Onder mijn voeten en handen.

Ik maakte gisteren ook al de bedenking, net als vandaag trouwens, hoe goed mijn benen zich herstellen van de voorgaande tocht. Geen pijnlijke of verzuurde kuiten, geen stramme hamstringspieren of ook geen pijnlijke heupen of knieën. Ook mijn globaal vermoeidheidsgevoel is telkens elke ochtend verdwenen. Onderweg zijn het veelal plezierige en onverharde veldwegen die mee op en neer gaan met de glooiingen van de akkers. De afgelegde hoogtemeters achteraf liegen er niet om. Ik beklom 160 hoogtemeters en dat zou volgens mijn Garminneke inhouden dat ik 40 verdiepingen op liep. Ik ontmoet marcherend een paar wilde dieren. Hazen genoeg, fazanten die plots op 5 meter van mijn hoofd verschrikt met veel vleugellawaai de struik uitvluchten waar ze zich veilig achtten. Ik zag ook een Hermelijn (of was het een marter) de veldweg schalks oversteken. Het kon ook bijna niet anders: ik heb weer door de kniehoge tarwe moeten bunkeren omdat de veldweg nuttig gebruikt wordt. Het gevolg was dat mijn lage stapschoenen doornat zijn en dat mijn tape rond de zere teentjes begint te lossen en door de druk ook pijn veroorzaakt. Ik loop recht op de kathedraal van Saint-Quentin af. In de oorlog door de Duitse militie erg verwoest, maar nadien in oorspronkelijke staat hersteld. Mooie glasramen en een torenspits in beton zonder ook maar één dakpan. Aan de voet van de kathedraal van Saint-Quentin (waar volgens Walter de Schelde ontspringt) eet ik met ontblote en dus drogende voetjes mijn broodjes op. Ik ververs de kousen en mijn shirt zodat ik wat droger verder op weg kan. Brute pech wanneer het GR-pad langs het kanaal de eerste 600 meter goed begaanbaar is, maar nadien plots overgaat in een chaotisch struikgewas met netels die op heuphoogte staan. Daar loop ik niet door en ik beslis wijselijk rechtsomkeer te maken en mijn parcours te wijzigen via een parallelle weg. Ondertussen zijn er bordjes langs de weg die me duidelijk doen verstaan dat ik van het département Du Nord ben overgelopen naar het département de lAisne. Het glooit hier wel degelijk en als je af en toe achter je kijkt zie je een deinende natuur waar de kleurenpracht je doet denken aan een zeer lang gebruikt schilderspalet. Geel, groen, bruin en grijs lopen in elkaar over en geven na enige tijd vorm aan een einder die op zijn beurt enige bolheid in zijn horizontale lijn uitstraalt. Vanavond staan we een 50 meter van het kerkhof, net aan de buitenrand van een piepklein boerendorpje. Voor ons ligt wat lager achter een grasveldje, de bewerkte aarde van al die boerenheren. Af en toe zie je maar hoor je geen tractor in de verte. Het is hier de decibel nul tolerantie. De merel durft al eens wat gerucht-roet in de stilte te gooien, of een overvliegende Turkse tortel (Van Walter geleerd!!), maar al wat dan rest is stilte, silence, ruheniks lawaai. Deze namiddag eten we een groenten maaltijdsoep en vanavond zijn het vissticks met spinaziestomp. Alles wat mijn maagje lust. Morgen is het weer wat moeilijker omdat het meer kilometers zijn, maar geloof me, het loopt hier allemaal nog zeer goed.

Eerder in dit verhaal had ik het over een prostaat van drie kilo. Leopold was na zijn ingreep wel deftig op zijn beide pootjes gevallen, had de draad des bourgondisches levens zeer goed opgenomen en had zich voorgenomen om die drie verloren kilos zeer snel te recupereren. Het was hem goed gelukt, hij vergaarde zelfs nog overschot. Ik maakte een grapje over zijn anti-vermageringsprogramma en de vele kilos overschot die hij etaleerde. Hij had terug een zeer gevat antwoord. Buiten het feit dat zijn herwonnen kilos hem wel wat geld hadden gekost en hij zijn investering wel zag zitten, was er een medisch technische uitleg die wonderbaarlijk paste in zijn uitleg. Ze hebben tijdens de ingreep een zenuw geraakt waardoor mijn jongeheer zich niet meer kan oprichten, met andere woorden, erecties zijn bij mij niet meer mogelijk. Dus de grote hoeveelheden calorieën die ik destijds verbruikte in mijn intensief seksleven, die worden nu helaas niet meer verbruikt. Pocher, antwoord ik. Neen, echt waar, zegt hij. Je moet eens uitrekenen als je tweemaal per week van de grond gaat hoeveel calorieën je daaraan besteedt. In de literatuur staat dat één seksbeurt overeenkomt met een calorisch verbruik gelijkgesteld aan een 100 meter spurt. En, ge moogt gerust zijn, ik heb wat spurtjes gelopen destijds, al was het maar om mijn lijn te behouden. Algemeen gelach natuurlijk, tot het moment dat ik aan Leopold de vraag stel: dan is uw vrouwke ook een paar kilokes aangekomen zeker? Even een vijf seconden stilte fase. Neen verdorie, zegt hij. Integendeel, ze is op en top model en, erger eigenlijk, ze is sindsdien zelfs nog wat vermagerd. Daar moet ik direct meer van weten se. Dat moet ze mij maar eens uitleggen. En hijvliegensvlug ongerust naar huis.