Slotgedachten na een geslaagde camino met Neospelgrims
SLOTGEDACHTEN na eens te meer een geslaagde Neoscamino
Zaterdag 24 september zaterdag 8 oktober 2016
Er is aan alles een begin maar helaas, soms ook een einde.
Begon het voor de meeste onder ons eind vorig jaar al te kriebelen? Of was het
begin dit jaar? Of werden we overtuigd door Neospelgrims van het verleden?
Zouden we dit wel aandurven? Net alsof de tocht naar Compostela een
avonturentocht zou zijn als een eenzame woestijntocht of een trekking door de
jungle.
Mooi! dat jullie toen de juiste beslissing namen en de knoop doorhakten.
Hier hebben jullie meer dan een weg naar Compostela ontdekt,
jullie hebben de weg over de Pyreneeën overwonnen, jullie hebben wegen van
Santo Domingo de la Calzada en San Juan de Ortega mogen bewandelen, jullie
hebben van een weg door de meseta geproefd, jullie hebben genoten van de weg
naar kloosterhotels, jullie hebben diep kunnen bezinnen op de weg naar het
ijzeren kruis, jullie hebben mogen zweten en zuchten op de weg naar O Cebreiro
en via het verdronken Portomarín en doorheen het eucalyptuswoud vonden jullie
de weg naar St.-Jacobus.
Maar de belangrijkste weg die jullie vonden was de weg van
hart naar hart, van jullie hart naar dat andere hart, het hart van jullie
geliefden, het hart van de mens zo dichtbij jou, het hart van de pelgrimsgezel
naast jou.
Er was een begin.
24 gezichten, voor de meeste wel of toch enigszins vreemd voor elkaar.
Op zoek gaan naar de roepnaam en deze dan trachten te linken aan dat
pelgrimsgezicht en vervolgens proberen op te slaan op een harde schijf van 72
jaar. Oei, dat wordt moeilijk met die Marleen en nog een Leen en weer een
Marleen.
Tweede studieronde tijdens het ontbijt. Ja, het begint stilaan
te lukken en het groeit elke dag beter.
Een eerste pelgrimsopdracht is gelukt: het onbekende wordt bekend, de onbekende
pelgrim krijgt een naam, een naam die we meedragen op onze camino.
Het is bijna in herhaling vallen als ik onze 11 etappes nog
eens dag na dag zou vertellen.
Op mijn blog, zo vaak vervloekt door zijn verwekker, zullen de herinneringen
bij het herlezen overvloedig weer levendig opborrelen. Indien niet, dan moet de
auteur waarschijnlijk gefaald hebben.
Mag ik nu even heel persoonlijk worden?
Vorig jaar liep ik door mijn halsstarrig hielspoor slechts 3 etappes. Zo kreeg
ik een zee van tijd om mijn rol van verslaggever te spelen.
Dit jaar liep ik 9 etappes en werd die zee maar een plasje van tijd om
indrukken neer te pennen, of liever te toetsen.
Er was wel een groot voordeel voor de blogschrijver zo spendeerde hij een
minimum van tijd aan barbezoek.
Een nadeel was dat hij nooit voor middernacht onder de lakens lag en om 6 uur
al zijn ogen zat uit te wrijven om de juiste klaviertoetsen te vinden of zat te
vloeken op die smerige blog i.p.v. een innig morgengebed te prevelen.
Maar goed, ik voelde mij finaal gelukkig dat ik met jullie kon
meelopen, ook al was Dafalgan een milde sponsor.
Ja, ik vind het mijn plicht om openlijk dank te zeggen aan Hem
die mij volgens een psalmtekst zijn stok en staf reikte om mij door het
duistere dal van mijn twijfels te gidsen.
Ik heb de hele tocht grote bewondering gehad voor zij die met
al hun moed, met een ongeziene wilskracht hun pijnen verbeten, blij waren dat
s avonds en s morgens Pier klaar stond om hun voetjes of andere kwaaltjes te
verzorgen. Pier, zeer bedankt voor je zorgende handen en je stipte
bereidwilligheid!
Het klinkt misschien raar maar zijn jullie soms niet op zoek
gegaan naar mirakels op de camino?
Herinner jullie het mirakel in Frómista waar de hostie niet van de pateen kwam
of in O Cebreiro waar de hostie vlees werd en de wijn bloed.
Ik hoorde wel van een mirakel in onze pelgrimsgroep. Ik weet niet of het al mag
geopenbaard worden maar je weet hoe reporters zijn. Ze willen steeds de primeur
hebben. Het zou wel al een dossiernaam hebben: El milagro de Neos, of het
mirakel van Neos.
Een Neospelgrim, om privacyredenen kan zijn naam niet genoemd worden, had pech
met zijn wandelstok. Het schuifsysteem werkte niet meer. Laat ons zeggen, zijn
stok liep mank. Hij draaide er links en rechts aan, trok en duwde eraan als en
volleerde orthopedist maar niets kon de stok genezen of helpen. Hij ging naar
het toilet, zegt men. Ik vermoed eerder dat hij een plaats zocht waar hij heel
innig met Jacobus kon spreken. Hij kwam terug en o wonder, o wonder, hij zag
zijn stok gezond en genezen. Zijn gezicht blonk nog meer dan de stralende zon
van die dag. Hij kon weer rekenen op de volle steun van zijn twee stokken. Hij
neemt de andere en nu zakt deze helemaal door zijn schuifgewricht.
Wat was gebeurd met de stok?
Een plaagstok had de wandelstok gewoon van plaats verwisseld. Onze
Jacobusaanbidder stond er wezenloos bij, het stokte in zijn keel. Het dossier
El milagro de Neos werd door de Congregatie snel en verticaal geklasseerd.
Toch heb ik mijn twijfels bij een ander opvallend feit.
Zouden wij nu elf dagen lang hesp en kaas, of kaas en hesp, of haas met kesp of
kees met hasp tussen ons enig lunchboke krijgen?
Neen, lieve mensen. De laatste dag is het kaas en hesp en zelfs één
boterhammetje meer en één met chorizo. Zou het brood van de hostie chorizo
geworden zijn en de wijn een versterkende sportdrank die ons pelgrimsbloed in
de goede baan houdt? Is dit het finale wonder voor Neos?
In al die leuke momenten kenden we ook hoogtepunten waar we
diep in onszelf de stilte hoorden, momenten die ons hart roerden.
We denken terug aan de pelgrimszegen in St.-Jean, ons perdón voor El Crucifijo
in Puente la Reina; vergeet ook niet het klavertje vier dat ik jullie daar
schonk: geven toegeven vergeven nooit opgeven.
We herinneren ons nog levendig de stilte die te snijden was in het kleine
stemmige kerkje van Rabanal. Een sterke inleving om samen naar een hoogtepunt
van onze camino te gaan. El Cruz de Ferro, het steentje, onze eigen intentie,
óns steentje met zijn diepe persoonlijke zingeving. El Cruz de Ferro, een
plaats waar we onszelf zeer diep konden ontmoeten, waar we ons steentje
symbolisch konden neerleggen aan de voet van het kruis.
De avondwijding aan de vooravond van onze laatste tocht was een kippenvelmoment
door dit eenvoudig lied dat we in de jeugdbeweging zo vaak gezongen hebben: O Heer,
d avond is neergekomen
Onze camino, een hoogtepunt van bezinning en innig samenzijn.
Buen camino, hoe vaak hoorden we de wens, hoe vaak wensten
we hem zelf aan doodvreemde passerende pelgrims. Een wens die vanuit ons
pelgrimshart vertrok naar een pelgrimshart dat over korte tijd in zijn verre
land weer zijn dagelijks bioritme krijgt. Maar een hart dat wellicht door die
camino anders zal gaan kloppen in het eigen habitat.
Als nationaal voorzitter van Neos wil ik jullie het klavertje
vier van Neos schenken. Een blaadje van samenhorigheid, een blaadje van
authenticiteit, een blaadje van vakmanschap en een blaadje van enthousiasme. Ik
heb op deze camino overduidelijk die vier blaadjes mogen proeven. Het zijn de vier
relatiewaarden die de missie van Neos bepalen.
Samenhorigheid is een eerste. Een waarde die het succes van
onze pelgrimage was. Ongekunsteld maar spontaan gesmede banden. Ik ben
overtuigd dat in ons gezelschap meesterlijke keukenprinsessen zitten, prinsen
ook natuurlijk. Wel geef die mensen 24 verschillende ingrediënten en ze maken
er een schitterende feestmaal van dat lang zal blijven nasmaken.
Wel, hier gebeurde hetzelfde. Elkeen heeft al die ingrediënten gebruikt om de
beste pot van vriendschap te brouwen die zijn smaak in lange niet zal verliezen
en met een ongekende houdbaarheidsdatum.
Mag ik hem de Amicitia de Neos dopen?
Een andere waarde is authenticiteit. Herinneren jullie het
zich nog?
We poseerden voor een groepsfoto in O Cebreiro voor die gerestaureerde palloza.
Een authentieke woning voor die bevolking van toen. Wie zei het ook weer? Een
authentieke pelgrimsgroep voor een authentieke woning. Hoe mooi die spontane
gedachte, want dat ís het: Neos het authentieke huis voor zijn authentieke
leden, die dit huis vorm geven en verder uitbouwen.
En voor deze uitbouw hebben we vakmensen
nodig.
Want vakmanschap is een derde waarde. Neos heeft mensen nodig
die het gebouw niet laten verkommeren, die het permanent verfraaien wil onze
familie groter worden. We hebben de spirit van jonge senioren nodig om dit huis
springlevend te houden. Dankzij deze camino ontdekken we weer mensen die klaar
zijn om het roer over te nemen van hun voorgangers, bereid zijn om met hun talenten
een werkgroep te versterken of nieuw leven willen verwekken in een plaats waar
Neos vruchtbaar verder kan bloeien.
Dat kan alleen maar gebeuren met vakmensen met een enige ervaring uit hun
verleden maar zeker met een ongekend enthousiasme;
En dat is de vierde belangrijke waarde van onze missie.
Wie gaat mij tegenspreken dat wij in onze pelgrimsgroep een vurig enthousiasme
uitstraalden. Na een paar 100 km op de bus richting St.-Jean zat de sfeer er al
dik in. De lach, het plezier was onze belangrijkste brandstof om het vuur van
ons enthousiasme laaiende te houden. Gisteren schreef ik op Facebook: Neos dat
is pas vuur.
Wat een enthousiasme heb ik van jullie gezien en gevoeld.
Nooit vergeet ik het beeld aan de kathedraal van de abrazos, de
pelgrimsomhelzingen. Eerlijke knuffels en waarom niet dat traantje erbij? Ik
noem dat het diepste enthousiasme dat er bestaat. Enthousiasme dat je heel diep
wil delen met geliefden die het spijtig genoeg niet meer kunnen meemaken.
Enthousiasme dat zijn explosie krijgt op de trappen van de kathedraal. Neos is
vuur!
Nu mijn bede:
Vertel dit authentieke verhaal dat we met een ongehoord
samenhorigheidsgevoel als pelgrims, als vrienden hebben beleefd verder. Vertel
dat verhaal door met een overtuigende kracht en met jullie ervaring als pelgrim
zoals alleen vakmannen dit kunnen.
Bazuin het uit aan iedereen die je kent, zowel leden als
niet-leden. Overhaal hen met het enthousiasme waarmee jullie mij elke dag
opwarmden, doe het met het vuur van Neos.
En daarom wil ik jullie nu al uit het diepst van mijn hart bedanken.
Er zijn verschillende factoren die een groepsreis, maar laat
het mij toch maar een pelgrimstocht blijven noemen, doen slagen.
Maar hier zijn het jullie, onze Neospelgrims, die van deze tocht een
onvergetelijk hoogtepunt hebben gemaakt. Diepe dank daarvoor!
Maar zorgen dat onze pelgrims onder een 3, 4 of 5 sterrenhemel
geherbergd werden, veilig van her naar der gevoerd werden, de last niet voelden
om koffers in- of uit te laden, dan gaat onze gemeende dank uit naar de firma
Sercu maar vooral naar Mathias. Dank Mathias!
Maar ook dank aan Neos, onze warme haard, die ons de
gelegenheid gaf om dit hartelijke feest van samenzijn te beleven.
Toen ik daarnet tijdens de pelgrimsmis achteraan op een
relatief rustige plaats in de kathedraal stond, kreeg ik de volgende gedachte.
Zijn wij als pelgrims niet allemaal een beetje apostel van de vrede. Als elke
dag die kathedraal volloopt met zoveel apostels, hoe lang moet het dan nog
duren voor we de vrede zullen krijgen die we allemaal zo verlangen.
Oh dont you want to go, to that gospelfeast, that promissed land where all
is peace
Moeten we nog zo lang wachten op die vrede, die ik zo graag in Portomarín had
bezongen met die enig mooie gospelsong. Tot in het beloofde land waar alleen
maar vrede is.
Mijn lieve Neosvrienden, mijn lieve pelgrimsgezellen, ik wens
jullie het allerbeste op jullie verdere levenscamino.
In plaats van gewoon proficiat te zeggen voor die enorme inspanningen, voor die
onvergetelijke gezelligheid zeg ik het liever in het Spaans:
Os doy una enhorabuena.
Letterlijk, ik schenk jullie een mooi uur
Vrij vertaald, ik wens jullie alle geluk
en vergeet het niet, de haan in Santo Domingo de la Calzada
bevestigde uw geluk met zijn gekraai.
Dank!
Chris De Saveur
7 oktober 2016
Uitgesproken in het bovenzaaltje van Bar Garcia in Compostela.
We zaten nu eens knus gelogeerd en we moeten weeral weg. Een pelgrimsvolk is een karavaan die door de eeuwen heen van hier naar daar liep, die vreemde wegen ontdekte, die vreemde mensen aansprak in een vreemd land met klanken en gebaren, die de weg van bezinning vond, die gelouterd terugkeerde, die zich verlicht voelde van de last die men meedroeg...
Ook wij hebben gekozen om pelgrim te worden. Wij willen verder. Vandaag naar Compostela, ons eindpunt. Eindpunt? Een pelgrimsweg kent geen einde. Dat begrijpt enkel de ware pelgrim die met zijn geest en spirit elke dag weer een nieuwe tocht begint, die zijn camino op het thuisfront verlengt.
Iedereen maar dan ook iedereen stapt de 21 km van Pedrouzo naar Compostela. Zelfs mensen met geplaagde voeten willen die tocht volledig uit lopen. Karakter is een zeer herkenbare eigenschap van een pelgrim. Omdat we samen onderweg zijn, samen willen vertrekken, zingen we samen langs de weg ons morgenlied: Tous les matins nous prenons le chemin... Ultreya e suseya, Deus adjuva nos! Vooruit en hogerop, God helpt ons.
De hoge kruinen van het eucalyptus woud beschermen ons tegen de sterke zon. Ben ik stout? Ik neem geen Dafalgan. Ik heb zo een bewondering voor Rina. Met pijn in de knie sleept ze zich bijwijlen verder. Ze weigert een pijnstiller te nemen. Maar ja zij is een vrouw. Er zal toch iets van waar zijn dat vrouwen meer pijn kunnen verbijten dan mannen. Ze heeft ook een ploegmaat die haar desnoods over de meet zou dragen. Even bewonderenswaardig.
Alleen lopen geeft mij de gelegenheid om diep na te denken over mijn eigen tocht. Twee, drie dagen voor het vertrek had ik niet de minste hoop. Nog nooit zulke pijnen in mijn voet gevoeld. Mijn lot zou wellicht weer reporter ter plaatse worden. Dit lot tarten zou volledig stupide geweest zijn. Dus geen oversteek van de Pyreneeën voor mij. Ook die forse klim op de tweede dag maakte mij angstig, dus deze ook niet. 's Anderendaags was ik weg. Met pijnstillers weliswaar. Het lukte, alhoewel. De pijnen die weer opdoken maakten mij allesbehalve rustig. Ik hield vol. Alsof de psalmtekst op het gepaste moment kwam. Grote dank moet ik zeggen aan Hem. Hij die mij zijn stok en staf schonk, mij moed gaf, die mij door het duistere dal van mijn twijfels gidste.
De pijnen worden weer sterker. Kom Chris, neem maar een Dafalgannetje. Ik loop verder.
Wat een gekke toestanden je kan meemaken op deze camino, je kan het je niet voorstellen. In een bosje aan de rand van het vliegveld moet er ooit iemand een kledingstuk aan een draad gehangen hebben en nu is het één kleurrijk gedoe van honderden kledingstukken, van ondergoed naar hemden, van kousen naar schoenen. Denkt de pelgrim van vandaag als zij haar bh of hij zijn onderbroek aan een draad pint dat hij of zij met dit ritueel een nieuw leven kunnen beginnen zoals de pelgrim, die in Finisterrae langs de kust een kledingstuk verbrandt.
Yes, ze zijn betrapt! Ik zie op zijn minst negen pelgrims op een terras. Goed, ze dronken wel koffie en ze waren meteen weg toen ik ook een plaatsje zocht. Waarschijnlijk schrik dat het verhaal van gisteren aan het licht zou komen. Ik maak een groepscontact op zodat ik in Compostela met mijn pelgrimsgezellen kan afspreken wanneer we op de trappen van de kathedraal zullen verzamelen.
Na een pauze van driekwart uur vertrek ik opnieuw. Ik ben nog geen 3 km verder of ik zie hen weer, nu in de schaduw van een bosje opnieuw samengehokt rond een tafel. Ik doe alsof ik het niet zag en verdwijn niet op kousenvoeten maar wel op mijn zware stapschoenen richting Monte do Gozo. Dat is toch nog een eind van ongeveer 8 km. Ik probeer de lach op mijn bezweet gezicht te bewaren, mijn muts wat achteruit voor de eventuele slagschaduw als ik voorbij de televisiestations van TVE Galicie kom. Als iemand mij zou herkend hebben, wil je mij dan een kopie van het beeld sturen aub.
De Monte do Gozo, de vreugdeberg is mijn picknickplaats. Jawadde, dat is tenminste een lunchpakket. Twee boterhammen, een fles mineralendrank (genre aquarius), een flesje water, een yoghurt, een cake en twee appels. Mijn rugzak zal ook wat lichter gaan wegen. Zij die zo net nog in het bos verscholen zaten zie ik op de vreugdeberg met hun verrekijker de einders afzoeken naar de twee torens van de kathedraal. Geen vreugde, niets te ontwaren. Ik verneem later dat er nog een drukke fotosessie was met las tres mujeres fuertes. De lezer mag niet denken dat ik op een of andere manier iets toegestoken krijg om die drie sterke dames in beeld te krijgen. Het is louter heel toevallig en op de camino bestaat geen toeval. Dus wat een contradictio.
We gaan verder en ik zoek een nog niet geregistreerd schaapje. Mag da? Maar natuurlijk, mag dat. Magda zit op ons langs de muur van de kathedraal te wachten. Mijn kudde is weer voltallig. De gelukkige herder kan weer naar iets anders gaan uitzien. Waar vinden we een gezellige plaats om morgen een slotdrink te organiseren. Mijn deal met de chef van Garcia lukt en nu vlug naar de trappen voor de groepsfoto.
Wat een vreugde onder onze pelgrims. Ze hebben het gehaald. Ze omhelzen elkaar zo innig. Bij zo iets zijn traantjes meer dan toegelaten. Een emotie van diepe vreugde die veertien dagen lang, dag na dag verder groeide naar een ongekende vriendschap. Ook traantjes omdat je die vreugde niet meer kan delen met je geliefden.
Het kan niet anders dan dat de groepsfoto het meest sprekende beeld van enthousiasme wordt. Het vuur van Neos op de trappen van de kathedraal. Geen eindpunt maar een tussenstop die onze pelgrimstocht op onze levensweg alleen maar mooier kan maken. Geen eindpunt maar over enige dagen beslist een heimwee naar al dat moois. Een pelgrimstocht om blijven te koesteren. Een pelgrimstocht waarover de pelgrim en de lezer nog meer bedenkingen kunnen uitvinden. Vul die zelf maar in.
En als je nog niet overtuigd was, word volgend jaar beslist ook pelgrim met Neos. De meest vitaminerijke weg die er bestaat. Vraag het maar aan Anne, Margriet, Pier, Eric, Liljan, Magda, Walter, Marleen, Lut, Hubert, Rita, Leen, Arlette, Luc, Erik, Marleen, Laurette, Betty, Jean, Nicole, Mia, Rina, Rik en ook aan jullie schrijvende dienaar,
chris
PS. Is het je opgevallen? Er staat geen eindpunt aan dit verslag wel een komma, een rustteken ... Laat mij nog wat rust en over enige dagen volgt nog een nabeschouwing. Blijf verbonden met onze blog en zo ook met ons pelgrimshart.
Ja, het aftellen is wel degelijk begonnen. Zijn we er gelukkig om? Mijn gevoel als begeleider ziet dat een moeilijk adieu zich stilaan aan het prepareren is. Gisteren kregen we vanaf de provincie Lugo de aftelpaaltjes, ik noem ze zo omdat ze ons om de 500 m herinneren hoe dicht we Compostela naderen. Maar die paaltjes laten ons ook zien dat het einde nadert. Maar de reacties van onze pelgrims getuigen ook dat elkeen sterk genoten heeft van die 11 stapdagen, van 15 dagen als pelgrims met elkaar onderweg geweest te zijn. De pijntjes verdwijnen met het deugdelijk gevoel dat ze aan hun tocht overhouden.
Wij vertrekken naar Sarría, onze voorlaatste startplaats. 20 km staan op het programma. In koerstermen zou men durven spreken van een vlakke rit. Edoch, er zit genoeg variatie in. Het landschap voelt zeer Keltisch aan. Stenen muurtjes die de velden omheinen en ook het mistige lijkt zo Iers of Schots. We zingen ons morgenlied. Hoor ik in mijn rug al geen Limburgse variant op de tekst van ultreya e suseya. Zingt die man niet "Christiaan, wat doe jij ons aan."? Net alsof ik die pelgrimswegen hier heb aangelegd. Ik heb geen talenten als Santo Domingo de la Calzada of San Juan de Ortega.
Ik blijf voorzichtig, ik zou willen dat ik morgen de laatste tocht ook kan uitlopen. Daarom vertrek ik 5 km verder. Mijn gezellen gunnen mij die voorsprong. Ze weten dat ik aan het eind hun wedervaren versla. Ze weten dat ik met mijn blogactiviteiten ook mijne pere zie. Voor mensen die deze uitdrukking niet zouden kennen: dat ik er door afzie. Ik geniet gauw van de vogeltjes die mij begeleiden met hun gezang onder het zachte herfstlover. De geur van de herfst wijzigt plots. Een landbouwer stort het opgespaard vloeibaar mest over zijn land. Iets vlugger stappen en zo bereiken we de paal van de laatste 100 km. Eigenlijk een beetje dubieus voor ons. Wijzelf moeten geen 100 km meer lopen, maximum nog 35. Maar goed ik laat mij bij deze paal graag in beeld brengen. Hij herinnert mij aan het verleden maar vooral aan de kracht die ik teruggevonden heb om die camino te lopen.
Ik schreef en zei het ooit al eerder dat alleen pelgrims te voet die camino met hart en ziel, met hun geest kunnen beleven. Racefietsers die moeten op de drukke wegen zo alert zijn dat hun geest amper kan werken. En dan dat ander volkje dat mij vandaag bijzonder ergert, die mountainbikers. Ze komen in groepjes van vier of vijf op die smalle rotswegen afgedaald, beter is afgestormd, en met hun luide holaroep moet jij als voetpelgrim naar de kant springen. Mij kan je niet wijsmaken dat deze lui iets van het pelgrimeren overhouden. Voor hen blijft het beslist een mooi mountainbikeparcours. Ik liep wat te praten met moedige Limburgse mensen, lid van Samana, vroeger heette dat Ziekenzorg. Een duwde een rolstoel voort of liever ze probeerde hem op die afdaling over die rotsen in het goede spoor te houden en toen kwam weer zo een huilende horde mountainbikers af. Wij moesten voor onze eigen veiligheid en ook wel voor de hunne weer de kant in. Gracias, dat konden ze nog zuchtend zeggen en flits en weg. Neen, ik heb het niet voor die lui op brede banden op een pelgrimspad. Word ik een oude zeurpiet?
Nog iets van 93 km te gaan tot Compostela. Een mooie inspanning die de provincie Lugo geleverd heeft om al die oude paaltjes te vervangen. Deze waren zo gevandaliseerd, de koperen plaatjes met het aantal km erop waren er uitgerukt. Er zijn pelgrims die souvenirs in alles vinden. Maar wat merk ik thans. De nieuwe staan er nog maar pas en ook hier zijn al meerdere plaatjes verdwenen. Dit vergt ook een handige inspanning, van een andere aard dan die van de provincie. Die plaatjes zijn erin geschroefd en geplakt. Hoe krijgen ze die er in godsnaam zo gemakkelijk uit? De duivel mag het weten. Natuurlijk weet de duivel het, het is hij die er mee riebedebie is, de smerige vandaal!
Oei, ik betrap er mij op, ik ben precies vandaag met een ander been uit bed gestapt. De boer moet mijn humeur over zijn beergeur ondergaan, die terroristen op hun mountainbike krijgen de volle lading, die vandalen zonder pelgrimsspirit verwens ik naar de hel.
Lyrischer nu. Onderweg had ik de melodie af en toe al eens ingezongen. Ik wilde straks in de kerk een gospel zingen waar ik als bas zo veel van hou: Deep River. Zo toepasselijk aan de stroom van toen die een diep stuwmeer geworden is maar vandaag zijn laagste peil laat zien. Ik denk dat je het al door hebt, inderdaad, de kerk was gesloten en ging maar pas open om 19 uur. Dus mijn voorbereid verhaal en mijn ingeoefend lied kan ik weer eens opbergen. Als ik het geluk heb om volgend jaar Neospelgrims te begeleiden dan zoek ik een andere locatie. Waarom niet in het kapellekerkje in La Faba, een ideale rustpauze na ongeveer 6 km klimmen.
De laatste duifjes vallen. Zij die gisteren iedereen te pletter liepen proberen mij thans te overtuigen dat ze niet blijven hangen zijn op een of ander terras. Goed, ik geloof hen maar dan hebben ze of vandaag niet geslikt en gisteren de pil van speedy gonzales ingenomen of een van las tres mujeres fuertes heeft met haar nieuwe schoenen blijven plakken. Eerstdaags drinken we samen een glaasje en als vrouwentongen loskomen vangt de man wellicht iets meer.
Ik ga morgen hun pelgrimshouding bijzonder in de gaten houden.
We moeten nog anderhalf uur verder rijden. Mathias doet in zijn vrije tijd meer dan op de pc werken en spelletjes spelen. Hij heeft cava in de ijskast gezet. Er wordt geklonken en het zangboekje bewijst zijn nut. Het wordt helemaal uitgezongen. En ondertussen komen we aan in het imposante Los Abetos hotel. Elk heeft kamer met salon.
Op het domein staat een kapel. Ik krijg de sleutel en we houden samen een korte sfeervolle avondwijding. Ik zeg een korte beschouwing en lees een tekst die een pelgrim mij gaf tijdens onze tocht: Pelgrim zijn is een vriend een tochtgenoot zijn die weet wanneer ik in ademnood verkeer en dan... met mij de trage stap wil verder gaan. Het is de kunst dezelfde weg te lopen en telkens iets anders te zien. We zingen samen.
O Heer, d'avond is neergekomen, de zonne zonk, het duister klom... Een kippenvelmoment. We komen buiten en wat een zonsondergang beleven we hier, alsof we er om gezongen hadden.
Koud, warm en dessertenbuffet en zo vindt ieder zijn gading en voldoende dosis. Voor mij weer tijd om mij af te zonderen in mijn nederig stulpje, verplicht om aan de schrijftafel te zitten en helaas niet in mijn gelegenheidssalon. Waarschijnlijk hoorde en las je mijn vloeken al om foto's op die blog te krijgen. Lieve lezers, ik probeer deze avond een andere taktiek of techniek en als het niet lukt, please vergeef het deze arme perspelgrim. Zijn vroegere opleiding was totaal iets anders. Vroeger schreven we ons verhaal met een pen of kogelpen en zochten we prentjes om bij te plakken maar nu willen we steeds meer en meer en ik voel mij een beetje slachtoffer van deze voorbij razende digitale techniek. En nochtans ik werk op een systeem van het seniorennet. Ik dacht toch wat voor senioren uitgevonden wordt dat dit vanzelfsprekend gemakkelijk is. Eens bespreken op het net van ondernemende senioren.
Slaapwel! ik wil morgen 21 km lopen en nu oneindig veel km's dromen.
chris
Opa zeurpiet met veel herinneringen aan de laatste 100 km.
Avondwijding in de hotelkapel van Los Abetos. O Heer, d'avond is neergekomen, de zonne zonk het duister klom... Een kippenvelmoment en een innig terugdenken aan zoveel moois van de voorbije veertien dagen.
Hiernaast staat een kleine foto. Als je er opklikt vergroot hij. Wil je nu echt mijn gevloek begrijpen. Al meer dan een uur probeer ik die foto te krijgen waar hij hoort. zie lager. Ellende! Ellende! Of ligt het aan mij, gepatenteerde knoeier?
Ik vermoed dat de sfeer ongeveer dezelfde is als een wielerploeg die 's morgens in de ontbijtzaal het parcours van de cols eerste categorie nog eens grondig bestudeert. Ik zie veel trage suikers wegnemen op het buffet, de bananen zijn in een mum van tijd weggemoffeld in de rugzak. Weer geen banaan voor mij. Met nieuwe schoenen zal het hoogste stijgingspercentage moeten sneuvelen. Ik denk dat las tres mujeres fuertes vandaag een triootje zullen ten beste geven waar nog lang binnen Neos zal over gesproken worden. Hun enthousiasme om elke berg, elke afstand te kleineren, elke moeilijkheid te trotseren is gewoon de waarde waar Neos voor staat. Dat moeten over weinig tijd binnen Neos ook las mujejeres fuertes worden. De ploegleider probeert de angst bij de twijfelaars te milderen. Het zal wel lukken. Ik durf het wel aan. Ik vertel natuurlijk niet wat ik slik. Er is boven geen enkele controle, dat weet ik uit ervaring.
Vega de Valcarce wordt het startpunt met aankomst op de Pedrafita do Cebreiro, 12 km lang en beginnen op 630 m om te eindigen op 1330 m.
Het peloton is niet te houden. Ik hoor wel wie de bergprijs zal halen. Ik zit onmidellijk in de achterste regionen. Niet moeilijk, ik hoorde mijn dagelijkse portie pillen nog rammelen in mijn broekzak. Stoppen, water in de rugzak zoeken en slikken. Verder. Weer stoppen. Ik voel een abnormaal prikkelen in mijn rechter dikke teen. Schoenen los, kousen uit en een crème op zijn rozig lichaam wrijven. Natuurlijk geen ijscrème zoals iemand probeerde te weten komen de welke.
Nu zal het wel gemeend zijn. Ik kom langs het koepad naar omhoog, hijgen en zuchten maar ik houd mijn tempo aan. Het is net of ik ergens in Oostenrijk loop te wandelen. Het klaterend beekje, het klingelend koebelletje. Ik sukkel verder over de bonkige rotsblokken, uitgesleten door de slepende voeten van miljoenen pelgrims. Het geklop van die spottende specht neem ik voor wat het waard is. Het was lang geleden dat ik hem nog eens hoorde kloppen.
Ik kom in de kapelkerk van La Faba. Ik zie nog een paar vrome pelgrims van Neos juist vertrekken. Ik krijg moed, ik zit in hun zog. Dit stil hoekje is voor mij de ideale plaats om wat calorieën op te doen en ook mijn stemmige repetitieruimte om de moeilijke gospel die ik morgen wil zingen nog eens te horen in deze intieme bidplaats. Terwijl ik aan het zingen ben zie ik iets onder een bidbank liggen. Ik laat mij niet afleiden maar na mijn repetitie ga ik zien. Dat moet een pet zijn van een van de onze. Ik weet pertinent dat een pelgrim van ons gesponsord is door de brouwerij Palm. Ik neem ze mee in de hoop dat ik goed doe. Je moet immers weten dat elke pelgrim die alle rituelen wil vervullen naar Finisterrae gaat om een kledingstuk te verbranden om zo een nieuwe mens te worden. Heeft zij haar pet achtergelaten in de hoop eindelijk de goede mens te worden. Wat doe ik? Ik ken ondertussen dit lieve mens en ik ben zeker dat zij het zal waarderen dat ik dit groene kleinood terugbreng. Een paar km's verder en een paar meter hoger zie ik het geluk op haar bezweet gezicht. Ze heeft haar muts of liever zijn pet terug. Het was de visserspet van haar lief ventje en door mijn actie blijft het de pet van haar loze vissertje. Ik ben ervan overtuigd dat hij haar driemaal zal zoenen omdat hij zijn Palm terug heeft.
Het blijft zweten om hoger te komen. We komen in Galicië, de grenspaal maakt het ons duidelijk en vanaf nu zegt de provincie Lugo ons via hun nieuwe paaltjes hoeveel km's we nog van ons doel verwijderd zijn.
Ik zie graag paarden, maar paarden die het pad versperren en die ik aan de kant moet slaan met mijn stick en nog harder moet slaan volgens hun roepende drijver maken mij toch wat bang. Het ros van Bonanza zou eens moeten terugslaan of mij naar de kant duwen zoals de hengst deed met een van onze lieftalligste amazones. Ik lees in haar ogen nog de schrik van haar leven als ze haar penibel verhaal vertelt.
O Cebreiro, laat mij vlug iets drinken. Ik sterf van dorst. Ik moet mij inhouden of hij was in een zwelg naar binnen. Maar een boeiend overenweer gepraat doet mij ophouden met drinken.
Ik was om dit uur binnen, ik een kwartuur later, we zijn volgens mijn gps op 1298 m, de mijne zegt 1328 m, ik denk dat jij er dichter bij bent, mijn gps heeft maar 9 km geteld en mijn stappenteller 14 km. Misschien de volgende keer iedereen dezelfde gps meegeven ipv een gids. Zo komen we exact te weten hoeveel we er nu finaal gelopen hebben. Ik zou dat ook graag aan mijn vrouw vertellen, ze neemt daar zorgvuldig nota van. Vooral als ik iets te laat van een vergadering thuiskom vraagt ze hoeveel km ik nu weer gedaan heb. Ja, ik had mijn gps niet mee is mijn verontschuldigend antwoord. Nochtans mijn gps Garmin gaat zeer juist maar hij ligt thuis in mijn schuif te rusten want hij dacht dat zijn meester geen km zou meegelopen hebben. Het kon allleen de discussie nog geanimeerder gemaakt hebben.
Ons drie wuvetjes stralen, de nieuwe schoenen staan te luchten, de beste koop ooit. Una cerveza más por favor, ja, ik heb dorst. %%%FOTO1%%%
Een lieftallige Engelse meid wil ons triomferend Neosteam aan de palloza vereeuwigen. Op de vlag in de achtergrond zie je duidelijk dat de laatste inwoners ook lid waren van deze ondernemende seniorenevereniging. Ze zouden ons graag iets geoffreerd hebben maar de baby en het kalfjes lag onder hetzelfde dak te slapen en de baby moest nog gezoogd worden en Bella, de koe kon elk ogenblik binnen komen om haar bruin kleintje te zogen. We komen beslist terug lieve señora, volgend jaar met andere Neosvrienden. Moest ik van hen zijn ik zou nu toch al inlichtingen nemen want een paar pelgrims van dit jaar tekenen al bij voor volgend jaar. Zij vinden dat een tweede zit hen geen kwaad zal doen.
De pelgrim wordt weer pelgrim. Ingetogen en devoot een kaarsje doen branden, een wens met dat vlammetje meegeven, een kort gebedje laten opflakkeren en ook oog hebben voor de mirakuleuze pateen en kelk. Ik kan heel dat mirakuleuze verhaal toch niet beginnen beschrijven, anders heb ik jullie volgend jaar niets meer te vertellen.
En ook ik ga heel eerlijk zijn, ik zit in een luxueuze kamer van 4 sterren maar hun wifi maakt mij weer een pelgrim onwaardig. De ene vloek na de andere. Ik denk dat mijn medepelgrims al door hebben wanneer hun blogschrijver naast hen logeert. Logeren, niet slapen, daarvoor krijgt hij maar een minimum van tijd. En zeggen dat ze zeggen dat ik zou zeggen dat ze te weinig tijd krijgen om 20 km te lopen. Weet je wat ik zeg? Ik zeg niets, dat zeg ik. Ik ga nu wél gaan slapen met een laatste wifivloek.
Mijn beste stadsgenoten, ik heb goed geslapen en ik voel mij opgelucht dat mijn masker eindelijk afgevallen is. West-Vlaanderen is mij op het spoor gekomen en heeft ontdekt dat ik mijn verdachtmakingen in de Optima affaire hier op de camino wil goed maken door een volle aflaat te verdienen in Santiago de Compostela. Vandaar loop ik nog 100 km verder tot Finistère waar ik met het luxejacht van mijn gezel (geen pelgrim) terug naar mijn zeehaven in Gent kan varen.
Wat overkomt mij nu? Ik word herkend als de dubbelganger van de Gentse burgemeester en dat op de morgen dat we klaar staan om naar een hoogtepunt van onze pelgrimage te gaan. Ik heb de brave ziel al mijn papieren getoond en nu is hij gerust dat hij in mij de pelgrim mag zien zonder aandelen in dit of dat, zonder profijtjes bij Pier of Pol, wel met spirituele teksten en boeken. Als dat op zich ook al geen hoogtepunt is! Voor de lezers die mij visueel nog niet kunnen plaatsen voeg ik een foto toe.
Ik had juist de ondergang van het rijk Optima vernomen, ik was niet in een optimale stemming.
We hebben het steentje dat wij van thuis meebrachten nu dicht bij ons. Dit steentje symboliseert onze lasten. Je zou kunnen zeggen dat we met een figuurlijk zware rugzak vertrekken. Het stemmige en zeer intieme kerkje van Rabanal del Camino is onze eerste halte. Een bezinnende tekst over de pelgrim en een gospellied "Steal away" maken het diep stil in de halfduistere kerk. Onze pelgrims zijn sterk onder de indruk, zijn zo in zichzelf gekeerd, echt klaar om de stille tocht van een klein halfuur te beginnen naar het hoogste punt van de regio en van onze tocht, het Cruz de Ferro.
We maken een kring. (Zie foto gans onderaan) Wij zijn samen onderweg, we zingen het even overtuigd als aan het begin van onze tocht. Een paar gedachten worden beantwoord met ons refrein van elke dag: Ultreya y suseya, voorwaarts en hogerop.
Onze bezinning besluiten we:
"Willen we het even zeer stil maken in de kamer van ons hart. Elk heeft een zin, een betekenis gegeven aan zijn steentje. Laat het je last wat lichter maken als je het straks op die hoop gooit, als je het mengt met lasten van miljoenen pelgrims voor ons. Je familie, je geliefden, je vrienden op het thuisfront of waar ze ook mogen zijn, ze leven met jou, klaar om mee je lasten te helpen dragen. Vertrouw op hen. Vergeet ook nooit je inspanning om hier zo hoog te komen, om hier even je last symbolisch van je af te leggen. De stilte die thans je hart roert en je stil gebaar om je steentje in de hoop te werpen tonen je daarna de weg om verder te gaan. Als pelgrims samen onderweg om elkaar als vrienden vol vreugde en blijheid weer te ontmoeten. Ontmoeten, het kompas van deze camino, onze camino. Buen camino!"
Dit is een onvergetelijk moment voor de pelgrim, dit roert je tot in je diepste. De stilte is een tijd onze gezel terwijl we verder dalen. En we treffen elkaar weer op een of andere picknickplaats.
We lopen door El Acebo, een enig mooi dorpje en vandaar via de Romeinse brug steken we de kabbelende beek over te Molinaseca. Las tres mujeres krijgen vanaf nu eretitel toegevoegd. Vanaf nu worden ze Las tres mujeres fuertes genoemd. Deze drie dames hebben volgens mijn bescheiden mening een pelgrimsrecord gebroken. Met welke vitesse zijn zij die berg afgedaald. Ik zag ze nog pasta eten of een stevige soep drinken en dan vlogen ze full speed uit de startblokken. Dit blijft geregistreerd in de pelgrimsannalen van Neos.
Ik vermoed dat we nog niet alles gezien hebben van dit vrouwelijk trio. Gisteren heeft de meest klagende zelfs een paar nieuwe trekking schoenen gekocht. Ik ben als verslaggever verplicht om haar verder parcours te volgen. U hoort er nog wel over.
Maar nu moet ik dringend naar de redactieraad in de perszaal 102. Ik zit alleen en geeuwen en gapen. Moeheid valt uit mijn ogen. Ik kruip onder de lakens van de perszaal en droom van al die hoogtepunten. Ook Termont, Beppie en Kokkie komen spoken.
Zondagmorgen 2 oktober. León ligt nog te slapen. Gisteren vierde de stad het feest van San Froilan. Dat is geen normaal feest. Drinken, boemelen, zingen, fanfaremuziek, nog meer drinken, met het glas van kroeg naar kroeg hasta la madruga, tot in de vroege morgen. Maar wij zijn wel klaar om naar Hospital de Órbigo te rijden. Mathias is in lichte paniek. Het hotel heeft geen lunchpakketten voorzien. Wat nu? Geen probleem, Mathias, we vinden wel iets onderweg. Een pelgrim weet de wet van Murphy te omzeilen. Geen gemor op de achterbank. Dus we rijden naar de historische brug waar een ridder ooit voor de liefde van een edelvrouw 30 dagen aan een stuk zijn uitdagers neersabelde.
Neospelgrims laten zich via deze brug op de goede weg brengen. Ze waren aandachtig: geen enkele loopt rechtdoor. Ik zie een gekleurde kudde rechts afslaan. Vorige jaren dacht je dat de tijd hier was blijven stilstaan. Niets is minder waar. Hier wordt een heel nieuw wegennet aangelegd. Ik hoop landbouwwegen. De pelgrims worden steeds maar creatiever.
Langs de weg moet een pelgrim waarschijnlijk meer dan genoeg gehad hebben van zijn stapschoenen. Hij heeft ze naast de weg geplant en opgevuld met aarde met de bede ze toch regelmatig te besproeien zodat ze kunnen verder groeien. Zou hij ze volgend jaar hier nieuw komen oogsten?
De weg doet nog een dorpje meer aan dan vorige jaren. In dat dorp zijn er natuurlijk 2 albergues bijgekomen en dan moet de pelgrim voor de plaatselijke economie maar een ommetje maken. Ik voel me lekker in mijn sas. Het loopt goed. Ik hoop dat het zo mag blijven doorgaan. Zou St.-Jacob toch aan zijn trouwe volgeling denken?
"Buen camino!" Een man op de fiets roept mij zijn wens. Twee keuvelende vrouwen wensen mij ook een buen camino. Ook dit doet deugd. Ik neem die mensen hun groet, hun wens mee. Ik neem een beetje van hun hart mee. Dit zijn mensen waarin de deugd goed huist. Hoe vaak zeggen we niet: "Een goeie dag kost niets. " Toch heel juist. Maar er is meer. Spreek hem overtuigd uit en gooi hem niet als een automatisme zo maar uit je mond. Dank onbekende Spanjaarden, jullie groet verwarmt mij, ik voel in jullie wens het respect voor een pelgrim.
We klimmen hoger, het loopt al naar de middag. Dorst en honger laten zich voelen en horen. Aan een standje nog steeds uitgebaat door een hippie, zoals ik hem 2 jaar geleden noemde, kan ik mijn dorst lessen en een stuk fruit eten. Ecologische fruitsappen, stukken fruit, alles free! Ik kan het toch niet laten om een gift in zijn bus te stoppen. De bar in de voorstad van Astorga kan ik niet voorbij lopen. Ik hou hier nog zo mooie herinneringen aan over. Ik vergeet nooit die lekkere ham. Ik bestel opnieuw un plato de jamón. Zie maar op de foto.
Zou het water je niet in de mond komen. En nu eens geen kaas als toemaatje. Las tres mujeres, zoals ze zichzelf al noemen genieten aan een ander tafeltje van tonijnsalade. Er komen nog dames om iets te lunchen. Wat mond aan mond reclame doet. Zou ik niet beter mijn commissie vragen. Ik kan ruimschoots voort dus vooruit voor de laatste 4 km's. Over de loopbrug om de spoorweg te kruisen, nog een paar extra meters om een rotonde veilig over te steken en dan fors naar omhoog de oude stad binnen. Ik zie er nog twee royaal genieten met een groot glas wijn voor hun neus. Het is hen vergeven, het is vandaag zondag. Op het plein in de schaduw van Gaudi's bisschoppelijk paleis dacht toch wel een van de onze dat het een Gouda paleis was. Eerder had hij, volgens zijn zeggen ergens het blad van een kurkeik gevonden. Snel nazien op internet. Dit blad heeft geen enkele gelijkenis met het blad van een kurkeik. Misschien vinden we een verklaring in het feit dat de zon een hele dag op zijn onbedekt kaal maanlandschap blaakte.
Vier uur. Mathias laadt voor de zoveelste maal de valiezen uit en wij vinden snel de weg naar onze luxueuze ermitages. Eerlijk, ik val in een diepe slaap. De moeheid geeft mij tegelijk een zalig en voldaan gevoel. Een gsm uit het verre Vlaanderen vertelt mij dat het ginds maar kil is terwijl wij genieten van een deugddoende herfstzon. Laat ze maar onze gezel blijven tot in Compostela. Nu valt het mij op dat de zon voor ons vrouwelijk is. Le soleil, el sol... Willen wij mannen dat ook? Persoonlijk hou ik meer van een vrouwelijke zon. Je moet ze hier zien stralen onze Neoszonnetjes.
Het avondmaal wordt over enkele minuten opgediend. Een leuke ontmoeting rond de lange tafel, een wirwar van anekdoten, een geroezemoes dat vreugde en geluk uitstraalt. Een pelgrimsfeest met echte Neosvrienden. De wet van Murphy heeft niet de minste nadelige invloed op onze pelgrims gehad.
Ik wil mij stilletjes terugtrekken in cel 102 om in alle stilte mij te verdiepen in teksten die onze pelgrims morgen in stille bezinning naar het hoogtepunt van hun tocht, letterlijk en figuurlijk zullen brengen.
Ik spalk mijn voet in zodat hij morgen gezond dit hoogtepunt kan halen.
León, la bella leonina, een stad vol heerlijkheden.
Gisteren traden we in. Vandaag treden we uit. Onze gemengde Neoscongregatie heeft na een paar nachtelijke visioenen beslist om als pelgrims verder de weg op te gaan van boetedoening. De abt of liever de hotelmanager heeft ook gekozen voor een sober broodje. Op zeven dagen ontvingen we al zes lunchpakketten en al het zesde broodje met hesp en kaas of kaas met hesp. Een pelgrim kijkt nieuwsgierig in zijn kloosterzakje en roept verwonderd: weer een met kesp en haas. Het voordeel van die sponsen broodjes is dat ze in de rugzak alle vormen kunnen aannemen. Maar vandaag is het iets meer dan een flesje water. Er is ook een melkdrankje en zelfs 2 chocolaatjes die ons papieren tasje rijker vullen.
Pelgrims op de weg van boete eten wat ze krijgen. Niet langer dralen, de weg op! Blijkbaar heeft de heilgheid van het klooster onze Walter Bonanza geïnspireerd. Zijn lied op de wijs van de Bonanza tune lees je hieronder. Je moet de dichterlijke vrijheid van onze tekstdichter respecteren. Hij wijzigt camino naar camina om het zeer vindingrijk te laten rijmen met Compostela.
Alle rechten voorbehouden. Deze tekst mag niet gekopieerd of in de openbaarheid gebracht worden tenzij WB daar mondeling of schriftelijk zijn akkoord over geeft. Hij kan en mag wel gezongen worden door het pelgrimskoor van Neos. Maar dan zullen we toch nog een paar maal naar de repetitie moeten komen. Onze redactie wil jullie de inspiratie van de pelgrim op weg naar Compostela niet onthouden.
Wij zijn de mensen van Neos,
Wij hebben van gene kilometer schrik
wij stappen meter na meter
zo gaat het alle dagen beter
stap voor stap, niet te rap
dat is onze trap
zo doen we samen de camina
gans tot in het verre Compostela.
Wij komen met de bus uit België
helemaal tot in Biarritz
verder wandelen tot in Tosantos
en de volgende dag stoppen we in Burgos
van omhoog naar omlaag
zo vorderen wij gestaag
dit op een stut van hesp en kaas
of een boterham met kaas en hesp
toch doet de Chris zijn best
maar aan dat water hebben wij de pest.
Wij zijn de mensen van Neos
Wij hebben van gene kilometer schrik...
In Mansilla de las Mulas bewonderen we het stenen monument met de twee rustende pelgrims
en ondertussen wriemelen onze springlevende senioren er al op en tussen. Hun groet aan de vlag en weg zijn zij richting León.
Wel waren ze goed gebrieft: ze mochten in León niet de pijlen volgen naar de wereldlijke albergue maar als pas uitgetreden kloosterlingen moesten ze blijven kiezen voor de richting geestelijke albergue en zo zouden ze gemakkelijk de fameuze kathedraal vinden.
Spanje misschien maar León zeker heeft de meest wisselende uurregeling. Mijn afspraak om 15u30 aan de kathedraal zoals vorig jaar klopt al niet meer. Een snelle oefening voor mij om iedereen te gsm'en dat ons uurrooster met een half uur opschuift. De bewondering en de opmerking voor de 1800 m2 glasramen is eerlijk: daar heb je toch wat meer tijd voor nodig was veelzeggend. Mijn pelgrims houden van stiptheid. Om 16u45 staan ze klaar voor een wandeling. Maar een goedhartige Neosdame ziet nood en armoede bij een klein sjofel vrouwtje. Gulhartig schenkt ze haar lunchpakket aan dat lieve mens. Maar ons dame moet in ruil ook iets van haar willen aanvaarden. Ons dame weigert zeer beleefd de druiven die het vrouwtje in de vuilnisbakken vond. Ze laat zich overhalen en gooit ze nadien weer in de vuilnisbak. Zo kunnen we blijven doorgaan.
Ontroerend was een andere scène. De pelgrim die gisteren aan de paal te schande stond werd door het presidium van de kathedraal in ere hersteld. Wat moet hij die mensen weer wijsgemaakt hebben? Hij mocht al model staan om een beeld van hem te laten maken.
De gotiek van de kathedraal was al de eerste les in kunst die we hier kregen. Nu willen we ook nog naar de Romaanse kunst van de San Isidoro basiliek om dan bijna achterover te vallen met de Renaissance van het San Marcos hospitaal, thans een Parador hotel en van 1936 tot 1939 een mensonterende gevangenis tijdens het Francoregime. Er is een huwelijksviering in de kerk naast dit pand. We hebben de gelegenheid om de kloostertuin te zien.
Mathias wacht ons op en snel vinden we in het centrum onze albergue met 4 sterren . Hotel Silken Louis de Leòn. Wat een mooie haast poëtische naam. Maar de miserie om wifi aansluiting te krijgen is allesbehalve poëtisch. Zelfs onze jeugdige expert, Mathias geraakt er niet wijs uit. We zullen onze ergernis doorspoelen met een pacharán en het copieuze avondmaal maakt ook nog een en ander goed.
Uw dienaar voelt zich technisch werkloos. Hij hoopt dat de abonnees het hem niet kwalijk zullen nemen. Elke dag kijkt hij angstig of de leescijfers blijven stijgen. Laat uw reacties zowel negatief als positief maar horen. Ik zal de positieve meenemen in mijn hart en de negatieve gooi ik weg aan de voet van het Cruz de Ferro.
Dank zij de uitgebreide communicatietechnieken kan jullie verslaggever in geuren en kleuren het verloop van 24 pelgrims op Spaanse bodem vertellen. Bezoldigde reporters van De Standaard, De Morgen of de Tijd beschikken over de meest gesofisticeerde middelen om in blitztempo het kleinste detail door te seinen. Jullie onbezoldigde Neos frontman moet met twee vingers de juiste toetsen vinden, moet tussendoor met allerlei zalfjes zijn voeten gezond houden, moet ook nog wat eten tussenin en graag ook wat luisteren naar de pelgrimsanekdoten, want dat brengt juist het peper en zout in zijn verhaal. En dan begint het spel: Een viersterren hotel, wifi met slecht ontvangst- of zendbereik. In het salon van de receptie lukt het beter. Pyjama uit, broek weer aan en in de receptiehall zitten tokkelen tot middernacht. Ja, je kan je niet voorstellen welke vloeken aan een kort verhaal voorafgaan. Ik slinger er nog een paar in "the cloud". Nu willen die foto's er niet op en nu verdwijnt mijn tekst weer. Vloeken, een pelgrim onwaardig! Sint Jacob, ik zal langs uw puerta del perdón naar binnen gaan. Ik troost mij met de gedachte aan die Egyptische verslaggevers die met hamer en beitel hun verslag in hiërogliefen moesten kappen, die gelukkig waren als zij hun kunstig verslag nalazen. Elke geletterde Europeaan stond er wijd op te gapen. Tot in de 19de eeuw heeft het geduurd voor men er in Europa iets begon van te begrijpen. Ik maak mij geen illusies die Arabieren of liever die Moren begrijpen er ook niets van. Ik acht mij al heel gelukkig dat dank zij deze tablettoetsen zoveel Neosleden ons kunnen lezen.
(Tussendoor een gemeend dankwoordje: Al bijna 1200 lezers zijn geteld. Vertel de link maar aan iedereen door, ook aan niet-neosleden, want deze hebben we nodig, we willen onze mooie familie zien groeien.)
En wat ik ook nog niet zei, de reporter stapt sind enige dagen weer ononderbroken mee. Ik ben heel eerlijk de dafalgans die ik ondertussen slik zijn niet gesponsord. Je hebt de prijs gelezen die ik er moest voor betalen. Maar ze helpen me. Ik was een gelukkige pelgrim toen ik de steile klim vanuit Villafranca overwon en dat ik die 12 km tot een goed einde bracht. Maar na de rustdag in Burgos staat weer een zware uitdaging op mijn programma.
Wij vertrekken in of aan de ruïnes van San Anton. Vroeger een klooster en hospitaal voor mensen die leden aan het Antoniusvuur, een koudvuur veroorzaakt door een schimmelbacterie op graankorrels waarmee dan brood gemaakt werd. De doorwinterde wandelaars zijn niet te houden nadat de groet aan de Neosvlag vereeuwigd werd. Ik laat niemand blijken dat mijn hartje wat angstig klopt. Zal ik de forse klim naar de alto de Mostelares aankunnen, zullen die 20 km's niet van het goede teveel zijn?
De lastige klim naar de alto de Mostelares.
Ik doe het aan mijn tempo. Ik denk aan de stok en de staf uit de psalm van voor een paar dagen. Mijn ademhaling doet het goed. Zonder één stop haal ik de hoogte. Nu toch even uitblazen en dan afdalen. 18% steil en recht naar beneden alover een brede betonweg. Ik krijg gezelschap. De opa van een aangenomen Kogi indiaantje. Vorig jaar hoorde ik van Walter een warm verhaal van zijn zoon Bjorn. Een jonge snaak van ongeveer 20 wou de wereld zien. Ik maak een lang verhaal kort: Hij trekt de wereld rond. Schoolt zich bij en wordt officier op een cruiseschip, beheerd door privébedrijven. Op een dergelijke cruise leert hij zijn liefje en later zijn Colombiaans vrouwtje kennen. Hun trouw wordt een verhaal van edelmoedigheid. Zij worden de kleinste ngo maar zonder subsidies. Allesbehalve gouvernementeel, slechts twee personen met een groot hart op de juiste plaats. Midden in de jungle, ver van alle comfort richten zij een schooltje op voor de bevolking van daar. En nu hoor ik een vervolg aan dit verhaal. Te lang om heel de cultuur van die Kogi indianen op deze beperkte blog te beschrijven. (Een tip: zoek eens op google). Bjorn leert een Kogi indiaan van 15 jaar kennen. Hij krijgt bij hem kost en inwoon mits mee te werken op het landbouwbedrijfje. Maar de huwelijkscultuur bij deze indianen is van een heel andere orde dan onze westerse. De Kogi indiaan gaat zijn weg en na een paar jaar duikt hij weer op en laat een indiaantje van 6 jaar achter. Wat nu? Het hart van Bjorn en zijn vrouwtje spreekt: Zij nemen dit kind aan naast hun eigen dochtertje. Ze laten het school lopen en ze hopen over enige tijd dat dit kind de tolk zal worden tussen die twee totaal verschillende culturen. De Kogi cultuur waar geen indringers toegelaten zijn. Ook dit is de camino, dit is een warm verhaal van een Neoslid.
Ik moet mijn eigen tempo lopen. De pijn duikt op, een dafalgannetje meer. Het lukt tot in Itero de la Vega. Nee, ik stap niet op de bus. Ik masseer mijn halsstarrige voet. Ik maak het steunverband los en loop nog 7 km verder. Ik kom aan in een oase langs de camino in Boadilla del Camino. Iedere Neospelgrim vindt de afgesproken plaats op één na. Hij heeft of niet goed geluisterd of hij volgde een hoooond.
Hij wordt op het plein tot de schandpaal veroordeeld.
Frómista met zijn uniek Romaans kerkje kunnen we niet zomaar voorbijrijden. En na het luxueuze vroegere klooster in Burgos treden we nu in bij de volgelingen van San Zoilo.
De Gregoriaanse gezangen doen ons ver wegdromen terwijl wij onze paspoorten afgeven. Onze kamer is een mooi afgewerkte cel. Devoot zullen mijn geschriften zijn. Het avondmaal is allesbehalve in de typische kloosterstilte. Onze paters en nonnen halen de sterkste verhalen naar boven.
Met Neos op pelgrimstocht gaan is gezeligheid van het hoogste niveau. Beste lezer, zorg dat je er volgend jaar zeker bij bent, zowel bij Neos of op de camino.
Hoe vullen we die in? Iets langer op de matras van de "sobere" kamer vertoeven, iets uitgebreider ontbijten...De vroege zon nodigt alvast uit om die levendige stad te bezoeken. Voor mij wordt het een drukke schrijfdag. Niet alleen moet het blog nog bijgewerkt worden maar ik wil ook naar drie mensen een brief sturen. Dit is een opdracht die ik mezelf al voor het derde jaar opleg. Drie personen die of door ziekte een zwaar kruis dragen of het zware kruis van hun geliefde(n) helpen dragen met veel liefde en geduld. Ik mag alleen hopen dat dit woordje hun lijden misschien iets milder maakt of hen een schepje extra moed geeft. De stilte in het kerkje naast het hotel inspireert mij.
De kathedraal van Burgos imponeert door zijn gotische pracht.
De middag is voorbij. Ik zoek in de nauwe straatjes van de oude stad naar La comidilla de San Lorenzo. Op internet stond dit tapahuis bij de beste gerangschikt. Ik bestel een glas rosé wijn en drie super lekkere tapas, waarmee ik ruimschoots gegeten heb. Ik krijg mijn rekening. 6,50 euro !!! Moest ik in Gent in de omgeving van het kathedraalplein iets gelijkaardig bestellen dan zou waarschijnlijk mijn wijntje al zo veel gekost hebben. Burgos, je ligt iets te ver om regelmatig van je tapas te komen proeven. Ik wip een apotheek binnen, ik heb dafalgan nodig. Die pijnstiller kennen ze hier niet maar de apotheker beveelt mij paracetamol 500 mg aan. Ik verschiet opnieuw: 0,67 euro, ja, 67 cent voor een doos met 20 pillen.
Ik loop langs het bureau van de kathedraal en zo weet ik dat het bezoek 6 euro kost (haast evenveel als mijn middagmaal).
De Heilige Mariapoort.
Om 15u30 komen mijn volgelingen en luisteren aandachtig naar mijn verhaal over El Cid, de bouw van de kathedraal, naar het beeldverhaal die de beeldhouwers uitdrukten in de verschillende portalen en dan toon ik hen de weg waar ze met een audio en zelfs in het Nederlands uitleg krijgen over de rijkdom van al die kunstschatten.
Neospelgrims, klaar om de schatten van de kathedraal te ontdekken
Ik wacht geduldig op het plein.
Een ijsje likken op een zonovergoten plein kan zo zalig zijn.
Andere prefereren liever een pintje. Een bedelaar bedelt tussen de terrasstoelen. Blijkbaar niet naar de zin van de zaakvoerder. Manu militari willen ze hem het terras doen verlaten, maar dat gaat niet. Hij schreeuwt, hij tiert, hij laat zich vallen en ondertussen loopt het terras leeg. Aan de overkant staan een paar Neospelgrims de ambiance gade te slaan maar wij moedigen bleven op de frontlinie. De politie arriveert. Hij wordt met zachte hand gekalmeerd, misschien had de man gehoopt dat hij in het cachot een uitgebreid menu zou ontvangen hebben.
Een telefoontje rinkelt. In de drukte en achter de hand horen we niets van het gesprek. Hoe lief, zoonlief mist zijn mama. Ja, loslaten is niet alleen voor de pelgrim moeilijk maar ook het thuisfront kent blijkbaar dit probleem. Dit kan pijn doen enerzijds maar anderzijds is het ook een enige uitdrukking van liefde. En alleen een moeder kent dat warme gevoel. Ik herinner mij levendig toen ik na een maand stappen mijn vrouw, ja die van calle Cecilia, op bezoek kreeg in Vézelay. Eén dag waren we daar samen met een paar scoutsvrienden. Maar twee dagen later liep de pelgrim met een rot gevoel verder. Loslaten werd ook zijn probleem. Maar in al die ellende ontdek je wel wat je liefde waard is, hoe je aan elkaar gehecht bent. Mama, die roep van je zoontje moet je toch diep gelukkig maken.
Ik bedenk dat ik ook moet durven aanvaarden dat mijn fysiek niet meer kan wat hij goed 10 jaar geleden wel nog zonder moeite aan kon. Ook dat is loslaten.
Op de kamer nog wat foto's ordenen, ons klaarmaken voor het avondmaal en uiteraard nog een pacharán. Het avondmaal van gisteren was zo lekker dat wij deze avond nog eens hetzelfde kregen. Waarom mochten wij niet meeproeven van het feestelijk buffet voor die honderden feestvierders in het claustrum. Op die wijze kon de kok zijn probleem van "te druk" toch oplossen. Zou oplossen ook loslaten kunnen betekenen? Neospelgrims loslaten om andere feestvarkens de voorrang te geven.
El Corregidor, ons driesterrenhotel konden we niet overtuigen om zijn bioritme eens eenmaal te wijzigen. Neen, niet voor 8 uur ontbijten. Geen buffetkeuze en zo was het ontbijt vlug achter de kiezen. Wat mogen wij senioren blij zijn met de jeugdige kracht van Mathias Sercu die met veel zwier onze zware valiezen in de koffer stapelt. We rijden weer een eind verder op de camino. Vandaag moeten onze pelgrims door een onherbergzaam gebied. Gelukkig had San Juan de Ortega een voorbeeld genomen aan Santo Domingo de la Calzada. Ook hij legde wegen aan om de pelgrims meer comfort maar vooral meer veiligheid te bieden. Want in die donkere bossen van de montes de Oca verscholen zich struikrovers en bandieten.
Een eerste groep onschuldige pelgrims wordt gedropt in Tosantos. Ja Arlette, je moet mee in het gareel. Zo gaat het nu eenmaal wanneer je de zweep van de jeugd voelt. Geen schrik hebben. De voorhoede wordt in Villafranca gelost. Deze zal de struikrovers en de eventuele wolven wel verjagen. Uw schrijvende dienaar waagt het opnieuw. Is het de stok en de staf uit de psalm van gisteren die het mij gemakkelijker maken? Is het de dafalgan die mijn pijn tot een minimum herleidt? Is la pommada forte de wonderdoener? Of is het toch de moerasmodder van voorbije zondag die haar heilzame kracht uitstraalt? Het gaat verbazend beter dan gisteren. Ik kan zelfs gedachten noteren om mijn congresspeech voor Neos kleur te geven. Met pijnlijke voeten krijg je anders die gedachten nooit naar boven in de geest. Het is zoals na de tocht je benen van onder naar boven besproeien. Zijn de struikrovers van vroeger thans indianen geworden? Vroeger stond hier één totempaal. Nu is het haast een heel indianendorp. Een lief indianenvrouwtje biedt ons een schijf watermeloen aan. Ze verkoopt drankjes, fruit, snoepjes aan de meest eerlijke prijzen: un donativo, een vrije bijdrage. Je kan zelfs rusten in haar hangmattensalon. Die jonge vrouw krijgt mijn bewondering. Elke pelgrim die voorbijkomt krijgt haar respect, en ze doet dit met een ongedwongen lach, met een spontane blijheid waar we allemaal nog veel kunnen van leren. Moest heel onze maatschappij zo kunnen handelen... de zoveelste utopische droom op de camino.
Ik voel mij gelukkig dat ik met mijn twee voeten 12 km heb gelopen ipv met mijn twee wijsvingers de ene klaviertoets na de andere moest aantikken. Ik was weer wat pelgrim. Dank St.-Jacobus. Ook dank dat de struikrovers in een diepe slaap lagen terwijl onze vrouwtjes achter een struik hun behoefte deden.
Toch liever een pintje dan een sopa de ajo, looksoep, die de pelgrim die hier logeert elke avond gratis krijgt.
Opnieuw moest ik onze Neosdames geruststellen toen ik vertelde dat San Juan hier ook aanbeden wordt door vrouwen met vruchtbaarheidsproblemen. En dan liet ik mij verleiden. Hoe kon ik weerstaan aan Nicole's smeken. Wat een mooie akoestiek in deze kerk, de rest kan je al raden. Oh Danny boy was mijn antwoord. "... Aan mijn graf zal je zeggen hoe je van mij houdt en ik zal in vrede verder rusten tot jij bij mij komt..."
Pelgrims gaan verder naar Burgos. Als een gemeenschap van samenhorigheid gaan ze in een Jezuïetenklooster overnachten. Dat wás vroeger een klooster maar thans een viersterren hotel. Maar de kloostersfeer is compleet. Er is cava, pacharán, ricard en zelfs gegratineerde St.-Jacobsschelpen, kalfswangetjes met een groentespiesje en pureetje om zoet af te sluiten met een javanais en citroenijsje. En water, wijn ook natuurlijk. Met deze sobere leefregel konden we onder de vier sterren van ons hemelbed dromen van struikrovers en Don Juan, of liever, San Juan.
Santo Domingo de la Calzada (letterlijk vertaald zou je hem Domien Van de Casseye kunnen heten) leefde van 1019 tot 1109. Hij was een kluizenaar die niet langer kon toezien hoe pelgrims sukkelden om rivieren over te steken of door onherbergzame gebieden te trekken. Hij verliet zijn kluis en werd zo wat de bruggen- en wegenbouwer voor de pelgrims. Onderstaande tekst vond ik op internet, hij lijkt mij zo toepasselijk. Kunnen wij soms ook niet wat bruggenbouwer zijn?
U heeft een mooi beroep", zei het kind tegen de oude bruggenbouwer, " het moet wel zwaar zijn, bruggen te bouwen";
"Als men het geleerd heeft, is het niet lastig", zei de bruggenbouwer. "Bruggen van beton en staal bouwen is gemakkelijk, maar andere bruggen, die ik in mijn dromen bouw, die zijn veel moeilijker".
"Welke andere bruggen?" vroeg het kind.
De oude bruggenbouwer keek het kind nadenkend aan. Hij wist niet of het kind het begrijpen zou. Toen zei hij: "Ik wil een brug bouwen van nu naar de toekomst. Ik wil een brug bouwen van de ene naar de andere mens, van het donker naar het licht, van verdriet naar vreugde. Ik wil een brug bouwen van nu naar de eeuwigheid over al het ver-gankelijke heen".
Het kind had opmerkzaam geluisterd. Het had niet alles begrepen, maar merkte dat de oude man verdrietig was. Om hem weer op te vrolijken zei het kind: "Ik geef u mijn brug"! En het kind schilderde voor de bruggenbouwer: EEN KLEURRIJKE REGENBOOG.
Om 6 uur begint een liedje op mijn smartphone te zingen. Een nieuwe dag begint voor de "gids". Het programma voor vandaag eens overlopen. Zoeken welke teksten best geschikt zouden zijn voor de komende tocht. Ook al wat verslaggeving schrijven want ik wil vandaag een eind meewandelen. Dat betekent dat ik minder schrijftijd zal hebben. Tijd, nog zo een zachte vloek op de camino. Daar kom ik later nog wel eens op terug. Die morgen dwaalt twijfel en een zekere angst in mijn geest. Ik probeer vanuit Ventosa naar Nàjera te lopen, 10 km. Zal die voet zijn pelgrim niet vervloeken. Zal Ibuprofen voldoende pijn stillen? Laat het ons aan het eind van de tocht evalueren. Elke morgen lees ik op de site www.bijbelcitaat.be de lezingen van de dag. Is dit nu toeval? Ik citeer: Al gaat mijn weg door een donker dal, ik vrees geen gevaar want U bent bij mij, uw stok en uw staf, zij geven mij moed. (psalm 23.4). Laat dit een spirituele zweepslag zijn voor mij. Ik leid de Neosvolgelingen naar hun verbronsd evenbeeld. De bronzen Jacobus ontvangt zijn zonnige Vlaamse pelgrims met open armen.
Door de enge straat waar het voorbije weekend nog stieren doorgejaagd werden, stuur ik thans mijn koninginnen over de koninginnenbrug. Zij stralen en terwijl kijken een paar koningen maar wat sip. Ze geven zo moeilijk hun macht af.
De brug uit de 11de eeuw leidt ons naar het rollend Sercupaleis. Koninginnendag op de bus. Hoor ze kwelen: Tous les matins nous prenons le chemin... In Navarrete staan ze even stil aan het gedenkbeeld van Alice De Craemer die in hier in 1986 dodelijk van haar fiets gemaaid werd. Hier beginnen onze pelgrims hun derde tocht met eindpunt aan de oever van de Najarilla in Nàjera. Ik laat mij 6 km verder afzetten. Mijn sticks worden mijn stok en staf uit de psalm. Mag dit duister dal voor mij wat opklaren. Eerst nog wat strekoefeningen en dan vooruit. Ik doe het rustig aan. Ik herken weer zoveel plekjes van weleer. De wijnstokken hoogzwanger van dikke druiventrossen. De monjoies, de stenen heuveltjes die pelgrims nalaten. Ik herken ook weer die stekende pijn in mijn voet en onderbeen. Het zal toch niet waar zijn. Ik rust even en opnieuw een stretchbeurt. Ik weiger een pil te nemen. Ik ga verder, ik probeer mijn gedachten op iets anders te zetten. Ik kom voorbij de muur waarop het mooie gedicht: Peregrino, que te llama? Pelgrim wat roept je, wat bezielt je? Welke geheime macht trekt je aan? ...Neen, ik kan het ook niet verklaren. Dat kan enkel en alleen Hij van hierboven...
Waarom wil ik die pijn verbijten? Ben ik nu goed gek om dit gevecht tegen mezelf aan te gaan? Een camino werkt verslavend. Dat ondervonden honderden pelgrims met mij. Ik loop Nàjera binnen. In een apotheek koop ik een sterke zalf in de hoop dat die pijn wat milder wordt. Op een rustbank eet ik mijn lunch. De pijn verzacht allerminst, nu slik ik er toch een pilletje bij. Ik ga naar de plaats van afspraak. Op het terras van bar Naxara heb ik een mooi uitzicht op mijn schapen die ik hier mag verzamelen. Magda haalt het. Ik zie haar scherp kijken of dit de goede plaats is. Ik steek mijn hand op en zij gaat verder. Waarschijnlijk is ze meer geïnteresseerd in het oude stadje dan in een schuimend biertje. Iedereen vindt zonder moeite de afgesproken pleisterplaats. Vlamingen weten best hoe men het gezellig kan maken. Een bier, een riojawijn wat moet er meer zijn om de sfeer te doen oplaaien. Wat? Heb jij dat gratis gekregen? En waarom ik niet? De Limburgse filosoof moet niet lang naar zijn antwoord zoeken. Hoe lelijker je bent, hoe meer gratis je krijgt. Er wordt nog meer gelachen. Nu zou ik nog een ander verhaal willen neerpennen maar ik verstond geen iota van hun taaltje. Magda heeft ons eindelijk gevonden. Ze was een uur geleden waarschijnlijk even haar noorden kwijt. Maar er zal meer vreugde zijn voor het verloren schaap dat naar de stal terugkeert. Is er een complot? Pier en Walter zijn hier nog niet. Ze weten nochtans zeer goed het afgesproken trefpunt. Hebben ze een deal gemaakt met de Riojabende, die nu nog een extra fles wijn durft te bestellen. Lieve An, let op je zit in duivels gezelschap, laat je niet bekoren door de roodgetinte duivel in die donkergroene fles. Keer liever terug naar de kudde waar verloren schaapjes veilig zijn. Stipt kwart voor vier verschijnen de twee camino anciens op de brug en 5 minuten later zitten we weer veilig onder de hoede van Sercu.
Walter vraagt de micro, hij leert ons een lied aan. Een melodie die alleen senioren kunnen herkennen. Waar is de tijd van Bonanza? Het refrein ligt zo in de oren. A new star is born: Walter Bonanza.
We willen het heiligdom van Santo Domingo de la Calzada bezoeken. De heilige bruggen- en wegenbouwer mogen we wel zeggen. Maar de kathedraal bezit meer dan het stoffelijk overschot van zijn heilige. Een kip en een haan zitten rechtover zijn praalgraf. Bij hun terugkeer van Compostela naar hun heimat zagen de Duitse ouders hun opgehangen en bedrogen zoon nog levend aan de galg. De burgemeester die de toelating moest geven om die jonge man er af te halen kon dit gewoon niet geloven. Dan kon net zo goed de kip en de haan die aan het spit aan het braden waren levend uit de haard springen. En dit gebeurde. En nu zitten al sinds eeuwen hier een levende kip en haan die wel om de drie weken opvolging krijgen. Zeker al vier maal was ik hier in deze kathedraal en nog nooit hoorde ik de haan kraaien. Vandaag wist hij van geen ophouden. Dit brengt geluk vernemen wij. Wat maken wij toch mee met Neos. Dit wonder wil ik snel via facebook en blog aan ons thuisfront laten weten want geen enkel persmedium zal mij willen geloven. In de stilte van het vroege morgenuur krijgt in kamer 213 het pelgrimsverhaal zijn vaste vorm. Lieve lezers bazuin het wonder van Neos uit. Geef heel Vlaanderen weet van dit wondere gekraai.
bloggen.be/neoscompostela is de link die je aan heel je familie, aan vriend en vijand moet doormailen. Ik volg het op.
Je zag het aan de soepele tred van onze Vlaamse discipelen van Jacobus dat de meeste de Pyreneeënrit goed verteerd hadden. Was ik niet iets te vlug met mijn oordeel. Nu komt daar toch iemand uit de lift die heel andere symptomen vertoont. Om de privacy van de persoon in kwestie te respecteren noemen we hem voor de gelegenheid Aloïs. Deze kwieke senior heeft nochtans moed in overschot. Hij neemt een stevig ontbijt. Hij is overtuigd dat het lunchpakket hem er bovenop zal helpen. Hij straalt, zoals alleen Neospelgrims kunnen blinken. Trouwens, met een beetje verbeelding vind je hem op de groepsfoto gemakkelijk terug.
Je ziet hem naar de einder lonken waar tientallen windmolens op de Alto del Perdón draaien. Zie je zijn grimlach niet? Alsof een nieuwe Don Quichot in hem ontwaakt. Hij grijpt zijn sticks alsof het twee dodende zwaarden zijn. Hij volgt het stoffige spoor van zijn voortrekkers. Een slaptitude overvalt hem. De rit van gisteren zal toch iets te zwaar geweest zijn. Een hapje eten kan misschien zijn slappe benen weer in de goede cadans brengen. Aloïs is dapper. Hij klimt verder. Ultreya e suseya vloekt hij binnensmonds. Ju! Vooruit en hogerop. Ondertussen zijn al twee pelotons boven aangekomen. Zij lieten zich verenen met de ijzeren pelgrimskaravaan die hier al 20 jaar tegen de wind staat te vechten.
Waar blijft onze doorbijter toch? Hij zal buiten de tijdsconrole aankomen. Het lijkt of onze ridder hetzelfde lot ondergaat als ridder Roeland in zijn achterhoede. De jury is gelukkig mild. Hij mag in de bezemwagen stappen. De verslaggever hoort tijdens de rit naar het hotel Jakue zijn verslag van moed? van overmoed? De reporter terplaatse zoekt snel de wificode want het thuisfront moet op de hoogte gebracht worden van de tijdelijke verzwakking van onze dappere Don Quichot of was het nu toch Roeland. Trouwens de verslaggever wil om halfzeven alle zondige pelgrims begeleiden naar de de kerk van El Crucifijo, De Gekruisigde. Pelgrims die met hun rugzak vol zondenlast de Alto del Perdón, de berg van vergiffenis, overwonnen, moeten nu in ere hersteld worden. De verslaggever maakt een forse ommezwaai. Hij wordt voor even hun begeleider voor dit innig moment. Plezier wordt bezinning.
"Ik wil jullie een klavertje vier schenken. Dit brengt geluk. Het eerste blaadje is geven, het tweede toegeven, het derde vergeven en het vierde nooit opgeven. Geven. Als senior hebben we in ons leven al heel wat gegeven. Maar in zo een gevuld leven van geven zullen we toch al menige keer moeten toegeven hebben dat we ook al menigmaal iets verkeerd deden. Voelen we ons dan niet gelukkig dat we dat eerlijk kunnen toegeven en meer nog, dat men ons dat wil vergeven. En omdat we maar mensen zijn is de volgende fout niet veraf. Laat ons nooit opgeven. Steeds opnieuw herbeginnen, nooit opgeven!"
Deze gedachten mogen uitspreken in de stilte van dit oud kerkje met zijn enige crucifix, nodigt uit om een gospel te zingen. Were you there when they crucified my Lord. De laatse noot is uitgezongen. De stilte wordt thans de tolk van dit innig moment.
Straks aan tafel zitten we weer samen. Maar onder de olijfboom een aperitief drinken en samen napraten over een pijnscheut hier, over een zool die de schoen verlaat, over de barman die vindt dat Ricard geneeskrachtig werkt voor vermoeide Limburgse geesten. Salud! op El Ricardo. Lachend, giechelend zitten we opnieuw als tweemaal 12 apostelen rond de tafel van Jakue, de Baskische Jacobus. De vreugde groeit als de wijn nog eens uitgeschonken wordt. Een beter slaapmiddel bestaat er niet voor een pelgrim. De rust keert terug. Aloïs droomt waarschijnlijk al van de vlakke rit van morgen. Ook uw verslaggever piekert doorheen de duistere nacht over zijn even duister probleem. Waagt hij het om morgen een paar kilometers te stappen? Hopelijk registreert kamer 205 geen nachtmerrie...
Zondag. Gisteren vertrok Neos richting Pyreneeën. Vandaag vertrekken 23 Neospelgrims onder een bewolkte hemel over de Pyreneeën. Het echte uur van vertrekken is voor de pelgrim aangebroken. Anselm Grün inspireert mij om de gedachte van vertrekken te linken aan het woordje "breken". De pelgrim vertrekt en gaat op weg. Hij breekt op om aan zijn tocht te beginnen. Hij breekt op. Hij breekt oude verbindingen af zodat hij kan vertrekken. Om op te breken is altijd moed nodig. Moed om het avontuur aan te gaan. Maar opbreken heeft ook te maken met verbreken. Men moet zijn dagelijkse sleur verbreken zodat men kan opbreken. Het opbreken staat aan het begin van de weg. Nog onwetend wat de weg ons zal bieden. Vaak zien mensen op tegen het vertrek. Ze zijn wat bang om het oude vertrouwde achter zich te laten en zich op weg te begeven naar het vreemde, bang om vervreemd te raken van alles dat hun vertrouwd was. De pelgrim zal zich openen voor zijn medemensen, voor zijn tochtgenoten, waarna hij zich verbonden voelt omdat ze net als hij onderweg zijn. Als je het aandurft om op te breken zal in je leven iets nieuws inbreken. Neen, geen inbreker maar iets dat je innerlijk huis zal verrijken en versieren. Als een vreemde vertrekt de pelgrim het vreemde tegemoet. Vreemde mensen ontmoeten, in een vreemde taal zich proberen uit te drukken. De pelgrim vertrekt op de weg waar vreemden vrienden worden.
Voldoende gedachten om onze pelgrims te zegenen, een benedictio te geven. Bene dicere, hen iets goeds zeggen. Als pelgrims samen onderweg. ...Moge de God van alle wegen je zegenen en beschermen je hele pelgrimstocht lang! Buen camino mis amigos peregrinos! 23 Neospelgrims vertrekken. De struise bink kijkt ze na met een klein hartje. Jacobus, waarom straf je mij? Waarom mag ik niet te voet naar jou komen? Ik voel mij als de geslagen ridder Roeland in de schaduw van de Ibañetapas. Dit halsstarrige hielspoor wil na meer dan anderhalf jaar maar niet genezen. De pelgrim van weleer wordt thans verslaggever ter plaatse.
Onder grijze wolken en aan een tafel aan de bosrand met zijn herfstkleuren probeer ik de blijheid, de moed, de pijn, het zweet van mijn vrienden wat kleur te geven en ondertussen droom ik weg... zoveel onvergetelijke momenten op de camino. Hola! een pelgrim komt uit het bos en groet mij. Een Koreaan vraagt mij de weg naar Roncesvalles. There, you see the towers. Nog een hola, nog iemand die zijn hand groetend naar mij opsteekt. Mijn hartje bloedt. Plaspauze. Ik verlaat mijn geïmproviseerde schrijftafel en zoek een discreet plekje. Miljaar! ik zak tot over mijn enkels in moerasmodder. Ik probeer eruit te geraken en zak er nog dieper in. Sint Jacob, is dit de modder die mijn voet zal genezen? Een korte fikse regenbui doet mij naar de bus vluchten. Eric en Liliane ze blaken als ze mij de weg naar het café vragen. Eén na één arriveren de Neospelgrims. Hun gezicht verraadt moeheid maar hun lach straalt blijheid en geluk. Zij hebben het gehaald. Zelfs de afdaling die hen afgeraden werd namen zij als berggeiten. Dus dit biertje verdienen ze ruimschoots. Mag ik de thuisfronters erop attent maken dat pelgrimeren meer inhoudt dan aan elke waterfontein halt te houden om zijn drinkfles met water te vullen. Allerlei adviezen worden uitgewisseld. Ik onthou: onder de douche van onder naar boven met warm water en daarna met koud water besproeien. Wat zeg je? Alleen de benen. De voeten zal Pier wel weer voor zijn rekening nemen aan saloncondities. Loizu verwacht in zijn 3 sterren herberg de Vlaamse pelgrims. Van pure emotie doet Hubert een nederige maar overtuigde knieval. Wij hopen dat zijn eervol respect geen nadelige gevolgen zal hebben voor de klim van morgen. Ik vind kamer 212 met de geestrijke naam Pacharán. Een tip voor het thuisfront: Probeer via google maar te vernemen waar die naam voor staat.
Kon de verslaggever een blog na veel geklungel in elkaar knutselen, nu lukt het hem niet om één foto te downloaden. Zelfs de jeugd en de digitale geleerdheid van Mathias vinden geen oplossing. Dus een nieuwe weg zoeken en ik hoop dat bij wijze van proef straks mijn kamernummer het blogbeeld wat mag opvrolijken. Helaas geen foto's van de pelgrimszegen. Maar we blijven verder zoeken, want we willen onze lezers meer bieden dan wat woordjes op onze blog. Tweemaal 12 apostels aan één lange aposteltafel. Het gezellige rumoer verklapt dat de douchestralen van onder naar boven hun werk goed gedaan hebben. Kamer 212 draait open en de nachtrust kan beginnen.Vertrekken langs de melkweg om de moeheid van de lange dag op te breken. De dromen in 16 verschillende kamers verbreken de sleur van foto's downloaden, van die vingertik voor dat glaasje cava, van warme en koude douchestralen. Een laatste Pacharán breekt in bij de verslaggever, het verrijkt hem met een zalige tocht doorheen moerasmodder.
Ja, dat wisten we. Het wordt een lange rit. Terwijl heel Vlaanderen nog in een diepe slaap lag stonden onze Limburgers in het duistere Maasmechelen vol verwachting uit te zien naar die donkergrijze bus die uit Roeselare moest komen. Een beetje vertraging, dat moet kunnen. Maar Vlaanderen kan soms een waar patattenland zijn waar werken en omleiding schering en inslag zijn, waar onschuldige Neospelgrims die nacht de dupe van worden. Ruim een uur vertraging wordt het. Maar ook voor een pelgrim geldt de spreuk van de abdij van Tongerlo: Festina lente, haast je traag. En toch het gaat vooruit. Mathias en Patrick vieren strak de teugels.Ontbijt aan boord. Babbelen, kennismaken, een stop. Ja, de firma Sercu staat synoniem voor kwaliteit: de cava wordt ontkurkt, de hapjes gaan rond. Prosit op het welslagen van onze tocht. Nog een stop, een hapje eten, een middagdutje, wat kan dat goed doen na een dag die zo vroeg begon. Je hoort de deugd in het gesnurk van een pelgrim die wegdroomt op zijn camino. Je ruikt het al, de koffie is aan het doorlopen. Voorzichtig worden de pelgrims uit hun slaap gehaald. Koffie schenken, koekjes delen, melk, en suikertjes. Lieve dames, zeg eerlijk, die elegante bediening van de heren hadden jullie nooit verwacht. Tijd om de bioscoopzetel een beetje achterover te leunen. De schermen komen uit het dak van onze car. We zien hoe Tom Avery het dodelijk ongeval van zijn zoon verneemt, hoe hij het verwerkt, hoe hij de camino van zijn zoon verder zet met de as van zijn dode lichaam. Het onbegrip van vader voor de beslissing van zijn zoon groeit naar het volle begrip. In Compostela laat hij de oorkonde op naam van zijn zoon zetten. Het was immers zijn zoon die de camino liep. De pelgrimstocht leert vader Avery de wereld door een heel andere bril zien. Of hoe een pelgrimage een mens nieuw kan maken. The Way, een film die onze pelgrims deed bezinnen.
In de rug hoorde je in de bedenkingen een zekere angst voor het onbekende, voor het vreemde dat te wachten stond. Vragen die ik goed begreep, het waren ooit mijn vragen. Laat ons al wat voorbereiden op de dag van morgen. We leren in een ik en gij het lied aan: Wij zijn samen onderweg. Juist, we gaan als pelgrims samen onderweg. Elke morgen willen we het internationale Compostelalied zingen: Ultreya e suseya, vooruit! en hogerop! Tous les matins nous prenons le chemin... Als dit zo doorgaat krijgt Neos een pelgrimskoor, wat een klank. We wringen ons geduldig door de bouchon rond Bordeaux en weldra staan we aan de poorten van ons hotel in Biarritz. Hoor ik in mijn rug een zucht? De lieve man vraagt zich af: Wat doen wij ons aan? Het antwoord krijg je in Compostela is mijn aansporing! Ik kom op mijn kamer, een schildpad siert de muur van kamer 230. Is dit een voorteken?
De blog begint nu vanaf het begin en niet met het recentste artikel. Zo kan je ons verhaal chronologisch volgen.
Als je onderaan de pagina komt dan kan je navigeren met het pijltje naar links.
Veel leesgenot! en moest je vragen hebben, je mag ze me steeds stellen.
Zaterdag 24 september nadert met rasse schreden. 25 pelgrims maken zich klaar om richting Pyreneeën te vertrekken om 's anderendaags in St.-Jean-Pied-Port te voet aan de oversteek te beginnen naar Roncesvalles. Hun neuzen staan allen naar Santago de Compostela gericht. Over dit hele traject van 750 km kiezen wij 11 etappes van ongeveer 20 km.
Als pelgrims samen onderweg op die unieke weg van bezinning, van loslaten, ontmoeten...
Als begeleider wil ik via deze blog alle Neosleden laten meeproeven van deze enige beleving. Misschien krijgen jullie nu al kriebels om volgend jaar ook mee te stappen. Waarom niet? Vraag maar naar de indrukken van onze leden die al eerder deze tocht liepen: ONVERGETELIJK !
Ik heb wel al enige ervaring met de camino naar Compostela maar amper om een blog in elkaar te knutselen. Ik hoop alleen maar dat mijn try-out mag lukken. Indien ja, dan nodig ik jullie uit om over enige dagen ons relaas te lezen.
