Onder mijn voeten en handen.

Vrijdag avond stonden we met de motorhome op een historische site met een lange dreef van Leilindens en op het einde van die dreef een oude kapel die door de lichtinval extra in beeld kwam. Geen wonder dat we voor donker aangesproken werden door een bezorgde parochiaan die bij wijze van sociale bewaking toch wel eens poolshoogte wou nemen welke twee vreemde toeverlaten hier op haar dreef waren komen kamperen. Na een paar geruststellende thema's (Compostella - boetedoening - goede bedoelingen - geen wanorde of overmatig drankverbruik...????) had de ongeruste ziel terug in haar Christelijke structuur gevonden en konden we blijven staan tot zaterdagochtend 09.00 uur. We sliepen goed en stonden rustig en dat was het voornaamste.

Zaterdagmorgen reden we dan sitopresto naar de camping die we hadden gepland om de dames op te vangen. We komen er toe om 08.40 uur en op de poort een grote aankondiging: CAMPING FERMEE. We zien over de poort de openingsuren van de camping en staat op vermeld dat de camping pas open gaat om 09.00 uur. Dus we wandelen wat rond, kijken naar de versassing van een Belgisch schip en begeven ons terug naar het onthaal. Om kwart over negen nog steeds geen beweging achter die gesloten poort. Typisch op zijn Frans denken wij. Wanneer er om 09.30 nog steeds geen deur open gaat spreken we wat verder een man aan die ons doodgemoedereerd vertelt dat de camping in februari is overstroomd geweest en misschien, heel misschien pas eind juni opnieuw de deuren zal openen. Het alternatief is een camping in Champigny-Sur-Marne, een 12 tal kilometer verderop. De vrouwtjes verwittigd dat de plannen veranderd waren en dat ze hun GPS moesten herinstalleren. Eens we toegekomen waren kwam onze activiteit op gang. Laat staan, ontplofte hier in de motorhome een witte orkaan. Borstels werden boven gehaald, de stofzuiger werd aangesloten, de keukenblok werd met schuursponsje en schoonmaakmiddel aangepakt. De zetels werden proper gefrot. de matten werden uitgeklopt, de stuurcabine werd netjes gemaakt en de vloer werd stofvrij geborsteld en gedweild.

Haast niet meer te herkennen en dat op nog geen twee uur tijd. We geven onze eigen carrosserie ook nog een goede beurt onder de douche en staan met strik en "pitler" klaar om de vrouwtjes te ontvangen. Die waren over tijd...door een laat vertrek en een probleem bij de instelling van het adres in de GPS. Het verschil tussen een Avenue des Alliées en Boulevard des Alliées kan het verschil maken tussen winst en verlies van een oorlog of in dit geval een langere wachttijd voor de mannen op weduwschap.

Het weerzien vindt dan toch plaats. er wordt gekust en gezoend. Gefrot en gewreven, maar dan niet meer op de zetels, op het andere raakvlak. Die dames hadden beloofd een beetje proviand mee te brengen. Ze hadden alleen vergeten dat we op tocht zijn met een mobilhome in plaats van een oplegger met aanhanger. Ook dat we maar met ons tweeën zijn. Maar ons hoort ge niet klagen.

Waarom dan in Gods naam twee dagen rust nemen. Daar zijn veeeeeel redenen voor . Vooreerst: ik was vrijdagavond toegekomen aan de aankomstplaats en voelde een venijnige pijn aan de rechter hiel. Een plekje waar ik eigenlijk niet op steun, maar die wel eerst grond raakt bij het afrollen van mijn rechter voet. Wanneer ik de voet niet afrol, maar de voet volop plat op de grond plaats (olifantengang) heb ik geen last, maar deze compenserende beweging is min of meer gevaarlijk voor rug of bekkenklachten. Ik besluit deze hiel twee dagen rust te gunnen en daarna preventief in te tapen.

Deze avond eten we sla met tomaatjes en hamburgers en worst, een Chimay bleu en als dessert de rest van de Frangipanne taart met een goede tas koffie. Voedzaam genoeg denk ik om morgen fris als de wind met mijn neusje richting zuiden verder te trekken. Tot dan en vele groetjes van ons vieren.

Het overkwam mij dat een patiënt me bezocht en me vroeg waarvoor hij moest komen. In de eerste ogenblikken dacht ik aan een verwarde persoon, maar dat bleek niet zo te zijn. De vraagstelling kwam er omdat de patiënt op doktersbezoek ging wegens schouderpijn. De arts had deze schouderpijn onmiddellijk gerelateerd aan een halswervel die in zijn slechte artrotische positie een zenuw knelde. Het zit namelijk zo dat tussen twee wervels een discus (tussenwervelschijf, een soort sponsje) ligt. Die vermijdt dat de bovenste en de onderste wervel vlak tegen elkaar liggen en daardoor hebben zenuwen,- die op die plaats de wervelkolom verlaten -, een klein platformpje om zonder al te grote druk van de onderste of bovenste wervel, vrij zonder oponthoud de zone te bereiken die ze moeten bedienen. Bij artrose is die ruimte tussen de bovenste en de onderste wervel, de tussenwervelspleet, iets nauwer geworden. Dit gebeurt enerzijds doordat de sponsachtige tussenwervelschijf afgeplat is geworden door enerzijds de te hoge druk erop en/of anderzijds een aanzetting van kalk en artrotische reststoffen op deze werveloppervlakken. Het gevolg is dat de zenuw minder elektrische stroom of vervormde stroom doorstuurt naar haar uiteinde. Als dat uiteinde een spier is (motorische eenheid) zal die minder goed functioneren. Dan zal die spier dus minder kracht kunnen uitoefenen. Als het uiteinde van de zenuw een gevoelseenheid is die bijvoorbeeld iets zegt over warm of kou, trillingen, drukgevoel, wrijving of iets dergelijks (sensibele eenheid), dan kan het gevoel dat we vertalen wel eens vervormd zijn en dus in pijn eindigen.

Bij deze patiënt was de pijn en het onvermogen om iets boven de schouder te heffen duidelijk afkomstig van een ingeklemde zenuw in de nekwervelzuil.

De arts schrijft dus zonder verdere verduidelijking een voorschrift om die man zijn nek te behandelen, en zo de druk op die nekzenuw te verminderen of indien mogelijk op te heffen. De man echter vermoedde dat ik zijn schouder zou onder handen nemen. Groot was zijn verbazing toen ik zijn nek behandelde. Dat had zijn dokter hem niet verteld of uitgelegd. Ik geef dus tekst en uitleg met zelfs een grafische toelichting.

Zonder slechte bedoeling vertelt de man dit tijdens een latere controle aan zijn arts waarop die prompt en enigszins verontwaardigd telefonisch bij mij polst of er misschien niet goed gecommuniceerd is geweest. Ik heb hem gewezen op de eerlijkheid van mijn antwoord, maar ik vond dat er niet slecht, maar waarschijnlijk helemaal NIET gecommuniceerd is over de reden van deze doorverwijzing. Ook meldde ik dat het niet mijn taak was om tekst en uitleg te geven over deze aandoening, maar dat ik nu eenmaal niet anders kon omdat de mijnheer mij ernaar vroeg. De arts bleef heel beleefd en sloot zijn telefonisch onderhoud met mij af met de belofte om daar voortaan toch werk van te maken.