Vandaag nog eens langsgeweest bij de gyn and guess what???? De baarmoederhals is bijna volledig verstreken! Dat we dat nog mogen meemaken! Bij Timo was het na een week overtijd gaan en herhaaldelijke 'ingangzettings'-pogingen, maar voor de helft verstreken en daarna stopte het gewoon.
Dus ik hoop dat het ditmaal doorzet, want deze keer hebben we helemaal niets moeten doen en we zijn toch al voor 80% vertrokken. Eens de baarmoederhals volledig verstreken is, zou de volgende logische stap het weeënwerk moeten zijn om voor ontsluiting te zorgen...
Voorlopig ligt ons meisje nog lekker hoog, dus voor hetzelfde geld koesteren we nu valse hoop, maar anyway het blijft toch wel goed nieuws. Maandag, ja dan pas, mag ik naar de materniteit gaan voor een monitoring en voor een laatste stand van zaken. Als er tegen dan geen schot meer gekomen is in de zaak, zullen we waarschijnlijk overgaan op een keizersnede. Afwachten dus... weeral... maar ik moet zeggen dat ik ditmaal relaxer ben dan bij Timo, vooral omdat ik het overtijd gaan al eens heb meegemaakt en dus weet dat je niet binnen 5 minuten kan bevallen, maar dat het ook wel wat tijd in beslag kan nemen.
Toch probeer ik in de buurt van het ziekenhuis te blijven of nergens meer alleen naartoe te trekken, want je weet maar nooit. Morgenavond ga ik Sanne nog even bijstaan tijdens het oudercontact en voor de rest bewegen, bewegen, bewegen om het op gang te trekken he... mijn ramen gaan nog nooit zo geblonken hebben... allée als ik er de goesting voor vind toch!
BTW aangezien ik overtijd ben en heel wat mensen in spanning de naam aan het afwachten zijn, licht ik al een tipje van de sluier op... "Het is een meisjesnaam..."
Maandag had ik een afspraak met mijn nieuwe gynaecoloog... met gemengde gevoelens ben ik er weer buiten gegaan... hij had een half uur nodig om op de echo naar het dijbeen van ons meisje te zoeken en heeft het dan uiteindelijk opgegeven door te zeggen, dat ons meisje niet goed lag... *zucht* kan gebeuren en de mens moet ook nog bijleren natuurlijk (want hij is assistent en geen dokter).
Als kers op de taart heb ik ook nog te horen gekregen dat ik besmet ben met de streptokokken-B. Dat vieze beestje kan ernstige gevolgen hebben voor ons meisje als ze geboren wordt, maar kan voor een groot deel verholpen worden door het toedienen van antibiotica 4 uur voor de bevalling...
Plus ze ligt nog steeds heel hoog, heb zelfs het gevoel dat ze hogerop aan het kruipen is i.p.v. te zakken. Qua opening is het nog steeds nihil.
En dan begint het te malen hierboven he... pfff, want stel dat ze ook de navelstreng twee maal rond haar nekje heeft, zoals haar broer en dat ze daarom niet kan zakken en stel dat ze bij een natuurlijke bevalling besmet geraakt met de streptokokken, zou een keizersnede dan niet beter zijn???
Het probleem is dat ik echt doodsbang ben voor die verdoving, want daar hebben ze de vorige keer ook zo mee gesukkeld, omdat mijn wervels blijkbaar heel dicht op elkaar liggen. Plus dan nog dat je niet uit je bed kan, je beebje dus niet kan wassen of uit haar bed nemen, dat je een urinesonde hebt, vreselijke steunkousen aanmoet, niet mag eten en drinken, dus ook niet toasten, enz. Maar weegt dat op tegen de gezondheid van je kindje??? Natuurlijk niet, maar het neemt niet weg, dat ik wel met tegenstrijdige gevoelens zit en best wel bang ben...
Een tafeltje had ons sprotje al om aan te kleuren, te tekenen, te spelen... maar een echte stoel had hij nog niet, waardoor hij zich behielp met het salontafeltje of de poef... hoog tijd dus voor een 'echte' stoel.
Al gauw ontdekte Timo de talloze mogelijkheden die deze stoel te bieden heeft: zit-gemak, voetjes-omhoog-gemak, ik-kan-ergens-niet-bij-en-heb-een-verhoogje-nodig-gemak... De stoel wordt dus de hele benedenverdieping door rondgedragen voor allerlei doeleinden.
Daarnet toch een traantje moeten wegpinken, toen Els haar matras kwam ophalen en haar laatste spulletjes, want nu is ons erwtje echt weg...
Maar ze zal gauw terug komen, al is het maar voor de suikerbonen, maar bon
De suikerboontjes zitten ondertussen in de zakjes en doosjes. De naamkaartjes zijn geschreven, maar wachten nog op de geboortedatum. Ook de enveloppes zijn postklaar, van zodra de kaartjes gedrukt zijn uiteraard.
Het kamertje van ons meisje is gebruiksklaar, het parkje is geïnstalleerd, de valiesjes van moeder en dochter staan klaar, Timo's speelgoedzak om hem bezig te houden op de materniteit staat ook al klaar... dus alles bij elkaar genomen, zijn we er best wel ready voor!
Ons musje ligt tot nader order nog steeds hoog, maar wel al met het hoofdje naar beneden. En ze zou rond de 2,600 kg wegen. Als alles goed gaat, zou ze rond 30 oktober ter wereld komen (op natuurlijke wijze)... dus aftellen maar!
Dit weekend waren we op de babybeurs van Marche, waar we heel wat bekend volk zijn tegengekomen, waaronder een aantal vroedvrouwen van de materniteit van Bastogne, die ondertussen tot een geriatrische afdeling is omgedoopt. Blijkt dat er wel een aantal van die lieve madammen nu in Aye werken, waar ik normaal gezien zou bevallen! Dat is toch een geruststelling, zo wat bekend volk rondom je, want onze gynaecoloog haar contract zat erop op 30 september. Vanaf dan worden we dus verder geholpen door haar mannelijke opvolger. Ben eens benieuwd, want ik zal hem op 16 oktober voor de eerste maal zien.
Sinds deze week valt het me op dat Timo nu dingen vanuit een ander perspectief bekijkt, namelijk van een paar centimeter hoger. Zo ziet hij plots decoratiespulletjes staan, waar hij daarvoor geen oog had. Hij kan nu ook de deur zelf opendoen, wat hij een week geleden nog niet kon...
En hij heeft het zelf ook door, want hij gaat echt op zoek naar dingen waar hij nu aankan en daarvoor niet... Het is weeral een stapje verder he en het gaat soms zelfs zo snel dat je het amper merkt!
Timo is momenteel net als Otte in zijn "NEE, ik doe lekker niet wat mama vraagt-fase"... jihaa!
Enfin, soms moet er dus heel wat getrokken en gesleurd worden, maar soms kan het ook grappige momenten opleveren.
Zo wou hij deze week bij het binnenkomen, zijn voeten niet vegen... mama had al een aantal keer gevraagd om het toch te doen, waarop Timo categoriek weigerde... totdat mama de magische woorden uitsprak: "Timo je moet je voeten vegen, want anders maak je alles vuil en dan moet mama alles kuisen!" Waarop Timo meteen zijn voeten ging vegen, vervolgens de dweil nam en de gang ging opkuisen daar waar hij met zijn schoenen had gestapt!
*zucht* soms kan hij echt zoooooo lief zijn, ook al is hij zoooooooooo koppig!
Maandag had ik een afspraak met mijn nieuwe gynaecoloog... met gemengde gevoelens ben ik er weer buiten gegaan... hij had een half uur nodig om op de echo naar het dijbeen van ons meisje te zoeken en heeft het dan uiteindelijk opgegeven door te zeggen, dat ons meisje niet goed lag... *zucht* kan gebeuren en de mens moet ook nog bijleren natuurlijk (want hij is assistent en geen dokter).
