Ja vandaag is het menens... de herfst laat zich voelen en dat al onmiddellijk met een sterke bries en felle regenvlagen. Weer of geen weer de hond moet zijn wandeling maken en dus neemt hij me mee op sleeptouw. Een strak windje in het gezicht laat me naar adem snakken maar na een tijdje, al doorweekt, voel ik me toch goed en geniet ik toch van mijn vertrouwde kouter. Terwijl ik via mijn ipod geniet van "auf der Heide blühen die letzte Rosen" denk ik terug aan mijn moeder die twee jaar geleden overleed en aan mijn vader die nu in het rusthuis in zijn bed ligt... niet wetend hoe laat het is, wat hij gegeten heeft, wie er langs komt en of er iemand überhaupt op bezoek komt. Telkens ik op bezoek ben zie ik dat verzorgsters en verpleegsters wel hun best doen om de mensen te verzorgen. Elk seizoen of feest wordt er veel werk gemaakt van de aankleding van het verzorgingstehuis maar voor velen is een verblijf het eindstation DOOD. Ik vraag me af of ik ooit, en die tijd komt met rasse schreden waarschijnlijk op mij af, daar zou kunnen verblijven. Alles achterlaten wat je zoveel jaren hebt gekoesterd, je boeken, je schilderijen, je meubeltjes, je vrijheid. Het kleine kamertje met standaard meubeltjes laat geen gemakkelijke zetel toe..; de klein kleerkast is niet groot genoeg om de berg kleding die je hebt in te passen, je mooie servies past niet in de kleine kastjes enz. Alles weggeven, verdelen onder de kinderen en kleinkinderen of gewoon naar de kringwinkel... het is een zeer moeilijk slikproces. Ben je dan op je kamertje dan word je vaak weer behandeld als een kind... jonge meisjes spreken je aan als meneerken of verkleuteren je naam. Privacy heb je niet, men komt je kamer binnen zonder kloppen of op antwoord te wachten, men zit in je kast en schrijft je voor wat er gedaan moet worden. Je vrienden komen niet meer, gezellig is het immers niet en meestal kunnen ze zich ook niet meer goed verplaatsen, langzaam maar zeker neemt de eenzaamheid toe en mag je blij zijn als de kinderen nog komen en wat tijd maken, je blij maken met iets dat je graag eet, je nieuwtjes vertellen zodat je weer een aantal dagen stof hebt om over na te denken...en als je dan nog ouder wordt dan lijk je gewoon te wachten tot iemand, zoals mijn vader zegt "voor goed het licht uit zal doen". Doornat kom ik thuis, trek andere kleding aan en rijd naar het rusthuis waar mijn vader nog even onbeweeglijk ligt te wachten... ja op wat
21-10-2014, 21:51
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
daar is de herfst
