Hoewel de microkinesie ons redding heeft gebracht vanaf dag 1, leek zus de voorbije week weer hervallen te zijn. Weinig slapen, veel huilen en absoluut niet luisteren, met veel geroep en discussies tot gevolg, met vrijdag als topdag. Zowel op school als thuis voel er geen land mee te bezeilen, buiten dat dat ene half uur van pure concentratie, waarin ze haar naam, die van Timo en het woordje mama heel precies en snel overschreef op de stipletters.
Timo was die week dan weer het tegenovergestelde... knuffelen, kusjes geven, heel attent zijn (nog meer dan anders)...
En toen, zondag schoot het mij te binnen... het was vrijdag dag op dag 2 jaar geleden dat Vava overleden is... en elk van hen heeft dat op zijn eigen manier verwerkt...
18-03-2013 om 21:49
geschreven door Kitty 
|
