Gelukkig zijn, zo simpel en vaak zo moeilijk. Mensen verwachten soms grootse dingen als ze zich gelukkig willen voelen maar ik voel mij gelukkig met kleine eenvoudige dingen die mijn weg kruisen. Vandaag wandelend in het Steenbergpark voelde ik de rust van de natuur... weinig mensen, een heerlijk zonnetje, wat schaduw van de bomen, rustig water... en dan samen zijn met man en hond... meer moet dat niet zijn vind ik dan. Die rust en dat warme gevoel bezorgde ons een dorstig gevoel en dus gingen we even langs het Vijverhof langs. Op het terras was het ook heerlijk vertoeven... de koffie smaakte goed en de babbel ook. En terwijl wij genoten van deze kleine dingen vechten zoveel mensen in Egypte tegen elkaar. Alles wordt vernield, zoveel doden en na weken, maanden, jaren moeten ze weer verder met elkaar. Waarom denkt niemand eens aan al dat verdriet voor ze massa's mensen opzwepen voor een ideaal dat morgen dan weer in de lappenmand ligt. Ik vraag me af hoe mensen toch kunnen sneuvelen voor een ideaal dat ze zich voorhouden. Zijn ze beïnvloed? weten ze niet beter, leren ze niet van de geschiedenis? Niemand die er echt van wakker lijkt te liggen. Dodencijfers doen niemand nog iets, het is dagelijkse kost...
Voor alle doden alvast een kleine overweging en een bloempje in het veld
Meer dan veertig jaar geleden werden wij vrienden en doorheen de jaren zijn wij dat steeds gebleven. We kregen kinderen, kleinkinderen. We deelden onze vreugdes en ons verdriet. Soms zagen wij elkaar een hele tijd niet maar dat belette nooit dat wij de draad weer direct konden opnemen. Nu we het allen wat rustiger aan gaan doen hebben we ook meer tijd om er de "tijd van toen" nog even bij te halen. Het eten is bijzaak, het kletsen en het gezellig samenzijn is de hoofdzaak. Het was een fijne dag en het was heerlijk om de warme vriendschap nogmaals te voelen. Op naar de volgende keer.
Elke dag krijgen wij in het nieuws te horen hoeveel doden er gevallen zijn in Iran, Pakistan, Syrie, Egypte, Jordanie, Afghanistan enz... mensen die het slachtoffer worden van andere mensen die menen te moeten doden in naam van hun "God", hoe ze hem ook mogen noemen. Soms moorden ze elkaar uit al geloven ze in dezelfde God. Ook wij kennen dergelijke oorlogen dus is het zeker geen problematiek van verre landen. Bij mezelf vraag ik me af hoe die goden zich hierbij eigenlijk moeten voelen. Ze willen toch het beste voor hun volk; hun kinderen? Dat ze hiervoor dan anderen willen doden is toch absurd. Kunnen geestelijke leiders niet meer de VREDE prediken en de regeltjes niet letterlijk opleggen. Ik hoop voor alle vrouwen in de wereld dat ze bij elkaar de troost vinden en ook wel wat meer vindingrijkheid om hun leidende mannen op andere gedachten te brengen. onwetendheid is toch een broeihaard voor mensen die manipuleren, anderen gebruiken. Is het om die reden dat meisjes zo ondergeschikt gemaakt worden aan de mannen daar? mogen ze daarom niet leren? Vrouwen die onderwijs gekregen hebben kunnen hun kinderen toch beter wijsheid en kennis bijbrengen... Gelukkig trekt de natuur zich niets aan van wat die mensen doen. Het graan rijpt als de zon schijnt, de mais groeit, het onkruid laat zich niet verdelgen...
12-08-2013, 19:49
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
gelukkig zijn
