León, la bella leonina, een stad vol heerlijkheden.
Gisteren traden we in. Vandaag treden we uit. Onze gemengde Neoscongregatie heeft na een paar nachtelijke visioenen beslist om als pelgrims verder de weg op te gaan van boetedoening. De abt of liever de hotelmanager heeft ook gekozen voor een sober broodje. Op zeven dagen ontvingen we al zes lunchpakketten en al het zesde broodje met hesp en kaas of kaas met hesp. Een pelgrim kijkt nieuwsgierig in zijn kloosterzakje en roept verwonderd: weer een met kesp en haas. Het voordeel van die sponsen broodjes is dat ze in de rugzak alle vormen kunnen aannemen. Maar vandaag is het iets meer dan een flesje water. Er is ook een melkdrankje en zelfs 2 chocolaatjes die ons papieren tasje rijker vullen.
Pelgrims op de weg van boete eten wat ze krijgen. Niet langer dralen, de weg op! Blijkbaar heeft de heilgheid van het klooster onze Walter Bonanza geïnspireerd. Zijn lied op de wijs van de Bonanza tune lees je hieronder. Je moet de dichterlijke vrijheid van onze tekstdichter respecteren. Hij wijzigt camino naar camina om het zeer vindingrijk te laten rijmen met Compostela.
Alle rechten voorbehouden. Deze tekst mag niet gekopieerd of in de openbaarheid gebracht worden tenzij WB daar mondeling of schriftelijk zijn akkoord over geeft. Hij kan en mag wel gezongen worden door het pelgrimskoor van Neos. Maar dan zullen we toch nog een paar maal naar de repetitie moeten komen. Onze redactie wil jullie de inspiratie van de pelgrim op weg naar Compostela niet onthouden.
Wij zijn de mensen van Neos,
Wij hebben van gene kilometer schrik
wij stappen meter na meter
zo gaat het alle dagen beter
stap voor stap, niet te rap
dat is onze trap
zo doen we samen de camina
gans tot in het verre Compostela.
Wij komen met de bus uit België
helemaal tot in Biarritz
verder wandelen tot in Tosantos
en de volgende dag stoppen we in Burgos
van omhoog naar omlaag
zo vorderen wij gestaag
dit op een stut van hesp en kaas
of een boterham met kaas en hesp
toch doet de Chris zijn best
maar aan dat water hebben wij de pest.
Wij zijn de mensen van Neos
Wij hebben van gene kilometer schrik...
In Mansilla de las Mulas bewonderen we het stenen monument met de twee rustende pelgrims
en ondertussen wriemelen onze springlevende senioren er al op en tussen. Hun groet aan de vlag en weg zijn zij richting León.
Wel waren ze goed gebrieft: ze mochten in León niet de pijlen volgen naar de wereldlijke albergue maar als pas uitgetreden kloosterlingen moesten ze blijven kiezen voor de richting geestelijke albergue en zo zouden ze gemakkelijk de fameuze kathedraal vinden.
Spanje misschien maar León zeker heeft de meest wisselende uurregeling. Mijn afspraak om 15u30 aan de kathedraal zoals vorig jaar klopt al niet meer. Een snelle oefening voor mij om iedereen te gsm'en dat ons uurrooster met een half uur opschuift. De bewondering en de opmerking voor de 1800 m2 glasramen is eerlijk: daar heb je toch wat meer tijd voor nodig was veelzeggend. Mijn pelgrims houden van stiptheid. Om 16u45 staan ze klaar voor een wandeling. Maar een goedhartige Neosdame ziet nood en armoede bij een klein sjofel vrouwtje. Gulhartig schenkt ze haar lunchpakket aan dat lieve mens. Maar ons dame moet in ruil ook iets van haar willen aanvaarden. Ons dame weigert zeer beleefd de druiven die het vrouwtje in de vuilnisbakken vond. Ze laat zich overhalen en gooit ze nadien weer in de vuilnisbak. Zo kunnen we blijven doorgaan.
Ontroerend was een andere scène. De pelgrim die gisteren aan de paal te schande stond werd door het presidium van de kathedraal in ere hersteld. Wat moet hij die mensen weer wijsgemaakt hebben? Hij mocht al model staan om een beeld van hem te laten maken.
De gotiek van de kathedraal was al de eerste les in kunst die we hier kregen. Nu willen we ook nog naar de Romaanse kunst van de San Isidoro basiliek om dan bijna achterover te vallen met de Renaissance van het San Marcos hospitaal, thans een Parador hotel en van 1936 tot 1939 een mensonterende gevangenis tijdens het Francoregime. Er is een huwelijksviering in de kerk naast dit pand. We hebben de gelegenheid om de kloostertuin te zien.
Mathias wacht ons op en snel vinden we in het centrum onze albergue met 4 sterren . Hotel Silken Louis de Leòn. Wat een mooie haast poëtische naam. Maar de miserie om wifi aansluiting te krijgen is allesbehalve poëtisch. Zelfs onze jeugdige expert, Mathias geraakt er niet wijs uit. We zullen onze ergernis doorspoelen met een pacharán en het copieuze avondmaal maakt ook nog een en ander goed.
Uw dienaar voelt zich technisch werkloos. Hij hoopt dat de abonnees het hem niet kwalijk zullen nemen. Elke dag kijkt hij angstig of de leescijfers blijven stijgen. Laat uw reacties zowel negatief als positief maar horen. Ik zal de positieve meenemen in mijn hart en de negatieve gooi ik weg aan de voet van het Cruz de Ferro.
chris
|
