We mochten geven wat we wilden in de refuge en hebben 10 pp gegeven, we hebben ook zelf onze stempel gezet. Ja vanaf hier zijn pelgrims echt wel op de route. We maken nog snel een foto van Claudette in haar cafeetje met haar prachtige gladiolen ( zij zo fier als iets) en vertrekken.

Het regent al toen we opstonden en het blijft de hele voormiddag regenen. Ik heb mijn cape niet bij omdat ik dacht dat het wel zwaar bewolkt zou zijn maar niet zou regenen en elke 300 gr is 300gr.  Maar mijn regenjasje is niet zo waterdicht meer en ik trek dan maar Paul zijn regenjas aan en hij zijn cape over zijn rugzak. We worden doornat, gelukkig is het niet koud. We moeten langs de grote weg en het tempo is (mede door de regen) het hoogste van de hele tocht, het eerste uur 6 km/uur, de volgende 5 km/ uur. Om 15 uur komen we aan, het hotel dat ik online boekte ligt bij het binnenkomen van de stad maar de receptie gaat pas om 17 uur open en dus moeten we nog gepakt en gezakt de stad in.. We eten een broodje, bezoeken de kerk en willen een stempel laten zetten.  Daar merken we dat onze credentials ( die in Paul zijn broekzak zaten) doorweekt zijn en sommige stempels zijn uitgelopen. Paul is er het hart van in. Maar niks aan te doen. Ik vind de kathedraal bijlange niet zo mooi als die van La Charité, ik heb er niet zo veel mee. Langs buiten is ze wel mooi en het is wel wat raar dat de mooiste kant ( met 5 poorten) afgewend staat van de stad? De Franse pelgrim van gisteren had precies een beter gids met betere plannetjes dan wij ( Miam,Miam dodo) maar we kunnen hem nergens vinden . De stad heeft wel een machtig mooie bloementuin, er waren tuinmannen aan het werk en ik kan dan ook niet anders dan ze toch even proficiat te wensen. Wat mij opvalt in deze tuin maar ook in anderen bloementuinen is dat er overal snijbiet tussen staat, erg mooi. Dan naar het hotel, de bazin reserveerd voor ons een tafeltje in een klein restaurantje in de straat.  Er kunnen maar 30 mensen dineren, het werkt met eigen groenten en gebruikt geen additieven of microgolf, het is er leuk en lekker (maar wat weinig). In de straat is ook een wasserij en daarom ga ik daar wassen en drogen. Omdat we moesten gaan eten en daarna de wasserij dicht was, hangt nu de kamer vol was.

Vandaag zijn we een week van huis en ik heb totaal geen last van mijn knie maar van blaren des te meer. Ik had mijn voeten vooraf ingetaped en ik probeer ze goed te verzorgen (ontsmetten, ontstekingswerende zalf, gaasjes) maar toch plakken ze in mijn sokken en doen ze serieus zeer, het vel er af.

Als we vertrekken maak ik nog een grappige taalfout, ik zeg dat het niet alle dagen gebeurd dat ik slaap avec le maire en zijn vrouw is snel om mij te verbeteren dat het niet avec is maar "chez". Dan wuiven Jean-Paul en Marie-Yvonne ons uit. Na het mooie gehuchtje waar ze wonen en even door de velden, gaat de rest via een saaie, eentonige en ook wel gevaarlijke weg. 3 keer komen we hetzelfde fietsende koppeltje tegen, die gaan ook niet snel vooruit. Om half 3 zijn wij bij café Claudette waar we de sleutel van de gemeenterefuge (met ook weer wat eten te koop), boven de feestzaal kunnen halen. We drinken een paar biertjes en eten een zakje zoute chips ( beiden nodig al ge zoveel zweet verliest !) Paul leest de krant op het terras en ik schrijf mijn verslag en post de kaartjes voor de Mouterij en de Melkerij. Claudette is niet alleen café en restaurant, ze heeft alles, ze is ook de post en de bakker enz. Morgen is de etappe naar Bourges en daar kijk ik wel naar uit, poet mooi zijn. We gaan naar de refuge en net voor we terug naar Claudette willen vertrekken om te eten, komt er een Franse pelgrim de refuge binnen. 't lijk ne speciale en nen hevige. Het is zijn eerste keer en hij wilt 3 augustus in Limoges zijn, da 's nog keiver! We eten samen aan tafel bij Claudette en we blijven daar nog wat hangen omdat we er eigenlijk wat vanaf willen zijn maar hij is als we toekomen nog altijd bezig met zijn routes voor de komende dagen, Het zijn routes van tussen de 30 en 38 km, daar zouden wij niks aan vinden, alleen maar kilometers malen, maar iedere zijn chemin dus moeten we ook voor hem respect hebben. 

Vandaag hebben we de kaap van de 100 km gerond.

Het water in de Loire staat keilaag, je kan eigenlijk te voet oversteken. Aan de stroomversnelling zit het vol met grote vissen van wel 40 cm, we denken zalmen, die de hele tijd tegen de stroming in zwemmen.

We gaan het stadje verkennen en de kerk en bijhorend klooster is heel mooi, er is nog wel veel werk aan de winkel. In de tuin van de priorij is een tentoonstelling van moderne kunst en het is wel tof.  Bij kerken heb ik of wel een warm gevoel of wel geen gevoel.  Bij deze kerk had ik een warm gevoel.  Later zei Paul dat er een beeld stond van Jeanne D' Arc, ik heb het zelf niet gezien.  Op één of andere manier heb ik iets met deze dame. Toen we in Rouen op de plek waren waar ze op de brandstapel belandt is, was ik helemaal van mijn melk, onverklaarbaar.  Misschien was ik in een vroeger in een vorig leven wel Jeanne D'arc, hoewel nee toch maar liever niet , net iets te warm... 

We eten in een kelderrestaurantje hesp van de Morvan (keilekker) steak van Charolaiskoe (geef mij maar een Belgische of Argentijnse) met bijgerecht aardappel uit de oven en boontjes en tomaatjes uit de oven, hier in Frankrijk vinden ze het altijd heel raar als je en aardappelen en groeten samen besteld, bij hun is het of het één of het ander en profiterolles. Er valt een muziekgroepje uit Burkino Faso binnen met originele instrumenten, ze spelen traditionele muziek en jazz en ze zijn echt wel goed! Daarna haasten we ons naar het hotel voor de voetbalmatch van het EK dames, België - Nederland. Spijtig genoeg verloren maar wel de mooiste goal van het toernooi gezien van Wullaert. Vandaag een beetje last van de achterkant van mijn knie, hopelijk blijft dit niet.

Dit jaar lijkt het ons te lukken om steeds goed op tijd te vertrekken. De madame van de camping heeft voor ons naar de volgende refuge gebeld en we hebben ook onze eerste stempel van dit jaar beet. 

Er zou in het dorp een markt zijn met streekproducten maar niks te zien en dus stappen we maar bij de boulanger en boucherie binnen.  Bij de bakker zijn ze niet echt vriendelijk, een ander meisje staat te kullen met een bestelling en omdat ik heel wat wil meenemen omdat ik denk dat we anders tot morgen niets meer tegenkomen en er dus een lange rij achter mij staat. Ja seg ze moesten blij zijn dat we kopen ( 4 chocoladebroodjes, voor morgen bij, 2 eclairs omdat het zondag is, 2 quiches en een brood) bij de slager een goed stuk droge salami mjam!

Om 16 uur komen we aan in Varzy en instaleren ons op een terrasje voor een fris Belgisch pintje. We zoeken nog even naar een chambre 'hotes maar vinden niets en trekken dan maar naar de camping. Onderweg komen we langs een terrein van Rom's die een trouw hebben, ze hebben allemaal honden en deze liggen aan de ketting in de (droge ) beek. De camping is erg rudimentair. Ik doe de was in de douche. Ik kijk op buienradar iets voor 18 uur en pm 18 uur  gaat een bui los barsten en ja hoor stipt om 18 uur gaan de hemelsluizen open, we hadden net tijd om al ons gerief in de tent te sleuren.  De was hangt helaas nog op de wasdraad, of is er afgewaaid. 

Er is op de camping ook een refuge e Paul heeft meer zin om daar te slapen. Hij ziet de madame van de camping en zij opent de deur. We breken de tent af en sleuren alles naar binnen. Hopelijk is zo morgen alles toch bijna droog.  Ik ben stiekem wel blij want ik blijk een beetje koorts te hebben. Ik neem een pijnstiller, het klaart op en we gaan in het dorp een pizza, lasagne en tiramisu eten bij een klein Italiaans restaurantje (woonkamer groot ).  Aan de camping is een grote vijver en in het gras liggen wel een, stuk of 5 vissen, precies iets van slijkkruipers. Ze snakken naar lucht en met een fles die we vinden, gooit Paul ze terug in de vijver, zijn 2 de goede daad van de dag. Nu maar hopen dat die vissen om de één of andere reden niet de hele dag moeite hebben gedaan om op het land te komen. We moeten dus weer 2 keer langs de honden en ieder keer een koor van blaffende honden.

Ter hoogte van Brèves missen we een afslag naar de camping, die niet op de route lag en dus komen we uiteindelijke rond 14.30 uur aan. Het is een mooie camping maar douches en wc's ohlala ( dat blijkt wel een constante in Frankrijk, ook in chique hotels en restaurants) Ik doe een wasje want het kan lang drogen. Volgens onze gids is er een brasserie maar zoals al wel eens meer in kleine dorpjes in Frankrijk is het fermé definitief en dus besluiten we toch nog naar het volgende dorp, Dormey, te wandelen zo'n 3 km verderop. Daar zou van alles zijn maar ook daar is maar één café open waar je iets kunt eten. Op het terras worden we al luidruchtig, maar goedgezind toegeroepen. Omdat er toch maar één is keren we alsnog op onze stappen terug en gaan er toch binnen. Ze hebben er veel Belgische bieren en da's wel plezant omdat het vandaag de nationale feestdag is. We bestellen een rode Keizer Karel en voor 7,50€ krijgen we een croque monsieur, charcuterie, kaas, sla en brood.  Eén van de mannen die ons zo luidruchtig toeriep komt zich verontschuldigen maar 't is vandaag inzetten van 't verlof en ze zitten al van deze middag op café en hebben speenvarken gegeten. Hij vertelt dat in het nabije dorp, Clamecy , een belg een café heeft en dat ze in november nog naar België zijn geweest voor een trappistentoer te doen (maar Westmalle kennen ze niet?! hoewel ze dat hier in't café ook hebben) 

We kwamen vandaag op de camping weer een Nederlands bejaard koppel tegen dat we ook in Vezelay zagen. Ze komen uit Drenthe en hebben een karretje dat aan de heupen van de meneer kan gehangen worden, hij zegt dat het goed werkt. Ze kennen onze Nederlandse gids niet en gaan op stap door middel van een kaart. Hun caravan staat in Frankrijk en ze doen elke dag een kort tripje van ongeveer 15 km, je ziet dat het plantrekkers zijn, ze hebben koffie, eten uit pakjes en een waterketeltje bij.

Ik sukkel al sinds een strandwandeling in januari met mijn knie en dus toch maar net voor we vertrokken een MRI laten maken en bij de specialist langs. Het verdict: gescheurde meniscus, cystes op de knieschijf en aangetast kraakbeen. De dokter is niet zeker waar de pijn dus juist vandaan komt en besluit dus om een cortisonespuit in de knie te geven en om na de vakantie verder te kijken.Ik heb een brace gekocht en deze morgen heb ik net voor we vertrokken mijn knie nog laten intapen bij de kinesist. Nu op hoop van zegen.

We rijden nog voor wat laatste spulletjes langs de Decathlon en om 10.15 uur vertrekken we dus echt naar Vezelay.

Onderweg nog enkele buitjes en wat korte files en om 18.30 uur komen we eindelijke in Vezelay aan, amai, wat hebben wij al ver gestapt in al die jaren! 

In Vezelay op de camping laden we snel de auto uit, Paul help nog even om de piketten in de beenharde grond te krijgen en springt dan als de wind in de auto om deze in Sermizelles aan het treinstation te zetten zodat we daar op de terugweg met de trein kunnen afstappen.  Omdat er maar 2 bussen per dag naar Vezelay rijden, is het van groot belang dat hij de bus terug heeft.  Hij had precies 1 minuut om van de auto in de bus te springen, dat was nipt!

Ondertussen installeer ik de tent verder en wacht hem aan de bus op. Dan is het tijd om te relaxen op een terras met een plaatselijk flesje wijn (het eerste van velen) en van de rust en een dinertje te genieten.

Vanuit Sens is het kasteel van Fontainebleau niet zo ver en ook dit is weer echt de moeite , ik zou alleen niet graag de glazenwasser van dienst zijn, de karpers zijn ook grote jongens,

Nu is het tijd om de trip huiswaarts aan te vangen met nog een laatste tussenstop in Lille (Rijsel he niet de kempen ook gezellig trouwens)

Lysander is vandaag ook thuis gekomen en net voor Antwerpen stuurt Remy een berichtje of we hem willen ophalen n Westmalle, alles valt in de juiste plooi.  Alleen spijtig dat we de pas geplaatste ramen en deuren in de boerderij niet kunnen zien, dat zal voor morgen zijn.

Thuis ontvouwt zich een berg was van onszelf, Lysander en Yorick die ook pas terug is vanuit Spanje.  Ik steek er direct eentje in de machine en de gewone gang van zaken neemt een aanvang.

Voila, dit was het relaas van dit jaar, nu kunnen we een nieuwe route beginnen plannen en beginnen dromen over volgend jaar want hoewel we ons soms afvragen waar we aan begonnen zijn, soms bergen tegenkomen die onoverwinnelijk lijken, loodzware rugzakken, zere rug en voeten is het gewoon heel heel fijn en ook wel verslavend.

In Troyes om half 2 aangekomen hebben we net de middagbus  van 13 uur naar Mery -sur -Seine gemist en moeten we wachten tot 19.25 uur tot de volgende bus.  We kunnen onze rugzakken niet achterlaten in het station omwille van de terreurdreiging en zijn dus gedwongen om hem de hele dag mee te zeulen.  Mijn humeur begint net als de temperatuur serieus te dalen. We lopen maar wat rond (want Troyes al 3 keer gezien) in de fnac rondhangen is ook niet plezant met een grote rugzak enz.

Om 20 uur zijn we dan eindelijk in Méry , de oudjes zitten nog steeds voor de deur en met de auto is alles ok.

We trekken vlug iets anders aan en besluiten naar Sens te rijden zo'n 65 km verder. We eten er en vinden er een motel, morgen willen we er de kerk nog even bezoeken die ziet er ons mooi uit.

In La Jarrie eten we ons ontbijt op. Nu is het nog maar 12 km en het is gek maar op één of andere manier wil ik het moment dat we aankomen precies nog uitstellen en verzin dan (onbewust) allerlei vertragingsmanoeuvres.  En weer moeten we flink klimmen maar het is een mooie klim langs weides vol wilde bloemen.  Boven aan de klim staan 2 huizen de mensen zijn er gastvrij want overal zie je schelpen en aanmoedigingen en er is zelfs een kraantje met een bordje " drinkbaar water voor de pelgrims"  een oud mannetje wenst ons "courage" We denken nog genoeg water te hebben en vinden het lief van het oude mannetje, maar hij wist waar hij het over had! De afdaling is keistijl en gevaarlijk, een deel van het pad en de stenen zijn zelfs weggespoeld. Ik ga dan voor de eerste keer en ook de laatste keer op mijn poep.  Halverwege de klim zien we ineens Vezelay liggen ,6 kilometer verder, impossant zo op de berg!   We zijn onder de indruk.  Onder aan de helling bij het croix rouge eten we een vroeg middagmaal.  Dan begint de voorlaatste klim van 2 km naar Vezelay. Onder aan de muren van de kathedraal staat het grote kruis dat de plek aangeeft waar Sint Bernard, priester van Clairvaux predikte voor de 2de kruistocht,  hij bracht veel enthousiastelingen op de been.  Nu kan je met een asfaltweg langzaam klimmen rond de berg of een stokoud pad met kasseitjes waarlangs honderden jaren pelgrims ons zijn voorgegaan nemen.  De klim is 150 meter en lijkt erg stijl maar op één of andere mysterieuze manier (echt waar vraag het aan Paul als je me niet gelooft) is het totaal niet moeilijk en lijkt het of je echt een duwtje in de rug krijgt. Dan eindelijk na 4 jaar of eigenlijk 5 want vorig jaar hebben we overgeslagen, staan we voor de kathedraal van Heilige Magdalena.  Het is er zonnig maar zo als we ook van de kerk van Hoogstraten herkennen, waait het er hard.  We vragen iemand om een foto te nemen en het is toevallig een Belg, iemand uit Boom.  we praten nog wat hem en zijn vrouw en dan gaan we de kerk binnen voor deze belangrijke stempel, de laatste van deze trip en ook een hoofdstuk in onze tocht.  We mogen omwille van de terreurdreiging onze rugzak niet aan de ingang laten maar we mogen hem wel mee binnen nemen.  We vinden de kerk erg mooi maar ook eenvoudig.  We bezoeken nog de crypte met de relekwieën.  Voor Paul binnen gaat houdt een nonneke hem nog tegen om te checken of hij wel een dopje op zijn wandelstok heeft (wat hij heeft).  Beneden ligt voor het altaar een groot tapijt, daarop zitten een mama met haar 2 kleine kindjes. Ineens komt de papa naar ons en vraagt of zijn zoontje( Leon, een jaar of 5 ) met ons mag kennis maken, hij vraagt al de hele tijd waar die pelgrims nu wel zijn.  We laten onze schelp op onze rugzak zien en hij mag onze credentiaal met al onze stempels zelf vasthouden om te bekijken , hij is onder de indruk en wij gestreeld in ons ego.  Misschien gaat hij zelf ooit wel eens de tocht maken omdat hij ons ontmoet heeft?!  Het gezin is uit Mechelen.  

Na ons bezoek aan de kerk gaan we langs bij de vrienden van de pelgrims.  Er zit een ouder Engels koppel dat 2 refuges in het zuiden van Frankrijk uitbaat.  Ze hebben er ook één uitgebaat in Spanje.  Ze vertellen vol enthousiasme en we stellen vele vragen over de verdere weg. We weten nog niet goed welke route we van hier gaan nemen, dat hadden we ook niet gepland.  We hebben nog tijd en Paul is nog helemaal in orde en ik zou ook nog wel graag 2 dagen doorstappen maar ik heb toch last van blaren, mijn schoenen zijn eigenlijk op en welke weg nemen we dan en morgen wordt er regen en kouder weer verwacht.  Na lang wikken en wegen besluiten we toch om huiswaarts te keren.  De man van het genootschap zoekt voor ons uit hoe we terug aan de auto of toch al tot in Troyes geraken.  We moeten in Vezelay de bus nemen tot Sermizelles.  De bus komt pas over 3 uur , we eten nog iets, schrijven kaartjes en wachten.  We komen Leon nog verschillende keren tegen en hij zwaait ons elke keer toe, zo leuk! Mijn voeten doen te veel pijn om nog in de vele straatjes rond te dalken, mijn pijnstiller die ik vanochtend vroeg nam is uitgewerkt.  Ik ga in een apotheek nog iets voor mijn lippen kopen want ik krijg uitloop en mijn lippen zijn ook wat verbrand van de hete dag in de wijngaarden.  

Er is nog een speciaal moment, ik besluit mijn wandelschoenen ceremonieel in Vezelay in de vuilbak te gooien, de veters bewaar ik en knoop ze rond mijn hals. Hoewel ceremonieel: Paul neemt een foto en de zon schijnt in mijn ogen en de vuilbak stinkt dus trek ik een raar gezicht.

We nemen de bus , hij is wat laat maar we zijn de enigen op de bus en de chauffeur peert door omdat hij weet dat we de trein moeten hebben.  We halen hem net, we hebben wel maar 1 ticket kunnen kopen omdat de bus te laat was.  In Sermizelles stapt er nog een pelgrim op, we vinden het sneu dat hij blijkbaar net niet tot in Vezelay geraakt is.  De trein brengt ons naar een dorpje een half uur verder op, Hier moeten we op de bus naar Auxerre wachten.  We geraken aan de praat met de pelgrim, het is Patrick Dujardin hij komt uit België, Ter Hulpen bij Brussel.  Hij is professor plantkunde bij de bio- ingenieurs van de unief van Gembloux.  Het is een aangename man die zeer goed Nederlands spreekt.  Hij heeft 3 kinderen en heeft ooit een vliegtuigticket gekregen naar Compostella van zijn vrouw, vandaar heeft hij naar Finesterre gewandeld en daar is het idee gegroeid om de hele tocht te doen. Hij is ook 4 jaar geleden gestart.  Blijkbaar had hij 2 jaar geleden wel goed weer.  Hij is in Arcy -sur -Cure gestopt omdat hij anders niet tijdig thuis zou geraken en we snappen elkaar perfect als we zeggen dat de 20 km naar Vezelay eigenlijk niet zoveel uitmaken in de hele tocht.  Hij trouwens tijdens een vakantie al eens in Vezelay geweest.  Hij geniet van het alleen op pad zijn en vind het niet zo erg, wij vinden het voor ons wel een meerwaarde dat we samen de tocht doen.  Zijn kinderen krijgen ook wel kriebels om eens mee te gaan en wij vertellen van Lysander die samen met ons maar in de tegenovergestelde richting op stap is.  Wat ik ook wel leuk vond dit jaar is dat Lysander, die normaal niet vaak berichtjes stuurt nu elke dag een berichtje stuurde met hun vooruitgang en hoewel zij meer kilometers deden ,meer moesten klimmen en 20 jaar jonger zijn liepen de tochten verrassend gelijklopend, we hadden zelfs op dezelfde dag een slechte dag en zijn op dezelfde dag klaar.  Maar waar het bij ons 's avonds altijd opklaarde waardoor we telkens nog een terraske kunnen doen , begon het bij hun steeds 's avonds te regenen wat natuurlijk niet zo leuk is en hoewel je zou denken dat het bij hen onherbergzamer is, konden zij gemakkelijker aankopen doen.

Omdat we nog nooit in Auxerre geweest zijn en al tweemaal in Troyes, besluiten we te overnachten in Auxerre.  Het is misschien nog wel een mooiere stad dan Troyes met ook veel vakwerkhuizen.  Ik moet wel erg wennen aan de vieze geuren en het tamelijk agressief verkeer van de stad , na dagen waarop we amper een levende ziel, behalve een ree tegen kwamen.  De rivier met zijn plezierbootjes en de boulevard zijn erg tof met veel waterpartijen waar de kinderen in spelen.  We eten lekker en 's avonds is er in de kathedraal nog een klank en lichtspel.  We kunnen een koptelefoon krijgen met een Engelse vertaling.  Het vertelt het verhaal van de kerk maar 700 jaar duurt erg lang en net voor de wereldoorlog houden we het niet meer uit en verlaten de kerk (nee niet voor het zingen).  Het lichtspel stelde ook niets voor, er werden enkel stukjes van de kerk opgelicht, niets in vergelijking met het spektakel in Reims.

Het is nog erg warm en het is bijna niet te geloven dat ze voor morgen zo'n slecht weer geven.

We besluiten dus te wachten tot de winkel weer opengaat want in de volgende dorpen is geen winkel meer.  We moeten dus eten voor 's avonds, 's morgens en 's middags meenemen.  Paul rolt aan de Cure zijn matje uit en vangt een uiltje, ik lees nog wat.In het water ligt het vol schelpen van een soort zoetwatermosseltjes. We hebben allebei voor het eerst onze fleecetrui aangetrokken want als de zon achter de wolken verdwijnt is het fris als je niet wandelt.Voor we vertrekken doen we die wel weer uit want we gaan weer moeten klimmen. 

Na de boodschappen beginnen we er aan en inderdaad een hele klim maar de beloning is echt de moeite, aan andere kant zien we dat de berg waarop we gelopen hebben heel veel grotten heeft waar 10.000 jaar geleden mensen hebben in gewoond, spectaculair!  

Minder spectaculair, eigenlijk een dikke ramp is het feit dat de camping die in het boekje staat niet meer bestaat.  Hadden we dan toch gewoon in het vorige dorp moeten blijven?  Er zitten voor het oude gebouw waar vroeger de camping was 2 mensen aan een tafeltje en ze hebben vandaag al dezelfde vraag gekregen, dus er is nog een pelgrim langs gekomen.  Als ik vraag of we onze tent niet mogen opstellen, doen ze wat ontwijkend. In het dorp op een terras voor een huis zitten vier gedistengeerde gepensioneerden een spelletje rummikub te spelen, zij weten ook niet waar we kunnen overnachten. Ze bellen voor ons naar het volgende logeeradres maar daar is het voicemail en zeggen dat er onderweg voortdurend boordjes voor een B&B stonden maar we sloegen er geen aandacht op omdat we toch naar de camping gingen.

We besluiten dan maar eerst op het kerkpleintje te eten voor we doorstappen naar La Jarrie maar het is ondertussen al 19 uur.

Na het eten lopen we niet via de pelgrimsroute maar langs de grote weg want anders moesten we door het bos en daar begint het al te schemeren in de schaduw.  Ik doe een schietgebedje dat we langs de kant van de weg een open plek vinden in het bos waar we onze tent kunnen opslagen en ja hoor zo een 2 km na het laatste dorpje, halfweg naar het volgende is er zo'n plek.  We gaan kijken, het is een mooie plek, iets verder,  meer in het bos staan wel een stuk of 6 bijenkorven.  Ik denk echt dat dit een goede plaats is om te overnachten.  Paul is er niet gerust in omdat we niet heel ver van de weg afliggen en dus misschien kunnen gezien worden of dat de imkers 's avonds of 's morgens vroeg naar zijn bijen komt kijken.  We stellen de tent toch maar op.  De bijen zoemen nog zeker tot 22 uur maar hebben geen kwaad in de zin.

Na de stempel is het al direct een stevige klim, boven op de helling staat gelukkig een picknickbank, diegene die die bank gezet heeft is een engel.  We laten onze t shirt drogen in de notenboom boven ons hoofd.  In de wijngaarden is het druk, de machines snoeien de ranken, sproeien en het werkvolk bindt de planten op. Aan deze zijde van Chablis liggen de echt grote wijngaarden. Ik zie er ook een koppel mannetjes distelvinken , zo'n mooie vogels.  Bij de kapel van Préhy is het prachtig mooi er staat ook een mooi heel groot modern chateau waar we onze waterflessen spijtig genoeg met water bijvullen, je kan er proeven en kopen, het is precies berekend om heelder bussen Amerikanen en Chinezen te ontvangen, hier moeten we zeker met de auto nog eens terugkomen.  Helaas gaat het vandaar nog maar eens verkeerd , het is een erg warme dag en er is geen schaduw en jawel we lopen nog maar eens verkeerd. In plaats van de weg van het boekje te volgen besluiten we nog eens de grote weg te volgen.  Ik begin er wat door te zitten door de hitte en de extra kilometers, vandaag ook voor het eerst ingesmeerd.Net voor we in Cravant zijn moeten we een hele gevaarlijk afdaling doen met veel losse stenen maar we geraken heel beneden.

Cravant wat toch een groot plaatsje moet zijn met een brede Yonne, is verlaten.  Het hotel in de stad is volzet en we gaan  dan maar naar het hotel uit de gids.  Het zou een truckershotel zijn en inderdaad de parking van het restaurant staat vol vrachtwagens.  Een raar mannetje is er conciërge en gaat aan Madame vragen of er plaats is.  Paul zijn verbeelding slaat al op hol en hij vraagt zich af of het toch geen cabardoucheke is, nu ben ik er ook niet meer gerust in. Maar het hotel  blijk in orde, we krijgen de Madame wel niet te zien want we staan net klaar om te gaan douchen en het gesprek verloopt via de gesloten deur.  We zullen haar pas 's morgens bij het ontbijt zien.  Na dat we ons opgefrist hebben gaan we eten in de restaurant ernaast, Het zit er vol truckers, de bazin is een wat groezelig mens en de menu een simpele dagmenu maar het smaakt ons, alleen de rode wijn is nog maar eens gekoeld, ik word er zot van.  Het is net het weerbericht op de tv en de truckers grappen dat het speciaal voor de toeristen slecht weer is maar dat is niet waar ,morgen is een mooie dag. 

Ik heb veel last van mijn kleine teentjes, ondanks dat ik ze uit voorzorg had ingetaped  zijn ze één blaar en één teen is precies wat ontstoken.  Ik prik de blaar toch maar door en de druk is zo groot dat het centimeters hoog spuit.  Ik kan maar slapen nadat ik een pijnstiller heb genomen.  Met de schoenen is het ook een probleem, nu is het de anders schoen die loslaat., gelukkig hebben we secondenlijm.

Gisteren was er nog een groot vuurwerk maar omdat we al in de tent lagen, zijn we niet gaan kijken. Achteraf hebben we gelezen dat het een jubileumeditie was en dat het de moeite moet geweest zijn, spijtig maar 't is nu zo.

We kramen vroeg op want we kamperen dus eigenlijk een beetje wild wat eigenlijk niet mag in Frankrijk.  Rond half 8 zijn we weg. We lopen langs het kanaal van Bourgogne, we zien zeker wel 10 reigers.  Wat we spijtig genoeg niet zien is onze afslag en al weer lopen we zo  verschillende kilometers om.  Het is een constante dit jaar. Paul gaat een kijkje nemen bij een brug en ik hou een visser op een gele fiets tegen die we daarnet voorbij liepen.  "jaja hij had al gezien dat we te ver gelopen waren maar via de brug en dan naar rechts komen we er ook. " Al bij al valt het nog mee en moeten we maar 3 km omlopen.  In Bernouil zien we een madammeke eind 50 jaar met een mountainbike de berg opzwoegen.. Ik moedig ze aan en ze stopt.  Jaja ze had daarnet langs 't kanaal ook al gezien dat we te ver waren gelopen.  Ze vraagt waar we deze nacht gaan slapen, ze heeft een B&B in 't dorp en had 2 dagen geleden nog pelgrims maar het is nog maar 10 uur dus we gaan zeker niet stoppen, misschien een volgende keer als we met de auto zijn.  

We komen nu het eerste wijngaardje tegen, achteraf blijken deze diegene te zijn die de Chablis grand-cru produceren. 's middag eten we in een piepklein dorpje waar wel elke 3 minuten een TGV door raast met veel lawaai.  Juist voor Chablis stoppen we nog een laatste keer en ineens zien we uit een graanveld twee grote oren komen piepen, weeral een ree (misschien wel een kalf dat door zijn moeder in het veld verstopt is) het blijft ook als we langslopen veilig zitten , 50 meter verder weer een andere ree op de weg.  Hij blijft staan tot een tractor met veel lawaai voorbij komt.  Het is warm vandaag  Pas voor Chablis beginnen de echt grote wijngaarden..  De camping is aan de rand van het stadje maar via een parkje sta je er ineens middenin.  Het is een toffe camping voor kinderen met de rivier en zelfs een stenen stroomversnelling waar het tof spelen moet zijn.  De madame van de camping is een model.  Op hare mountainbike gaat ze ons voor naar onze plek.  

We maken kennis met onze overbuur, het is een Duitser uit Bonne die de camino per fiets rijdt.  Hij lijkt wat eenzaam en heeft precies ook zin om in Vezelay te stoppen.  Om 18 uur worden we bij de receptie verwacht om in te schrijven.  Het is er aanschuiven ( Belgen, Nederlanders, veel Engelsen). Ze legt een heleboel regels uit van de camping, voor de wc en douches is een deur met een code zodat geen toevallige passanten er gebruik van kunnen maken.  Er is een wasmachine en een droogkast en daar maak ik dan ook gebruik van.

We gaan iets eten in Chablis , je denkt hier zullen we wel eens culinair verwend worden en de wijn daar keek ik van thuis al naar uit maar het valt nog maar eens tegen 41 € , 2 glazen Chablis in begrepen maar 1 ervan is rode wijn en iedere keer opnieuw (gebeurd wel een keer of 4 tijdens ons verblijf ) serveren ze de rode wijn koud, waardoor hij totaal geen smaak heeft. Er is ook een jong Nederlands koppeltje met een peutertje op het terras die ook op dezelfde camping zitten en we babbelen wat. In het toeristisch kantoor kwamen we nog een Engelse pelgrim tegen maar hij leek erg moe en was niet veel van zeg.  Hij had de camino vier jaar geleden al gelopen en ging dit keer voor hotels met een bed om te overnachten. Als we terug op de camping komen ligt de Duitser al in zijn tent maar ocharme de sukkelaar wordt geplaagd door een bende Engelse kids. Rond 23 uur vallen onze oogjes dicht, 's nachts doet het nog een buitje.

Licht bewolkt 25 graden

Deze morgen hebben we uitgeslapen, we ontbijten met de rest van het brood van gisteren.  

We moeten 2 km door het bos en de dazen zijn op het appèl, we gebruiken onze muggestick op elk bloot plekje.  Er zijn op zonnige plaatsjes in het bos ook veel vlinders Het is goed opletten waar we lopen want de tractorsporen in het bos zijn keihard.  

Op het pad staan ineens 2 grote reeën.  Ze kijken ons aan met hun grote bruine kijkers en schieten het bos in.  Vandaar kijken we vol verwondering een tijdje naar elkaar voor ze verder het bos in verdwijnen.  Ik moest ineens aan de moeder van Harry Potter denken, haar patronus was immers een ree.  

Na het bos lopen we kort tussen de boerderijen, op één van de weien hangt tot tweemaal toe een bordje " vache mechant", dat moet nen kwaaie zijn maar hij is niet te zien en ligt waarschijnlijk al op één of ander bord.

Dan weer het bos in maar omdat we de prikkebeesten beu zijn en de afstand toch hetzelfde, beslissen we langs de asfaltweg te gaan. De weg loopt ook door het bos maar de beestjes zijn hier toch wat verder weg.

We komen op ons eindpunt.  De voorkant van mijn schoen komt helemaal los. In het dorp zou een centre commerce zijn met verschillende winkels .  Dus we denken dat die op zaterdag wel zullen open zijn.  Hun idee van winkelcentrum verschilt wel lichtjes van ons idee.  Bij hun is dit een bakker, een beenhouwer, een supermarkt, bar tabac, kapper en apotheker. Allemaal gesloten op de middag minstens tot 14 uur en sommigen wel tot kwart na 3.  We placeren ons op het terras van de bar tabac die om 14 open gaat maar in werkelijkheid pas om  half 3 de rol optrekt.  Wat ons de laatste dagen opvalt is hoe veel krablootjes hier verkocht worden, dat is hier echt big business en iedereen lijkt verslaafd.  We kopen een tubetje secondenlijm voor mijn schoen, hopelijk halen we zo Vezelay.  Ze zijn al bijna 15 jaar oud en hebben al goed dienst gedaan  Als de supermarkt opgaat koop ik allerlei lekkers: geraspte selder en worteltjes, hespensalade en een fles cider, brood, chips en eten voor morgenvroeg.  We installeren ons bij het kanaal en eten, drinken de fles cidre en kappen ons af voor de rest van de middag.  We denken er aan om daar ons tentje op te stellen want er is geen camping of hotel in de buurt.  Paul gaat eens op verkenning en evenwijdig met het kanaal is een proper snelstromend riviertje en daar is ook de voetbal waar eigenlijk pelgrims terecht kunnen.  We wachten nog met onze tent op te stellen maar wassen ons al wel in de rivier, koud maar zo verkwikkend.  De visjes zwemmen rond onze voeten (zonder er aan te knabbelen) Paul gaat nog in het dorp water halen bij de supermarkt en ik installeer me op mijn sletsen op een bankje.  Er komt een oud vrouwtje langs en we doen een klapke.  Nu is het tijd om naar de pizzeria te trekken, die zijn in Frankrijk zo gewoon als een frituur bij ons.  Ik heb nog nooit zo veel pizza gegeten als in Frankrijk.  De pizza's zijn echt super super lekker met een flinterdunne bodem.  Er waren 2 maten maar omdat de grote zo groot leek hadden we een kleine genomen maar daar hadden we spijt van. De pizzeria heet " O sole mio" en Paul zegt dat ik ze maar 3 sterren moet geven. Blijkbaar komen langs het kanaal in het dorp veel plezierbootjes die daar dan aanleggen voor de nacht.

Ik wou het eigenlijk niet opschrijven maar het is zo grappig dat Paul zegt dat ik het maar moet schrijven allee dan: Ik heb op vakantie altijd moeite om naar de wc te gaan voor nr2 en op een camping is dat nog meer het geval.  HUDO is dus moeilijk voor mij en dan kan het wel eens gebeuren dat door te wandelen ineens wel alles aan het werk gaat en het dus ineens dringend kan zijn en ik het volgende dorp niet zou halen.  Ne mens wilt zich dan toch wat verdekt opstellen dus snel door de stekels het bos in.  Helaas is de adrenaline daarna weg en ik geraakte dus niet meer zonder kleerscheuren en schrammen uit het bos door alle doorns.  Paul heeft mij met 2 wandelstokken moeten komen bevrijden.

Na een nachtje slapen op de houten banken van de refuge opgestaan om 7 uur en na een koek rond 9 uur vertrokken.  We wandelen door de zonnebloemen en de gouden graanvelden en de boer hij werkte voort.  De boeren laden de strobalen op.  Om 11 uur in Puiseaux willen we graag het cidermuseum bezoeken maar het is dicht, we denken dat we niet veel gemist hebben het leek meer op de verkoop gericht.Ook de kruidenier is weer dicht maar gelukkig heb ik net nog een koek kunnen redden van koekiemonster.  Dan maar langs de camping om eens naar de wc te gaan. maar dat was buiten de eigenares gerekend.Ze roept ons van ver toe wat we van plan zijn. ik zeg dat ik naar de wc wil en dat ik daar gerust voor wil betalen.  Ze dacht dat we stiekem wilden douchen maar naar de wc gaan is geen probleem. Het is een chique camping, je mag niet in bloot bovenlijf of bikini aan het onthaal komen of met de bal spelen.  Ik zag in de wc een affiche dat ze ook kaas verkopen dus ik vraag of ze kaas te koop hebben? " Nee" Ik vraag "hebben jullie iets van eten te koop?" antwoord: " hoe?  Was de winkel niet open?" "Nee het leek dicht maar jullie hebben niets te koop?" " In het volgende dorp, ah wacht, ge bedoelt kaas enz? Ja dat hebben wij wel en 5 soorten paté en cider en salami en ..." " hebben jullie ook brood (plaatje op de toonbank) ja uit de diepvries" Ok een potje eendepaté met groene peper, een plaatselijk kaasje van rauwe schapenmelk: chaource en een diepvriesbrood dat niet uit den diepvries komt"

Een uurtje later zetten we ons in de kant om te eten.  Het brood is heel lekker en goed vast en de paté smaakt er heerlijk bij, de kaas is wel niet onze goesting, wat straf voor ons.

Dan gaat het het bos in.  In het boekje staat dat het er erg nat is en voor we het bos in gaan staat een pijl met een alternatieve route bij nat weer.  We denken dat het wel mee gaat vallen en wagen het erop en het is inderdaad goed te doen. Na het bos zijn we zo goed als op onze bestemming.  Er is een supermarktje en blijkbaar hadden we onze douchegel in het hotel in Troyes en dus kopen we een nieuwe.  Dan placeren we ons op het terras van de Franco- Belge voor 2 Leffes en een Affligem ( in Frankrijk wordt veel Leffe van het vat geschonken).  We reserveren ineens om vanavond te eten.Er is aan de graanhalle op het pleintje voor het café deze avond een Jazzoptreden en het zou wel eens druk kunnen worden.  Paul gaat op zoek naar een stempel en krijgt er één in een instelling voor gehandicapten omdat de kerk al dicht is.  Dan trekken we naar de camping. We weten de weg niet goed en vragen het aan een man in een voortuin en toen hij niet wist wat links en recht is hebben we door dat het een noorderbuur is en dieë blij dat hij het in het Nederlands mag uitleggen.   Op de camping is er nog veel plaats maar diegene die er staan zijn allemaal Nederlanders. We stellen de tent op die stikt door het nat opvouwen in Méry en dan de douche die weer zo'n deugd doet na een hele dag zweten. We trekken weer naar het dorp en het is echt een tof plaatsje, de zon komt er door en 't is plezant  We eten biefstuk friet en als dessert chocomousse op een krokantje en sause Anglaise en koffie bij de Franco-Belge met zicht op het optreden.  Op de tafel plakt een briefje : 2 Allemands"  Om de ene of andere reden, die we niet begrijpen, hebben we al verschillende keren gemerkt dat ze denken dat we  Duitsers zijn en geen Hollanders.  Het concert van het jazzorkestje ( contrabas, klarinet, basgitaar en drums is erg leuk.  We hebben vandaag 2 Leffes, een pintje en een fles Sauvignon op dus maar goed dat we morgen maar 15 km gaan doen. maar dit is echt vakantie en plezant als je bij zo iets onverwacht uitkomt.

We verlaten Troyes om 9 uur langs een mooi wandelgebied met een botanische tuin en volkstuintjes.  Het is  de hele tijd zwaar bewolkt en op het moment dat we de graanvelden in willen lopen zien we over de berg een regenbui aankomen, tijd om onze nieuwe regencape uit te testen, het is maar miezer maar we worden er wel nat van  Het is wel niet koud zo'n 23 graden.  In het volgende dorpje, Laines aux bois zou volgens de pelgrimsgids een kruidenier zijn en omdat dat misschien de laatste is van vandaag besluiten we toch maar bij een huis aan te bellen om te vragen waar hij is.  Helaas de winkel is er niet meer, er is er wel één 3 km  verderop maar voor ons is dit dan 6 km en dus meer dan een uur tijd verlies.  De vrouw des huizes is erg lief een geeft ons spontaan een pak Princekoeken mee. We bedanken haar uitgebreid, ze vroeg ook of we nog water wilden maar ik zei nee omdat ik dacht dat we nog genoeg hadden, wat dus niet zo was , dus Paul 2 huizen verder gaan vragen om het water bij te vullen. 

Na het dorp gaat het de helling op en moeten we de GR 2 volgen, daar loopt mis, we zijn om de berg gelopen ipv er over.  Er zit dus niets anders op dan (in een mooi park maar niet veel van gezien wegens te pissed) de berg op te klauteren via een steil pad en er langs de andere kant weer af te klefferen, ook weer redelijk stijl.  Zo verliezen we meer dan een uur voor we weer op de goede weg zijn.  Iets voor 17 uur komen we Sommeval binnen.  We zien meteen de gemeenterefuge staan.  Wat gaan we doen: hier blijven of nog meer dan 2 uur lopen tot een plaatsje met camping en café-restaurant. We besluiten aan het kerkje eens in ons boekje te kijken, is de weg gemakkelijk en gemakkelijk te volgen op de kaart dan gaan we door, anders haasten we ons naar de Marie voor de sleutel van de refuge. Maar wat blijkt: ons boekje zit niet meer in ons zakje, wat nu?  We vinden het een teken en ik ga snel naar het gemeentehuis.  Onderweg kom ik een gemeentearbeider tegen, het gemeentehuis is al dicht maar de refuge is gewoon open.  We zullen dus terug naar daar gaan en Paul zal terug lopen om te kijken of hij het boekje kan vinden, het kan niet verder dan 3 km liggen.  De gemeentearbeider wil ons een lift terug naar boven geven maar ik zeg dat we wel te voet gaan en kijk een paar honderd meter verder ligt ons boekje in de kant, net voor de refuge.  Ik ben maar een beetje bijgelovig maar er gaan hier nog meer rare dingen gebeuren. Als ik mij binnen omkleed met de deur open want het is er donker en ruikt er niet zo fris, gaat de deur vanzelf dicht, ik heb een halskettingkje met Maria om en ook een armbandje met het handje van Fatima en het armbandje gaat net daar stuk.  De refuge zelf is primitief maar proper  met 3 houten banken een keimassieve grote stenen tafel en 2 Franse wc's waar je ver genoeg moet afstaan om door te spoelen of het is douche inclus.  Er is warm water, een emmer en waspoeder in de refuge en ik doe nog maar eens het wasje van die dag, de zon schijnt dus het zal wel drogen.  We gaan buiten aan een stenen tafel zitten, we lezen het logboek van de refuge (veelal Belgen en Nederlanders) en wat blijkt : heel veel van de bezoekers zijn verkeerd gelopen.  We eten een beetje want we moeten overhouden voor het ontbijt, de koeken zijn welkom.

We hebben redelijk geslapen in de tent, ik ben wel om 5 uur wakker geworden van de kou. Met muggen in de tent is het goed meegevallen.

We ruimen alles op, tapen onze voeten voor de eerste keer in (om blaren te voorkomen op gevoelige plekken) en eten een chocoladebroodje.  We zetten de auto op zijn plek en om half 9 vertrekken we.  Vandaag staan 30 kilometer op het programma, de langste etappe van de tocht maar goed te doen omdat we bijna de hele tijd langs het kanaal moeten lopen. Hoewel we steeds langs hetzelfde kanaal lopen, gaat het toch niet vervelen.  Er zit veel forel, kleintjes van een paar cm tot grote van wel 30 cm.  We moeten wel regelmatig de muggenstick gebruiken en nog worden we gebeten.

Stipt om 17 uur komen we in de kathedraal van Troyes aan en hebben we voor het eerst in 2 jaar een verse stempel in onze pelgrimscredential staan. We zijn toch wel op als we aankomen en planten ons dan ook op een terrasje met een frisse Belgische Grimbergen van een halve liter, dat smaakt. Voor deze nacht hebben we een hotel ( Le Splendid ) geboekt, wie weet wanneer we nog eens de kans hebben om in een echt bed te slapen.  We nemen een lekkere douche, we trekken onze steunkousen (zonder voet ) onder onze lange broek aan, dat doet echt goed voor de beentjes en gaan dan even langs een wasserij, kwestie van al niet direct met vuile was te zitten.  Terwijl de machine draait eten we wat tapas op een terras. Daarna nog iets eten maar het blijkt een echte toeristenval te zijn en trekt op niks, we betalen de pizza niet omdat hij aangebrand was. 

Deze morgen zijn we op tijd opgestaan zodat we rond  half 8 konden vertrekken.  We brengen eerst Lysander naar de luchthaven van Zaventem vanwaar hij naar Noorwegen vertrekt om daar met maten het 2de deel van zijn pelgrimsroute te lopen van Lillehammer naar Hjerkinn (de Gudbrandsdalleden gaat van Oslo naar Trondheim )

Na dat we Lysander hebben afgezet op de parking( vanwege de terreurmaatregelen) vertrekken we, de GPS doet al direct moeilijk we zijn nog niet vertrokken en al verkeerd. Het verloren lopen zal deze reis een constante worden.

Om 12 uur stoppen we in Rocroi ,het vestigingsstadje waar we ooit te voet ook zijn geweest en toen hebben overnacht.  We willen graag een lokaal kaastaartje eten maar de kaas is op.  Dan maar een quiche en een broodje van de boulanger. 

Rond half 4 komen we dan eindelijk aan in Méry- sur-Seine.  We zetten een eerste keer onze tent op op de camping (7,90€auto inbegrepen)aan de oevers van het kanaal dat evenwijdig loopt met de Seine.  Aan de overkant zien we een veilige parkeerplaats waar onze auto gedurende de rest van onze trip op vakantie mag.  2 oudjes zitten voor hun huis en zij zeggen dat het veilig is, we zijn er gerust op.  

Wat direct opvalt is dat ze hier ook in de ban van Pokemon Go zijn, het wemelt hier van de jongeren met hun gsm en ook wel van de muggen. We kopen een fles bruin bier, een bokaal olijven en rauw hesp en aperitieven aan het water.'s Avonds eten we nog een pitta en de muggen eten ons (hopelijk helpt de looksaus wat)  De vele waterlelies op het kanaal zijn cent porcent Monet, schilderachtig mooi.

De tentoonstelling is gratis,klein maar tof en we maken in het gastenboek nog wat reclame voor de slag van Hoogstraten en de musical.

De busrit duurt 2 uur, ik wifi wat, slaap wat en Paul lost een paar sudoku's op.

We stappen aan het station van Reims af en stappen langs het kanaal de 6 kilometer naar de auto, zo klopt dat ook weer.

We stoppen bij de Mc Donalds 2km voor de auto om iets van de verloren calorieën van de voorbije dagen aan te vullen.

De auto staat nog steeds op z'n plekje en alles is in orde.  Ik trek direct een kleedje aan, ok terug geciviliseerd.

We rijden met de auto naar Hautvillers waar we de eerste dag champagne hebben geproefd.  We proeven terug wat en slaan enkele flessen in.

Daarna rijden we naar Epernay waar we een hotel nemen.  We wandelen langs de bekende Avenue de Champagne met alle beroemde champagnehuizen.  Vooral Moët- Chandon maakt indruk.  's avonds is er nog een licht en klankspektakel ter reclame van de erkenning van de Epernay door Unesco.  Het is bijlange na niet zo mooi als het spektakel in Reims.

We slapen wat langer uit en na het ontbijt brengen we een bezoek aan de kelders van het champagnehuis Mercier.

Het is echt een toffe rondleiding met een lift 30 meter naar beneden en dan met een treintje door de kilometers lange gangen vol champagne met een Nederlandse audio-uitleg.  Veel bijgeleerd  en vooral het grote vat met inhoud van  200.000 flessen en zijn geschiedenis zijn indrukwekkend.

We denken er over na om misschien alsnog de 30 kilometer tot Troyes te stappen, eerst onze kleren te wassen in een wassalon maar er is geen hotel meer te krijgen in Troyes en geen bus naar Méry sur Seine en dus worden de plannen definitief opgeborgen, ook al omdat het vanmorgen al weer regent.

Daarna gaat het richting huis.  Telkens als we in de auto stappen, gaan we achteruit van de stank van de natte kleren, bweik.

We stoppen nog in Antwerpen , waar het erg druk is omwille van de Rubensmarkt voor veel, lekkere mosselen friet in de Maritieme 

Om 19 uur komen we aan op de boerderij waar iedereen er nog is voor het feest van moederdag .  Plezant dat we er toch bij konden zijn , zo onverwacht.  Moemoe is blij ons te zien en we kunnen onze avonturen vertellen