Ik ben Bo en deze blog is opgestart toen ik platte rust kreeg voorgeschreven tijdens mijn zwangerschap op 19 januari 2010. Twee dagen later, op 27 weken zwangerschap, is mijn vierde kindje 'Daan' geboren. Mijn blog is sindsdien mijn uitlaatklep om mijn verhaal en gevoelens kwijt te kunnen. Na deze hectische periode is deze blog verandert in het wel en wee van onze familie.
Vanuit het ziekenhuis hadden we drie telefoonnummers meegekregen van kinesisten uit de buurt. Kinesisten die het ook gewoon zijn om met kleine kindjes te werken. De eerste twee telefoontjes brachten geen geluk, geen van beiden had nog plaats om Daantje onder hun hoede te nemen. Dan maar derde keer, goede keer. Het derde telefoontje naar een kinesist was het goede, ze had nog plaats op een donderdagavond. Nu ik terug aan het studeren ben, wordt het er ook niet gemakkelijker op om een afspraak te maken natuurlijk. Donderdagavond werden we dus bij haar thuis verwacht voor een eerste kennismaking. Het was een hele lieve vrouw en iemand die gewoon is om met zowel kleine als wat oudere kinderen te werken. Ik voelde me direct op mijn gemak en ook Daantje liet zich van zijn beste kant zien. Na enkele oefeningen wist ze me te zeggen wat we al wel langer wisten; Daantje zijn hoofdje is redelijk zwaar in verhouding met zijn lijfje. Dat maakt het voor hem niet eenvoudig om stevig zelfstandig te zitten. Een kind zal pas alleen kunnen zitten als het daar klaar voor is, je kan niets forceren. We hebben nu afgesproken van elke week een half uurtje langs te komen en dan kan ze elke keer weer een extra tip geven om hem thuis nog wat te stimuleren. De eerste tip, dat we hem regelmatig op zijn buikje moeten leggen, is alvast geen probleem. Daantje doet tegenwoordig niets liever dan op zijn buik zijn nabije omgeving te ontdekken, zowel links als rechts worden grondig onderzocht door die grijpgrage handjes. Ondertussen zijn we ook nog eens in het ziekenhuis op controle geweest. Hij heeft een lengte van 68cm en weegt net 6 kilo. Ons klein, fijn ventje doet het heel goed en zolang hij zijn curve blijft volgen is het goed.
Maandag wordt Andreas 2 jaar en dat gaan we vandaag al vieren. Omdat hij zo gek is van Dobus had ik dan ook besloten om een Dobus taart te maken. De basis ging heel goed, maar dat ventje zelf kan toch zo lastig zijn. Hij heeft zo veel details waar ik het gerief nog niet voor heb en hij is niet zo gemakkelijk te boetseren als gedacht. Na bijna drie uur boetseren was hij dan toch klaar om op de taart gezet te worden. Ik dacht ook nog eerst achter Dobus, op ijzeren draadjes, het driehoekje, vierkantje en cirkeltje te plaatsen, maar die tijd had ik niet meer. Dan moet de rolfondant eerst goed gedroogd zijn voor je dat in de taart steekt. Maar ik ben best tevreden met het resultaat en ik denk dat Andreas er ook wel blij mee zal zijn.
Zoals al gemerkt op de blog, schiet er niet veel tijd meer over sinds ik mijn studies heb aangevat. Elke dag ben ik 's morgens riebedebie tussen 6u30 en 6u40 om 's avonds rond 17u15 thuis te komen. Enkel dinsdag en woensdag ben ik rond 13u thuis en heb ik dan wat tijd om te studeren en het huishouden te doen. In het weekend geniet ik van de kindjes en de rust, ik bedoel dan geen wekker zetten 's morgens, in je pyjama lopen tot je zin hebt om je kleren aan te doen, rustig boodschappen doen,... Het is druk in de week, maar het is heel plezant. Ik heb al heel wat nieuwe mensen leren kennen met elk hun eigen verhaal en hun eigen motivatie. De lessen zelf zijn ook heel interessant en boeiend. Het valt me op dat ik nu veel meer interesse toon dan vroeger. Toen moest ik naar school en moesten we luisteren naar de leraars. Nu wil ik naar school en wil ik luisteren en bijleren. Een groot verschil en dat merk ik ook aan hetgeen ik opneem tijdens de lessen. Ik onthoud veel meer tijdens de lessen dan vroeger en ik merk zelf ook dat ik het boeiender vind dan vroeger. Vroeger zou het me niet boeien hoe het lichaam in elkaar zit, nu vind ik het tof en leerrijk om te weten hoe het lichaam is opgebouwd. Al verlang ik nu ook wel meer naar de praktijklessen om nog eens iets te kunnen doen. En ook de stage komt steeds dichterbij, 21 maart is de eerste stagedag en daar sta ik nu al om te popelen. Benieuwd waar ik terecht zal komen, maar vooral benieuwd wat ik er van zal bakken.
Dinsdagochtend 5u45, de radiowekker zorgt voor 'mooie' muziek op de achtergrond, maar 's morgens heb ik toch liever rustige muziek dan dat je bijna je bed uitgetrilt wordt door de beat van één of andere rockband. Met een slaapdronken hoofd duw ik de radio uit en waggel ik naar de badkamer. Toch iets of wat zenuwachtig voor die eerste schooldag, maar met een frisgeknipt kapsel en nieuwe outfit (schoenen incl.) zal ik die zenuwen wel de baas kunnen. Rond 6u30 zit ik al in de auto met onze twee kleinste pagadders, de ene vrolijke geluidjes aan het maken en de andere maar vragen achter Dobus. Dan maar voor de zoveelste keer de cd van Dobus opgezet, ondertussen ken ik al die liedjes wel uit mijn hoofd. Terug naar school, het is zo raar en het is weer even wennen om op die schoolbanken te zitten, maar ik heb er wel een heel goed gevoel bij. Eindelijk is het zover, het moment waar ik al zo lang op zat te wachten, de start van mijn studies voor gegradueerd verpleegkundige. In de klas zit er allerlei slag volk, heel wat jonge mensen, maar ook heel wat oudere mensen die toch eens iets anders willen in hun leven. Maar geen enkel persoon die uit de zorgsector komt, behalve dan twee studenten die uit het buitenland komen en waarvan hun diploma hier niet erkend wordt. Sommigen weten volgens mij ook nog niet goed waar ze aan begonnen zijn, zeker niet als ze de opmerking geven dat ze mensen niet wilt wassen en dat ze niet in een rusthuis stage wilt doen. Een rusthuis is naar haar mening een plaats waar mensen naartoe gaan om sterven... Misschien dat ze zich toch beter had geïnformeerd voor ze eraan begon. Dat meisje heeft zo'n verkeerd beeld hierover en zou beter eens een kijkje gaan nemen in een rusthuis. Tegenwoordig is dat meer een oord waar ouderen naartoe gaan omdat ze het thuis niet meer kunnen beredderen en omdat ze terug wat nood hebben aan de sociale contacten. Kunnen die mensen daarom niets meer? Toch wel, er worden nog creacursussen gegeven, er worden uitstappen gepland en een wandeling in de tuin of eens met de familie erop uit is zeker niet uit den boze. Je kan je geen betere plaats bedenken dan een rusthuis waar je je oude dag kan doorbrengen, niet in de eenzaamheid, niet in de verveling, maar met heel veel mensen rondom je heen en met activiteiten zat. Haar ogen zullen misschien nog wel open gaan als ze eens stage gaat doen... Vandaag hebben we ook onze cursussen gekregen en het zijn er toch wat, ook de medische terminologie komt aan bod en we krijgen zelfs terug Frans. Voor het medisch rekenen moeten we binnen enkel weken een test afleggen, als je daar niet boven 75% scoort, ben je verplicht om op enkele dinsdagen wat bijles te volgen. Niet meer als normaal vind ik dat, maar de zuchtende meerderheid dacht er blijkbaar anders over. Hopelijk moeten zij nooit een inspuiting krijgen van iemand die maar 70% had op medisch rekenen. Morgen starten we effectief met de lessen en vanaf dan ben ik terug student...
Wanneer prematuurtjes de effectieve leeftijd hebben van 1 jaar worden ze in Gasthuisberg nog eens verwacht voor een 'grote' controle. Niet alleen de arts onderzoekt hem dan, maar ook de kinesist en een kinderpsychologe of pedagoge. Daantje is net één jaar geworden en werd dus ook verwacht op deze controle. We werden rond 14u verwacht, maar hadden in de voormiddag ook nog een afspraak bij de oogarts. Daar verliep alles heel goed en was er niets op aan te merken. Natuurlijk heeft ons ventje niet veel meer geslapen, behalve dan het laatste half uurtje voor we naar binnen werden geroepen door de arts. De eerste die we te zien kregen was de kinesist. Daar moest hij voorwerpen van de tafel nemen, van een blokje tot een kleine smartie en zelfs een miniem bolletje waar hij liever mee zat te spelen met zijn vingertje dan dat hij het moest oppakken. Daarna verhuisden we van de tafel naar de mat om zijn turnoefeningen te doen. Eerst eens tonen hoe hij mooi van rug naar buiklig rolt en hoe hij allen vast pakt als hij op zijn rug ligt. Op zijn buikje moest hij dan tonen hoe hij zijn hoofdje mooi omhoog tilt. Ze vroegen ook nog of hij, als hij op zijn buikje ligt, al probeert rond te draaien om zo aan meer speelgoed te kunnen. Hmmm, dat doet hij nog niet echt. Dan keek ze hoe hij stevig hij al kon zitten. Hmmm, hij zit nog niet zelfstandig, enkel met hulp zoals zijn cottoons band of zijn eetstoel. Nu was het tijd voor de psychologe en haar resem testjes. Daantje was nog heel moe en had eigenlijk niet veel zin om mee te werken. Zijn duimpje in zijn mond en frunniken aan zijn t-shirt zijn een teken dat hij liever in zijn bedje zou liggen dan die testjes uit te voeren. Eerst een konijntje verstoppen onder een tas en kijken of hij dat door heeft. Jawel hoor, Daantje probeert de tas omhoog te tillen om het konijntje terug te vinden. Dan twee rode blokjes waar hij in elk hand ééntje moet houden en ook dat doet hij prima. Een plastieken boekje passeert nog de revue waarvan verwacht wordt dat hij de blaadjes omdraait. Mits een kleine aanzet doet hij ook dit heel goed. Een auto om te rijden is het laatste wat hij nog krijgt en dan besluiten we om af te sluiten omdat hij heel moe is. De controle bij de arts is zoals elke andere controle. Hij wordt gemeten (65,3cm) en gewogen (5.730gr) en nog eens nagekeken. Tja, dat gewicht willen ze toch in het oog houden en er wordt gezegd dat hij best tweemaandelijks naar de huisarts gaat om hem te laten wegen. Hij zit op zijn curve goed, maar hij zit nog steeds onder de gemiddeldes. Kriebels krijg ik ervan als ze erover beginnen, hij eet goed, hij ontwikkelt goed, hij is altijd goed wakker,... Dan de uitslag van de testjes, op mentale vlak scoort hij perfect (oef) en op lichamelijk vlak had het iets beter gemogen. Ik denk dat het zelfstandig zitten daar vooral de doorslag gegeven heeft. Maar ze hebben er een verklaring voor, door zijn licht gewicht is de verhouding van zijn hoofdje tot zijn lichaam anders dan kindjes van 9 maanden. Daantje moet veel meer spieren gebruiken om dat hoofdje en zijn rug recht te houden in zithouding. Als hij wat dikker en steviger was geweest had hij waarschijnlijk wel kunnen zitten. Ze hebben ons een voorschrift en het advies gegeven om eventjes tot bij een kinesist te gaan om het wat extra stimulatie te geven en om zelf nog wat tips te krijgen hoe we hem thuis kunnen helpen. Het is zeker geen verplichting, maar toch nemen we het advies ter harte en gaan we op zoek naar een kinesist die hier aan huis kan komen. Een beetje hulp kan nooit geen kwaad. Over 6 maanden zullen ze hem dan terug zien in het COS van Leuven om nog eens uitgebreid de testen te doen. Maar voor nu heeft hij zeker een goed rapport!
Maar deze taart is niet geworden zoals ik ze me had voorgesteld. Geheel mijn eigen schuld. De taart die ik voor ogen had was een explosietaart (zoals dat genoemd wordt) en daar heb je wel even wat werk aan. Maar door tijdsgebrek en verkeerde inschatting heb ik ze gewoon bekleed met enkel het logo erop. Rond 15u30 arriveerden de eerste gasten al en moest ik mijn taart zelfs nog bekleden! Dus ik had niet veel zin meer om er nog veel foefkes op te zetten of er nog een uur mee bezig te zijn. Ik heb tussendoor wel foto's getrokken van hoe ik deze taart gemaakt heb.
1 2 3 4 5 6 7 8
1. Taart bakken op 160°C gedurende 35min (heteluchtoven en vorm van 20cm x 20cm) 2. Taart laten afkoelen op taartrooster. Ik doe dit ondersteboven zodat mijn bovenkant mooi glad en strak blijft 3. Om je taart in lagen te snijden kan je best met je mes een verticale insijding maken (niet diep) zodat je de stukken terug mooi op elkaar kan passen. 4. Taart in lagen snijden 5. Taart vullen (ik heb deze keer slagroom gebruikt met mandarijntjes) 6. Taart afsmeren om alle oneffenheden egaal te krijgen. Deze keer heb ik het met slagroom gedaan, maar ik raad boterroom aan omdat deze stijf wordt in de koelkast en omdat je deze nog gladder kan strijken 7. Taart bekleden met rolfondant of marsepein 8. Taart afwerken
Bij een explosietaart moet je eerst een cirkel rolfondant op je taart leggen die vast blijft kleven op de taart zelf. Daarop eenzelfde cirkel die je niet vast kleeft, maar waar je wel de bovenkant wat nat maakt. Dan pas je volledige taart bekleden met een andere kleur rolfondant. Waar de cirkels zitten duw je heel licht met je steekvorm op de fondant en dan snij je diametergewijs driehoeken in de cirkel. Deze driehoek ken je nu omhoogtillen en omvouwen. In de opening kan je dan wat suikerparels leggen. Je steekt vormen uit om op ijzerdraadjes te steken. Goed laten drogen en die kan je dan in het 'gat' prikken. (als je zoekt op exploding stars cake vind je wel enkele voorbeelden)
Zoals gezegd, had ik de tijd niet en ook de energie niet meer om zo'n taart te maken. Maar al zeg ik het zelf, de smaak heeft veel goed gemaakt
Een jaar geleden lag je nog te vechten voor het leven. Jij in de couveuse aan de beademing, een hoogfrequentie machine waar ik het geluid nooit van zal vergeten. Kort achter elkaar komend getril en je hele lijfje dat mee op en neer ging... Ik aan het bed gekluisterd door de keizersnede en afhankelijk van de goedheid van het verplegend personeel. Mijn ventje aan mijn zijde die je al eens een kort bezoekje gebracht had. Vandaag, een jaar later, ben je een flink kereltje geworden. Nog steeds klein en fijn (ik denk nog steeds geen 6 kilo), maatje 68 van kleding en 4 tandjes rijker. Zo vrolijk en goedlachs, zo rustig en kalm, zo tevreden en gelukkig. We hebben de eerste maanden afgezien, maar het was de moeite waard. Nu krijg je nog slechts wat fantomalt zodat je nog wat dikker zou worden en sinds kort ook wat zink. Dat zou misschien aan de basis kunnen liggen waarom je zo traag bijkomt. Maar je bent zo'n lieverd en ik kan zien dat je nu al van het leven geniet. Dat is iets wat we samen delen en wat ze ons nooit zullen afnemen, we genieten van het leven en beseffen maar al te goed dat het zo voorbij kan zijn. Een raad die ik je nu al wil meegeven; wat je ook wilt bereiken in je leven, ga ervoor. De tijd staat niet stil, maar tikt rustig verder. En tijd is ons niet eeuwig gegeven, dat heb ik nu ook wel geleerd. Zelf heb ik nu ook stappen gezet in mijn leven die ik voordien misschien niet zou durven nemen. Maar in het leven moet je eens risico's durven nemen, ook al zijn ze berekend, het blijven risico's. Daantje, je hebt gevochten om bij ons te mogen blijven. Wij zullen er dan ook voor zorgen dat je een mooi leven krijgt net zoals je broers en zus. We zullen er alles aan doen om jullie de beste kansen te geven en om jullie een goede start te geven voor de toekomst. Gelukkige verjaardag lieve jongen!!!
Gisterenavond, tijdens de taartworkshop, besefte ik nog maar eens hoe graag ik het doe. Het is de eerste keer dat ik een hobby heb gevonden waar ik me volledig in kan laten gaan. Zowel op creatief vlak als op vlak van uitproberen (bakken, technieken,...) Zo tof zelfs dat ik soms wel eens nadenk hoe het zou zijn om dit in bijberoep te kunnen doen. Maar ja, dan begin je verder te kijken dan enkel het creëren van al dat lekkers. Komt er nog bij dat je dan een cursus bedrijfsbeheer moet volgen om als zelfstandige in bijberoep aan de slag te kunnen. En al zou ik dat op enkele maanden kunnen behalen is er nog het probleem dat je met voedsel bezig bent. In dit geval heb je dus blijkbaar ook een diploma bakkerij nodig (zo is mij verteld). Dit is een opleiding van 3jaar, welliswaar avondonderwijs, maar het blijft toch weer een opleiding waar tijd in kruipt. En als er nu iets is dat ik de komende 3 jaar niet zal hebben is het wel veel vrije tijd. Mijn 'droom' om verpleegkunde te studeren laat ik niet vallen, dat staat momenteel op de eerste plaats, maar soms wou ik dat er 48uren konden in één dag zodat ik alles zou kunnen combineren. Voor de taarten, koekjes en cupcakes zal ik dus nog een paar jaar geduld moeten hebben... Och, misschien tijd genoeg om de technieken heel goed onder de knie te krijgen en om nog wat materiaal bijeen te sprokkelen. Een mens wil soms zo veel bereiken in het leven, maar als er geen tijd voor is moet een mens soms ook dingen laten varen...
Gisterenavond nog eens een workshopje gaan volgen bij Titatovertaart in Heverlee, deze keer samen met oma mobi. Oma had het nog nooit gedaan, maar had wel interesse om het eens te proberen. De workshop was een basistaart, dus leren doorsnijden, vullen, afsmeren en bekleden. Voor het bekleden was iedereen vrij om te kiezen welk thema. Voor het vullen had je keuze uit boterrroom meringue, speculaas boterroom, banketbakkersroom en confituur. Ik heb gekozen voor gewone boterroom meringue en speculaas boterroom. Als thema had ik de winter in gedachten, al de andere zaten al met hun hoofd bij de lente en zomer. Oma heeft een lentetaartje gemaakt met takjes met bloesems aan, konijntjes, vlindertjes en een schattig bijtje. Twee andere personen hadden een taart met zee als thema. Ook heel mooi gemaakt met zeewier aan de zijkant en mooie vissen op de taart. Nog een andere persoon had ook in de trand van lente; een schaapje op een roze taart met wat bloemetjes en de laatste persoon had een mooie eenvoudige zomerse taart. De taart was effen blauw en daarop enkele margrietjes in verschillende groottes. Eenvoud siert. Mijn resultaat zie je hieronder.
Elk kind heeft zo van die woordjes die ze zo koddig uitspreken dat het altijd een lach op je gezicht tovert. Spijtig genoeg denk je er niet altijd aan om dat ergens bij te houden voor later. Bij deze zij dit zo van die enkele woorden van mijn kindjes. Zo ben ik er waarschijnlijk al een heel deel vergeten van de twee oudste, maar van Andreas heb ik er nog wel een paar.
Wanneer Andreas iets flink heeft gedaan zegt hij altijd "zo se" en wanneer de tafel gezet wordt gaat hij Yari en Rayanne roepen aan de trap "Yaka, zus, eten". Bij de wasmachine duwt hij op de startknop, loert door het venstertje en roept "water", wanneer het water doorloopt roept hij "draaien" en als de wasmachine begint te draaien doet hij een rondedansje. Zo geweldig om te zien. Het zijn kleine dingen die je vergeet en eigenlijk zijn ze best wel de moeite waard om te noteren zodat het je helpt om het later terug te herinneren.
Deze week hebben we echt geen leuke week achter de rug, Daantje is goed ziek geweest. Maandag was het terug de eerste schooldag na twee weekjes thuis te zijn. De twee oudste naar de kinderopvang en de twee jongste naar oma mobi terwijl ik en de papa gingen werken. Wanneer de werkdag erop zat en de papa opgepikt was, konden we de kleinste gaan uithalen. Net toen we arriveerden ging mijn gsm af. Het was de arts van Gasthuisberg met de uitslag van het bloedonderzoek van Daantje. Ze hadden 23 december bloed afgenomen om na te gaan of er ergens iets was in het bloed waardoor hij zo weinig bijkomt. Blijkbaar zit hij net onder de grens voor zijn zinkwaarden. Wat dat juist inhoudt weet ik zelf niet (zal ik volgende consultatie eens navragen), maar dat zou aan de basis kunnen liggen van zijn lage gewicht. Ze gingen het voorschrift opsturen zodat we direct konden beginnen met het bijgeven van zink. Het zijn capsullen met poeder in en elke dag doen we zo één capsulletje poeder in zijn flesje. Waarschijnlijk zullen ze dan volgende consultatie (24/01) nog eens bloed afnemen om na te gaan welk effect het op hem heeft. Na het telefoontje kwamen we binnen bij oma mobi die ons direct vertelde dat Daantje niet goed was. Hij had niet zo goed gegeten, had redelijk wat geslapen en zat met vrij hoge koorts. Thuis voor het slapen gaan nog een perdolan gegeven en hij heeft heel goed de nacht doorgebracht. Dinsdag ben ik wel thuis gebleven zodat ik naar de dokter kon gaan, want zijn flesje van die morgen had hij ook niet binnen gehouden. In de loop van de latere namiddag kon ik op visite bij de huisarts, zijn flesjes die hij tussendoor gedronken had, heeft hij mooi binnen gehouden. Wanneer de huisarts in zijn keel keek zag ze direct de witte stipjes staan en ook ik heb ze gezien. Ons ventje had een angina en omdat de huisarts op voorhand niet kan weten of het een bacteriële of virale angina is, heeft ze voor alle zekerheid antibiotica voorgeschreven. Woensdag ging het van kwaad naar erger, geen enkel flesje bleef binnen en hij begon ook nog eens buikloop te krijgen. 's Middags was het zelfs zo erg, dat ik eventjes twijfelde om richting ziekenhuis te rijden. Ik heb dan eerst terug naar de huisarts gebeld die me het advies gaf om een half uurtje voor zijn flesje wat motilium te geven. Ook zijn flesjes wat dunner maken (minder schepjes poeder dan gewoonlijk) en tussendoor een heel licht wortel-rijst soepje. Bij zijn flesjes melk kon dan ook nog wat enterol of lacteol gedaan worden tegen de diarree. Zo gezegd zo gedaan en de motilium heeft heel goed zijn werk gedaan. Hij dronk niet zo veel, maar hetgeen hij dronk bleef dan toch op zijn plaats. Enkel de koorts, deed nog wat moeilijk om te zakken. Donderdag heb ik ook verlof genomen, als Daantje zo ziek is stuur ik ze niet graag naar de oma. Ze moeten niet enkel voor Daantje zorgen, maar ook Andreas loopt nog rond en als ze zo ziek zijn, zorg ik er liever zelf voor als die mogelijkheid er is. Het ging toch al heel wat beter met Daantje. Zijn koorts begon heel goed te zakken en de flesjes melk kon ik al wat dikker geven. Vrijdag ben ik dan terug gaan werken, maar tussendoor belde ik wel eens om te horen hoe het ging. Daantje had geen koorts meer en ook de flesjes die hij dronk zonder vooraf motilium te krijgen bleven binnen. Slapen deed hij nog wel heel veel, maar er begon toch al wat meer leven in te komen. Het is misschien maar enkele dagen dat ze zo ziek zijn, maar die enkele dagen wegen toch hoor. We zijn heel blij dat we toch niet naar het ziekenhuis zijn moeten rijden en dat Daantje weer op krachten komt.
Al maandenlang kijken we uit naar dat eerste tandje. Al vaak hebben we gedacht dat we het zagen zitten, dat het erdoor aan het komen was. Maar nooit was het ook effectief zo, tot deze week. Zoals gewoonlijk sabbelt hij heel vaak op alles wat zijn handjes te pakken kunnen krijgen en als er niets in de buurt ligt, neemt hij de mouw van zijn pyjama of t-shirt wel. Deze keer was hij ook heel hard aan het zeveren, meer dan anders. Na het verschonen van de luier, dan toch maar eens een kijkje genomen in dat kleine mondje van hem. Niet één, maar wel twee tandjes zaten erdoor te komen. Eéntje aan de onderkant en het tweede zat aan de bovenkant te duwen. Eindelijk, na lang wachten zijn de eerste tandjes daar. Geen koorts, niet lastig enkel wat meer sabbelen en zeveren. Daantje heeft ook al ontdekt dat hij met die tandjes zo'n vies geluidje kan maken waar sommige mensen hun haren van overeind gaan staan. Jaja, ons Daantje kan met zijn nieuwe aanwinst tandenknarsen. Hopelijk doet hij dat niet te vaak en is het nu enkel omdat dat nieuw is en omdat hij niet goed weet wat hij daar nu mee moet aanvangen.
Oudejaarsavond gingen we onder ons vieren, de kindjes op tijd hun bedje in, en niet al te veel werk om alles daarna op te kuisen. Gewoon de gezelligheid en warmte van ons gezinnetje. Opa mobi was ook al de hele week in de weer bij ons om nog te helpen om de kamers af te werken. De aannemer hadden we bedankt voor bewezen diensten, maar er moesten dus nog zaken afgewerkt worden. Al een geluk dat beide opa's handige harry's zijn die weten van aanpakken. Opa vis vooral electriciteit en opa mobi schilderwerken en de kleine (en grote) afwerkingen die nog diende te gebeuren, een perfecte match die twee samen. Ook op de dag van oudejaarsavond is opa mobi nog komen schilderen, plakken, kitten,... en dus vroeg ik hem wat ze gingen doen die avond. Blijkbaar hetzelfde als wat wij gingen doen, een gourmetje met niet meer of minder. Dan konden ze toch evengoed tot bij ons komen en samen met ons vieren en zo gezegd zo gedaan. Opa ging op tijd naar huis om zich nog wat te douchen en uiteraard aan te kleden en kwamen ze tot bij ons met hun eigen gourmet schoteltje. Ook de groentjes en drank hadden ze meegebracht, misschien dachten ze wel dat we niets in huis zouden hebben... Het werd een leuk samenzijn met zoals gewoonlijk heel veel overschot van vlees en groentjes die de volgende dag verorbert werden. We noemden nieuwjaarsdag dan maar de restjesdag of kliekjesdag. Met nieuwjaarsdag zelf is het traditie om naar de peter van Bart te gaan in het Leuvense. Daar maken we dan ook gebruik van om 's middags de Quick in Korbeek-Lo onveilig te maken. We doen dit nu al elk jaar en elk jaar voelen we ons de enigen in de Quick. Waar het de andere dagen overloopt van het volk is het op deze dag zo rustig en kalm dat de kinderen zonder zorgen kunnen spelen in de voorziene speelruimte. Na het likken van de ijsjes was het weer tijd om naar ons eigen nestje te keren, nog even de warmte van Kerst meepikken om dan de volgende dag de boom weer af te breken en het keukentje in de plaats te zetten. Hij kan weer in de doos rusten tot hij weer voor een kleine 3 weken aan het werk gaat volgende Kerst, alhoewel er dan misschien een echte boom in de plaats komt. Maar geen nood, onze kerstboom op pensioen gooien we heus niet weg hoor, die krijgt wel een ander plekje om te schitteren en stralen.
Kerstavond-dag, zo'n dag dat je liever niet gaat werken, maar je eens goed laat verwennen. Kapper, manicure, gezichtsmassage,... Deze keer niet voor mij weggelegd. Deze mama mocht vroeg uit haar bed om nog een half dagje te gaan werken, ook de kinderen hadden een halve dag les. Dat wilde zeggen: als de sneeuw geen roet in het eten gooit natuurlijk... De voorbije dagen had het al goed gesneeuwd, maar wat er nu uit de lucht gevallen was, hadden ze niet voorspeld. Maar liefst 20cm of misschien zelfs meer op 1 nacht tijd. Bart had me al aangemaand om thuis te blijven toen hij vertrok richting station, ook bij zijn aankomst bij de trein had hij me opgebeld om te vragen om thuis te blijven. Ik zou wel gewild hebben, maar mijn verlof was op en de mensen hebben hulp nodig. Dus om iets voor 7u toch maar stilletjes vertrokken richting voorschoolse kinderopvang. Daar wel de beslissing genomen om Yari niet naar school te laten gaan. Ik durfde hem gewoon niet op een bus zetten en dus kwam hij gewoon mee naar oma samen met Andreas en Daantje. Rayanne heb ik wel afgezet, haar school is op wandelafstand van de opvang. Nu nog weg raken op de parking... Na een aantal minuten vooruit en achteruit schakelen kwam er een helpende hand tevoorschijn. Een aardige, oudere man die eerst wat nieuwsgierig buiten kwam neuzen en koekeloeren heeft de auto toch een duwtje in de goede richting kunnen geven. De grote banen lagen er ook ontzettend slecht bij, maar al bij al was ik toch rond 8u30 bij oma. Twee keer zo lang gereden als anders, niet slecht voor zo'n besneeuwd wegdek en enkele zomerbanden. Een kwartiertje later stond ik bij de oudere dame die me door de omstandigheden niet verwachtte, maar wel blij was me te zien. Gelukkig is het winkeltje daar op slechts enkele meters van de deur om de boodschappen te doen. Ook haar eten werd met volle overtuiging klaargemaakt zodat ze het week-end door komt. De voormiddag was nog rapper voorbij dan ik gedacht had. Na wat slippartijen en gewoel in de diepe sneeuw kon ik de kindjes veilig ophalen bij oma mobi. En dan rustig naar huis, nog eens stofzuigen, kindjes wassen, zelf douchen, telefoon van de papa dat zijn trein vertraging had... Daarna terug telefoon van de papa dat hij op de verkeerde trein zat... Dat was maar een grapje, hij zat in de auto van opa vis die hem gaan halen was in Leuven. Het feestje van kerstavond ging dit jaar door bij mijn broer en schoonzus in hun nieuwe huis. Omdat ze in een klein straatje wonen, eerder een godvergeten weggetje, hebben we het risico niet genomen om er met onze auto door te rijden. Opa mobi kon de jeep gebruiken van vrienden van hun die momenteel op vakantie waren en dus hebben wij onze auto geparkeerd op een parking in de buurt. Dan konden we zo met z'n allen overstappen in de jeep. Ik moet er wel bij vertellen dat er enkel een zetel in stond voor de bestuurder en passagier. Al de kindjes en ikzelf zaten in de grote kofferbak gezellig opeengehoopt bij de wasmanden die gevuld waren met pakjes. Oma mobi had de jeep wel wat comfort gegeven door op de achterbank (kofferbak) wat kussentjes te leggen... Het werd een heel gezellige avond met veel pakjes en blije gezichtjes. Yari en Rayanne lagen op het einde van de avond uitgeteld in de zetel en de twee kleinsten konden het comfort vinden in de reisbedjes. Een zeer geslaagde Kerstavond!!
Ontwaken en zien dat er een mooi wit sneeuwtapijt ligt... Het heeft iets idyllisch, maar voor wie er met de auto door moet is het een ramp. Vandaag toch nog even van de positieve kant profiteren en nog niet denken dat we er ons morgen weer een weg door moeten banen met de wagen. Met slee en handschoenen in de hand trokken we naar buiten. Enkel papa en Daantje bleven knus binnen zitten nabij de gezelligheid van de kerstboom. Andreas en ik hebben ons bezig gehouden met het maken van een sneeuwman. Yari en Rayanne hebben dan weer met hun slee op de berg hier voor de deur gespeeld. Terwijl ik de bal aan het rollen was voor het lijf, moest ik telkens kleine balletjes maken voor Andreas. Hij deed niets liever dan ermee gooien, al een geluk steeds de andere kant van mama op. Na het plaatsen van de drie sneeuwballen, zijn Yari en Rayanne op zoek gegaan naar armen, neus, mond en ogen voor onze sneeuwpop. In de tuin stonden nog verslenste takken van wat ooit Dahlia's geweest waren. Niet meer mooi voor in de tuin, maar ideaal voor de armen van onze sneeuwman. Voor de ogen en mond zijn ze even bij de buren een paar kiezeltjes gaan halen en voor de neus hebben we een takje van onze buxus genomen wegens gebrek aan een wortel. Nog rap even binnen in de kast neuzen of er geen sjaal en muts op overschot lag en dan nadenken hoe we hem zouden noemen. Felix is geboren, maar hoe lang hij zal leven dat weten we nog niet...
Kwart voor zeven gaat het deuntje van de wekker weer, langzaam kom ik uit bed geklauterd en slenter ik richting de badkamer. Ik heb nog eventjes tijd nodig om wakker te worden... Vijf minuten later vergezellen Yari en Rayanne me al in de badkamer, opgewekt en vol enthousiasme voor vanavond. We hadden vorige week namelijk beloofd om eens met hen naar Erperheide te rijden om te gaan spelen en zwemmen. Toch moest ik ze nu vertellen dat dat misschien niet kon doorgaan door de sneeuwval van de afgelopen dagen. Mijn dochter die de gevatte opmerking maakte dat papa toch ook gaan werken is in de sneeuw en we dus ook kunnen gaan zwemmen, heeft wel een punt en ik moet ze dus gelijk geven. We maken ons verder klaar om dan lekker te ontbijten en met een frisse snoet naar school te trekken. Botten aan, jas aan, sjaal aan, wanten aan,... we kunnen de sneeuw trotseren. Yari vraagt voor alle zekerheid nog eens of ik hem wel kom halen aan de schoolpoort. Normaal gezien gaat hij altijd met de bus naar huis, maar deze keer willen we zo weinig mogelijk tijd verspillen en zo rap mogelijk richting Erperheide rijden. Rond iets na drieën stond oma mobi al aan de deur, klaar om voor de twee kleinste pagadders te zorgen. Ik rij met een klein hartje de sneeuw tegemoet, maar de vrees was ongegrond, de grote banen liggen vrij en ik kan dus goed doorrijden om toch nog op tijd aan de schoolpoort te staan. Yari zag me al staan toen hij buiten kwam gewandeld en was al heel opgetogen om te gaan zwemmen. Nog even naar huis om de papa te gaan halen, die op zijn beurt Rayanne was gaan halen, en dan wegwezen. De rit duurde toch een klein uurtje, maar bij aankomst zagen we dat het de moeite waard was. Eerst een bezoekje brengen aan Baluba, de grote binnenspeeltuin. We hadden ons daar nog maar net gesetteld aan een gezellig tafeltje toen ze omriepen; "Beste bezoekers, Baluba sluit binnen een kwartiertje de deuren." Het was nog geen zes uur en we dachten hier toch nog eventjes te spelen alvorens naar het zwembad te gaan. Tja, dan gaan we maar rapper zwemmen en blijven we daar wel wat langer in het water dobberen. Na wat zoeken op de slecht verlichte en aangeduide borden, hadden we het zwembad gevonden. Het was er proper en verzorgd het duurde niet lang of we stonden met ons gevieren klaar in zwemoutfit om het zwembad onveilig te maken. Glijden van de buizen, buiten zwemmen, het golvenbad,... we hebben alles gedaan en de kinderen hebben zich rot geamuseerd. Iets na negen zaten we al terug in de auto om naar huis te bollen. Na een pitstop bij de Pizzahut konden we na tien uur ons bedje inkruipen, niets te vroeg. Het was een leuke, maar vermoeiende avond en Yari en Rayanne zullen ook wel genoten hebben van de aandacht die ze eventjes niet moesten delen met de twee kleinste koters. Dit gaan we beslist nog eens doen!!
Gisterenavond heb ik nog wat zitten boetseren bij een workshop. Je leert daar weer enorm veel bij en het is een gezellig onderonsje met andere dames. De taart zal wel pas voor in januari zijn dus tot dan zullen dit draakje, de ridder en het prinsesje even in de doos moeten wachten.
Had nog wat deeg in de vriezer steken van een vorige keer en aangezien ik me wat verveelde ben ik maar wat koekjes beginnen maken. Hier zie je het resultaat
Ook voor Sinterklaas heb ik weer een taartje in elkaar gebokst. Aangezien ik nog niet zoveel materiaal heb, is hij niet zo mooi geworden als ik had gewild. Maar met de feestdagen in het vooruitzicht zal ik wel weer wat kunnen aanschaffen, Rome is ook niet op één dag gebouwd. Het trotst ben ik op mijn geboetseerde Sintje
De voeten van Zwarte Piet ;-) Hij is nog achter pakjes aan het duiken
Deze Zwarte Piet houdt zich stevig vast aan de boei. Het is nogal een woelige zee
