Kijk uit voor struikrovers in de montes de Oca.
El Corregidor, ons driesterrenhotel konden we niet overtuigen om zijn bioritme eens eenmaal te wijzigen. Neen, niet voor 8 uur ontbijten. Geen buffetkeuze en zo was het ontbijt vlug achter de kiezen. Wat mogen wij senioren blij zijn met de jeugdige kracht van Mathias Sercu die met veel zwier onze zware valiezen in de koffer stapelt. We rijden weer een eind verder op de camino. Vandaag moeten onze pelgrims door een onherbergzaam gebied. Gelukkig had San Juan de Ortega een voorbeeld genomen aan Santo Domingo de la Calzada. Ook hij legde wegen aan om de pelgrims meer comfort maar vooral meer veiligheid te bieden. Want in die donkere bossen van de montes de Oca verscholen zich struikrovers en bandieten.
Een eerste groep onschuldige pelgrims wordt gedropt in Tosantos. Ja Arlette, je moet mee in het gareel. Zo gaat het nu eenmaal wanneer je de zweep van de jeugd voelt. Geen schrik hebben. De voorhoede wordt in Villafranca gelost. Deze zal de struikrovers en de eventuele wolven wel verjagen. Uw schrijvende dienaar waagt het opnieuw. Is het de stok en de staf uit de psalm van gisteren die het mij gemakkelijker maken? Is het de dafalgan die mijn pijn tot een minimum herleidt? Is la pommada forte de wonderdoener? Of is het toch de moerasmodder van voorbije zondag die haar heilzame kracht uitstraalt? Het gaat verbazend beter dan gisteren. Ik kan zelfs gedachten noteren om mijn congresspeech voor Neos kleur te geven. Met pijnlijke voeten krijg je anders die gedachten nooit naar boven in de geest. Het is zoals na de tocht je benen van onder naar boven besproeien. Zijn de struikrovers van vroeger thans indianen geworden? Vroeger stond hier één totempaal. Nu is het haast een heel indianendorp. Een lief indianenvrouwtje biedt ons een schijf watermeloen aan. Ze verkoopt drankjes, fruit, snoepjes aan de meest eerlijke prijzen: un donativo, een vrije bijdrage. Je kan zelfs rusten in haar hangmattensalon. Die jonge vrouw krijgt mijn bewondering. Elke pelgrim die voorbijkomt krijgt haar respect, en ze doet dit met een ongedwongen lach, met een spontane blijheid waar we allemaal nog veel kunnen van leren. Moest heel onze maatschappij zo kunnen handelen... de zoveelste utopische droom op de camino.
Ik voel mij gelukkig dat ik met mijn twee voeten 12 km heb gelopen ipv met mijn twee wijsvingers de ene klaviertoets na de andere moest aantikken. Ik was weer wat pelgrim. Dank St.-Jacobus. Ook dank dat de struikrovers in een diepe slaap lagen terwijl onze vrouwtjes achter een struik hun behoefte deden.
Toch liever een pintje dan een sopa de ajo, looksoep, die de pelgrim die hier logeert elke avond gratis krijgt.
Opnieuw moest ik onze Neosdames geruststellen toen ik vertelde dat San Juan hier ook aanbeden wordt door vrouwen met vruchtbaarheidsproblemen. En dan liet ik mij verleiden. Hoe kon ik weerstaan aan Nicole's smeken. Wat een mooie akoestiek in deze kerk, de rest kan je al raden. Oh Danny boy was mijn antwoord. "... Aan mijn graf zal je zeggen hoe je van mij houdt en ik zal in vrede verder rusten tot jij bij mij komt..."
Pelgrims gaan verder naar Burgos. Als een gemeenschap van samenhorigheid gaan ze in een Jezuïetenklooster overnachten. Dat wás vroeger een klooster maar thans een viersterren hotel. Maar de kloostersfeer is compleet. Er is cava, pacharán, ricard en zelfs gegratineerde St.-Jacobsschelpen, kalfswangetjes met een groentespiesje en pureetje om zoet af te sluiten met een javanais en citroenijsje. En water, wijn ook natuurlijk. Met deze sobere leefregel konden we onder de vier sterren van ons hemelbed dromen van struikrovers en Don Juan, of liever, San Juan.
chris
|
