Uw stok en uw staf ze geven mij moed...
Om 6 uur begint een liedje op mijn smartphone te zingen. Een nieuwe dag begint voor de "gids". Het programma voor vandaag eens overlopen. Zoeken welke teksten best geschikt zouden zijn voor de komende tocht. Ook al wat verslaggeving schrijven want ik wil vandaag een eind meewandelen. Dat betekent dat ik minder schrijftijd zal hebben. Tijd, nog zo een zachte vloek op de camino. Daar kom ik later nog wel eens op terug. Die morgen dwaalt twijfel en een zekere angst in mijn geest. Ik probeer vanuit Ventosa naar Nàjera te lopen, 10 km. Zal die voet zijn pelgrim niet vervloeken. Zal Ibuprofen voldoende pijn stillen? Laat het ons aan het eind van de tocht evalueren. Elke morgen lees ik op de site www.bijbelcitaat.be de lezingen van de dag. Is dit nu toeval? Ik citeer: Al gaat mijn weg door een donker dal, ik vrees geen gevaar want U bent bij mij, uw stok en uw staf, zij geven mij moed. (psalm 23.4). Laat dit een spirituele zweepslag zijn voor mij. Ik leid de Neosvolgelingen naar hun verbronsd evenbeeld. De bronzen Jacobus ontvangt zijn zonnige Vlaamse pelgrims met open armen.
Door de enge straat waar het voorbije weekend nog stieren doorgejaagd werden, stuur ik thans mijn koninginnen over de koninginnenbrug. Zij stralen en terwijl kijken een paar koningen maar wat sip. Ze geven zo moeilijk hun macht af.
De brug uit de 11de eeuw leidt ons naar het rollend Sercupaleis. Koninginnendag op de bus. Hoor ze kwelen: Tous les matins nous prenons le chemin... In Navarrete staan ze even stil aan het gedenkbeeld van Alice De Craemer die in hier in 1986 dodelijk van haar fiets gemaaid werd. Hier beginnen onze pelgrims hun derde tocht met eindpunt aan de oever van de Najarilla in Nàjera. Ik laat mij 6 km verder afzetten. Mijn sticks worden mijn stok en staf uit de psalm. Mag dit duister dal voor mij wat opklaren. Eerst nog wat strekoefeningen en dan vooruit. Ik doe het rustig aan. Ik herken weer zoveel plekjes van weleer. De wijnstokken hoogzwanger van dikke druiventrossen. De monjoies, de stenen heuveltjes die pelgrims nalaten. Ik herken ook weer die stekende pijn in mijn voet en onderbeen. Het zal toch niet waar zijn. Ik rust even en opnieuw een stretchbeurt. Ik weiger een pil te nemen. Ik ga verder, ik probeer mijn gedachten op iets anders te zetten. Ik kom voorbij de muur waarop het mooie gedicht: Peregrino, que te llama? Pelgrim wat roept je, wat bezielt je? Welke geheime macht trekt je aan? ...Neen, ik kan het ook niet verklaren. Dat kan enkel en alleen Hij van hierboven...
Waarom wil ik die pijn verbijten? Ben ik nu goed gek om dit gevecht tegen mezelf aan te gaan? Een camino werkt verslavend. Dat ondervonden honderden pelgrims met mij. Ik loop Nàjera binnen. In een apotheek koop ik een sterke zalf in de hoop dat die pijn wat milder wordt. Op een rustbank eet ik mijn lunch. De pijn verzacht allerminst, nu slik ik er toch een pilletje bij. Ik ga naar de plaats van afspraak. Op het terras van bar Naxara heb ik een mooi uitzicht op mijn schapen die ik hier mag verzamelen. Magda haalt het. Ik zie haar scherp kijken of dit de goede plaats is. Ik steek mijn hand op en zij gaat verder. Waarschijnlijk is ze meer geïnteresseerd in het oude stadje dan in een schuimend biertje. Iedereen vindt zonder moeite de afgesproken pleisterplaats. Vlamingen weten best hoe men het gezellig kan maken. Een bier, een riojawijn wat moet er meer zijn om de sfeer te doen oplaaien. Wat? Heb jij dat gratis gekregen? En waarom ik niet? De Limburgse filosoof moet niet lang naar zijn antwoord zoeken. Hoe lelijker je bent, hoe meer gratis je krijgt. Er wordt nog meer gelachen. Nu zou ik nog een ander verhaal willen neerpennen maar ik verstond geen iota van hun taaltje. Magda heeft ons eindelijk gevonden. Ze was een uur geleden waarschijnlijk even haar noorden kwijt. Maar er zal meer vreugde zijn voor het verloren schaap dat naar de stal terugkeert. Is er een complot? Pier en Walter zijn hier nog niet. Ze weten nochtans zeer goed het afgesproken trefpunt. Hebben ze een deal gemaakt met de Riojabende, die nu nog een extra fles wijn durft te bestellen. Lieve An, let op je zit in duivels gezelschap, laat je niet bekoren door de roodgetinte duivel in die donkergroene fles. Keer liever terug naar de kudde waar verloren schaapjes veilig zijn. Stipt kwart voor vier verschijnen de twee camino anciens op de brug en 5 minuten later zitten we weer veilig onder de hoede van Sercu.
Walter vraagt de micro, hij leert ons een lied aan. Een melodie die alleen senioren kunnen herkennen. Waar is de tijd van Bonanza? Het refrein ligt zo in de oren. A new star is born: Walter Bonanza.
We willen het heiligdom van Santo Domingo de la Calzada bezoeken. De heilige bruggen- en wegenbouwer mogen we wel zeggen. Maar de kathedraal bezit meer dan het stoffelijk overschot van zijn heilige. Een kip en een haan zitten rechtover zijn praalgraf. Bij hun terugkeer van Compostela naar hun heimat zagen de Duitse ouders hun opgehangen en bedrogen zoon nog levend aan de galg. De burgemeester die de toelating moest geven om die jonge man er af te halen kon dit gewoon niet geloven. Dan kon net zo goed de kip en de haan die aan het spit aan het braden waren levend uit de haard springen. En dit gebeurde. En nu zitten al sinds eeuwen hier een levende kip en haan die wel om de drie weken opvolging krijgen. Zeker al vier maal was ik hier in deze kathedraal en nog nooit hoorde ik de haan kraaien. Vandaag wist hij van geen ophouden. Dit brengt geluk vernemen wij. Wat maken wij toch mee met Neos. Dit wonder wil ik snel via facebook en blog aan ons thuisfront laten weten want geen enkel persmedium zal mij willen geloven. In de stilte van het vroege morgenuur krijgt in kamer 213 het pelgrimsverhaal zijn vaste vorm. Lieve lezers bazuin het wonder van Neos uit. Geef heel Vlaanderen weet van dit wondere gekraai.
bloggen.be/neoscompostela is de link die je aan heel je familie, aan vriend en vijand moet doormailen. Ik volg het op.
|
