15-06-2013, 00:00

Maandag en donderdag bezoek ik mijn vader in het rust- en verzorgingstehuis. Dat is telkens een confrontatie met het langzaam ouder worden en de totale aftakeling van een mens. Mijn fiere vader is momenteel een schim van zichzelf geworden. Hij kan nog zo weinig, verstaat niet echt meer een verhaal en kan zelf geen echt gesprek meer aan. Hij herhaalt zichzelf steeds en alleen de echt fysieke behoeften hebben zijn aandacht. Hij is afhankelijk van de verzorging en die laat, zoals in vele rusthuizen, toch te wensen over. Bellen voor hulp is bijna een loterij. De ene verzorgster komt snel de andere niet en je hebt er weinig verhaal tegen. Ik kan mij niet voorstellen om er zelf ooit te moeten wonen, ik vind het een wachtkamer op de dood. Geen eigen spulletjes meer, geen verleden meer om te koesteren, alleen een tv-toestel waar je de programma's  niet meer kunt vinden, volgen... Weinig rusthuizen kunnen mij bekoren dus probeer ik er niet aan te denken daar ooit even te moeten wonen.  Een manier om die naargeestige gedachten te verdrijven is het maken van een lange wandeling door mijn kouter, vechtend tegen de wind en lopend tussen de regendruppels.. op naar vrijdag

13-06-2013, 00:00

Vandaag komen we met de klasgenoten afgestudeerd in 1967 opnieuw samen voor een bezoek aan onze oude school. Nou ja oud, alles is intussen opgeknapt, verbouwd, bijgebouwd. Het viel op dat de leerlingen nu heel wat mogelijkheden meer ter beschikking heben dan wij maar toch voelden wij ons goed op school, de veilige soms wel bekrompen wereld waar wij op elkaar aangewezen waren als grote groep internen. De directie ontving ons met enthousiame en leidde ons vriendelijk rond in de huidige school... en dat op een vrije middag, het zegt ook iets over het schoolbeleid. We waren haar dan ook zeer dankbaar voor de info en ontvangst. Nadien bezochten we nog even de resten van wat eens onze thuis tijdens de week was, het internaat en klooster. Slechts een tweetal zusters van toen zijn nog in leven maar ze zien er nog steeds goed uit en herinnerden zich de sloebers van toen nog vrij snel.  Bij het zien van de oude vertrouwde omgeving kwamen de verhalen van toen als vanzelf naar boven. Elk haalde wel kleine en straffere verhalen boven over die tijd van toen, in de 'chambrettes', de kapel, de villa enz" Dat we wat af te kletsen hadden is niet verwonderlijk... elk heeft zijn leven met grote en kleine beperkingen, klachten maar ook grote vreugden. Als we zo even samen zijn is het net alsof we weer jong en zonder zorgen op school zijn. Het was een fijne dag om zeker weer eens over te doen. Dank u wel mensen voor de fijne middag

12-06-2013, 00:00

Op dinsdag is het markt en soms ga ik er wel eens heen. Ik vind het gezellig om langs de vele kramen te slenteren, te keuren, de geuren van etenswaren op te snuiven. Af en toe koop ik dan ook zaken die ik meen nodig te hebben. Je komt ook wel eens mensen tegen die je al een tijdje niet meer hebt ontmoet.  Vandaag wip ik ook nog eens binnen in de Mexx winkel en koop ik een mooi vestje voor op mijn nieuwe kleed. Na de middag ga ik weer wandelen maar ondanks het zonnetje af en toe kom ik niemand tegen.  Na de wandeling nog even genieten van een koffietje buiten op het terras... zo heb ik toch dat zomergevoel

11-06-2013, 00:00

Een maandag zoals zovele... winderig weer met heel weinig zon en toch ontsnap ik niet aan de lange wandeling met onze hond. De kouter in de buurt is een prachtige locatie om te wandelen. De betonweg slingert zich door de velden en weiden, bergje op en bergje af... De boterbloemen verdwenen uit het grasland samen met de maaibeurt maar de Sint Jansbloemen wuiven vrolijk met hun witte kopje terwijl de tere klaproosjes pronken in al hun schoonheid. De natuur op haar best en daar kan ik van genieten. Ook de koeien in de wei krijgen mijn verdiende aandacht. Prachtige beesten vind ik dat. Sommige hebben mooie ogen met lange wimpers en ze kunnen echt zwoel kijken. Ik kan dan ook heel lang deze mooie, ondergewaardeerde beesten bekijken.  Als ik ze zo zie liggen of staan kan ik niet denken aan sappige biefstukken... Op mijn wandeling kom ik ook heel wat bekenden tegen, mensen die ik vroeger helemaal niet kende en die ik soms ook nu niet weet wonen. Aanvankelijk kende ik alleen de naam van de honden en waren zij gewoon de baasjes van "Snoepie, Booster, Jefke, Bob, Flint, Max, Evita, Sloeber enz" maar nu hebben ze een gezicht en een naam. We praten wat bij over het weer, de gezondheid, de kinderen, de wereldproblemen en volgen vaak dezelfde weg wat het wandelen veel aangenamer maakt. Moet ik alleen op stap dan neem ik de walkman mee... misschien niet echt iets voor oma's maar met wat ritme stap ik toch een stukje beter en aangenamer. De hond vind alles oke zolang hij mag rondlopen door het veld

10-06-2013, 00:00