Ik ben Bo en deze blog is opgestart toen ik platte rust kreeg voorgeschreven tijdens mijn zwangerschap op 19 januari 2010. Twee dagen later, op 27 weken zwangerschap, is mijn vierde kindje 'Daan' geboren. Mijn blog is sindsdien mijn uitlaatklep om mijn verhaal en gevoelens kwijt te kunnen. Na deze hectische periode is deze blog verandert in het wel en wee van onze familie.
Dinsdagochtend 5u45, de radiowekker zorgt voor 'mooie' muziek op de achtergrond, maar 's morgens heb ik toch liever rustige muziek dan dat je bijna je bed uitgetrilt wordt door de beat van één of andere rockband. Met een slaapdronken hoofd duw ik de radio uit en waggel ik naar de badkamer. Toch iets of wat zenuwachtig voor die eerste schooldag, maar met een frisgeknipt kapsel en nieuwe outfit (schoenen incl.) zal ik die zenuwen wel de baas kunnen. Rond 6u30 zit ik al in de auto met onze twee kleinste pagadders, de ene vrolijke geluidjes aan het maken en de andere maar vragen achter Dobus. Dan maar voor de zoveelste keer de cd van Dobus opgezet, ondertussen ken ik al die liedjes wel uit mijn hoofd. Terug naar school, het is zo raar en het is weer even wennen om op die schoolbanken te zitten, maar ik heb er wel een heel goed gevoel bij. Eindelijk is het zover, het moment waar ik al zo lang op zat te wachten, de start van mijn studies voor gegradueerd verpleegkundige. In de klas zit er allerlei slag volk, heel wat jonge mensen, maar ook heel wat oudere mensen die toch eens iets anders willen in hun leven. Maar geen enkel persoon die uit de zorgsector komt, behalve dan twee studenten die uit het buitenland komen en waarvan hun diploma hier niet erkend wordt. Sommigen weten volgens mij ook nog niet goed waar ze aan begonnen zijn, zeker niet als ze de opmerking geven dat ze mensen niet wilt wassen en dat ze niet in een rusthuis stage wilt doen. Een rusthuis is naar haar mening een plaats waar mensen naartoe gaan om sterven... Misschien dat ze zich toch beter had geïnformeerd voor ze eraan begon. Dat meisje heeft zo'n verkeerd beeld hierover en zou beter eens een kijkje gaan nemen in een rusthuis. Tegenwoordig is dat meer een oord waar ouderen naartoe gaan omdat ze het thuis niet meer kunnen beredderen en omdat ze terug wat nood hebben aan de sociale contacten. Kunnen die mensen daarom niets meer? Toch wel, er worden nog creacursussen gegeven, er worden uitstappen gepland en een wandeling in de tuin of eens met de familie erop uit is zeker niet uit den boze. Je kan je geen betere plaats bedenken dan een rusthuis waar je je oude dag kan doorbrengen, niet in de eenzaamheid, niet in de verveling, maar met heel veel mensen rondom je heen en met activiteiten zat. Haar ogen zullen misschien nog wel open gaan als ze eens stage gaat doen... Vandaag hebben we ook onze cursussen gekregen en het zijn er toch wat, ook de medische terminologie komt aan bod en we krijgen zelfs terug Frans. Voor het medisch rekenen moeten we binnen enkel weken een test afleggen, als je daar niet boven 75% scoort, ben je verplicht om op enkele dinsdagen wat bijles te volgen. Niet meer als normaal vind ik dat, maar de zuchtende meerderheid dacht er blijkbaar anders over. Hopelijk moeten zij nooit een inspuiting krijgen van iemand die maar 70% had op medisch rekenen. Morgen starten we effectief met de lessen en vanaf dan ben ik terug student...
