Maandag had ik een afspraak met mijn nieuwe gynaecoloog... met gemengde gevoelens ben ik er weer buiten gegaan... hij had een half uur nodig om op de echo naar het dijbeen van ons meisje te zoeken en heeft het dan uiteindelijk opgegeven door te zeggen, dat ons meisje niet goed lag... *zucht* kan gebeuren en de mens moet ook nog bijleren natuurlijk (want hij is assistent en geen dokter).
Als kers op de taart heb ik ook nog te horen gekregen dat ik besmet ben met de streptokokken-B. Dat vieze beestje kan ernstige gevolgen hebben voor ons meisje als ze geboren wordt, maar kan voor een groot deel verholpen worden door het toedienen van antibiotica 4 uur voor de bevalling...
Plus ze ligt nog steeds heel hoog, heb zelfs het gevoel dat ze hogerop aan het kruipen is i.p.v. te zakken. Qua opening is het nog steeds nihil.
En dan begint het te malen hierboven he... pfff, want stel dat ze ook de navelstreng twee maal rond haar nekje heeft, zoals haar broer en dat ze daarom niet kan zakken en stel dat ze bij een natuurlijke bevalling besmet geraakt met de streptokokken, zou een keizersnede dan niet beter zijn???
Het probleem is dat ik echt doodsbang ben voor die verdoving, want daar hebben ze de vorige keer ook zo mee gesukkeld, omdat mijn wervels blijkbaar heel dicht op elkaar liggen. Plus dan nog dat je niet uit je bed kan, je beebje dus niet kan wassen of uit haar bed nemen, dat je een urinesonde hebt, vreselijke steunkousen aanmoet, niet mag eten en drinken, dus ook niet toasten, enz. Maar weegt dat op tegen de gezondheid van je kindje??? Natuurlijk niet, maar het neemt niet weg, dat ik wel met tegenstrijdige gevoelens zit en best wel bang ben...
Een tafeltje had ons sprotje al om aan te kleuren, te tekenen, te spelen... maar een echte stoel had hij nog niet, waardoor hij zich behielp met het salontafeltje of de poef... hoog tijd dus voor een 'echte' stoel.
Al gauw ontdekte Timo de talloze mogelijkheden die deze stoel te bieden heeft: zit-gemak, voetjes-omhoog-gemak, ik-kan-ergens-niet-bij-en-heb-een-verhoogje-nodig-gemak... De stoel wordt dus de hele benedenverdieping door rondgedragen voor allerlei doeleinden.
Daarnet toch een traantje moeten wegpinken, toen Els haar matras kwam ophalen en haar laatste spulletjes, want nu is ons erwtje echt weg...
Maar ze zal gauw terug komen, al is het maar voor de suikerbonen, maar bon
De suikerboontjes zitten ondertussen in de zakjes en doosjes. De naamkaartjes zijn geschreven, maar wachten nog op de geboortedatum. Ook de enveloppes zijn postklaar, van zodra de kaartjes gedrukt zijn uiteraard.
Het kamertje van ons meisje is gebruiksklaar, het parkje is geïnstalleerd, de valiesjes van moeder en dochter staan klaar, Timo's speelgoedzak om hem bezig te houden op de materniteit staat ook al klaar... dus alles bij elkaar genomen, zijn we er best wel ready voor!
Ons musje ligt tot nader order nog steeds hoog, maar wel al met het hoofdje naar beneden. En ze zou rond de 2,600 kg wegen. Als alles goed gaat, zou ze rond 30 oktober ter wereld komen (op natuurlijke wijze)... dus aftellen maar!
Dit weekend waren we op de babybeurs van Marche, waar we heel wat bekend volk zijn tegengekomen, waaronder een aantal vroedvrouwen van de materniteit van Bastogne, die ondertussen tot een geriatrische afdeling is omgedoopt. Blijkt dat er wel een aantal van die lieve madammen nu in Aye werken, waar ik normaal gezien zou bevallen! Dat is toch een geruststelling, zo wat bekend volk rondom je, want onze gynaecoloog haar contract zat erop op 30 september. Vanaf dan worden we dus verder geholpen door haar mannelijke opvolger. Ben eens benieuwd, want ik zal hem op 16 oktober voor de eerste maal zien.
Sinds deze week valt het me op dat Timo nu dingen vanuit een ander perspectief bekijkt, namelijk van een paar centimeter hoger. Zo ziet hij plots decoratiespulletjes staan, waar hij daarvoor geen oog had. Hij kan nu ook de deur zelf opendoen, wat hij een week geleden nog niet kon...
En hij heeft het zelf ook door, want hij gaat echt op zoek naar dingen waar hij nu aankan en daarvoor niet... Het is weeral een stapje verder he en het gaat soms zelfs zo snel dat je het amper merkt!
Timo is momenteel net als Otte in zijn "NEE, ik doe lekker niet wat mama vraagt-fase"... jihaa!
Enfin, soms moet er dus heel wat getrokken en gesleurd worden, maar soms kan het ook grappige momenten opleveren.
Zo wou hij deze week bij het binnenkomen, zijn voeten niet vegen... mama had al een aantal keer gevraagd om het toch te doen, waarop Timo categoriek weigerde... totdat mama de magische woorden uitsprak: "Timo je moet je voeten vegen, want anders maak je alles vuil en dan moet mama alles kuisen!" Waarop Timo meteen zijn voeten ging vegen, vervolgens de dweil nam en de gang ging opkuisen daar waar hij met zijn schoenen had gestapt!
*zucht* soms kan hij echt zoooooo lief zijn, ook al is hij zoooooooooo koppig!
Want Peter Jimmy is op bezoek en hij neemt mee... een heus Duplo treinstation... de drie mannen zijn er uren zoet mee Maar daarna is het echt wel tijd voor frisse buitenlucht en voor een fikse wandeling in le fond des Vaulx!
Mama had al meerdere keren in het boekje van de crèche gelezen, dat Timo heel graag met de plasticine speelt. Toen mama hem vorige week ging uithalen in de crèche en ze Timo heel geconcentreerd en braafjes met de plasticine zag spelen, vond ze dat de tijd rijp was om thuis ook eens die gekleurde deegballen boven te halen... tot groot jolijt van haar twee mannen!
Timo liep in de week zelfs een hele avond rond met een paddestoel van plasticine in de ene hand en een armband van plasticine rond de andere arm. En fier dat hij was...
Sorry dat sommigen onder jullie dit verhaal vandaag misschien voor de 5de keer horen , maar ik ben zo trots op mijn klein ventje, dat ik het niet vaak genoeg kan vertellen...
Het zit zo... vanmorgen kreeg ik in de crèche te horen, dat de kinderen toch wel agressiever geworden zijn in vergelijking met vroeger en dat ook het plaatsgebrek in de crèche daar waarschijnlijk voor iets tussen zit... ik hield mijn hart al vast, want ik dacht dat ik een of ander horrorverhaal over de agressieve houding van mijn zoon te horen ging krijgen, maar gelukkig voor mij... en Timo... kreeg ik een andere versie te horen.
Ons sprotje valt de andere kinderen nooit lastig of gaat nooit ruzie stoken, maar o wee als iemand hem komt lastig vallen, dan zit het ertegen en kan hij agressief uit de hoek komen. Zo was hij gisteren dus braafjes met de plasticine aan het spelen, toen een kameraadje hem doodleuk kwam bestelen... in een fractie van een seconde heeft Timo zich verdedigd door het andere kereltje in zijn gezicht te krabben. Resultaat: beide mannen gestraft (wat te begrijpen is), maar toen Timo uit de hoek mocht is hij meteen naar het andere kindje getrokken om hem spontaan een kusje te geven en "Pardon" te zeggen... het andere kereltje wist niet wat hem overkwam!
En kijk op zo'n moment ben je best wel trots op je zoontje en besef je dat al die opvoedkundige pogingen op termijn wel hun gewenste effect hebben!
2 jaar... een keerpunt? Wie weet? In elk geval eet ons sprotje weer fruit en groenten, wat hij een tijd lang categoriek weigerde, maar dat had misschien ook met zijn doorkomende kiezen te maken?!?
Wat wel zeker is, is dat hij de laatste tijd bruist van energie van 's ochtends tot 's avonds en dat hij super goed gehumeurd is(de boze buien niet meegerekend he )
Maar echt hij is super lief, kan zich zonder probleem uren aan een stuk bezig houden met vanalles en nog wat en ruimt het ook allemaal weer netjes op. Het is zo'n schatje he... Ik smelt elke keer weer! Hopelijk verandert hij niet te hard eens zijn zusje er is, maar dat is afwachten he...
Met wat vertraging zijn hier enkele sfeerbeelden van ons sprotje zijn tweede verjaardag... hij heeft er erg van genoten en mama en papa natuurlijk ook!
Ondertussen heeft ook het toilet beneden een beurt gekregen en kunnen we nu in alle rust genieten van onze opgefriste ruimtes. Papa is ondertussen aan de zetel en het bed gekluisterd door een griepje, gelukkig niet de Mexicaanse 'olé', maar toch, leuk is anders.
Ons sprotje zijn kamertje is ondertussen ook geschilderd... eindelijk! De gordijntjes moeten nog wel op maat gemaakt worden en de plinten die zijn voor later, maar voorlopig kan ons sprotje al wel genieten van zijn 'nieuwe' kamer met de zonnige kleurtjes 'soleil' en 'ice'.
Dit weekend hebben we met z'n allen (mama, papa, Timo en meter) de kamer klaar gemaakt voor het zusje. Timo heeft ons geweldig goed geholpen met allerlei klusjes. En toen de kamer klaar was zei hij: 'mooi!' en "zus"... of hij nu echt begrijpt dat dit de kamer wordt van zijn zusje, dat weet ik niet, maar ik weet wel dat het in zijn bovenkamer aan het malen is.
Stap 1: Kleurtjes kiezen
Stap 2: De gaatjes vullen...
Stap 3: Afplakken van ramen, radiatoren, muren...
Stap 4: Verven/ spuiten
Stap 5: Meubeltjes in elkaar steken
Stap 6: Geniet van het resultaat...
En volgende week beginnen we aan Timoke zijn kamer...
Maandag had ik een afspraak met mijn nieuwe gynaecoloog... met gemengde gevoelens ben ik er weer buiten gegaan... hij had een half uur nodig om op de echo naar het dijbeen van ons meisje te zoeken en heeft het dan uiteindelijk opgegeven door te zeggen, dat ons meisje niet goed lag... *zucht* kan gebeuren en de mens moet ook nog bijleren natuurlijk (want hij is assistent en geen dokter).
Dat is toch een geruststelling, zo wat bekend volk rondom je, want onze gynaecoloog haar contract zat erop op 30 september. Vanaf dan worden we dus verder geholpen door haar mannelijke opvolger. Ben eens benieuwd, want ik zal hem op 16 oktober voor de eerste maal zien.
