the story of Daryl Wheatfall Dit is een weblog over Daryl Wheatfall, een onschuldige Afro-Amerikaanse terdoodveroordeelde die sinds 1991 vecht voor zijn leven op de Texaanse dodengang. Hier vind je informatie over zijn strijd voor gerechtigheid, het leven op de dodengang
en de doodstraf in Texas. De auteur van dit weblog is Marjan. Daryl en ik zijn sinds 1994 bevriend.
12-03-2011
Proficiat Illinois!
Vanaf 1 juli 2011 schaart Illinois zich bij de 15 andere Amerikaanse staten waar de doodstraf werd afgeschaft. Voorbije woensdag zette gouverneur Pat Quinn zijn handtekening onder de wet die een einde maakt aan de toepassing van de doodstraf in Illinois. Lees hier het artikel uit de Chicago Tribune.
Naar aanleiding van het tekort aan sodiumthiopental in Amerika voor de uitvoering van de dodelijke injectie, stelde Senator Bert Anciaux een parlementaire vraag aan de bevoegde ministers in verband met de mogelijke export van het product vanuit België naar Amerika. De vraag werd behandeld op 1 maart jl. Lees hier (uit de Handelingen van dinsdag 1 maart) het bedroevende antwoord van de minister.
Vraag om uitleg van de heer Bert Anciaux aan de vice-eersteminister en minister van Buitenlandse Zaken en Institutionele Hervormingen en aan de minister voor Ondernemen en Vereenvoudigen over «de export van gifstoffen bestemd voor de toediening van dodelijke injecties» (nr. 5-440)
De voorzitter. De heer Olivier Chastel, minister van Ontwikkelingssamenwerking, belast met Europese Zaken, antwoordt.
De heer Bert Anciaux (sp.a). Een aantal staten van de Verenigde Staten voert de doodstraf uit door toediening van een dodelijke injectie. Natriumthiopental is een van de noodzakelijke bestanddelen van deze dodelijke cocktail. Er is op de binnenlandse markt in de VS sinds kort een tekort aan dit product. Daarom moeten de VS het product invoeren, vooral uit Europa. Juist omdat deze stof dreigt te worden gebruikt voor een dodelijke injectie als uitvoering van een doodvonnis, besliste een aantal landen om deze stoffen niet meer naar de VS uit te voeren. Het gaat hier onder meer over Italië, Groot-Brittannië en Duitsland. Ook België, als notoir voorstander van de afschaffing van de doodstraf, kan maatregelen treffen en een Europese synergie stimuleren.
Is de minister bereid om op korte termijn concrete maatregelen te treffen die de export van producten die duidelijk bestemd zijn voor de uitvoering van een doodstraf, zoals natriumthiopental, te verbieden?
Zal de minister daartoe met urgentie beslissen om dit product in de Annex III op te nemen? Zal de minister tegelijkertijd een torture/death penalty/end-use catch-all-clausule opnemen in de exportbepalingen, zodat geval per geval kan worden beoordeeld of het product dat voor de export bestemd is, kan worden gebruikt voor een executie. Dat geeft België de mogelijkheid om bij redelijke verdenking hieromtrent de export van dit product te verbieden.
Is de minister bereid te ijveren voor een gemeenschappelijk standpunt van de EU-landen in die zin en hiertoe initiatieven te nemen?
De heer Olivier Chastel, minister van Ontwikkelingssamenwerking, belast met Europese Zaken. Ik lees het antwoord van de minister.
In het kader van de strijd tegen de doodstraf en foltering, bestaat er een EU-verordening van 2005 met betrekking tot de handel in bepaalde goederen die gebruikt zouden kunnen worden voor de doodstraf, foltering of andere wrede, onmenselijke of onterende behandeling of bestraffing. Annex III betreft de goederen waarnaar verwezen wordt in artikel 5 van de verordening, meer bepaald de goederen waarvoor een verplichte uitvoervergunning vereist is.
Naar aanleiding van de zaak in de VS werd afgelopen week in de EU-Raadswerkgroep Mensenrechten (COHOM) gevraagd de verordening aan te passen. België heeft aangegeven geïnteresseerd te zijn en heeft bijkomende informatie gevraagd.
Het ministerie van Economie, Energie, Handel en Wetenschapsbeleid wordt in Annex I vermeld als de bevoegde autoriteit voor de aanvraag van vergunningen.
De afschaffing van de doodstraf is zowel voor België als voor de Europese Unie een prioriteit. Beide veroordelen de doodstraf met klem. Zowel in internationale fora als in hun bilaterale contacten, zetten België en de EU zich reeds geruime tijd in om de praktijk te bestrijden.
De heer Bert Anciaux (sp.a). Zal België de uitvoer van dat product nu verbieden of niet? Dat was mijn enige vraag.
De heer Olivier Chastel, minister van Ontwikkelingssamenwerking, belast met Europese Zaken. Neen, nog niet.
De heer Bert Anciaux (sp.a). Dat is zeer ontgoochelend. Ons land legt dan wel straffe verklaringen af voor de afschaffing van de doodstraf, maar is wel medeplichtig.
Dank aan Bert voor zijn steun in de strijd tegen de doodstraf!
Toen mijn boek uitkwam in oktober 2009 had ik het grote geluk te mogen rekenen op de steun van familie en vrienden die hun uiterste best deden om mijn boek te verkopen. Zo ook twee goede vrienden in Balen. En ik ben maar wat fier te kunnen vertellen dat één van de mensen die toen mijn boek van hen heeft gekocht zich heeft laten raken en inspireren en vandaag het theaterstuk 'Oog om oog' op de planken brengt in Balen. Het stuk is gebaseerd op de aangrijpende film 'Dead Man Walking'.
"Iedereen heeft recht op liefde maar geldt dit ook voor een ter dood veroordeelde die terecht staat voor een zwaar misdrijf? In een gevangenis wacht een man op zijn terechtstelling. Hij ontkent zijn aandeel in het misdrijf en legt de schuld bij iedereen behalve zichzelf. Wanneer een vrouw in gaat op zijn verzoek voor geestelijke bijstand gebeurt er iets onomkeerbaars. Zij laat hem zichzelf zien. De onvoorwaardelijke liefde waar zij toe in staat is brengt zijn denkbeelden aan het wankelen en voor het eerst durft hij zijn leven onder ogen te zien. Terwijl er tussen hen een bijzondere verwantschap groeit, reageren de gemeenschap en nabestaanden vol onbegrip en woede op haar hulp aan de crimineel. Heeft iedereen wel recht op liefde?"
Goed nieuws, althans voor eventjes!! De toekomst zal uitwijzen hoe het verder moet. Het enige Amerikaanse bedrijf dat instaat voor de productie van sodium thiopental, de eerste van de drie injecties die wordt toegediend tijdens een executie, staakt voorlopig de productie. De reden: Italië!! Het bedrijf is voor de productie afhankelijk van een grondstof die aangeleverd wordt door een bedrijf in Italië. Italië heeft echter beslist dat er geen uitvoer meer mag zijn zolang er geen garanties zijn dat het niet wordt ingezet voor de uitvoering van executies. Aangezien het Amerikaanse bedrijf die garanties niet kan geven, ligt de invoer vanuit Italië nu stil. Verschillende staten hebben ondertussen al een tekort aan sodium thiopental. Enkele staten hebben getracht het produkt in te voeren vanuit Engeland maar ook daar heeft men nu een verbod op de uitvoer ingesteld aangezien het wordt ingezet bij de uitvoering van de executies. Lees hieronder het artikel.
Nog even een korte update over de private investigator die Daryls zaak aan het onderzoeken is. Gisteren had ik hem aan de lijn en hij maakt vooruitgang. Ik ga geen details geven om het onderzoek niet te schaden en vooral ook omdat ik hierover met Daryl niet kan schrijven. Onze brieven worden gelezen en alles wat ik papier zet kan onderschept en gebruikt worden om de openbare aanklager op de hoogte te brengen. Richard probeert Daryl zo snel mogelijk terug op te zoeken in de gevangenis maar dat is niet eenvoudig omdat hij hiervoor telkens opnieuw papieren nodig heeft die moeten worden ingevuld door Daryls advocaat. Hopelijk lukt dit volgende week zodat Daryl gauw weer informatie krijgt over de vooruitgang van het onderzoek. Indien mogelijk breng ik jullie zeker op de hoogte van de concrete stappen die worden gezet maar vandaag is het nog te vroeg.
Gisteren vond er in Houston een bijeenkomst plaats van religieuze leiders die zich publiekelijk hebben uitgesproken tegen de doodstraf. De avond werd geleid door Sister Helen Prejean, het personage uit de film Dead Man Walking en werd georganiseerd door Dave, mijn gastgezinpapa in Texas. Het is een ongelofelijk groot succes gebleken want meer dan 500 mensen kwamen naar de bijeenkomst. Dit is onvoorstelbaar. Zelfs de jaarlijkse anti-doodstrafmars in Austin haalt nooit zoveel deelnemers. Lees hier een verslag in de Houston Chronicle: http://www.chron.com/disp/story.mpl/metropolitan/7387397.html
Op 1 januari 2011 publiceerde de Houston Chronicle een opiniestuk waarin werd gesteld dat het tijd wordt dat de doodstraf ook in Texas naar de geschiedenisboeken wordt verwezen. Het is op zich nooit gezien dat in een krant als de Houston Chronicle wordt opgeroepen om de doodstraf af te schaffen. Deze oproep op zich wijst op een voorzichtig wijzigend klimaat, zelfs in Texas. Dat is uiteraard goed nieuws. Wie echter de lezerscommentaren leest die volgen op het artikel beseft dat er nog een lange weg is te gaan. De publieke opinie in Texas is nog niet helemaal mee. http://www.chron.com/disp/story.mpl/editorial/7362050.html?utm_source=feedburner&utm_medium=feed&utm_campaign=Feed%3A+houstonchronicle%2Fedt+%28HoustonChronicle.com+--+Editorial%29 Ondanks deze positieve signalen bekruipt me toch meer en meer een onbehachelijk gevoel. Maar al te vaak lees ik in hetzelfde pleidooi voor de afschaffing van de doodstraf een verwijzing naar 'life without parole' (levenslange opsluiting zonder de kans om vrij te komen) als 'waardig' alternatief. Ook in Texas werd in 2005 de wetgeving aangepast waardoor de jury nu de keuze heeft tussen de doodstraf of levenslange gevangenisstraf, waar ze vroeger de keuze hadden tussen de doodstraf of 40 jaar opsluiting met de kans op vervroegde vrijlating. Dit heeft effectief geleid tot een spectaculaire afname van het aantal doodstraffen dat in Texas nog wordt uitgesproken. Hoera-geroep bij de anti-doodstrafbeweging. Dit wordt door een groot deel van de beweging als een overwinning gezien. Een zeer wrange overwinning als je het mij vraagt. Wat is er menselijker aan het levenslang opsluiten van gevangen? Mijn persoonlijke strijd tegen de doodstraf gaat om veel meer dan het loutere 'doden is verkeerd'. Het is vooral een strijd voor een menswaardige en rechtvaardige straf en voor een tweede kans voor mensen die fouten hebben begaan. Een tweede kans die ook levenslang gestraften nooit meer krijgen.
De Death Penalty Information Center heeft net haar eindrapport 2010 uitgebracht. Over de hele lijn is er een positieve kentering waar te nemen: het aantal executies is gedaald, het aantal uitgesproken doodstraffen is gedaald en het aantal voorstanders van de doodstraf is gedaald. Zelfs in Texas zijn positieve signalen te bespeuren. Maar de doodstraf is nog niet afgeschaft dus blijven vechten is de boodschap. Ook in 2011! Lees hier het volledige rapport:
Maandag 20 december wordt Daryl 45. Daarenboven is de kerstperiode één van de moeilijkste periodes voor mensen in de gevangenis. Het gemis van familie en vrienden weegt dan nog veel zwaarder. Een berichtje van buiten de gevangenismuren maakt dan echt wel een verschil. Daarom een warme oproep aan iedereen die een verjaardags-, kerst- of nieuwjaarskaartje wil sturen aan Daryl! Daryls adres vind je in de linkerbalk.
Wie graag wil dat er maandag een berichtje bij Daryl toekomt kan opteren om een 'mailtje' te sturen via http://www.jpay.com Via deze service voor Amerikaanse gevangenen is het mogelijk om een berichtje te mailen naar de gevangenis voor slecht 40 dollarcent dat dan binnen 48 uur wordt afgegeven. Je hebt wel een visakaart nodig om dit te doen.
De lezing van Shujaa Graham gisteren aan de faculteit strafrecht van de KULeuven was een succes. De aula zat nokvol en de studenten waren muisstil tijdens Shujaa's met momenten zeer emotionele uiteenzetting. Na de lezing volgden er nog een hele reeks vragen wat de avond nog een extra dimensie gaf. Sint-Egidius mag terecht terugblikken op een geslaagde Cities of Life-Cities Against the Death Penalty. Voor mij persoonlijk was de lezing van Shujaa en zijn vrouw Phylis het levende bewijs dat er hoop is en dat ook ik moet blijven vechten voor het leven van Daryl want dat het mogelijk is, met voldoende wilskracht en doorzettingsvermogen, en vooral met de steun van vele sympatisanten om deze strijd tot een goed einde te brengen. Na de lezing zijn we samen nog iets gaan eten en heel even waande ik me weer in Texas door de vele gemeenschappelijk vrienden die Shujaa en ik delen en de strijd die ons met elkaar verbindt. Ik heb er van genoten! Dank aan iedereen die heeft bijgedragen tot het welslagen van de avond! Hier lees je een verslag uit de Campuskrant. Als de link niet werkt kan je het artikel ook lezen door de bijlage te openen: http://dagkrant.kuleuven.be/?q=node/8937
Gisteren lag er ook weer een brief van Daryl in de bus. Zijn eerste briefje dat hij had geschreven op zijn nieuwe typmachine. Dankzij de boekenverkoop heb ik voor Daryl een nieuwe typmachine kunnen kopen! Bedankt!
Cities for life - Cities against the death penalty
Op 30 november 2010 wordt in honderden steden van Europa en de wereld de internationale actiedag 'Cities for Life - Cities against the death penalty' gehouden, een initiatief van Sant'Egidio, in samenwerking met mensenrechten-organisaties en lokale besturen. Die dag verlichten de deelnemende steden een monument of gebouw als teken tegen de doodstraf.
N.a.v. deze actiedag is Shujaa Graham in België voor een lezingenreeks.
Shujaa werd geboren in Louisiana en groeide er op op een plantage in het gesegregeerde zuiden van de jaren 50. Later verhuisde zijn familie naar LA waar hij als tiener geconfronteerd werd met racisme en politiebrutaliteiten. Uiteindelijk belandde hij op 18-jarige leeftijd in de gevangenis waar hij zichzelf leerde lezen en schrijven en actief werd in de Black Panther beweging.
In 1973 werd hij onterecht beschuldigd van de moord op een gevangenisbewaker en in 76 werd hij ter dood veroordeeld. In maart 1981, na 4 processen, werd hij uiteindelijk vrijgesproken.
Al meer dan 10 jaar trekt Shujaa Amerika rond samen met The Journey of Hope, om te getuigen over de wreedheden van de doodstraf.
Op het programma: 26 november 2010 om 20u in de Magdalenakapel (Kammenstraat, Antwerpen): gebed voor de gevangenen en terdoodveroordeelden 29 november 2010 om 20u in de Karel De Grote Hogeschool (Nationalestraat 5, Antwerpen): lezing Shujaa Graham 30 november 2010 om 18u: druk op de knop in verschillende steden om de verlichting aan te steken 30 november 2010 om 20u bij INCONTRI (Kolenmarkt 61-63, Brussel): lezing Shujaa Graham 1 december 2010 om 19u in college De Nieuwe Valk, lokaal 01.13 (Tiensestraat 41, Leuven): lezing Shujaa Graham
Anhtony Graves is vrij!! Om 17u gisterenavond plaatselijke tijd wandelde Anthony de rechtszaal buiten als een vrij man. Hij zat zestien jaar op de dodengang in Texas en gisteren werd zijn onschuld erkend door de openbare aanklager en de rechtbank. Dit is fantastisch nieuws!! Lees hier het hele verhaal over Anthony's zaak: http://www.texasmonthly.com/2010-10-01/feature2.php
26 oktober 2004, zes jaar geleden ondertussen, werd Dominique Green geëxecuteerd. Een dag die voorgoed in mijn ziel is gegrift. Keep the struggle going. Keep my memory alife... waren Dominique's laatste woorden voor hij stierf. Ter nagedachtenis, deze link (klik op het boek) waar je een stukje uit de film 'Dominique's Story' kan bekijken (even naar beneden scrollen).
Daryl heeft samen met de 337 andere ter dood veroordeelden er weer drie weken 'lock down' opzitten. De hele unit wordt dan op restrictie geplaatst. Het is een vorm van collectieve straf. Het kan soms enkele dagen duren, deze keer weer drie weken. De gevangenen mogen hun cel niet meer verlaten. Er wordt geen warm eten meer rondbedeeld, enkel eten in bruine papieren zakken. In zijn brief van 7 oktober schrijft Daryl: 'Personally I don't enjoy discussig this place and these people, neither are important. Yet, in some degree both demand our time and attention because these people's actions are effecting our communication one way or another. This unit is still on lock down. It's going on for 3 weeks now, Since September 20, we, prisoners have been confined inside these cages, 24 hours a day, eating out of brown paper bags, listening to the sounds of this environment, staring at the walls as if watching a good movie. Prison officials don't want us prisoners placing photos nor anything else on the walls. They know at some point throughout the day a prisoner will spend a lot of time doing nothing, just staring at the walls. Naked walls cause lonely and depressing thoughts, a message of helplessness to someone confined inside a cage all day. This is what the prison officials want inmates to feel. Throughout the years they have slowely but surely taken everything away to cause more depressive thoughts.' Zijn brief begint getypt op zijn schrijfmachine maar eindigt geschreven. De machine heeft de geest gegeven. Als Daryl een nieuwe wil kopen moet hij 290 dollar neertellen. Geld dat hij niet heeft.
Op 7 oktober, naar aanleiding van de Werelddag tegen de Doodstraf, mocht ik voor Apache een artikeltje schrijven over Daryl en het leven op de Texaanse dodengang. Op onderstaande link vind je het artikel terug: http://www.apache.be/2010/10/ten-dode-opgeschreven-in-texas/
De Schrijf-ze-vrijdag van Amnesty stond dit jaar volledig in het teken van de strijd tegen de doodstraf en hieraan wou ik maar al te graag mijn steentje bijdragen. Op donderdagvoormiddag trok ik naar Aarschot om er twee keer een lezing te geven. Op vrijdag zelf ging het in de voormiddag naar het Scheppersinstituut in Mechelen en in de namiddag naar het Kathelijneplein in Brussel. Het geeft mij steeds een enorme energie om het hart van jonge mensen te kunnen raken met Daryls verhaal. En de jongeren hebben ontzettend hun best gedaan om honderden brieven bij elkaar te schrijven om twee ter dood veroordeelden te steunen in hun strijd voor gerechtigheid.
Ik heb samen met een aantal organisaties (Inside/Outside - Within Without Walls - Sint-Egidiusgemeenschap - Amnesty International) de handen in elkaar geslagen om 10 oktober 2010, Werelddag tegen de doodstraf, niet ongezien voorbij te laten gaan. Hoewel in België en de Europese Unie de doodstraf voorgoed tot het verleden behoort, vinden deze organisaties het belangrijk om mee te blijven strijden voor een wereldwijde afschaffing van deze wrede straf. In het licht van het Europese voorzitterschap van België vinden we het nog belangrijker om deze problematiek ook hier in België onder de aandacht te brengen. De Europese Unie, met België als voorzitter, kan en moet het voortouw nemen in de strijd voor de mensenrechten en dus ook in de strijd tegen de doodstraf. Daarom organiseren we op zondag 10 oktober een antidoodstrafbrunch in het Vredescentrum in Antwerpen. Op het programma: 10u: deuren 10u30: inleidende getuigenis door Agnes Steenssens gevolgd door filmpremière 'Dominique's Story' 12u15: nabeschouwing door Marjan Cochez Na het programma zijn er voor iedereen koffiekoeken en koffie/thee voorzien en is er tijd om van gedachten te wisselen of vragen te stellen. De verschillende organisaties zullen er met een stand staan en doorlopend kan u een tentoonstelling van Amnesty International bekijken over de doodstraf wereldwijd. Iedereen is van harte welkom! De inkom en de brunch zijn gratis maar we vragen wel met aandrang om u op voorhand in te schrijven via email (antidoodstrafbrunch@hotmail.com of via de link in de rechterkolom. Via onderstaande link kan u de affiche downloaden en afprinten indien u reclame wil maken! Meer info op: http://www.bloggen.be/antidoodstrafbrunch
Mijn negende reis naar Texas zit er bijna op. Over enkele uurtjes moet ik al mijn moed bij elkaar rapen om het vliegtuig op te stappen maar ik kijk er ontzettend naar uit om terug huiswaarts te keren met weer een koffer vol goede herinneringen. Tijd dus voor een allerlaatste berichtje uit het nog steeds even bloedhete Texas.
Woensdag was mijn taxi meer dan op tijd aan het hotel waardoor mijn ontbijt drastisch werd ingekort en we veel te vroeg aan de unit waren. Het was gelukkig een schat van een taxichauffeur die het schijnbaar wel gewoon was om mensen van en naar de gevangenis te brengen. Hij kende de bewaker die wacht had waar je de parking oprijdt. Het was nog maar 7u30 en ik mocht er eigenlijk pas om 8u zijn. De bewaker wist niet goed wat hij met mij moest aanvangen. Terugsturen vond hij gelukkig geen optie en de taxi nog een half uur laten wachten, zag hij in, was ook niet echt geweldig voor de taxichauffeur.En dus mocht ik uitstappen en plaatsnemen op zijn bankje aan het wachthokje. Ik voelde mij net een klein meisje op het strafbankje. Ik mocht al blij zijn dat ik de parking niet werd afgestuurd zoals vorig jaar. Ik keek toe hoe het personeel van de gevangenis één voor één de unit opreed. Toen ik de dag voordien op Dave zat te wachten omdat mijn bezoek met Daryl voorbij was en zijn bezoek nog niet, viel het me ook al op hoe de bewakers nog steeds voor het grootste deel blanken zijn. Op de dertig mensen die binnenkwamen toen ik daar zat te wachten op Dave telde ik slechts drie Afro-Amerikanen. Het was nu niet anders.
Eindelijk kreeg ik dan toch het teken dat ik mocht beschikken. Ik haastte me naar de ingang want op woensdag is het slechts bezoek van 8u tot 12u omdat de namiddag is gereserveerd voor de media. Hoe later ik me aanmeldde, hoe minder tijd er zou overblijven van onze vier uur bezoektijd. Maar dat was buiten mister Brown gerekend. Hij vond dat eerst alle personeelsleden door de security moesten alvorens ik aan de beurt zou komen. Ik was nochtans eerst. Ik moest ergens in een hoekje gaan staan en wachten. Ik voelde me opnieuw het gestrafte kleine meisje en ik was boos voor de verloren tijd. Uiteindelijk was ik toch als eerste in de bezoekersruimte. Daryl zat om 8u40 tegenover mij. Maar het tijdsverlies kon ons humeur niet bederven. We genoten van ons laatste bezoek al was het anders dan de andere.Daryl hield de tijd nauwgezet in de gaten. Maar er was genoeg te delen om de tijd toch nog heel even af en toe te vergeten. Een laatste keer kroop ik tegen het glas om nog eens drie fotos te laten maken. En toen werd er geroepen dat het tijd was voor iedereen. Ik legde mijn hand tegen het glas en hij de zijne aan de andere kant. Veel valt er dan niet meer te zeggen als de belofte dat ik terugkom. Het deed pijn, zoals steeds, maar het wordt met de jaren moeilijker, om hem achter te laten. Het viel zo vaak tijdens onze bezoeken: I dont want to be here anymore Marjan. I dont want to be treated like a little child. I cannot do it anymore. Twenty years is enough. Ik voel zijn pijn maar sta zo machteloos. Ik kan alleen maar hopen dat Richard een verschil kan maken. Nog een laatste glimp achter het glas, een laatste keer wuiven en toen stond ik weer buiten. Daar stond de oude rode truck van Blackie trouw op mij te wachten en Blackies brede glimlach verzachtte het afscheid een beetje. Ik vroeg hem of hij even wou stoppen bij Lake Livingston alvorens naar huis te rijden. Het deed deugd om mij na twee dagen akelige koude gevangeniseven te kunnen onderdompelen in dit prachtige stukje natuur en de warmte van de zon.
Ik zag het niet meer zitten om nog een keer langs te gaan bij Daryls familie. Dit laatste bezoek en het afscheid had zoveel van mijn energie gevraagd dat ik het liefst gewoon naar huis wou gaan om wat te rusten. De DVD was ook nog niet aangekomen dus ik zou hoe dan ook toch een ander manier moeten bedenken om hem bij Mandy te krijgen. Blackie was er ook niet rouwig om. Zijn werkdagen beginnen om 4u s ochtends en hij had er de voorbije twee weken een fulltime job bij door mij overal naartoe te voeren. Dus was het tijd om ook afscheid te nemen van mijn goede vriend. Blackie en ik net als Daryl en ik, hebben zon immens verschillende achtergrond. Wij zijn opgegroeid in twee totaal verschillende werelden, het wordt me telkens weer duidelijk wanneer ik hier ben, en toch vinden we elkaar. Because we have the same heart zegt Blackie en hij heeft gelijk. En het zijn net de verschillen die onze vriendschap zo verrijkend maken. Helaas is dit voor heel veel mensen, ook hier in the melting pot, nog steeds niet duidelijk. En dan heb ik het niet enkel over de nog steeds zo overduidelijke segregatie tussen blank en gekleurd maar ook over de groeiende haat tegenover moslims. Morgen is het de gedenkdag van 9/11. De voorbije dagen op CNN waren helemaal geweid aan het feit dat één of andere extremistische gek, een priester nota bene, morgen een koranverbranding wil doen in zijn parochie om de slachtoffers van 9/11 te eren. In plaats van dit soort eenmansacties dood te zwijgen (hij heeft ongeveer vijftig aanhangers), heeft dit nieuws ondertussen de wereldpers gehaald. Anderzijds is er een hele controverse ontstaan over de plannen om een moskee te bouwen in de buurt van Ground Zero. Het protest hiertegen is ongelofelijk. Ik zag een erg goed interview op CNN met de imam in kwestie en hij had heel zinnige dingen te zeggen. In mijn ogen is hij net een bruggenbouwer, iemand die met zijn project net de hand wil reiken naar andere (geloofs)gemeenschappen. Maar mensen slagen er niet in om het onderscheid te maken tussen een handvol extremisten die de WTC-torens hebben opgeblazen en bruggenbouwers als deze imam. Er is vrees ik nog een lange weg te gaan.
Dave en ik hadden gisteren graag naar het Belgische consulaat gegaan maar dat is helaas niet meer gelukt. Ook Daryls advocaat, die ik enkele dagen geleden had laten weten dat ik in het land was en dat ik hem graag wou spreken, liet niets van zich horen. Het verbaast me niets. Hij had in 2008 een brief gestuurd naar Daryl met daarin een waslijst aan beloften. Ik had die brief als bijlage bij mijn mail gevoegd en hem gevraagd wat de uitkomst was van de dingen die hij beloofd had te doen voor Daryl. Zijn stilzwijgen spreekt boekdelen.
Bijgevolg had ik een vrije dag om wat te schrijven, te shoppen, te lunchen met Daveszoon Michael en een lange wandeling te maken naar Hermann Park, maar vooral om uit te kijken naar mijn afspraak van s avonds: het weerzien met Jessica en Andre. Het is ondertussen zes jaar geleden dat Dominique Green werd geëxecuteerd maar zoals Jessica terecht zei toen ik haar belde om af te spreken: Sometimes it feels like yesterday.
Jess en ik hadden afgesproken om 19u30. De rest zou ons een uurtje later vergezellen want Dave moest nog een interview geven voor de radio. Het zou ons de tijd geven om wat bij te praten met ons tweetjes. Ik stond haar buiten op te wachten toen ze de met een grote glimlach de oprit van het Maryknoll house opreed. Ze sprong uit de auto en kwam me tegemoet gelopen. We vielen elkaar letterlijk in de armen voor een knuffel die alle pijn en verdriet terugbracht en tegelijk heelde. Het deed zo ontzettend veel deugd om Jessica terug te zien. We wandelden en praatten en tranen kwamen en gingen weer, zelfs nu ik dit schrijf. Jessica zei dat al het verdriet in een klein potje zat in haar hart dat maar zelden wordt geopend. Deze keer vloog het deksel er af. Maar doorheen alle tranen waren er de vele goede herinneringen aan Dominique en lachten we samen om ons gesnotter. Later kwamen Dave, Peggy en Andre erbij. Andre was nog geen haar veranderd. Het deed deugd om hem terug te zien. We genoten met ons vijven van het weerzien en besloten dat het deze keer geen zes jaar mocht duren vooraleer we elkaar terug zagen. Na deze heerlijke avond wandelde ik terug met Jessica naar haar auto die ze bij het Maryknoll house had laten staan. We namen afscheid. Ik beloofde haar een kopie te bezorgen van de film over Dominique waarin ze zelf wordt geïnterviewd maar die ze nog steeds niet heeft gezien.En volgende keer, beloofde we elkaar al lachend, zouden we meer tijd uittrekken om bij te praten en ons hopeloos gesnotter achterwege laten. Een laatste intense knuffel en toen was ook Jessica weer weg.
Afscheid nemen is moeilijk, vooral van Daryl omdat hij nog steeds op de dodengang zit en ik geen zekerheid heb over wat er kan gebeuren. Maar toch wil ik graag hoopvol zijn, zeker nu ik de strijd om zijn leven die al zestien jaar op mijn schouders rust eindelijk door jullie hulp met Richard kan delen die hopelijk een verschil kan maken. Ik laat hier vele goede vrienden achter maar met het geruststellende gevoel dat ze er volgende keer gewoon weer zullen zijn.
Nu is het voor mij de hoogste tijd om terug naar huis te keren. Ik kijk er ontzettend naar uit!
Tot in België
Marjan
Ps. De strijd gaat door, ook als ik terug in België ben!! Dus noteer alvast dit in jullie agenda: op zondag 10 oktober organiseren we in het Vredescentrum in Antwerpen een antidoodstrafbrunchter gelegenheid van de werelddag tegen de doodstraf waar we de film Dominiques Story (Dominique Green) zullen vertonen. Zo krijgen de mensen uit mijn verslagjes en mijn boek ook voor jullie een gezicht. Hou dit weblog in het oog. Er volgt gauw meer info. De inkom is gratis maar inschrijven is verplicht zodat we weten hoeveel koffiekoeken en drank we moeten voorzien.
Ik lig deze keer op een kingsizebed in een hotelkamer in de Super8 in Livingston. Ik heb dan toch maar besloten om niet meer terug te gaan naar Eileens guesthouse naadvies van Richard. Hij wist te vertellen dat er een onderzoek loopt naar een aantal familieleden en vrienden van gevangenen die via een bewaker zouden drugs binnensmokkelen en dat Eileens guesthouse geviseerd wordt omdat er vermoedens zijn dat daar de drugs wordt geleverd. Ik weet niet wat er van aan is maar ik vond de informatie alleszins verontrustend genoeg om geen onnodige risicos te lopen. Het laatste wat je hier in Texas wil is in aanraking komen met de politie of justitie. En dus voel ik me nu heel even een prinses in mijn luxe hotelkamer.
Het ontbijt gisteren met Mandy was erg gezellig. Ze zat al op mij te wachten toen ik toekwam en kwam me tegemoet gesneld met een brede glimlach toen ik de Ihop doorkruiste op zoek naar haar. Ze zag er stralend uit. Ik werd verwelkomd met een uitgebreide knuffel. Ik heb ontzettend genoten van ons ontbijt en de tijd samen en zij genoot zichtbaar mee. Ik had, net als voor James, Regi en Blackie, een kopie mee van mijn boek waarin ik een lange boodschap voor haar had neergeschreven en de fotos die An vorig jaar maakte. Ze was er bijzonder opgetogen mee. Ik vertelde haar hoe blij verrast ik was geweest met haar smsje en haar idee om samen te ontbijten. Het deed deugd om met haar alleen te zijn en vrijuit te kunnen praten. Ik zei haar zoals elk jaar dat ik haar zo graag wou meenemen naar de gevangenis om Daryl te bezoeken. Toen ze, ook zoals elk jaar zei, dat ze er nog niet klaar voor was, vroeg ik haar waar ze zo bang voor was. Wat ik al die tijd wel wist sprak ze nu ook zelf uit. Ze is bang om Daryl terug toe te laten in haar leven om dan opnieuw afscheid te moeten nemen als hij geëxecuteerd wordt. Wat kan ik er op zeggen. Ik kan haar uiteraard geen enkele garantie geven dat dat niet zou gebeuren. Daryl zit nog steeds, zoals ze terecht zegt, op death row en zolang hij daar zit is de kans reëel. Toch zal ik blijven proberen om haar te overtuigen met me mee te gaan. Toen we na twee uur doorgingen gaf ze me haar nieuwe gsm-nummer en een klein engeltje om aan mijn gsm te hangen. An angel for an angel. Toen ik vroeg of ze nog een boodschap had voor Daryl voor wanneer ik de volgende dag op bezoek zou gaan zei ze: Tell him that I said hi, that I love him a lot and that I am praying for him. Het leek me een mooie boodschap om mee te nemen naar Livingston. s Avonds kreeg ik nog een smsje om me te bedanken.
Galveston was een welkome ontspanning in deze drukke en vermoeiende twee weken. Ik genoot van blote voeten op het strand, het warme zeewater, storm Hermine die voor hoge golven zorgde en het gezelschap van Dave en Peggy. De regen bleef gelukkig uit tot we weer in de auto zaten en huiswaarts reden.
En vandaag heb ik er mijn derde bezoek aan Daryl op zitten. Het was opnieuw een heel fijn bezoek en Daryl was opgetogen over alle verhalen die ik voor hem mee had over zijn famillie, Blackie, Richard en zijn mama. We lieten traditiegetrouw twee fotos maken. Morgen volgen er nog twee. Ik haat dit deel van het bezoek het meest. Fotos maken en het afscheid. Afscheid nemen is voor morgen. Het valt me steeds zwaarder. Een laatste bezoek is altijd anders dan de andere. Het vergeten waar we zijn is moeilijker, de tijd veel meer aanwezig. Toch ga ik proberen om nog te genieten van onze laatste momenten samen. Daarna ga ik nog even langs Daryls familie en de DVD binnenbrengen bij Mandy.
Donderdag wordt nog een drukke dag. Als het lukt wil ik nog even langs Daryls advocaat. Dave wil graag dat we nog proberen een afspraak vast te krijgen op het Belgisch consulaat om België te betrekken bij de strijd tegen de doodstraf nu België voorzitter is van de EU en s avonds hebben we afgesproken met Jessica, de vriendin van Dominique Green die ik in al die jaren niet meer heb teruggezien. Het is een ontmoeting waar ik ontzettend naar uitkijk.
Er volgt ongetwijfeld nog een allerlaatste berichtje voor ik terug op het vliegtuig stap naar België.
Net afscheid genomen van Richard, na een laatste lunch samen. Zijn plan van aanpak is duidelijk en ik heb er vertrouwen in dat hij hoe dan ook de juiste man op de juiste plaats is, welke richting het onderzoek ook uitgaat. Het zal echter zaak zijn om Daryls vertrouwen te blijven vasthouden. Richard is met verschillende zaken tegelijk bezig en sommige ervan hebben deadlines omwille van een nakendeexecutie. Ik begrijp heel goed dat Daryls zaak niet zijn eerste prioriteit is op dat ogenblik. Maar Daryl zijn geduld wordt al twintig jaar op de proef gesteld en de omstandigheden waarin hij moet overleven maken van elke dag er één te veel. Ik kan alleen maar hopen dat hij het nodige geduld zal opbrengen om Richard zijn werk in alle rust te laten doen.
Gisteren zijn we, na een pannenkoekenontbijt met zwarte bosbessen bij Ihop (iemand de film I am Sam gezien?) samen naar Daryls papa en broer gereden. Ik wou er nog een deel van Daryl zijn spullen gaan afgeven en voor Richard was het een kans om nog eens met de familie te spreken. Brihana was er aan het kuisen. Ze is het nichtje van Daryl (de oudste dochter van zijn zus Cynthia) en ik ken haar van toen ze nog bij James woonde terwijl Cynthia in de gevangenis zat. Ondertussen is ze 22 en getrouwd. Haar nog even jonge echtgenoot was net terug van Bagdad. Hij had lange tijd gevochten in Irak. Het leger is helaas vaak het enige redmiddel om nog te ontsnappen uit de spiraal van armoede. Brihana vertelde me dat haar jongste broer Catrel in de gevangenis zat voor twee maanden voor bezit van Mariuhana. Hij is 19. Katrel was 10 of 11 toen ik hem voor het eerst ontmoette. Een verlegen, verstandig, lief kind met een toekomst die volledig gehypothekeerd wordt door zijn afkomst, de wijk waar hij is geboren en opgegroeid. Catrel heeft zijn school niet afgemaakt en het zal vrees ik niet de laatste keer zijn dat hij in de gevangenis terecht komt. Er wordt niets gedaan om deze cirkel te doorbreken. Het brak mijn hart toen ik het hoorde. Ik kan hem mij nog zo voor de geest halen toen ik hem voor het eerst zag. Het is zon zonde en ik kan alleen maar machteloos toekijken. Ik vroeg Brihana het adres van de gevangenis. Dat had ze niet. Ik zal het wel vinden op het internet zodat ik hem een kaartje kan sturen en aan Daryl kan vragen om hetzelfde te doen. Misschien kan Daryl nog wel van betekenis zijn voor zijn neefje dat hij nooit heeft gekend.
Toen het tijd was om door te gaan en Richard al weer buiten stond nog wat te praten met Regi, ging ik nog even naast James op de bank zitten. Hij leek zo ontzettend kwetsbaar. Ik begrijp nu ook waarom hij Daryl al een tijd niet meer is gaan opzoeken. Ik gaf hem de fotos die An vorig jaar had gemaakt. Ze zijn mooier dan de fotos die je in de gevangenis kan laten maken. Hij was er erg blij mee. Hij nam mijn hand in zijn handen en bedankte me voor alles wat ik voor Daryl doe en dat al zovele jaren. Hij zei dat hij erg blij was dat ik Richard had aangeworven. Het was zijn overtuiging dat als we dit 20 jaar geleden hadden kunnen doen, Daryl nooit op death row zou zijn beland. Ik kon hem alleen maar bijtreden.
Na een middagje verplichte platte rust om de opkomende ziektekiemen de kop in te drukken (het contrast tussen de hitte buiten en de vreselijke airco binnen maakt een mens ziek), kwamen Dave en Peggy me oppikken om samen te eten en naar de boekenwinkel te gaan. Toen we rond tien uur terug naar de Maryknoll reden hoorde ik een berichtje op mijn gsm. Thuis kon het niet zijn omwille van het zeven uur tijdsverschil. Het bleek zowaar een smsje van Mandy, Daryls mama: Marjan, lets have breakfast monday morning 9 am ihop meyerland. Dit berichtje op zich, deed zoveel deugd! Hoewel ik met haar al had afgesproken dat ik woensdagavond zou langskomen, nam ze nu plots zelf initiatief. Ik stond versteld. Er was slechts één probleem. Ik heb geen auto en kon er dus niet geraken. Maar dat was buiten Blackies grote hart voor Daryl gerekend. Toen ik hem deze namiddag vertelde over het berichtje van Mandy, toen we eindelijk rustig zaten bij een kop koffie en taart, nadat we veel te lang hadden moeten wachten in de Office Depot om Daryls schrijfpapier en enveloppen te laten leveren, twijfelde hij geen seconde. Hij wist waar het was. Hij zou me oppikken, daar afzetten, ondertussen bij zn mama gaan en me daarna terug brengen. Hij was even verrast als ik over het berichtje en vond dat ik deze kans echt niet mocht laten liggen. Hij vond het te belangrijk voor Daryl. Ik sputterde nog even tegen, hij doet al zoveel voor Daryl zonder er iets voor terug te krijgen, maar ik wist dat hij gelijk had. En dus stuurde ik een berichtje terug naar Mandy met de boodschap dat ik er zou zijn en de vraag of het voor haar nog ok was. Nog geen tien minuten later kreeg ik bevestiging: Marjan, Ill be there at 9. Ill see you soon. Mandy.
Het geeft me weer hoop dat ik er kan in slagen om Daryl en zijn mama terug samen te brengen. Het zou zo geweldig zijn. Ik had het er nog over met Daryl tijdens mijn laatste bezoek. Hij zei: it would be an emotional washing. Ik vertelde de bewaakster dat ik graag Daryl zijn mama wou meebrengen volgende week en of ze mij kon vertellen of dit mogelijk is met mijn special visits. Ze kon het niet zeggen maar ze belde onmiddellijk naar de wardens office om het voor ons uit te zoeken. Helaas kreeg ik te horen dat ik zou moeten kiezen, ofwel mijn acht uur special visit, ofwel twee uur samen met Daryls mama. Dit is geen eerlijke keuze lijkt me. Vier uur inruilen voor twee, ok, maar toch geen acht uur. Maar zowel Richard als Dave hebben al beloofd dat ze Mandy naar de gevangenis willen brengen en met haar mee naar binnen willen gaan zo gauw ze beslist dat ze wil gaan.
Nu is het tijd om te slapen en morgen zien we wel wat het ontbijt bij ihop brengt. Ik kijk er alleszins erg naar uit!Daarna ga ik met Dave en Peggy de toerist uithangen in Galveston aan de Texaanse kust. Dat beloofd een leuke dag te worden al hebben ze wel aangekondigd dat tropische storm Hermine de kust nadert en vanaf morgen aan land komt.
Wil je een boek bestellen stuur dan een mailtje door op onderstaande knop te klikken. Het boek kost 14,95 euro en, in tegenstelling tot in de boekhandel, gaat de totale verkoopprijs naar Daryl om hem te helpen in zijn zaak.
Help Daryl aan een herziening van zijn proces! Alle hulp is welkom op rekeningnummer 652-9204887-57 (IBAN: BE09 6529 2048 8757)
