Van Sint Antonius naar de Kogi indianen.
Dank zij de uitgebreide communicatietechnieken kan jullie verslaggever in geuren en kleuren het verloop van 24 pelgrims op Spaanse bodem vertellen. Bezoldigde reporters van De Standaard, De Morgen of de Tijd beschikken over de meest gesofisticeerde middelen om in blitztempo het kleinste detail door te seinen. Jullie onbezoldigde Neos frontman moet met twee vingers de juiste toetsen vinden, moet tussendoor met allerlei zalfjes zijn voeten gezond houden, moet ook nog wat eten tussenin en graag ook wat luisteren naar de pelgrimsanekdoten, want dat brengt juist het peper en zout in zijn verhaal. En dan begint het spel: Een viersterren hotel, wifi met slecht ontvangst- of zendbereik. In het salon van de receptie lukt het beter. Pyjama uit, broek weer aan en in de receptiehall zitten tokkelen tot middernacht. Ja, je kan je niet voorstellen welke vloeken aan een kort verhaal voorafgaan. Ik slinger er nog een paar in "the cloud". Nu willen die foto's er niet op en nu verdwijnt mijn tekst weer. Vloeken, een pelgrim onwaardig! Sint Jacob, ik zal langs uw puerta del perdón naar binnen gaan. Ik troost mij met de gedachte aan die Egyptische verslaggevers die met hamer en beitel hun verslag in hiërogliefen moesten kappen, die gelukkig waren als zij hun kunstig verslag nalazen. Elke geletterde Europeaan stond er wijd op te gapen. Tot in de 19de eeuw heeft het geduurd voor men er in Europa iets begon van te begrijpen. Ik maak mij geen illusies die Arabieren of liever die Moren begrijpen er ook niets van. Ik acht mij al heel gelukkig dat dank zij deze tablettoetsen zoveel Neosleden ons kunnen lezen.
(Tussendoor een gemeend dankwoordje: Al bijna 1200 lezers zijn geteld. Vertel de link maar aan iedereen door, ook aan niet-neosleden, want deze hebben we nodig, we willen onze mooie familie zien groeien.)
En wat ik ook nog niet zei, de reporter stapt sind enige dagen weer ononderbroken mee. Ik ben heel eerlijk de dafalgans die ik ondertussen slik zijn niet gesponsord. Je hebt de prijs gelezen die ik er moest voor betalen. Maar ze helpen me. Ik was een gelukkige pelgrim toen ik de steile klim vanuit Villafranca overwon en dat ik die 12 km tot een goed einde bracht. Maar na de rustdag in Burgos staat weer een zware uitdaging op mijn programma.
Wij vertrekken in of aan de ruïnes van San Anton. Vroeger een klooster en hospitaal voor mensen die leden aan het Antoniusvuur, een koudvuur veroorzaakt door een schimmelbacterie op graankorrels waarmee dan brood gemaakt werd. De doorwinterde wandelaars zijn niet te houden nadat de groet aan de Neosvlag vereeuwigd werd. Ik laat niemand blijken dat mijn hartje wat angstig klopt. Zal ik de forse klim naar de alto de Mostelares aankunnen, zullen die 20 km's niet van het goede teveel zijn?
De lastige klim naar de alto de Mostelares.
Ik doe het aan mijn tempo. Ik denk aan de stok en de staf uit de psalm van voor een paar dagen. Mijn ademhaling doet het goed. Zonder één stop haal ik de hoogte. Nu toch even uitblazen en dan afdalen. 18% steil en recht naar beneden alover een brede betonweg. Ik krijg gezelschap. De opa van een aangenomen Kogi indiaantje. Vorig jaar hoorde ik van Walter een warm verhaal van zijn zoon Bjorn. Een jonge snaak van ongeveer 20 wou de wereld zien. Ik maak een lang verhaal kort: Hij trekt de wereld rond. Schoolt zich bij en wordt officier op een cruiseschip, beheerd door privébedrijven. Op een dergelijke cruise leert hij zijn liefje en later zijn Colombiaans vrouwtje kennen. Hun trouw wordt een verhaal van edelmoedigheid. Zij worden de kleinste ngo maar zonder subsidies. Allesbehalve gouvernementeel, slechts twee personen met een groot hart op de juiste plaats. Midden in de jungle, ver van alle comfort richten zij een schooltje op voor de bevolking van daar. En nu hoor ik een vervolg aan dit verhaal. Te lang om heel de cultuur van die Kogi indianen op deze beperkte blog te beschrijven. (Een tip: zoek eens op google). Bjorn leert een Kogi indiaan van 15 jaar kennen. Hij krijgt bij hem kost en inwoon mits mee te werken op het landbouwbedrijfje. Maar de huwelijkscultuur bij deze indianen is van een heel andere orde dan onze westerse. De Kogi indiaan gaat zijn weg en na een paar jaar duikt hij weer op en laat een indiaantje van 6 jaar achter. Wat nu? Het hart van Bjorn en zijn vrouwtje spreekt: Zij nemen dit kind aan naast hun eigen dochtertje. Ze laten het school lopen en ze hopen over enige tijd dat dit kind de tolk zal worden tussen die twee totaal verschillende culturen. De Kogi cultuur waar geen indringers toegelaten zijn. Ook dit is de camino, dit is een warm verhaal van een Neoslid.
Ik moet mijn eigen tempo lopen. De pijn duikt op, een dafalgannetje meer. Het lukt tot in Itero de la Vega. Nee, ik stap niet op de bus. Ik masseer mijn halsstarrige voet. Ik maak het steunverband los en loop nog 7 km verder. Ik kom aan in een oase langs de camino in Boadilla del Camino. Iedere Neospelgrim vindt de afgesproken plaats op één na. Hij heeft of niet goed geluisterd of hij volgde een hoooond.
Hij wordt op het plein tot de schandpaal veroordeeld.
Frómista met zijn uniek Romaans kerkje kunnen we niet zomaar voorbijrijden. En na het luxueuze vroegere klooster in Burgos treden we nu in bij de volgelingen van San Zoilo.
De Gregoriaanse gezangen doen ons ver wegdromen terwijl wij onze paspoorten afgeven. Onze kamer is een mooi afgewerkte cel. Devoot zullen mijn geschriften zijn. Het avondmaal is allesbehalve in de typische kloosterstilte. Onze paters en nonnen halen de sterkste verhalen naar boven.
Met Neos op pelgrimstocht gaan is gezeligheid van het hoogste niveau. Beste lezer, zorg dat je er volgend jaar zeker bij bent, zowel bij Neos of op de camino.
chris
|
