 |
|
|
| van dag tot dag |
|
|
BLOK BERICHTEN -->
| 22-12-2013 |
 geen witte kerst
|
De weerman voorspelt geen mooie kerst... regen en wind wel maar die is er vandaag ook. Tijdens mijn wandeling kreeg ik alvast een bakje water over mij heen. De hond vond het niet erg, ik wel. Het leek er even op dat het maar een saaie zondag zou worden maar dan kreeg ik onverwacht bezoek van zoonlief,vrouw en kleinkind. We dronken een glaasje cava, aten toastjes en namen rustig de tijd om bij te praten. In de namiddag kwam mijn neef en vriend op bezoek... we hebben samen een paar uurtjes gepraat en gelachen. De kerstmenu werd opgesteld en tevreden gingen ze naar huis terug. Zelf wacht ik vol ongeduld tot ik aan de versiering van mijn tafel kan beginnen. Het grote bloemstuk is bijna klaar en mag er al gerust zijn. Morgen werk ik alles netjes af zodat ik dinsdag alleen aan koken en schoonmaken moet denken... ik heb graag alles in orde. Veel mensen genieten van de kerstperiode maar ik wel. Ik vind het zalig om te wandelen langs de versierde huizen en wees gerust in onze straat zijn praktisch alle huizen vaak overdadig versierd. Met al dat feestgedoe zou een mens de betekenis van kerstmis vergeten en dat is wel jammer. Vrede zal er niet komen, zelfs niet in de harten van de mensen maar al zijn er maar een paar die, voor een paar uur, aan elkaar willen denken, vrede en vreugde geven, ben ik toch al blij
22-12-2013, 20:12
|
|
|
|
|
|
BLOK BERICHTEN -->
| 19-12-2013 |
elkaar nog eens zien
|
|
Voor we het jaar afsluiten willen de "meisjes" van Mere elkaar toch nog eens zien om even bij te praten. Wij spreken af in een taverne en bijna iedereen was aanwezig. Een aperitiefje maakt de tongen al wat losser en ook bij het eten blijven we maar vertellen. Veel tijd om iets te verteren is er blijkbaar niet en het is tijd voor we het beseffen... Verhalen over vroeger, wat iemand niet kon vergeten, een onheuse behandeling, een "straffe stoot", gewoon wat geks wat we deden komt aan bod. Natuurlijk worden ook de pijnlijke en de blije thema's die ieders leven toch kleuren even aangeraakt. Voor mezelf maak ik de bedenking dat toch iedereen moeilijke momenten meemaakt, drama's groot of klein, ziekten, overlijdens... en dan zie je ook hoe weerbaar een mens kan zijn, hoe goed mensen er toch na een tijdje leren mee omgaan. Ja de meisjes van Mere zijn straffe madammen in het leven... zou het dan toch aan de opvoeding van de nonnetjes geweest zijn of hebben we gewoon het gezond verstand gehad om met problemen zo efficient mogelijk om te leren gaan? De ganse namiddag verliep in een fijne, warme sfeer en gaf me zo'n goed gevoel. Vol verhalen kwam ik thuis en ik kijk al uit naar ons uitstapje dat we voor volgend jaar plannen. Er met zijn allen op uit, wat stroever, stijver, pijnlijker, trager????? maar wel SAMEN er eens tussen uit... op naar 2014
19-12-2013, 20:50
|
|
|
|
|
|
BLOK BERICHTEN -->
| 15-12-2013 |
kerst komt nader...
|
Kerstdag komt nader... in onze wijk zie je elke dag meer kerstversiering opduiken. Huizen worden, de een al mooier dan de andere, versierd met bescheiden of royale verlichting... soms is de kitsch groot maar andere verlichting is echt sfeervol. Elke dag tel ik het aantal versierde huizen en momenteel zijn dat al meer dan 50 huizen. Het is s'avonds toch echt gezellig en geeft dat een warm gevoel. Zelf hou ik ook van de kerstsfeer en ik versier mijn huis ook steeds met kerststal, boom en allerlei kransen en versiering... de kleinkinderen vinden het echt leuk om in een versierd huis te komen. Naast de versiering is de kersttijd toch ook een tijd van bezinning over het voorbije jaar, de tijd van ons leven dat ons nog rest... nu we wat ouder worden is die vraag prangerder dan vroeger... hoeveel kerstfeesten hebben wij nog te goed daarom willen wij het elk jaar toch eenvoudig en hartelijk in familiale sfeer vieren. Dit jaar kozen de kinderen voor een oud gerecht dat niet veel werk vraagt op de avond van het feest. Neen het wordt geen kalkoen, geen wild maar vast en zeker lekkere ouderwetse hutsepot a la meme...zo zal mijn moeder toch weer op het feest in onze gedachten zijn. Wat we verder eten blijft voorlopig nog wat geheim...Ik hoop dat alle mensen de warmte van het feest in hun hart mogen voelen...
15-12-2013, 18:38
|
|
|
|
|
|
BLOK BERICHTEN -->
BLOK BERICHTEN -->
| 06-12-2013 |
sint niklaas...
|
Deze morgen kwam Sint Niklaas bij alle brave kinderen en mensen maar het wil nu toch wel lukken dat de Sint mijn kleinste kleinkind eventjes vergat. Het arme kind kreeg deze morgen niets en dat was een ontgoocheling al had ze de voorbije dagen bij de diverse familieleden al heel wat gekregen, bij haar thuis bleef de schoen leeg. Gelukkig kwam de Sint haar nieuwe stapelbed overdag leveren en is ze nu toch heel gelukkig...
Ons andere kleinkind kreeg op school bezoek van de Sint en kwam tot de vaststelling dat de zwarte Piet niet echt was maar de man van een lerares... ze wist het zeker want ze kende zijn stem, hij was het en niemand anders...
In het rusthuis was er dan weer geen echte feeststemming. Mijn vader dooft langzaam uit en was weer gevallen. Hij valt veel in slaap en weet nog weinig van de wereld. Toen ik zo bij hem zat probeerde ik mij voor te stellen hoe het zijn zal als ik in een rusthuis moet verblijven. Een zeer steriele, onpersoonlijke kamer met amper plaats voor een kleine souvenier... alle kamers dezelfde en alles op tijd en stond. Geen privacy, geen vooruitzichten, gewoon wachten tot de klok voor jou niet meer tikt. Jonge verzorgsters doen hun werk maar vaak niet veel meer dan dat. De ene luistert nog naar je vragen de andere zegt ja en daar blijft het bij. Je bent afhankelijk, en je hebt nauwelijks nog een stem over je eigen leven. Je eet wat men je voor komt zetten of je laat het staan wat met het eten van de grootkeuken niet zo moeilijk is en dan moet je wachten tot je weer wat krijgt of je stopt je vol met koekjes die je bezoek je schenkt, als ze al komen? Je kan wel wat knutselen en blaadjes prikken, wat verven... maar wat als je daar niets voor voelt, het lijkt allemaal zo kinderachtig en zo wordt er ook over jou gesproken. Een rusthuis, een wachtplaats voor rustig te kunnen sterven...denk ik elke keer. En dan zie ik toch nog oudjes moedig lachen als ze door de gang schuifelen... zou ik dat later ook kunnen? Zou de Sint niet eens iets beter kunnen verzinnen dan de gewone rusthuis verzorging en werking?
06-12-2013, 21:02
|
|
|
|
|
|
BLOK BERICHTEN -->
| 28-11-2013 |
dru!ilerige dag...
|
Ja het is een trieste, druilerige dag, zo eentje die je liever snel vergeet alhoewel... alle nadeel heeft ook een voordeel. Onverwacht kreeg ik bezoek van een goede vriendin en hoe kort ook, even bijpraten, elkaar weer even ontmoeten doet altijd weer deugd. Vriendschap laat zich niet meten in hoeveelheid zien maar wel in de intensiteit van elk contact. Altijd weer is er dat oude gevoel van samenhorigheid, de draad weer opnemen daar waar we gebleven waren. Een mens heeft niet veel vrienden nodig, een paar goede is echt voldoende om je goed te voelen.
En december komt ook dichterbij dus is het tijd om geschenkjes te kopen. Eerst voor de Sint... een hele klus om elkeen zijn wensen te vervullen en nadien de kerstgeschenkjes. Lijstjes worden gemaild kwestie van geen "verkeerde geschenken" te krijgen. Kiezen wat je graag zou willen, binnen een bepaalde prijsklasse, is niet simpel... meestal valt je oog op iets dat je wel hebben wilt maar wat toch te duur is. Dus blijven we wikken en wegen. Het kerstfeest is voor mij een feest van samen-zijn, gezelligheid... nu al ben ik met het eten bezig, de versiering van het huis, de tafelversiering. Het bedenken, organiseren geeft me veel voldoening al is de uitvoering ook vermoeiend. Als ik al denk aan die blije gezichten bij het uitpakken van de pakjes, het smullen van de hapjes en het eten...De kleinkinderen vinden "feesten" heel prettig en ik hoop dat ze de traditie later ook voortzetten net zoals onze kinderen dat ook doen. Vieren moet je doen met de mensen die je graag ziet... op dus naar de feestmaand
28-11-2013, 20:42
|
|
|
|
|
|
BLOK BERICHTEN -->
| 24-11-2013 |
rustig weekend
|
|
Vrijdag was een droge dag en dus besloot ik om de grote hoeveelheid aarde die ik kon krijgen aan te pakken. Met spa en tonnetje ging ik aan de slag. Niet eenvoudig maar koppigheid helpt soms tegen beter weten en voelen. Ik heb dus een twintigtal tonnetjes aarde in de bakken gekieperd en was wat fier op mijn werk. Dat ik nadien een paar pijnstillers moest nemen heb ik maar voor lief genomen. Zaterdag was koud maar toch was het fijn om te wandelen. Vandaag geen baanbrekend werk om de eenvoudige reden dat mijn armen niet meer gehoorzamen... zien wat het zondag wordt.
Zondag is geen werkdag maar voor mij is het elke dag zondag of weekdag. Toch moet ik ook vandaag passen en dus stort ik mij in de keuken op een extra verzorgde maaltijd... zelfs het snijden van groenten gaat wat moeilijk maar ik zet toch door. Wandelen, even bijpraten, en verder de gewone zondagse dingen verlopen zoals altijd. Ik ben inmiddels ook aan het breien. Toen ik in de winkel mijn broeken ging afhalen zag ik een massa heel mooie wol om te breien en ik kreeg plots een grote zin om ook nog eens de breipennen te gebruiken. Wijselijk koos ik voor een sjaal en thuis ging ik direct aan de slag. Twee bolletjes breiwol moesten een sjaal geven en op een avond kon ik toch een bol op breien, deze avond is de sjaal af. Ik voel natuurlijk nog meer pijn in mijn schouder maar de sjaal is mooi en zeer lang... juist zoals ik hem wou, lang genoeg om een paar keer rond de hals te draaien. Waar is de tijd dat ik pull's kon breien aan de lopende band. Voorlopig hou ik het bij deze sjaal al vond ik het toch fijn om het nog eens te doen.
Ondertussen hebben mijn oude schoolvriendinnen ook besloten om elkaar nog eens te ontmoeten.... net voor de kerstweek komen we nog eens samen. Elke bijeenkomst voelt aan alsof we nog op school zaten, er nooit 50 jaar tussen lagen... we geen leven geleefd hebben. Natuurlijk heeft iedereen zijn grote en kleine zorgen maar ergens zijn we toch nog de meisjes van toen gebleven... Weer iets om blij mee te zijn.
24-11-2013, 22:10
|
|
|
|
|
|
BLOK BERICHTEN -->
BLOK BERICHTEN -->
| 13-11-2013 |
een krantenberichtje
|
Gisteren las ik in de krant een berichtje van een oud studiegenoot die medestudenten zocht van de sociale school IPSOC... ik herkende zijn naam onmiddellijk en zijn beeld kwam direct in mijn hoofd terug. Omdat ik zeker wou reageren heb ik vandaag de telefoon genomen en gebeld. De stem was nog steeds vertrouwd en we hebben even bijgepraat... wat we deden, onze familiale situatie...wat anekdotes van toen en ons de vraag gesteld waar zijn de anderen gebleven, hoe is het hen vergaan?
Nog nagenietend trok ik de kouter in met onze hond. Regelmatig schoten mij de namen van andere klasgenoten door het hoofd... ik ben wel heel benieuwd naar hen en zal deze avond alvast eens wat speurwerk verrichten.
De wereld gaat zo snel, een mens werkt zo hard en heeft zoveel te doen dat hij vaak jarenlang bekenden vergeet. Is het met ouder worden dat we nostalgisch worden? misschien wel. Het is fijn om aan die oude studietijd terug te denken, we waren toch een fijne groep die op de terreinen aan 't Hooghe zowat de eerste studentengemeenschap vormden.
13-11-2013, 16:23
|
|
|
|
|
|
BLOK BERICHTEN -->
| 11-11-2013 |
11 november
|
Wapenstilstand... normaal gezien geen dag waar ik even bij nadenk maar vandaag toch wel. Door opzoekingen voor mijn stamboom kwam ik te weten dat een aantal familieleden krijgsgevangen waren en verbleven in het krijgsgevangenenkamp van Hameln... Ze overleefden het omdat ze konden vluchten. Mijn grootvader vocht aan de IJzer en heeft er gruwelijke dingen meegemaakt die hij nooit wou vertellen. Hij wou na de oorlog geen onderscheidingen van de Belgische overheid omdat hij vond dat zijn Franse bazen hem niet goed behandeld hadden. Hij was een VOS. Dus denk ik vandaag aan deze mensen en aan de zovelen die het slachtoffer werden van gelijk welke oorlog en gelijk aan welke kant ze staan. De gewone man in de straat is altijd de verliezer. Of het oorlog is of een natuurramp... nooit zie je de "leiders" die eten te kort hebben, ondervoed zijn, onveilig zijn... Dat kan mij vaak woedend maken en opstandig tegenover gezag... MACHT maakt mensen meestal heel anders en dus ben ik er wat vies van. Gelukkig blijven deze gedachten niet door mijn hoofd zweven want het is een mooie namiddag en fijn om te wandelen. Ik ben niet de enige die dat vind en dus groet ik mijn lieve kennissen en praat ik even bij. Een goede vriend belt en dat maakt een mens zijn dag altijd goed...wel hebben tenslotte MENSEN nodig.
11-11-2013, 20:42
|
|
|
|
|
|
BLOK BERICHTEN -->
BLOK BERICHTEN -->
BLOK BERICHTEN -->
| 07-11-2013 |
Dunense bossen
|
De ganse nacht heeft het pijpenstelen geregend... dat voorspelde dus niet veel goeds maar we wagen het er toch op en rijden langs heel wat mooie dorpjes in de omgeving. Oirschot kan ons bekoren en dus maken we een kleine wandeling langs het water en dan in het dorp zelf. We waren verbaasd er een zeer deftig winkelcentrum aan te treffen. Even de etalages bekeken en hup weer naar huis om te eten want de Nederlanders lunchen s'middags en wij eten liever warm. In de namiddag klaart het weer op en rijden we naar de Dunense bossen.
Het blijkt een mooi natuurreservaat te zijn waar we mooi droog kunnen wandelen op het fietspad
|
En ja ik hou van water, groot of klein ik kan het niet laten er toch even een fotootje van te maken
En midden de bossen ligt een historisch cafeetje 'de bockenreyders" zeer uitnodigend te wachten op wandelaars. De kastelein gaat er om 10 u sloapen... je waant je in Aalst als je de dialectteksten allemaal leest. Er heerst een sfeer van 100 jaar terug, met zand op de vloer en allerlei oude voorwerpen. De koffie en gebak zijn er wel lekker en de schotels die aangeboden werden zijn enorm en zien er lekker uit. Een plekje om nog eens terug te zien...weir wel
07-11-2013, 17:06
|
|
|
|
|
|
BLOK BERICHTEN -->
| 05-11-2013 |
er even uit in Nederlands Brabant
|
Na de zomervakantie boekten wij direct een herfstvakantie... het was ons zo bevallen dat we er nog eens wilden van profiteren. Met de laatste sukkelmaanden waren we bang dat dit niet zou lukken maar ook krakende wagens kunnen rijden en met wat pijnstillers is het ook mogelijk om er eens op uit te trekken. De boslucht van Brabant zal ons goed doen en alhoewel het af en toe goed regent, het maar koeltjes aanvoelt, proberen wij er toch even op uit te trekken. Pedro weet alvast hoe hij zich in het verkeer moet gedragen
In het hectaren groot landgoed van "Ananina's rust" was het fijn wandelen
Huize Rustoord vormde een mooi decor voor een openluchttentoonstelling met prachtige beelden
Ook de tuin was een leuke ervaring... wandelen onder de mooie groene gebogen bomen hield ons lekker droog
05-11-2013, 19:23
|
|
|
|
|
|
BLOK BERICHTEN -->
| 01-11-2013 |
1 november
|
|
Vandaag is het 1 november Allerheiligen...en uit respect voor onze geliefde familieleden en vrienden maken we tijd om hun graf te bezoeken, te versieren met bloemen en toch weer even stil te staan bij de grote leegte die velen van hen nalieten. Zo ook mijn moedertje die een jaar geleden stierf. Haar dood was voor haarzelf een bevrijding van heel veel lichamelijk lijden en ik voelde me ook dankbaar dat haar strijd gestreden was maar ze is nog steeds in mijn gedachten. Vaak hoop ik dat ik nog even kan bellen, kan bijpraten met haar zoals ik nu doe met mijn dochter. Even onze dagelijkse vreugdes, ergernissen, verdrietjes delen met elkaar. We deden dat zovele jaren. We vertelden van onze gerechten die we klaar maakten. Als ik alleen ben heb ik de neiging om soms met haar te praten, er is zoveel nog om te zeggen...
Daarom wil ik ook deze dag toch speciaal aan haar opdragen en ja, misschien meedoen met de "commerce"... al koop ik regelmatig een bloempje en zoek ik haar graf ook na Allerheiligen op. Mijn moeder is voor mij en de mijnen nog lang niet vergeten. En mijn vrienden die reeds gingen ook niet. Vandaag wil ik hen allen gedenken, eren, bedanken voor de fijne tijd samen...
|
01-11-2013, 21:45
|
|
|
|
|
|
BLOK BERICHTEN -->
| 29-10-2013 |
Sterke vrouwen
|
Het is nog geen vrouwendag maar vandaag moest ik bij het zien van mijn buurvrouw toch even denken dat hier in mijn straat heel wat sterke vrouwen wonen.
Twee vrouwen verloren hun man die aan een ongeneeslijke aftakelingsziekte leed. Elke dag opnieuw bleven ze hem verzorgen, trokken ze er op uit de rolwagen duwend, hem af en toe induffelen, knuffelen, helpen bij de kleine problemen... Zonder klagen deden ze verder en zorgden zij ook voor alle andere zaken en voor de kinderen.
Een andere vrouw maakte een zware scheiding mee die heel wat leed berokkende aan haar en haar gezinsleden. Ze hadden het een periode zeer zwaar maar stap na stap zijn ze er samen en onder haar leiding weer bovenop gekomen...
Een andere vrouw verloor onlangs haar man die de strijd tegen de kanker verloor. Haar staat nog een zware weg te gaan... verdriet en verlies doorworstelen is niet zo simpel.
En die jonge vrouw die geen handen heeft en zich toch moedig door het leven slaat. Elke dag zie ik haar met haar electrische rolwagen haar hond uitlaten in de kouter. Ze blijft lachen en tracht zo gewoon mogelijk te leven ook al is ze voor alles afhankelijk van anderen.
En de buurvrouw die nu haar grote tuin blijft onderhouden... ik zie ze zwoegen met de grote hoeveelheid bladeren een ganse namiddag lang zonder op te geven... vroeger deed haar man dit maar nu kan hij het niet meer en dus neemt ze gewoon de taak over...
En mijn vriendin die steeds voor iedereen klaar staat en die mij vandaag terloops zegt dat ze bij de mammografie een knobbeltje in haar borst vonden... ik schrik zeer erg maar zij bleef erg rustig. Ja ze moet nu nog onderzoeken ondergaan en dan zien wat er moet gedaan worden... is het goed of kwaadaardig? Ze wacht rustig af zonder al te veel doemdenken. Ze weet heel goed wat haar eventueel te wachten staat want zij was de steun en toeverlaat van haar andere vriendin die ze gedurende twee jaar door de behandeling trok...
Zij zijn vrouwen die nooit in de media komen, geen standbeeld krijgen maar gewoon als vrouw hun ding doen...
Voor mij verdienen ze een gouden ereteken, dat van STERKE VROUW...
29-10-2013, 21:14
|
|
|
|
|
|
BLOK BERICHTEN -->
|
storm
|
|
STORM... niet aan zee maar over het ganse land dus ook in Welle maar dit is geen excuus om niet te gaan wandelen. Pedro vindt het trouwens zeer leuk met dit weer. Geen mensen en geen warmte maar lekker veel nattigheid en modder om in te lopen. Tegen de wind in is het een ganse karwei om vooruit te geraken maar met de wind in de rug is het een zalig gevoel... ik lijk te kunnen vliegen. Ik geniet van het uitje maar denk toch ook aan mijn man die met zware pijn thuis op mij zit te wachten. Het leven is voor de ene mens toch veel zwaarder dan voor de andere. Machteloos toezien is soms even erg als het ondergaan. De kinderen blijven vandaag thuis dus genieten we met zijn tweetjes van de koffie. Met een boekje of E-reader in de zetel horen we de wind om het huis gieren... tegen de avond neemt het natuurgeweld af en als ik voor de avondwandeling buiten ga kijk ik tegen een mooie kleurrijke avondhemel aan... Mag ik dan even denken dat simpele dingen vaak een mooi en diep geluksgevoel geven...
 29-10-2013, 20:17
|
|
|
|
|
|
BLOK BERICHTEN -->
| 26-10-2013 |
kletsen onder vrienden
|
Na een drukke vrijdag heb ik s'avonds toch nog een afspraakje... met mijn jonge-oud collega's...om weer even bij te praten. Natuurlijk hoort daar een hapje en een drankje bij...al zal hapje wel wat klein uitgedrukt zijn voor een rijkelijke gourmet en lekker dessert maar vooral het bijpraten over alles en nog wat is o zo fijn. We zwermden wat uit maar elke keer als we samenkomen voelt het goed aan. Vol grappige, trieste
eigenaardige anekdotes rijden we een tijdje na middernacht, moe maar voldaan, weer naar huis. De volgende dag moet de partner heel wat aanhoren en zo kan ik nog eens nagenieten van de leuke avond. Ik zie al uit naar de volgende.. bedankt mensen dat ik als oude "knar" nog steeds mag deelnemen.
|
26-10-2013, 19:12
|
|
|
|
|
|
BLOK BERICHTEN -->
| 23-10-2013 |
|
|
Woensdag...een schuchter zonnetje en weer een beetje meer moed om er tegenaan te gaan. Gisteren heb ik mijzelf uitgeput door te koken, hutsepot, groenten diepvriezen, appelmoes maken.... het heeft geholpen om mij lichamelijk zo moe te maken dat ik goed geslapen heb. Mijn man daarentegen heeft nog steeds heel veel pijn en dat vreet aan mij want machteloos moeten toekijken is niet zo aangenaam.
Vol goede moed ben ik vandaag gaan shoppen, allez ik ben om een lange broek gegaan bij MEXX... alleen daar vind ik een broek naar mijn maat. Blij met mijn aankoop kwam ik thuis en kwamen de kleinkinderen even langs... de hutsepot heeft hen ook gesmaakt.
Na het eten was het tijd voor een stevige wandeling. Ik had niet gedacht dat deze mooie tocht zou verstoord worden door twee Jack Russels die mijn lieve hond te lijf gegaan zijn. Vier beten, een verbrandde hand en knikkende knieën, later kan ik weer naar huis. Het huilen stond me nader dan het lachen want ik heb toch nog steeds angst voor kleine honden na een vroegere beet. Dat mijn trouwe hond mij in bescherming nam deed me echter wel deugd en ik heb hem dan ook eens extra geknuffeld.
Thuis werd ik door mijn lieve, beste vrienden verrast. Ze hadden gehoord van mijn dipje en stuurden mij een prachtig bloemstuk om mij op te beuren. Dat blijk van vriendschap en vooral hun lieve boodschap, hun bezorgdheid heeft mij echt deugd gedaan. Ik weet, ik sta er niet alleen voor, ik heb nog goede vrienden.
|
23-10-2013, 16:37
|
|
|
|
|
|
BLOK BERICHTEN -->
|
woensdag...
|
Woensdag...een schuchter zonnetje en weer een beetje meer moed om er tegenaan te gaan. Gisteren heb ik mijzelf uitgeput door te koken, hutsepot, groenten diepvriezen, appelmoes maken.... het heeft geholpen om mij lichamelijk zo moe te maken dat ik goed geslapen heb. Mijn man daarentegen heeft nog steeds heel veel pijn en dat vreet aan mij want machteloos moeten toekijken is niet zo aangenaam.
Vol goede moed ben ik gaan shoppen, allez ik ben om een lange broek gegaan bij MEXX... alleen daar vind ik een broek naar mijn maat. Blij met mijn aankoop kwam ik thuis en kwamen de kleinkinderen even langs... de hutsepot heeft hen ook gesmaakt.
Na het eten was het tijd voor een stevige wandeling. Ik had niet gedacht dat deze mooie tocht zou verstoord worden door twee Jack Russels die mijn lieve hond te lijf gegaan zijn. Vier beten, een verbrandde hand en knikkende knieën, later kan ik weer naar huis. Het huilen staat me nader dan het lachen want ik heb toch nog steeds angst voor kleine honden na een vroegere beet. Dat mijn trouwe hond mij in bescherming nam deed me echter wel deugd en ik heb hem dan ook eens extra geknuffeld.
Thuis werd ik door mijn lieve, beste vrienden verrast. Ze hadden gehoord van mijn dipje en stuurden mij een prachtig bloemstuk om mij op te beuren. Dat bljk van vriendschap en vooral hun lieve boodschap, hun bezorgdheid heeft mij echt deugd gedaan. Ik weet ik sta er niet alleen voor, ik heb nog goede vrienden.
|
23-10-2013, 16:28
|
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
