Chris met Neos naar Compostela

Zondagmorgen 2 oktober. León ligt nog te slapen. Gisteren vierde de stad het feest van San Froilan. Dat is geen normaal feest. Drinken, boemelen, zingen, fanfaremuziek, nog meer drinken, met het glas van kroeg naar kroeg hasta la madruga, tot in de vroege morgen. Maar wij zijn wel klaar om naar Hospital de Órbigo te rijden. Mathias is in lichte paniek. Het hotel heeft geen lunchpakketten voorzien. Wat nu? Geen probleem, Mathias, we vinden wel iets onderweg. Een pelgrim weet de wet van Murphy te omzeilen. Geen gemor op de achterbank. Dus we rijden naar de historische brug waar een ridder ooit voor de liefde van een edelvrouw 30 dagen aan een stuk zijn uitdagers neersabelde.

Neospelgrims laten zich via deze brug op de goede weg brengen. Ze waren aandachtig: geen enkele loopt rechtdoor. Ik zie een gekleurde kudde rechts afslaan. Vorige jaren dacht je dat de tijd hier was blijven stilstaan. Niets is minder waar. Hier wordt een heel nieuw wegennet aangelegd. Ik hoop landbouwwegen. De pelgrims worden steeds maar creatiever.

Langs de weg moet een pelgrim waarschijnlijk meer dan genoeg gehad hebben van zijn stapschoenen. Hij heeft ze naast de weg geplant en opgevuld met aarde met de bede ze toch regelmatig te besproeien zodat ze kunnen verder groeien. Zou hij ze volgend jaar hier nieuw komen oogsten?

De weg doet nog een dorpje meer aan dan vorige jaren. In dat dorp zijn er natuurlijk 2 albergues bijgekomen en dan moet de pelgrim voor de plaatselijke economie maar een ommetje maken. Ik voel me lekker in mijn sas. Het loopt goed. Ik hoop dat het zo mag blijven doorgaan. Zou St.-Jacob toch aan zijn trouwe volgeling denken?

"Buen camino!" Een man op de fiets roept mij zijn wens. Twee keuvelende vrouwen wensen mij ook een buen camino. Ook dit doet deugd. Ik neem die mensen hun groet, hun wens mee. Ik neem een beetje van hun hart mee. Dit zijn mensen waarin de deugd goed huist. Hoe vaak zeggen we niet: "Een goeie dag kost niets. " Toch heel juist. Maar er is meer. Spreek hem overtuigd uit en gooi hem niet als een automatisme zo maar uit je mond. Dank onbekende Spanjaarden, jullie groet verwarmt mij, ik voel in jullie wens het respect voor een pelgrim.

We klimmen hoger, het loopt al naar de middag. Dorst en honger laten zich voelen en horen. Aan een standje nog steeds uitgebaat door een hippie, zoals ik hem 2 jaar geleden noemde, kan ik mijn dorst lessen en een stuk fruit eten. Ecologische fruitsappen, stukken fruit, alles free! Ik kan het toch niet laten om een gift in zijn bus te stoppen. De bar in de voorstad van Astorga kan ik niet voorbij lopen. Ik hou hier nog zo mooie herinneringen aan over. Ik vergeet nooit die lekkere ham. Ik bestel opnieuw un plato de jamón. Zie maar op de foto.

Zou het water je niet in de mond komen. En nu eens geen kaas als toemaatje. Las tres mujeres, zoals ze zichzelf al noemen genieten aan een ander tafeltje van tonijnsalade. Er komen nog dames om iets te lunchen. Wat mond aan mond reclame doet. Zou ik niet beter mijn commissie vragen. Ik kan ruimschoots voort dus vooruit voor de laatste 4 km's. Over de loopbrug om de spoorweg te kruisen, nog een paar extra meters om een rotonde veilig over te steken en dan fors naar omhoog de oude stad binnen. Ik zie er nog twee royaal genieten met een groot glas wijn voor hun neus. Het is hen vergeven, het is vandaag zondag. Op het plein in de schaduw van Gaudi's bisschoppelijk paleis dacht toch wel een van de onze dat het een Gouda paleis was. Eerder had hij, volgens zijn zeggen ergens het blad van een kurkeik gevonden. Snel nazien op internet. Dit blad heeft geen enkele gelijkenis met het blad van een kurkeik. Misschien vinden we een verklaring in het feit dat de zon een hele dag op zijn onbedekt kaal maanlandschap blaakte.

Vier uur. Mathias laadt voor de zoveelste maal de valiezen uit en wij vinden snel de weg naar onze luxueuze ermitages. Eerlijk, ik val in een diepe slaap. De moeheid geeft mij tegelijk een zalig en voldaan gevoel. Een gsm uit het verre Vlaanderen vertelt mij dat het ginds maar kil is terwijl wij genieten van een deugddoende herfstzon. Laat ze maar onze gezel blijven tot in Compostela. Nu valt het mij op dat de zon voor ons vrouwelijk is. Le soleil, el sol... Willen wij mannen dat ook? Persoonlijk hou ik meer van een vrouwelijke zon. Je moet ze hier zien stralen onze Neoszonnetjes.

Het avondmaal wordt over enkele minuten opgediend. Een leuke ontmoeting rond de lange tafel, een wirwar van anekdoten, een geroezemoes dat vreugde en geluk uitstraalt. Een pelgrimsfeest met echte Neosvrienden. De wet van Murphy heeft niet de minste nadelige invloed op onze pelgrims gehad.

Ik wil mij stilletjes terugtrekken in cel 102 om in alle stilte mij te verdiepen in teksten die onze pelgrims morgen in stille bezinning naar het hoogtepunt van hun tocht, letterlijk en figuurlijk zullen brengen.