We zaten nu eens knus gelogeerd en we moeten weeral weg. Een pelgrimsvolk is een karavaan die door de eeuwen heen van hier naar daar liep, die vreemde wegen ontdekte, die vreemde mensen aansprak in een vreemd land met klanken en gebaren, die de weg van bezinning vond, die gelouterd terugkeerde, die zich verlicht voelde van de last die men meedroeg...
Ook wij hebben gekozen om pelgrim te worden. Wij willen verder. Vandaag naar Compostela, ons eindpunt. Eindpunt? Een pelgrimsweg kent geen einde. Dat begrijpt enkel de ware pelgrim die met zijn geest en spirit elke dag weer een nieuwe tocht begint, die zijn camino op het thuisfront verlengt.
Iedereen maar dan ook iedereen stapt de 21 km van Pedrouzo naar Compostela. Zelfs mensen met geplaagde voeten willen die tocht volledig uit lopen. Karakter is een zeer herkenbare eigenschap van een pelgrim. Omdat we samen onderweg zijn, samen willen vertrekken, zingen we samen langs de weg ons morgenlied: Tous les matins nous prenons le chemin... Ultreya e suseya, Deus adjuva nos! Vooruit en hogerop, God helpt ons.
De hoge kruinen van het eucalyptus woud beschermen ons tegen de sterke zon. Ben ik stout? Ik neem geen Dafalgan. Ik heb zo een bewondering voor Rina. Met pijn in de knie sleept ze zich bijwijlen verder. Ze weigert een pijnstiller te nemen. Maar ja zij is een vrouw. Er zal toch iets van waar zijn dat vrouwen meer pijn kunnen verbijten dan mannen. Ze heeft ook een ploegmaat die haar desnoods over de meet zou dragen. Even bewonderenswaardig.
Alleen lopen geeft mij de gelegenheid om diep na te denken over mijn eigen tocht. Twee, drie dagen voor het vertrek had ik niet de minste hoop. Nog nooit zulke pijnen in mijn voet gevoeld. Mijn lot zou wellicht weer reporter ter plaatse worden. Dit lot tarten zou volledig stupide geweest zijn. Dus geen oversteek van de Pyreneeën voor mij. Ook die forse klim op de tweede dag maakte mij angstig, dus deze ook niet. 's Anderendaags was ik weg. Met pijnstillers weliswaar. Het lukte, alhoewel. De pijnen die weer opdoken maakten mij allesbehalve rustig. Ik hield vol. Alsof de psalmtekst op het gepaste moment kwam. Grote dank moet ik zeggen aan Hem. Hij die mij zijn stok en staf schonk, mij moed gaf, die mij door het duistere dal van mijn twijfels gidste.
De pijnen worden weer sterker. Kom Chris, neem maar een Dafalgannetje. Ik loop verder.
Wat een gekke toestanden je kan meemaken op deze camino, je kan het je niet voorstellen. In een bosje aan de rand van het vliegveld moet er ooit iemand een kledingstuk aan een draad gehangen hebben en nu is het één kleurrijk gedoe van honderden kledingstukken, van ondergoed naar hemden, van kousen naar schoenen. Denkt de pelgrim van vandaag als zij haar bh of hij zijn onderbroek aan een draad pint dat hij of zij met dit ritueel een nieuw leven kunnen beginnen zoals de pelgrim, die in Finisterrae langs de kust een kledingstuk verbrandt.
Yes, ze zijn betrapt! Ik zie op zijn minst negen pelgrims op een terras. Goed, ze dronken wel koffie en ze waren meteen weg toen ik ook een plaatsje zocht. Waarschijnlijk schrik dat het verhaal van gisteren aan het licht zou komen. Ik maak een groepscontact op zodat ik in Compostela met mijn pelgrimsgezellen kan afspreken wanneer we op de trappen van de kathedraal zullen verzamelen.
Na een pauze van driekwart uur vertrek ik opnieuw. Ik ben nog geen 3 km verder of ik zie hen weer, nu in de schaduw van een bosje opnieuw samengehokt rond een tafel. Ik doe alsof ik het niet zag en verdwijn niet op kousenvoeten maar wel op mijn zware stapschoenen richting Monte do Gozo. Dat is toch nog een eind van ongeveer 8 km. Ik probeer de lach op mijn bezweet gezicht te bewaren, mijn muts wat achteruit voor de eventuele slagschaduw als ik voorbij de televisiestations van TVE Galicie kom. Als iemand mij zou herkend hebben, wil je mij dan een kopie van het beeld sturen aub.
De Monte do Gozo, de vreugdeberg is mijn picknickplaats. Jawadde, dat is tenminste een lunchpakket. Twee boterhammen, een fles mineralendrank (genre aquarius), een flesje water, een yoghurt, een cake en twee appels. Mijn rugzak zal ook wat lichter gaan wegen. Zij die zo net nog in het bos verscholen zaten zie ik op de vreugdeberg met hun verrekijker de einders afzoeken naar de twee torens van de kathedraal. Geen vreugde, niets te ontwaren. Ik verneem later dat er nog een drukke fotosessie was met las tres mujeres fuertes. De lezer mag niet denken dat ik op een of andere manier iets toegestoken krijg om die drie sterke dames in beeld te krijgen. Het is louter heel toevallig en op de camino bestaat geen toeval. Dus wat een contradictio.
We gaan verder en ik zoek een nog niet geregistreerd schaapje. Mag da? Maar natuurlijk, mag dat. Magda zit op ons langs de muur van de kathedraal te wachten. Mijn kudde is weer voltallig. De gelukkige herder kan weer naar iets anders gaan uitzien. Waar vinden we een gezellige plaats om morgen een slotdrink te organiseren. Mijn deal met de chef van Garcia lukt en nu vlug naar de trappen voor de groepsfoto.
Wat een vreugde onder onze pelgrims. Ze hebben het gehaald. Ze omhelzen elkaar zo innig. Bij zo iets zijn traantjes meer dan toegelaten. Een emotie van diepe vreugde die veertien dagen lang, dag na dag verder groeide naar een ongekende vriendschap. Ook traantjes omdat je die vreugde niet meer kan delen met je geliefden.
Het kan niet anders dan dat de groepsfoto het meest sprekende beeld van enthousiasme wordt. Het vuur van Neos op de trappen van de kathedraal. Geen eindpunt maar een tussenstop die onze pelgrimstocht op onze levensweg alleen maar mooier kan maken. Geen eindpunt maar over enige dagen beslist een heimwee naar al dat moois. Een pelgrimstocht om blijven te koesteren. Een pelgrimstocht waarover de pelgrim en de lezer nog meer bedenkingen kunnen uitvinden. Vul die zelf maar in.
En als je nog niet overtuigd was, word volgend jaar beslist ook pelgrim met Neos. De meest vitaminerijke weg die er bestaat. Vraag het maar aan Anne, Margriet, Pier, Eric, Liljan, Magda, Walter, Marleen, Lut, Hubert, Rita, Leen, Arlette, Luc, Erik, Marleen, Laurette, Betty, Jean, Nicole, Mia, Rina, Rik en ook aan jullie schrijvende dienaar,
chris
PS. Is het je opgevallen? Er staat geen eindpunt aan dit verslag wel een komma, een rustteken ... Laat mij nog wat rust en over enige dagen volgt nog een nabeschouwing. Blijf verbonden met onze blog en zo ook met ons pelgrimshart.
Yes, betrapt!
