Deze morgen vroeg
vertrokken naar Erps-Kwerps om onze zoon te helpen in te tuin.
Klimophaag snoeien,
spuiten tegen onkruid, onkruid wieden langs de garage. Dat plantenperk is maar
7m op 1m, maar onkruid, een hele zak vol, de grond is daar bikkelhard, met
allerlei wortels en dus heb ik de ganse voormiddag hieraan besteed.
Manlief wou gaan
fietsen. Ik eigenlijk niet, want vandaag zouden mijn vriendin en en ik terug
beginnen met de looptraining na 2 maanden onderbreking
Toch om de lieve vrede
toegegeven. Het zou geen moeilijke rit worden. Vergeet het, hier is niets
gemakkelijk; bergop en bergaf (landweggetjes, modder en steentjes, steeds
schuivend, op een bepaald moment dacht ik: nu ga ik vallen en is het gedaan met
mij, uiteindelijk toch nog goed gekomen, maar mijn goesting was wel ver te
zoeken. Als ik al eens terug aansloot, dan werd het tempo weer opgedreven (dat
was met het wedstrijdlopen ook zo. Typisch, een man kan niet verdragen dat een
vrouw in zijn spoor loopt en al zeker niet voorbijloopt)
Op een bepaald punt
zijn we elkaar uit het oog verloren (ik moest stoppen voor een rood licht en
manlief reed lustig door). Bij het volgende kruispunt wist ik het niet,
rechtsaf of rechtdoor. Ik heb dan maar gewacht in de hoop dat hij terug zou
keren. 10 minuten, 15 minuten, ik wou al huiswaarts keren, maar toen kwam de wederhelft
eindelijk terug. Vanaf nu neem ik steevast mijn GSM mee.
Nog ongeveer 5 km te
rijden.
Vanaf dan gaf ik niet
meer toe. Ik volgde, bergaf met risico, bergop fiets kleine versnelling en verstand
op nul en denken; mij heb je niet en ik geef niet op.
Ik heb het gehaald
zonder achterstand.
Trots, maar ook
teleurgesteld. Onze fietstochten worden meer en meer een wedstrijd.
Terug thuis na 22 km
i.p.v. de geplande 20 km (wegens weeral foutief rijden).
Voormiddag op zoek naar
een nieuwe fiets voor mij. De fiets aan zee is een stadsbike (vroeger een
hype), maar nu een marteling voorde rug, schouders en polsen.
Bij de plaatselijke
fietshandelaar hebben we nog een koopje gedaan: een fiets met 24 versnellingen,
merk Thomson en de prijs viel enorm mee, liefst 250 euro in afslag
(waarschijnlijk wegens de kleur, wit met oranje)
Het kan mij niet
schelen, hij voelt goed aan tijdens een proefritje en mee moet dat niet zijn.
Oranje, trouwens de kleur van mij n vroegere werkgever ING.
Namiddag dus fietsen.
Spermaliefietsroute 32
km: uiteindelijk 35 km geworden (2u46) na een paar omwegen. Maar de fiets is
super meegevallen, nergens pijn of last.
Na een goede nachtrust
voelden mijn benen deze morgen goed aan, ik voelde praktisch geen stijfheid.
Deze voormiddag bij
mijn beste vriendin lang geweest. Ik ben tenslotte weer 5 dagen niet thuis, en
zij verzorgt mijn vissen en maakt de postbus leeg. Ik ben haar daar enorm
dankbaar voor. DANK JE CLAIRKE, op jou kan ik steeds rekenen.
Binnen een uurtje vertrekken
we naar zee tot volgende dinsdag. Hopelijk is het weer daar ook zo goed als
hier.
Ditmaal gekozen voor
een vertrek in Lanaken en aldaar een tour te fietsen.
Auto geparkeerd op
domein Pietersheim.
Hilaire had een
surprisefietsroute op de GPS geïnstalleerd van 40 km.
Ok, want daar is het
redelijk vlak.
Maar na ong. 3 km gaf
de GPS aan om af te slaan; een raadsel, want rechts was in de
berm en links in het kanaal.
Opnieuw de route
ingesteld. Je kan het niet geloven, maar de GPS stuurde ons richting Gellik,
Eigenbilzen, Spurk Bilzen, Zutendaal, Genk ZOL ziekenhuis en als we de GPS
moesten volgen, de eerste afslag rechts was wel de spoedopname. Dus niet
en links een bosweg genomen om tenslotte aan de rand van Genk-centrum aan te komen.
Terug naar rechts waar we uitkwamen waar we waarschijnlijk een verkeerde weg
hadden genomen. (de GPS stuurt je steeds terug naar het punt waar je verkeerd
bent gereden).
Maar niet met mij om
nog eens die toer te maken. Terug richting Zutendaal en uiteindelijk terug Pietersheim
Lanaken ingegeven. Ondertussen hadden we al 38 km op de teller staan en
eindelijk, daar was een ijssalon waar we iets konden gaan drinken: een straffe
koffie voor mij en Cola voor Hilaire.
Volgens de GPS zou het
nu nog 12 km fietsen worden tot het beginpunt. Dat zou wel lukken. Vergeet het,
het werden tenslotte 14 km en dat dan nog dankzij informatie van een toevallige
tegengekomen fietser.
Na 3.16 u en 52 km i.p.v.
40 km eindelijk terug bij het beginpunt.
Mijn quadriceps voelden
enorm stijf aan, dadelijk terug huiswaarts Henis.
Na een douche bij thuiskomst voelde ik me al beter.
Hopelijk ben ik morgen niet
te stijf. We zullen wel zien.
Deze morgen zag het
weer er allesbehalve goed uit. Dan maar de garage gekuist (was wel nodig).
Maar tegen de middag
kwam het zonnetje erdoor.
Besluit. We gaan eens
een tochtje ondernemen rond Sint-Truiden, onze vroegere thuisbasis. Tenslotte hebben
we niet voor niets een fietsdrager voor de auto aangeschaft.
De auto geparkeerd aan
het Speelhof. Wat was dat veranderd sedert wij er woonden, nu al weer 15 jaar
geleden, in de positieve zin. Mooie fietsroutes en ook een extra lange Finse
piste voor de loopfanaten (zeker dubbel zo lang als voorheen).
Een groot verschil met
Tongeren, veel minder hellingen en dus ook minder inspanning, plus een
landschap om U tegen te zeggen.
De krieken op de bomen
begonnen al redelijk goed te kleuren. Als we binnen een paar weken terug zouden
komen, dan zou ik de drang om te proeven niet kunnen negeren, alhoewel het
tegen mijn principe is: blijf af wat niet van jou is.
Vooraf een route van 25
km ingesteld op de GPS en bij aankomst nog niet moe, dus wat extras kilometers
ingevoegd, zo n 7 km, zodat we aan een totaal van 32,1 km kwamen in een tijd
van 1.51 u, wat een verschil.