Rit 2 : Overpelt - Walbeck. Limburgse bossen en heide, en Nederlandse akkervelden. 

Na een uitstekend ontbijt zijn we al om 9u30 klaar voor rit 2.  Eerst rijden we de 3 km terug die we gisteren van de route afweken tot in Neerpelt aan de jachthaven. Het fietspad over de oude spoorlijn brengt ons tot in Achel. Heerlijk rustig fietsen in de schaduw van de bomen, en dan de Achelse heide op. We waren hier al vaak, en toch rijden we ook deze keer door een ons onbekend gedeelte. De heide staat nog in bloei en kleurt diep purper, met het zonlicht erop is het eens zo mooi. We komen gelukkig niet al teveel andere fietsers tegen want het kronkelige fietspad is wel aan de smalle kant : bij elke tegenligger moeten we flink vertragen en uiterst rechts rijden. Tot Paul's grote spijt passeren we niet langs de Achelse kluis, bekend voor zijn heerlijke trappist. Ik vind het daar nog wat vroeg voor (10u), hij had er wel een op gekregen. Na 13 km komen we wel aan de 'Doodendraad'. Het is een gerestaureerd overblijfsel van de grensversperring die de Duitse bezetter in 1916 tijdens WOI aanlegden tussen het bezette België en neutrale Nederland (332 km lang!).  Een dubbele rij elektrische prikkeldraad moest voorkomen dat Belgen naar Nederland vluchtten om zo het Belgisch leger te vervoegen. Ook moest de draad verhinderen dat spionageberichten uit bezet gebied via Nederland de geallieerden bereikten en smokkelaars tegenhouden. Dat lukte gedeeltelijk, vele duizenden raakten er wel door, maar enkele honderden lieten er wel het leven, vandaar de naam 'doodendraad'. Op meerdere plaatsen aan de grens werd deze draad gerestaureerd. 

We verlaten de heide en rijden dan vnl langs grote doch rustige wegen door overwegend landbouwgebied.  Meestal met vrijliggend fietspad, maar vaak ook met een fietssuggestiestrook, waar in de dorpen de auto's vrolijk op parkeren en je als fietser telkens de rijbaan op moet. Maar dankzij de kaarsrechte wegen schieten we goed op. Na een 38 km passeren we eindelijk een leuk terrasje, 'het Turfke'. We zijn nu in de Brabantse Peel, een gebied waar vroeger veel turf gestoken werd. Twee jaar geleden hielden we hier ook halt, vandaag zitten we hier wel moederziel alleen. 

Onze route nu verschilt wel danig met deze van 2 jaar terug want is veel aangenamer rijden. We nemen ditmaal het veer over de Maas tussen Broekhuyzen en Arcen, en rijden Duitsland binnen. Het is nog vroeg, iets na drieën, maar we hebben al in de 80 km gereden. Dus kijken we al uit naar een hotel, en rijden even van de route weg naar het centrum van Walbeck. Aan het marktplein vinden we er Posthotel 'Haus Deckers', dat nog een kamer voor ons heeft. Het hotel bestaat al sinds 1863, wij slapen in het oude gedeelte in de 'Musikerkamer'. Heerlijk koel, maar wel net over de kerk, en de klok slaat elk kwartier. We zullen dus morgen wel op tijd wakker zijn. 

Trip : 83,3 km  198 hm

Totaal :  162 km   369 hm