Lang hebben we moeten wachten maar tegen 18 u zagen we de ZON. De schuchtere stralen deden onmiddellijk deugd. Voor vakantiegangers zal het betere weer wel goed nieuws zijn al laten mijn familieleden op reis, dat niet aan hun hart komen. Het voorgenomen programma met voor elk wat wils, wordt mooi afgewerkt. En op reis zie je dan plots "de pop van je leven"... en als je die dan eindelijk mag kopen dan is die winkel toch zeker gesloten. En in andere winkels is ze niet te vinden. Gelukkig bestaat internet en verkopen ze de pop ook in Aalst. Of oma ze alvast wil halen zodat ze niet weg is voor ze weer thuis zijn. En natuurlijk wil oma dat graag doen en dus staat de pop in een mooie verpakking te wachten op haar "moedertje" die nu graag wat vlugger naar huis wil komen. De andere kleindochter pronkt dan weer voor het eerst met staartjes en stuurt wat graag haar foto door naar oma. Vandaag werd de dagelijkse wandeling een groepswandeling met vier honden en hun baasjes. Zo samen wandelen en wat bijpraten is toch aangenamer dan alleen de ganse weg afleggen. Misschien moeten we inderdaad eens koffie en taart meenemen en op de banken in het veld alles lekker verorberen... ooit zal ik dat toch eens doen want ik hou van een uitdaging en verras graag mensen.
Ik sta op en hoor de regen al tegen het raam kletsen. Nat en triestig staan mijn mooie bloemen er bij. Met mijn regenkledij trek ik er toch op uit voor de ochtenwandeling met Pedro. Alles is triest... de koeien staren mij achter hun prikkeldraad verweesd aan... waarom staan ze daar in de gietende regen? Geen mens is er te zien en toch zullen de hondenbaasjes hun dier ook moeten uitlaten. Nat kom ik thuis en stelt mijn man voor om de dieren van onze dochter wat extra eten te gaan brengen. Het is een ritje alweer in de regen en de dieren zoeken de warmte van de stal op. De alpaca's houden niet van de regen en willen niet buiten. Een kip zit er triest bij, ik denk dat ze aan het sterven is wat later dan ook blijkt juist te zijn. De poezen smikkelen hun eten in een recordtijd naar binnen. Omdat het landschap zo mooi is maken we een omweg en genieten we zo toch van de natuur. Bij onze thuiskomst wordt de haag van de buren geschoren iets wat bij ons ook dringend moet gebeuren maar door onze schouderproblemen kunnen wij het niet meer aan. Even gepolst of de man ook onze haag wil meenemen en dat kan, dus weer een probleem opgelost. Langzaam trekken de regenwolken weg en kan ik "droog" de middagwandeling doen. Nog wat lezen en het is tijd voor de kine. Dan krijg ik een mail met het bericht dat de koning gaat aftreden. Nu ja hij heeft de leeftijd en na al die schandalen over zijn buitenechtelijke relatie en het niet erkennen van zijn dochter Delphine vind ik dat dit het beste is. Voor mij is het zeer hypocriet nu te doen alsof het zijn kind niet is. Als zeer christelijke mens zou hij het voorbeeld moeten geven maar blijkbaar wordt je geweten na de biecht voor altijd gesust en is alles vergeven. Sneu voor een dochter die er zelf niet voor koos om het kind te zijn van die ouders. Gelukkig omt haar moeder voor haar op. En wat doen de halfzuster en broers? ze praten over het weer of zo...
Met een raar gevoel sta ik op, de wereld lijkt zo ver van mij af, triestig en ik voel mij lichamelijk ook niet zo best want mijn nek doet pijn. Ik lees de krant maar er staat weinig in dat mij kan opbeuren. Ik weiger toe te geven aan dat slechte gevoel maar lummel maar wat rond, skype en luister naar de belevenissen van de vakantiegangers. En dan belt een vriendin d ie mij zeer dierbaar is. "Of ze even mag komen bijpraten?" En plots voel ik mij beter, zet alvast de bubbels koud en even later kletsen we gezellig over alles en nog wat. Ik voel me zo met haar verbonden en ga met een meer dan goed gevoel naar bed, weg is het dipje dank zij de warmte van de vriendschap
Vandaag 42 jaar geleden huwden wij voor de wet... het begin van een mooi maar soms ook zwaar leven met de nodige tegenslag maar ook heel fijne tijden. De laatste tijd gaat het hier wat mindergoed. Manlief sukkelt enorm met zijn schouder en er staat hem een zware schouderoperatie te wachten. Die zal waarschijnlijk onze vakantieplannen verhinderen maar we zijn beter af zonder die pijn dan weg met die zware pijnen..Onze dochter is met haar gezin naar Nederland en zijn vol lof van hun vakantiehuis in Landal (rond Drenthe). Ijverig werden de streekbrochures uitgepluisd om toch maar niets te missen van wat de streek te bieden heeft. Een klein zorgje... ginds in de buurt loopt een pyromaan rond die al drie villa's in de omgeving in de vlammen liet opgaan. Wie doet nu zoiets, mensen hun huis en bezit vernietigen met de kans dat ook de bewoners verbranden...We hopen dat alles goed gaat en dat het weer het ook niet laat afweten. Thuis wachten we elke avond op het uitgebreide reisverslag... het zijn zware tijden voor SKYPE via welke weg wij onze wedervaren doorgeven. Natuurlijk vergeet ik mijn telefoonvriendin niet. Elke week bellen wij elkaar en na een uurtje zijn de dagelijkse en wereldproblemen weer netjes besproken, de ergernissen vervaagd en hebben we weer iets om vrolijk door te vertellen aan onze aanhang.
01-07-2013, 00:00
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Zon in zicht
