Zondag. Gisteren vertrok Neos richting Pyreneeën. Vandaag vertrekken 23 Neospelgrims onder een bewolkte hemel over de Pyreneeën. Het echte uur van vertrekken is voor de pelgrim aangebroken. Anselm Grün inspireert mij om de gedachte van vertrekken te linken aan het woordje "breken". De pelgrim vertrekt en gaat op weg. Hij breekt op om aan zijn tocht te beginnen. Hij breekt op. Hij breekt oude verbindingen af zodat hij kan vertrekken. Om op te breken is altijd moed nodig. Moed om het avontuur aan te gaan. Maar opbreken heeft ook te maken met verbreken. Men moet zijn dagelijkse sleur verbreken zodat men kan opbreken. Het opbreken staat aan het begin van de weg. Nog onwetend wat de weg ons zal bieden. Vaak zien mensen op tegen het vertrek. Ze zijn wat bang om het oude vertrouwde achter zich te laten en zich op weg te begeven naar het vreemde, bang om vervreemd te raken van alles dat hun vertrouwd was. De pelgrim zal zich openen voor zijn medemensen, voor zijn tochtgenoten, waarna hij zich verbonden voelt omdat ze net als hij onderweg zijn. Als je het aandurft om op te breken zal in je leven iets nieuws inbreken. Neen, geen inbreker maar iets dat je innerlijk huis zal verrijken en versieren. Als een vreemde vertrekt de pelgrim het vreemde tegemoet. Vreemde mensen ontmoeten, in een vreemde taal zich proberen uit te drukken. De pelgrim vertrekt op de weg waar vreemden vrienden worden.
Voldoende gedachten om onze pelgrims te zegenen, een benedictio te geven. Bene dicere, hen iets goeds zeggen. Als pelgrims samen onderweg. ...Moge de God van alle wegen je zegenen en beschermen je hele pelgrimstocht lang! Buen camino mis amigos peregrinos! 23 Neospelgrims vertrekken. De struise bink kijkt ze na met een klein hartje. Jacobus, waarom straf je mij? Waarom mag ik niet te voet naar jou komen? Ik voel mij als de geslagen ridder Roeland in de schaduw van de Ibañetapas. Dit halsstarrige hielspoor wil na meer dan anderhalf jaar maar niet genezen. De pelgrim van weleer wordt thans verslaggever ter plaatse.
Onder grijze wolken en aan een tafel aan de bosrand met zijn herfstkleuren probeer ik de blijheid, de moed, de pijn, het zweet van mijn vrienden wat kleur te geven en ondertussen droom ik weg... zoveel onvergetelijke momenten op de camino. Hola! een pelgrim komt uit het bos en groet mij. Een Koreaan vraagt mij de weg naar Roncesvalles. There, you see the towers. Nog een hola, nog iemand die zijn hand groetend naar mij opsteekt. Mijn hartje bloedt. Plaspauze. Ik verlaat mijn geïmproviseerde schrijftafel en zoek een discreet plekje. Miljaar! ik zak tot over mijn enkels in moerasmodder. Ik probeer eruit te geraken en zak er nog dieper in. Sint Jacob, is dit de modder die mijn voet zal genezen? Een korte fikse regenbui doet mij naar de bus vluchten. Eric en Liliane ze blaken als ze mij de weg naar het café vragen. Eén na één arriveren de Neospelgrims. Hun gezicht verraadt moeheid maar hun lach straalt blijheid en geluk. Zij hebben het gehaald. Zelfs de afdaling die hen afgeraden werd namen zij als berggeiten. Dus dit biertje verdienen ze ruimschoots. Mag ik de thuisfronters erop attent maken dat pelgrimeren meer inhoudt dan aan elke waterfontein halt te houden om zijn drinkfles met water te vullen. Allerlei adviezen worden uitgewisseld. Ik onthou: onder de douche van onder naar boven met warm water en daarna met koud water besproeien. Wat zeg je? Alleen de benen. De voeten zal Pier wel weer voor zijn rekening nemen aan saloncondities. Loizu verwacht in zijn 3 sterren herberg de Vlaamse pelgrims. Van pure emotie doet Hubert een nederige maar overtuigde knieval. Wij hopen dat zijn eervol respect geen nadelige gevolgen zal hebben voor de klim van morgen. Ik vind kamer 212 met de geestrijke naam Pacharán. Een tip voor het thuisfront: Probeer via google maar te vernemen waar die naam voor staat.
Kon de verslaggever een blog na veel geklungel in elkaar knutselen, nu lukt het hem niet om één foto te downloaden. Zelfs de jeugd en de digitale geleerdheid van Mathias vinden geen oplossing. Dus een nieuwe weg zoeken en ik hoop dat bij wijze van proef straks mijn kamernummer het blogbeeld wat mag opvrolijken. Helaas geen foto's van de pelgrimszegen. Maar we blijven verder zoeken, want we willen onze lezers meer bieden dan wat woordjes op onze blog. Tweemaal 12 apostels aan één lange aposteltafel. Het gezellige rumoer verklapt dat de douchestralen van onder naar boven hun werk goed gedaan hebben. Kamer 212 draait open en de nachtrust kan beginnen.Vertrekken langs de melkweg om de moeheid van de lange dag op te breken. De dromen in 16 verschillende kamers verbreken de sleur van foto's downloaden, van die vingertik voor dat glaasje cava, van warme en koude douchestralen. Een laatste Pacharán breekt in bij de verslaggever, het verrijkt hem met een zalige tocht doorheen moerasmodder.
Ja, dat wisten we. Het wordt een lange rit. Terwijl heel Vlaanderen nog in een diepe slaap lag stonden onze Limburgers in het duistere Maasmechelen vol verwachting uit te zien naar die donkergrijze bus die uit Roeselare moest komen. Een beetje vertraging, dat moet kunnen. Maar Vlaanderen kan soms een waar patattenland zijn waar werken en omleiding schering en inslag zijn, waar onschuldige Neospelgrims die nacht de dupe van worden. Ruim een uur vertraging wordt het. Maar ook voor een pelgrim geldt de spreuk van de abdij van Tongerlo: Festina lente, haast je traag. En toch het gaat vooruit. Mathias en Patrick vieren strak de teugels.Ontbijt aan boord. Babbelen, kennismaken, een stop. Ja, de firma Sercu staat synoniem voor kwaliteit: de cava wordt ontkurkt, de hapjes gaan rond. Prosit op het welslagen van onze tocht. Nog een stop, een hapje eten, een middagdutje, wat kan dat goed doen na een dag die zo vroeg begon. Je hoort de deugd in het gesnurk van een pelgrim die wegdroomt op zijn camino. Je ruikt het al, de koffie is aan het doorlopen. Voorzichtig worden de pelgrims uit hun slaap gehaald. Koffie schenken, koekjes delen, melk, en suikertjes. Lieve dames, zeg eerlijk, die elegante bediening van de heren hadden jullie nooit verwacht. Tijd om de bioscoopzetel een beetje achterover te leunen. De schermen komen uit het dak van onze car. We zien hoe Tom Avery het dodelijk ongeval van zijn zoon verneemt, hoe hij het verwerkt, hoe hij de camino van zijn zoon verder zet met de as van zijn dode lichaam. Het onbegrip van vader voor de beslissing van zijn zoon groeit naar het volle begrip. In Compostela laat hij de oorkonde op naam van zijn zoon zetten. Het was immers zijn zoon die de camino liep. De pelgrimstocht leert vader Avery de wereld door een heel andere bril zien. Of hoe een pelgrimage een mens nieuw kan maken. The Way, een film die onze pelgrims deed bezinnen.
In de rug hoorde je in de bedenkingen een zekere angst voor het onbekende, voor het vreemde dat te wachten stond. Vragen die ik goed begreep, het waren ooit mijn vragen. Laat ons al wat voorbereiden op de dag van morgen. We leren in een ik en gij het lied aan: Wij zijn samen onderweg. Juist, we gaan als pelgrims samen onderweg. Elke morgen willen we het internationale Compostelalied zingen: Ultreya e suseya, vooruit! en hogerop! Tous les matins nous prenons le chemin... Als dit zo doorgaat krijgt Neos een pelgrimskoor, wat een klank. We wringen ons geduldig door de bouchon rond Bordeaux en weldra staan we aan de poorten van ons hotel in Biarritz. Hoor ik in mijn rug een zucht? De lieve man vraagt zich af: Wat doen wij ons aan? Het antwoord krijg je in Compostela is mijn aansporing! Ik kom op mijn kamer, een schildpad siert de muur van kamer 230. Is dit een voorteken?
De blog begint nu vanaf het begin en niet met het recentste artikel. Zo kan je ons verhaal chronologisch volgen.
Als je onderaan de pagina komt dan kan je navigeren met het pijltje naar links.
Veel leesgenot! en moest je vragen hebben, je mag ze me steeds stellen.
Zaterdag 24 september nadert met rasse schreden. 25 pelgrims maken zich klaar om richting Pyreneeën te vertrekken om 's anderendaags in St.-Jean-Pied-Port te voet aan de oversteek te beginnen naar Roncesvalles. Hun neuzen staan allen naar Santago de Compostela gericht. Over dit hele traject van 750 km kiezen wij 11 etappes van ongeveer 20 km.
Als pelgrims samen onderweg op die unieke weg van bezinning, van loslaten, ontmoeten...
Als begeleider wil ik via deze blog alle Neosleden laten meeproeven van deze enige beleving. Misschien krijgen jullie nu al kriebels om volgend jaar ook mee te stappen. Waarom niet? Vraag maar naar de indrukken van onze leden die al eerder deze tocht liepen: ONVERGETELIJK !
Ik heb wel al enige ervaring met de camino naar Compostela maar amper om een blog in elkaar te knutselen. Ik hoop alleen maar dat mijn try-out mag lukken. Indien ja, dan nodig ik jullie uit om over enige dagen ons relaas te lezen.
