ze (de olifanten he) het deden. Anna en William voederden er lustig op los, waarna ze stelden dat ze echt wel een ritje op zo'n olifant wilden maken. We maakten een rit van een half uur door het bos in de buurt en waren blij als echte blije toeristen... Er werd een foto van ons gemaakt en ondertussen ingekaderd en netjes aangeboden tegen 200 bath (duur voor Thailand hoor) aan het einde van de rit. Maar al bij al was het een leuke uitstap en meer dan de moeite waard om naar hier te komen. We zijn nog even langs een vrouwtje met haar kalf gewandeld en in plaats van met de shuttle bus terug naar de parking te rijden, deden we het tochtje te voet... zweet, zweet. De rest van de namiddag deden we het rustig aan, en tegen het einde van de namiddag belandden we in een fantastisch restaurant met zicht op de rivier en de vissers die hun kleine netten door het water haalden. Ze hadden er zowaar cappuchino cake en blueberry cheese pie, en heel erg lekkere koffie. Wat wil een mens nog meer. Ahja, misschien nog een rit met een paardenkoets door de stad... kost hier ook maar 200 bath (4 euro). Jullie moeten maar eens in Antwerpen gaan vragen wat dat kost, en het is de wens van Anna sinds de tijd dat ze maar net kon spreken om met zo'n koets rond te rijden - et voila. 's Avonds gingen Thomas en ik nog iets drinken in het hotel beneden, terzijl William en Anna naar de Thaise Ketnet zaten te kijken. Er bleek een trouwerij aan de gang in het zaaltje ernaast... en Thomas wilde natuurlijk ook foto's maken, samen met de andere fotografen, en aangezien iedereen dat erg grappig scheen te vinden, moesten wij ook op de foto met de bruid en de bruidegom... zo sparen we wel een vreemd soort fotoalbum bijeen natuurlijk. De laatste dag in Lampang staan we even vroeg op en vertrekken we met onze lachende chauffeur naar de Wat Pra That Lampang Luang. Het is een enorm houten tempelcomplex dat gebouwd werd in 1476 (uniek omdat het zo oud is en toch zo goed bewaard bleef in hout). Naar het schijnt zit er een haar van Boedha in een van de chedi's en een voetafdruk in een andere kleinere stupa, naast de grote tempel... heiliger kan toch niet. Omdat ik geen monniken kon fotograferen, heb ik hun bergen oranje gewaden dan maar op een plaatje gezet... die gasten mogen best wat meer de was doen. Het was een redelijk korte uitstap, maar evengoed de moeite waard. en het betekende ook dat we ruim op tijd terug waren om de bus te nemen naar Sukhothai... een lange en vrij vervelende rit. De vorige dag hadden ze via het internet een kamer geboekt in het Mountain View Guest House... verrassing voor de kinderen - met zwembad. Toen we aankwamen bleek dit 20 km van het busstation te liggen en werden we serieus geript om ons er heen te laten voeren. De eigenaar, een vriendelijke Brit, had ons nog teruggemaild dat hij ons zelf wilde komen halen (hebben we dus gemist), verwelkomde ons hartelijk. Het is laagseizoen en ze zijn op dit moment zijn enige gasten. Een zwembad voor ons alleen; en een ober voor ons alleen; en een chauffeur die ons naar de historische plekken verwijst voor ons alleen; en iemand die ons fietsen bezorgt; enz... dus we zijn zeer goed terecht gekomen, op het platte land, te midden van een pachtige tuin, te midden van een gezeldig landschap - rijstvelden en bergen tegen de horizon. En dan is er uiteraard het prachtige Sukhothai. Ja, als het allemaal te geweldig en te fantastisch klinkt - het is gewoon zo. Op de achtergrond hoor ik twee, nee drie gillende kinderen in het zwembad... ik denk dat ik maar eens ga meespelen. Hopelijk gaat het jullie ook allemaal goed en horen we spoedig nog wat nieuws,
Laatste dag in Chiang Mai vandaag. Zo dadelijk nemen we een tuk-tuk richting station en proberen we een trein te vinden die ons naar Lampang brengt. Lukt dat niet dan wordt het de bus. Voor Lampang hebben we hoge verwachtingen. Van daaruit maken we immers een daguitstap naar het Elephant Training Centre. Hier in de buurt kan je ook naar zo'n olifantenkamp gaan, maar nabij Lampang krijgen we naar het schijnt echt wel veel uitleg over de olifanten en de geschiedenis van het werken met deze geslurfde viervoeters. Uiteraard gaan we dan ook een ritje maken. De kinderen kijken daar al naar uit. Ik ook wel moet ik bekennen. We brengen nog verslag uit. Eergisteren zijn we Ciang Mai niet uitgeweest. Na het ochtendlijke zwemmen annex ontbijt zijn we er te voet op uitgetrokken richting Night Bazaar. De Thanon Tha Phae vertrekt vanaf de stadsgracht en is eigenlijk een opeenvolging van allerlei winkels. Chiang Mai staat immers bekend als de plaats waar je ambachtelijk werk kan kopen. Dat gaat van keramiek, zilveren juwelen, porselein, kleding (ik probeerde Christel een mooi getailleerde Aziatische jurk in zijde aan te praten maar zonder succes (wanneer ga ik dat dragen?)) die je ter plaatse kan laten maken, juwelen (vooral met robijnen), zijde, antiek uit Birma, katoenen stoffen, heel veel mooi handwerk van de bergvolkeren en nog veel meer. Je kan al raden dat we er eventjes over gedaan hebben. Onderweg zijn we dan ook even gaan uitrusten (je loopt hier immers voortdurend in het regenwoudgebouw van de Antwerpse zoo x 3) in een prachtig teak theehuis. Eigenlijk ging het om een adresje uit de gids ontdekten we ook later. Siam Celadon. Magnifiek gebouw en een prachtige tuin achterin. Heel rustig, very relaxed. Ik vond het theeservies zo mooi. Handgemaakt, mooi lichtgroen en met craquele. Ik besloot dan ook om over te gaan tot onmiddellijke aanschaf (mijn souvenir he). Nu bleek echter dat nu net dit theeservies niet in de winkel was. En laat ik die nu net niet zo mooi vinden. Geen nood. Thai zijn vriendelijke mensen en stelden snel hun eigen servies uit de zaak ter beschikking. Ik kocht geen volledig servies maar twee keer een volledige set voor 1 persoon. Debbie is als fervent theedrinkster hierbij vriendelijk uitgenodigd om er gebruik van te komen maken. Voor een luttele 44 euro. We moesten nu echter een postkantoor vinden om het per post naar Belgie te zenden. Per schip. Het zal dan wel even onderweg zijn maar het was de goedkoopste oplossing. Het verschepen kostte bijna evenveel als het servies zelf (het temperde mijn enthousiasme een beetje) maar kom. In onze zoektocht naar een postkantoor waren we reeds voorbij de Night Bazaar gegaan. Maar verkeersagenten in hun hokje wezen ons vriendelijk de weg. Toen ze William en Anna zagen gaven ze prompt de helft van hun lychees mee. Het is echt waar. Thai houden van kinderen. Uiteraard lopen er hier ook mensen rond die kinderen iets te graag zien, maar daar willen we liever niet aan denken. Anna en William zijn graag gezien. Regelmatig worden ze over de bol geaaid of in de wang geknepen. Vooral William is heel populair. De ober in ons guesthouse vindt zijn kapsel ogelooflijk en gaat eerstdaags naar de kapper voor een "Coupe William" lang langs een kant kort aan de andere. Je zou kunnen vermoeden dat de generositeit t.o.v. de kinderen bijbedoelingen heeft maar dat is echt wel niet het geval. We hebben ondertussen wel door wanneer een vriendelijke babbel gemeend is en wanneer het een verkoopspraatje is. Dat de kinderen hun draai vinden bewijst het volgende: ze beginnen Thai te praten. Ze zeggen al goeiedag en dank u wel. Maar het meest frappante is dat Anna nu al de Tuk-Tuk chauffeurs gebiedt om door te rijden wanneer we ff stilstaan om op de kaart te kijken. Uiteindelijk waren we ter plaatse, de Night Bazaar, een shop till you drop area om u tegen te zeggen. We waren echter de vroeg. 17 uur betekent Afternoon Bazaar. Maar we hebben dan een terrasje gedaan. En achteraf hebben we ons op de souvernirs gestort. Dat lukte wonderwel. Kleine maar leuke spulletjes. Makkelijk weg te stoppen in de rugzak. Later zijn we nog gaan eten op de Anusan Markt. De kinderen hadden een beetje last van 'voedselheimwee' (bedankt voor de mooie term Ed) en bestelden een pizza terwijl Christel het bij haar lievelingsgerecht hield (Tom Ka Kai). Ik nam Phad Thai. Gisteren hadden we het rond de middag wat moeilijkheden om juist vervoer te regelen naar de Sai Namphung Orchideeentuin en de botanische tuinen van koningin Sirikit (die van Bhumibol). Blijkbaar waren vooral die botanische tuinen geen evidente keuze want niemand kende die. We zijn eerst naar Chinatown gebracht waar we vervolgens een mevrouw die Engels sprak vonden. De chauffeurs aanbaden haar talenkennis. De vriendelijke mevrouw zorgde ervoor dat we een sangthaw (dat is een soort pick-up annex taxi) konden charteren. De cahffeur zou ons de ganse dag rondrijden. De orchideeen waren zeer de moeite (mijn kennis reikt hier niet ver evenwel), maar het is de nationale bloem van Thailand. Met recht en rede me dunkt. In de botanische tuinen word je normaliter rondgereden met een busje. Maar dat vonde wij voor softies dussen zijn we ook daar gaan stappen. Nou moe, dat hebben we geweten. Lekken van het zweet. Bovendien kreeg Anna in die toch al wat meer jungleachtige omgeving een hysterisch toevalletje toen ze een een nogal grote vreemde spin een prooi zag verslinden. Kalmte is dan niet aan de orde. Huilen en overal zag ze beestjes en begon ze te krabben en aan haar kleren te trekken. Uiteindelijk zijn we wel aan de serres geraakt. Veel bergop, veel liters zweet. Typisch weer iets voor gekke farang om om het warmst van de dag zulke exploten uit te voeren. Late namiddag terug naar Chiang Mai, douche en de dag heel plezant afgesloten met een maaltijd en een tocht op de rivier Ping. Heel ontspannend. Ik wil iedereen nog eens bedanken voor jullie fijne reacties. Tante Vera, Bomma en Bompa, Gaby en Robert, Ed en Smoef, Bart en Debbie, Marleen, Eveline. We kunnen niet al jullie mailtjes afzonderlijk beantwoorden, maar blijf lezen en reageren. De kinderen vinden het leuk dat hun avonturen met zoveel interesse worden gevolgd. Wat jammer dat jullie zo'n slecht weer hebben. Martine, Debbie en Bart veel plezier in Oostenrijk en Zwitserland. Ed en Smoef ontzettend bedankt voor de vele tips. Tot gauw, we have a train to catch.
We zijn vanmorgen gearriveerd in Chiang Mai, zo'n 850 km naar het noorden. We zijn in ons hotel een beetje aan het bekomen van de treinreis. Niet dat ze niet meeviel hoor. Opnieuw een allereerste ervaring voor William en Anna. Ze vonden het geweldig, de slaapcouchette, de maaltijd aan boord. Anna is evenwel vaak moeilijk te temperen en daardoor 's morgens met geen stokken in beweging te krijgen. Momemteel zit ze met William al ruim een uur in het zwembad van het hotel. En het is koud water hoor. Zo dadelijk trekken we er op uit. Wat slenteren zonder onmiddellijk doel. Als de plaatselijke marchanten het toelaten natuurlijk. Aan het station was het immers al drummem om ons in een tuk-tuk te krijgen en al arrangementen aan te smeren voor allerhande uitstappen. Christel en ik doen dat toch liever zelf. Eergisteren in Bangkok was het een bijzonder warme dag (veel zon) en dat maakte het erg drukkend. We zijn met de boot naar Teweth Pier gevaren (voor de kenners). We waren al eerder geweest toen we naar Dusit Park gingen. Toen hadden we al gemerkt dat er toch wel heel veel vissen aan die pier zaten. Pas eergisteren hadden we door dat het de gewoonte is om daar korrels of brood te voeren. Het Boeddhisme indachtig verdien je op die manier verdienste, wat je dan later weer een beter leven kan bezorgen. Bij de kinderen zat dat na 5 minuten voeren al flink goed. Vimanmek is een teak paleis van Rama V. Het is echt wel groot en opgetrokken in Victoriaanse stijl. Rondleiding met gids en wel drie keer vernomem dat His Majesty died from a kidney disease in 1910. Dit zijn pas monarchisten. Gisteren bezochtten we Chatuchak Markt. Bijna een verkoudheid opgedaan in de metro. Chatuchak (bedankt voor de tip Ed en Smoef) is ongelooflijk de moeite. Noem het en je kan het er kopen. Het is een ontzettend grote markt in het noorden van Bangkok. Je kan er een volledige dag rondslenteren. Af en toe bijtanken aan de kraampjes natuurlijk (nog steeds geen sprinkhanen of larven Pit). Zoetigheid en onbekend fruit gaat er al goed in. Alsook de Oishi ijsthee. We zijn eerst in het dierengedeelte verzeild geraakt. Taferelen zat, leuk maar niet altijd even fraai. Honden, katte, papegaaien, allerlei soorten eekhoorns en konijnen (met truitje natuurlijk), heel veel vissen (vechtvissen, koi, en allerlei tropisch gewriemel). Chinese nachtegalen, ganzen, vechthanen noem maar op. Om maar niet te zwijgen van al de ambachtelijke koopwaar. Zilver, stoffen, keramiek. We gaan dat echter hier in Chiang Mai bekijken. Een voorkeur mama? Zilver? Kennis van stoffen zit niet in mijn genen vrees ik. Een vraagje voor Ed en Smoef ook. Hadden jullie het niet over Wat U Mong als must see tempel hier in Chiang Mang? Chedi in het bos? Na al het geslenter zijn we dan gaan uitchecken in ons hotel. Ik zal de bedrijvigheid van Chinatown echt wel missen. Ik vond de sfeer er geweldig. Mensen slapen, eten, verkopen en kopen, kortom leven op straat. Uitputtend en energiek is het. OK fans, binnen twee dagen meer nieuws. Ik ga die enkele woordjes Thai nog eens uitproberen. Ik weet dat jullie allen uitkijken naar foto's maar uploaden is niet zo simpel. Ik zit nu in een hutje naast een gigantische ventilator. Foto's gaan voor thuis zijn. Als jullie echt nieuwsgierig zijn dan raad ik jullie aan om Chatuchak Market of Vimanmek Mansion te googlen.
Veel liefs, Thomas
PS: collega's nog ff op de tanden bijten en jullie hebben ook verlof. Geniet ervan.
Hier zijn we dan. Gezond en wel in Bangkok, een wereldstad waar miljoenen mensen in razend tempo door elkaar wriemelen. Onze vlucht verliep voorspoedig. Een lange vlucht evenwel. 40 minuten naar Zurich is niks, maar 10 uur en 20 minuten naar Bangkok. Geen zon hier, maar wel heel warm. Een groot dik wolkenpak verhindert de zon te schijnen, het is immers regenseizoen. Vroeg of laat zullen we de zon wel zien. Toen we gisterennamiddag te luchthaven instapte was de warmte het eerste van Thailand waarmee we kennis maakten. Het was nog een heel eind rijden naar ons hotel in Chinatown. Het hotel boekten we via het internet vanuit Belgie. Het is een beetje sjofel. Ik vermoed dat de enige echt presentabele kamer op de site staat. Maakt niet uit. We zijn hier niet om op onze kamer te blijven zitten. We hebben ons onmiddellijk in het strijdgewoel geworpen. Chinatown verkennen, te voet. Heel veel indrukken. Volk, overal memsem die kraampjes uitbaten met allerlei voedsel dat je absoluut niet kan thuisbrengen. Chinezen eten echt alles lijkt wel. De haaievinnen schijnen hier echt de moeite te zijn. Rijke Chinese zakenlui komen hier kapitalen uitgeven om exclusieve zwaluwnestjes te eten en tal van andere bijzondere gerechten. Anna en William waren flink onder de indruk van de vele indrukken. Ze worden plotseling in een wereld gestort waar ze absoluut geen referenties hebben. Ze ondergaan, net zoals wij trouwens. Anna lijkt me het er nog het meest rustig onder te blijven. Ze kijkt haar ogen uit. William is een denker en wil alles ook onmiddellijk kunnen plaatsen. Hij werd vannacht dan ook plots wakker uit een droom en moppelde dat de riem van Jiri, een vriendje uit de klas, 200 baht kostte. Na een wandelingetje tot bij de Chao Praya, zijn we een restaurant binnengegaan om een lekker maal te nuttigen. Alles was heel lekker. Vandaag probeer ik een kraampje uit. Heb net rijst als ontbijt genomen. Dat viel al goed mee. We trekken zo dadelijk naar Dusit park, daar is onder andere een dierentuin. Daar gaan we een kijkje nemen. Tot later voor meer nieuws uit een broeierig warm Bangkok. Oh ja, foutjes liggen aan het qwerty-klavier. Lastig hoor.
Het is 10 u 's ochtends, we hebben ons ontbijt binnengewerkt (rijst met gestoomde groenten voor Thomas en mezelf en alweer toast met eieren voor William en Anna) en zijn klaar voor nog een dagje Bangkok. Een dag duurt niet lang genoeg hier. Er is ook zo veel te zien, te doen, en te beleven dat 4 dagen veel te kort is om het aanbod van de Stad van de Engelen te kunnen verwerken... maar we doen een poging. Ons hotel ligt aan de rand van het drukke Chinatown en dus het oude stadgedeelte. Het geeft ons een goed idee hoe het er hier in vroegere tijden aan toe moest gaan... drukke steegjes vol bedrijvigheid en handel; de wijken nog steeds netjes gesorteerd volgens ambacht. In onze buurt vind je alle schoenwinkels bij elkaar en vlak bij het station situeren zich de ijzerhandelaren, pakhuis na pakhuis (hun magazijnen herbergen rekken die tot de nok toe vol zitten met kleine en grote dozen) In de richting van de aanlegplaats waar wij de boot nemen (Ratchawong), hebben de handelaren in deegwaren, kruiden en kroepoek dan weer hun stek. En overal is het even hectisch, moet je in slalom van de ene borduur naar de andere, tussen de motoren, bussen en tuktuks en tussen de kraampjes en stalletjes (het aanbod lijkt wel oneindig... van pannenkoekjes, gefrituurde etenswaren en fruit tot allerhande snuisterijen en absoluut overbodige hebbedingetjes...). Kortom, Chinatown bruist van het leven en ik voel me er best thuis. Het is ongelofelijk hoe flexibel William en Anna zijn als het gaat over het ontdekken en uitproberen van nieuwe dingen. Ze eten alles en overal (alhoewel, de man met de bakfiets vol gegrilde en gefrituurde sprinkhanen en maden kon ons geen van allen verleiden...) Anna heeft fruit ontdekt dat smaakt als kiwi, maar een paarse buitenkant en een fuxia binnenkant heeft (aan de naam valt niet te beginnen, we zijn echte dommeriken als het op de Thaise taal aankomt); William houdt van de groene Falang (een combinatie tussen een appel en een peer). Anna heeft ons gisteren dan eindelijk kunnen overhalen met een tuktuk terug naar het hotel te rijden (een tropische plensbui trok ons over de streep). De chauffeurs van de omgebouwde motorfietsen met 3 wielen rijden als gekken tussendoor het moordende verkeer... maar Anna was in haar sas. Vooral omdat het haar een tocht van een uur stappen bespaarde, denk ik. Eergisteren zijn we helemaal te voet van de zoo terug komen wandelen. Het is de beste manier om veel van de stad te zien, maar achteraf bekeken was het voor de kinderen misschien toch iets te ver. Gisteren zijn we na een bezoek aan Wat Po en Wat Arun (tempels met de grote zittende Boedha en de immense liggende Boedha en torentjes ingelegd met Chinees porselein) terug gekomen met de boot. Dat is toch iets relaxer, bovendien moeten we de kindenen (vooral Anna) een beetje temperen. Ondanks de tropische warmte (die we allemaal goed verteren trouwens), denken ze dat ze op de tempeltrappen naar boven kunnen spurten...wat moeten die monniken wel niet denken. De oudere monniken dan toch, want de nieuwelingen (kleine jongens nog) hebben nog niet veel pap gegeten van de onthechting... zij spelen computerspelletjes en telefoneren op de tempeltrappen. Foei! Oeps, alweer 10 u 30... ik moet er maar eens vandoor. Overmorgen zijn we er terug met meer nieuws,
Dag iedereen. Het is zaterdag, nog twee dagen voor het begin van onze reis. Voor mij is de aanloop naar de vakantie gisteren al begonnen. Gisteren geen werkdag voor mij. Christel daarentegen zal zelfs dinsdag, de dag van ons vertrek) in de voormiddag nog op het werk vertoeven. Nog enkele deadlines die gehaald moeten worden. Het is nu echt aftellen. Thailand gaan we binnenkort ook eindelijk echt beleven en niet enkel door het lezen van de reisgidsen. Zoals beloofd gaan we ginder ons best doen om jullie (lieve familieleden, vrienden, collega's en andere sympathisanten) op de hoogte te houden van onze ervaringen. Vooral in familiekring zal dat de eventuele bezorgdheid wat verminderen. Dat betekent natuurlijk dat we af en toe een internetverbinding moeten vinden. Nu zal dat geen probleem zijn in de gemiddelde Thaise stad of bij de toeristische trekpleisters, maar in de jungle (nationale parken) lijkt me dat iets minder evident. Dus geen paniek als we een weekje afwezig blijven. We willen ons niet vastpinnen op een aantal vooraf afgesproken berichten. Wanneer het kan en het makkelijk is laten we zeker iets van ons horen. Via de knop Allo Thailand? is iedereen ook vrij om ons een berichtje te sturen. Indien mogelijk zullen we ook enkele foto's op de blog plaatsen. Het zou mooi zijn mochten dat onze eigen foto's zijn, maar het is afwachten of het uploaden van de digitale plaatjes simpel kan verlopen. Hopelijk kan het jullie allemaal een beetje boeien en vinden jullie het leuk eens een kijkje te komen nemen. Geniet ondertussen zelf allemaal met volle teugen van het aanstaande of huidige verlof. Voor de thuisblijvers hoop ik alvast op mooi weer. Tot gauw, ik ga nog eens controleren of alles in mijn rugzak zit.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
