8u: mama wordt wakker na een nachtje buikpijn. Vreemd, de buikpijn blijft aanhouden en biedt zich in golven aan...
9u: we zitten aan de ontbijttafel en we verheugen ons op het Mexicaans restaurantje van vanmiddagin Boutersem voor de 30ste verjaardag van papa. Maar mama twijfelt en meet de pijngolven even op... oeps... ze komen om de 5 minuten... misschien zijn het wel weeën en als dat zo is, kunnen we ons misschien beter niet aan een verre rit wagen richting Mexicaans restaurant.
11u: de weeën, want dat zijn het wel, blijven aanhouden en we begeven ons naar de materniteit voor een check up... conclusie: Ja! Het zijn weeën! MAAR ze zijn nog niet krachtig genoeg om voor ontsluiting te zorgen, want alles is nog potdicht. Dus terug naar huis en afwachten.
15u: de weeën blijven aanhouden om de 5 minuten en ze worden krachtiger. Mama voelt dat het tijd wordt om weer naar de materniteit te trekken, dus blijven Vava en Mamsie bij Timo, terwijl papa, mama en beebje in de buik richting ziekenhuis trekken.
16u: Jeej! 1 cm opening en weeën die blijven aanhouden...
17u: 2 cm opening! Jeuj! We gaan ervoor!
18u: 4 cm opening... de verpleegster breekt mijn water en een uur later heb ik 7 cm opening.
19u: Pijn, ondraaglijke pijn... ik wou geen epidurale, maar denk daar nu serieus anders over! Hoe doen die andere vrouwen dat toch zonder?!?! De anesthesist wordt op de hoogte gebracht en zou rond 20u-20u30 langskomen.
23u: Nog steeds heel veel pijn, maar daar komt ie dan (eindelijk!): de anesthesist, de verlosser, mijn held, mijn adempauze... want de weeên volgen elkaar sneller op, maar qua opening blijft het status quo L
Nog 1 uur misschien halen we het nog net en wordt ons meisje geboren op de 30ste verjaardag van haar papa...
23u55: Bon het zal niet meer voor vandaag zijn, want er is nog steeds geen verandering waar te nemen daar beneden. Mama hangt ondertussen ook aan een zuurstofmasker want ons meiske haar hartslag is al 2 keer van 150 naar 50 gezakt L
4u: Huh... ik voel halve weeën??? En een constante pijn in de onderrug... damn de epidurale doet zijn (volledige) werk niet! Ondertussen moet ik blijven liggen met een zuurstofmasker op, want van zodra ik me rechtzet gaat ons meisje eronderdoor.
7u: We zijn er bijna...
7u15: We krijgen te horen dat de gynaecoloog rond 8u langskomt. Dus papa gaat beneden even de familie verwittigen dat het nog niet voor meteen zal zijn... Ondertussen krijg ik mijn tweede shot verdoving... aaaaaaah zalig na drie uur afzien...
7u30: ze komen mij halen om naar de verloskamer te brengen... *huh?* Ik word geïnstalleerd en de gynaecoloog doet hetzelfde. *dubbel huh?* Angstig vraag ik om even te wachten op mijn man... Maar mevrouw de baby is er nog niet binnen de 5 minuten hoor!
7u40: Papa komt eraan en loopt nog snel om het fototoestel... net op tijd, want 4 keer persen en wat trekbewegingen met de zuignap later is ons meisje geboren.
7u45 : we hebben ons Nora in onze armen. Een brok geluk van 3630g, 52 cm en een hele bos donkerbruin haar!
De bevaling is nog lang niet in zicht, dus we wagen ons aan een 1 uur durende rit richting schoonouders. Het is opvallend rustig in de buik, maar ze slaapt zeker? Rond de middag begin ik mij zorgen te maken, want het blijft opvallend rustig in de buik. Om 14 uur ben ik helemaal overstuur en begeven we ons richting spoedgevallen van Jette voor een monitoring à limproviste...
Alles is in orde, want van zodra ik in de wachtzaal zit, begint ons musje te bewegen. Ook uit de monitoring blijkt dat alles in orde is. Oef!
Juf Karen wist me die avond te vertellen dat ze hetzelfde heeft meegemaakt met Eline en dat dat prutske s anderendaags geboren is... dus wie weet!
41 weken en 3 dagen zwanger en nog steeds geen spoortje van vooruitgang. Vandaag weer aan de moni gehangen, waaruit weeral bleek dat er geen weeën te bespeuren zijn...
Na een gesprek met de gyn, waarin we hem duidelijk wilden maken dat het voor ons zo goed als zeker weer een keizersnede wordt, blijf ik achter met een schuldgevoel. Want de gyn wil zeker nog een aantal dagen wachten, omdat hij alsnog hoopt op een natuurlijke bevalling, want aan een keizersnede (die hij een gemakzuchtige oplossing van de mama noemt) zijn risico's verbonden voor de baby. Zo zouden we drie keer meer kans hebben dat ons kindje sterft binnen de maand na de geboorte... maar als we dat prutske laten zitten komt het ook niet goed he!!!!
Ik voelde me zo rot, omdat hij denkt dat ik voor een keizersnede kies uit gemakszucht, terwijl ik er zo bang voor ben en absoluut geen leuke herinneringen aan heb, behalve dan dat ik mijn zoontje gezond en wel in mijn armen kon sluiten.
De vroedvrouw daarentegen had wel begrip en zij hoopt ook niet meer op een natuurlijke bevalling. Ze gaat maandag om 18u nog even de moni aansluiten en bloed nemen. Daarna mag ik van haar weer naar huis (terwijl die gyn mij al meteen daar wou houden) en rond 21u even bellen om te horen om hoe laat de keizersnede dinsdag zou doorgaan. Eens het uur gekend moet ik zorgen dat ik 4u en een half op voorhand daar ben om mijn antibiotica te krijgen tegen de streptokokken B. En moet ik dus niet een hele dag en voormiddag zelfs in het ziekenhuis blijven voor niks.
Ik ben echt ontgoocheld in deze gynaecoloog, maar heb des te meer respect gekregen voor de vroedvrouwen, die kennelijk meer ervaring hebben dan die snotneus van een gynaecoloog!
Maandag 2 november 2009... bijna 41 weken zwanger... ik hang aan de monitor in het ziekenhuis, maar van weeën nog geen spoor. Uit verder gynaecologisch onderzoek blijkt dat er ook nog helemaal geen schot in de zaak is gekomen... pffffffff... de gyn stelt dan maar voor om een radiografie te maken van mijn bekken, waar uiteindelijk niets mis mee blijkt te zijn.
Woensdag 4 november 2009... 41 weken en 1 dag zwanger (wie biedt meer!?)... weer aan de moni en weer geen weeën. De gemeten spanning was zelfs nog lager dan maandag! Maar zusjes hartslag zorgde wel voor een mooie grafiek. De gynaecoloog hebben we niet vast gekregen, anders had ik zeker al een datum voor de keizersnede willen afspreken.
Dus weer wachten tot aan de volgende moni van vrijdag 6 november 2009. Tenzij we de gyn donderdag nog te pakken krijgen om een afspraak te maken voor een keizersnede.
Geduld is een schoon deugd, maar het geraakt ook eens op he, net zoals het 'vaderschapsverlof' van de papa. Je zal zien dat tegen dat ik thuis kom met de baby, mama en de kindjes er weer alleen zullen voorstaan, zoals bij de geboorte van Timoke. *zucht* Niets aan te doen he!
Vandaag nog eens langsgeweest bij de gyn and guess what???? De baarmoederhals is bijna volledig verstreken! Dat we dat nog mogen meemaken! Bij Timo was het na een week overtijd gaan en herhaaldelijke 'ingangzettings'-pogingen, maar voor de helft verstreken en daarna stopte het gewoon.
Dus ik hoop dat het ditmaal doorzet, want deze keer hebben we helemaal niets moeten doen en we zijn toch al voor 80% vertrokken. Eens de baarmoederhals volledig verstreken is, zou de volgende logische stap het weeënwerk moeten zijn om voor ontsluiting te zorgen...
Voorlopig ligt ons meisje nog lekker hoog, dus voor hetzelfde geld koesteren we nu valse hoop, maar anyway het blijft toch wel goed nieuws. Maandag, ja dan pas, mag ik naar de materniteit gaan voor een monitoring en voor een laatste stand van zaken. Als er tegen dan geen schot meer gekomen is in de zaak, zullen we waarschijnlijk overgaan op een keizersnede. Afwachten dus... weeral... maar ik moet zeggen dat ik ditmaal relaxer ben dan bij Timo, vooral omdat ik het overtijd gaan al eens heb meegemaakt en dus weet dat je niet binnen 5 minuten kan bevallen, maar dat het ook wel wat tijd in beslag kan nemen.
Toch probeer ik in de buurt van het ziekenhuis te blijven of nergens meer alleen naartoe te trekken, want je weet maar nooit. Morgenavond ga ik Sanne nog even bijstaan tijdens het oudercontact en voor de rest bewegen, bewegen, bewegen om het op gang te trekken he... mijn ramen gaan nog nooit zo geblonken hebben... allée als ik er de goesting voor vind toch!
BTW aangezien ik overtijd ben en heel wat mensen in spanning de naam aan het afwachten zijn, licht ik al een tipje van de sluier op... "Het is een meisjesnaam..."
Maandag had ik een afspraak met mijn nieuwe gynaecoloog... met gemengde gevoelens ben ik er weer buiten gegaan... hij had een half uur nodig om op de echo naar het dijbeen van ons meisje te zoeken en heeft het dan uiteindelijk opgegeven door te zeggen, dat ons meisje niet goed lag... *zucht* kan gebeuren en de mens moet ook nog bijleren natuurlijk (want hij is assistent en geen dokter).
Als kers op de taart heb ik ook nog te horen gekregen dat ik besmet ben met de streptokokken-B. Dat vieze beestje kan ernstige gevolgen hebben voor ons meisje als ze geboren wordt, maar kan voor een groot deel verholpen worden door het toedienen van antibiotica 4 uur voor de bevalling...
Plus ze ligt nog steeds heel hoog, heb zelfs het gevoel dat ze hogerop aan het kruipen is i.p.v. te zakken. Qua opening is het nog steeds nihil.
En dan begint het te malen hierboven he... pfff, want stel dat ze ook de navelstreng twee maal rond haar nekje heeft, zoals haar broer en dat ze daarom niet kan zakken en stel dat ze bij een natuurlijke bevalling besmet geraakt met de streptokokken, zou een keizersnede dan niet beter zijn???
Het probleem is dat ik echt doodsbang ben voor die verdoving, want daar hebben ze de vorige keer ook zo mee gesukkeld, omdat mijn wervels blijkbaar heel dicht op elkaar liggen. Plus dan nog dat je niet uit je bed kan, je beebje dus niet kan wassen of uit haar bed nemen, dat je een urinesonde hebt, vreselijke steunkousen aanmoet, niet mag eten en drinken, dus ook niet toasten, enz. Maar weegt dat op tegen de gezondheid van je kindje??? Natuurlijk niet, maar het neemt niet weg, dat ik wel met tegenstrijdige gevoelens zit en best wel bang ben...
Een tafeltje had ons sprotje al om aan te kleuren, te tekenen, te spelen... maar een echte stoel had hij nog niet, waardoor hij zich behielp met het salontafeltje of de poef... hoog tijd dus voor een 'echte' stoel.
Al gauw ontdekte Timo de talloze mogelijkheden die deze stoel te bieden heeft: zit-gemak, voetjes-omhoog-gemak, ik-kan-ergens-niet-bij-en-heb-een-verhoogje-nodig-gemak... De stoel wordt dus de hele benedenverdieping door rondgedragen voor allerlei doeleinden.
Daarnet toch een traantje moeten wegpinken, toen Els haar matras kwam ophalen en haar laatste spulletjes, want nu is ons erwtje echt weg...
Maar ze zal gauw terug komen, al is het maar voor de suikerbonen, maar bon
De suikerboontjes zitten ondertussen in de zakjes en doosjes. De naamkaartjes zijn geschreven, maar wachten nog op de geboortedatum. Ook de enveloppes zijn postklaar, van zodra de kaartjes gedrukt zijn uiteraard.
Het kamertje van ons meisje is gebruiksklaar, het parkje is geïnstalleerd, de valiesjes van moeder en dochter staan klaar, Timo's speelgoedzak om hem bezig te houden op de materniteit staat ook al klaar... dus alles bij elkaar genomen, zijn we er best wel ready voor!
Ons musje ligt tot nader order nog steeds hoog, maar wel al met het hoofdje naar beneden. En ze zou rond de 2,600 kg wegen. Als alles goed gaat, zou ze rond 30 oktober ter wereld komen (op natuurlijke wijze)... dus aftellen maar!
Dit weekend waren we op de babybeurs van Marche, waar we heel wat bekend volk zijn tegengekomen, waaronder een aantal vroedvrouwen van de materniteit van Bastogne, die ondertussen tot een geriatrische afdeling is omgedoopt. Blijkt dat er wel een aantal van die lieve madammen nu in Aye werken, waar ik normaal gezien zou bevallen! Dat is toch een geruststelling, zo wat bekend volk rondom je, want onze gynaecoloog haar contract zat erop op 30 september. Vanaf dan worden we dus verder geholpen door haar mannelijke opvolger. Ben eens benieuwd, want ik zal hem op 16 oktober voor de eerste maal zien.
Sinds deze week valt het me op dat Timo nu dingen vanuit een ander perspectief bekijkt, namelijk van een paar centimeter hoger. Zo ziet hij plots decoratiespulletjes staan, waar hij daarvoor geen oog had. Hij kan nu ook de deur zelf opendoen, wat hij een week geleden nog niet kon...
En hij heeft het zelf ook door, want hij gaat echt op zoek naar dingen waar hij nu aankan en daarvoor niet... Het is weeral een stapje verder he en het gaat soms zelfs zo snel dat je het amper merkt!
Timo is momenteel net als Otte in zijn "NEE, ik doe lekker niet wat mama vraagt-fase"... jihaa!
Enfin, soms moet er dus heel wat getrokken en gesleurd worden, maar soms kan het ook grappige momenten opleveren.
Zo wou hij deze week bij het binnenkomen, zijn voeten niet vegen... mama had al een aantal keer gevraagd om het toch te doen, waarop Timo categoriek weigerde... totdat mama de magische woorden uitsprak: "Timo je moet je voeten vegen, want anders maak je alles vuil en dan moet mama alles kuisen!" Waarop Timo meteen zijn voeten ging vegen, vervolgens de dweil nam en de gang ging opkuisen daar waar hij met zijn schoenen had gestapt!
*zucht* soms kan hij echt zoooooo lief zijn, ook al is hij zoooooooooo koppig!
Want Peter Jimmy is op bezoek en hij neemt mee... een heus Duplo treinstation... de drie mannen zijn er uren zoet mee Maar daarna is het echt wel tijd voor frisse buitenlucht en voor een fikse wandeling in le fond des Vaulx!
Maandag had ik een afspraak met mijn nieuwe gynaecoloog... met gemengde gevoelens ben ik er weer buiten gegaan... hij had een half uur nodig om op de echo naar het dijbeen van ons meisje te zoeken en heeft het dan uiteindelijk opgegeven door te zeggen, dat ons meisje niet goed lag... *zucht* kan gebeuren en de mens moet ook nog bijleren natuurlijk (want hij is assistent en geen dokter).
