|
SLOTGEDACHTEN na eens te meer een geslaagde Neoscamino
Zaterdag 24 september zaterdag 8 oktober 2016
Er is aan alles een begin maar helaas, soms ook een einde.
Begon het voor de meeste onder ons eind vorig jaar al te kriebelen? Of was het
begin dit jaar? Of werden we overtuigd door Neospelgrims van het verleden?
Zouden we dit wel aandurven? Net alsof de tocht naar Compostela een
avonturentocht zou zijn als een eenzame woestijntocht of een trekking door de
jungle.
Mooi! dat jullie toen de juiste beslissing namen en de knoop doorhakten.
Hier hebben jullie meer dan een weg naar Compostela ontdekt,
jullie hebben de weg over de Pyreneeën overwonnen, jullie hebben wegen van
Santo Domingo de la Calzada en San Juan de Ortega mogen bewandelen, jullie
hebben van een weg door de meseta geproefd, jullie hebben genoten van de weg
naar kloosterhotels, jullie hebben diep kunnen bezinnen op de weg naar het
ijzeren kruis, jullie hebben mogen zweten en zuchten op de weg naar O Cebreiro
en via het verdronken Portomarín en doorheen het eucalyptuswoud vonden jullie
de weg naar St.-Jacobus.
Maar de belangrijkste weg die jullie vonden was de weg van
hart naar hart, van jullie hart naar dat andere hart, het hart van jullie
geliefden, het hart van de mens zo dichtbij jou, het hart van de pelgrimsgezel
naast jou.
Er was een begin.
24 gezichten, voor de meeste wel of toch enigszins vreemd voor elkaar.
Op zoek gaan naar de roepnaam en deze dan trachten te linken aan dat
pelgrimsgezicht en vervolgens proberen op te slaan op een harde schijf van 72
jaar. Oei, dat wordt moeilijk met die Marleen en nog een Leen en weer een
Marleen.
Tweede studieronde tijdens het ontbijt. Ja, het begint stilaan
te lukken en het groeit elke dag beter.
Een eerste pelgrimsopdracht is gelukt: het onbekende wordt bekend, de onbekende
pelgrim krijgt een naam, een naam die we meedragen op onze camino.
Het is bijna in herhaling vallen als ik onze 11 etappes nog
eens dag na dag zou vertellen.
Op mijn blog, zo vaak vervloekt door zijn verwekker, zullen de herinneringen
bij het herlezen overvloedig weer levendig opborrelen. Indien niet, dan moet de
auteur waarschijnlijk gefaald hebben.
Mag ik nu even heel persoonlijk worden?
Vorig jaar liep ik door mijn halsstarrig hielspoor slechts 3 etappes. Zo kreeg
ik een zee van tijd om mijn rol van verslaggever te spelen.
Dit jaar liep ik 9 etappes en werd die zee maar een plasje van tijd om
indrukken neer te pennen, of liever te toetsen.
Er was wel een groot voordeel voor de blogschrijver zo spendeerde hij een
minimum van tijd aan barbezoek.
Een nadeel was dat hij nooit voor middernacht onder de lakens lag en om 6 uur
al zijn ogen zat uit te wrijven om de juiste klaviertoetsen te vinden of zat te
vloeken op die smerige blog i.p.v. een innig morgengebed te prevelen.
Maar goed, ik voelde mij finaal gelukkig dat ik met jullie kon
meelopen, ook al was Dafalgan een milde sponsor.
Ja, ik vind het mijn plicht om openlijk dank te zeggen aan Hem
die mij volgens een psalmtekst zijn stok en staf reikte om mij door het
duistere dal van mijn twijfels te gidsen.
Ik heb de hele tocht grote bewondering gehad voor zij die met
al hun moed, met een ongeziene wilskracht hun pijnen verbeten, blij waren dat
s avonds en s morgens Pier klaar stond om hun voetjes of andere kwaaltjes te
verzorgen. Pier, zeer bedankt voor je zorgende handen en je stipte
bereidwilligheid!
Het klinkt misschien raar maar zijn jullie soms niet op zoek
gegaan naar mirakels op de camino?
Herinner jullie het mirakel in Frómista waar de hostie niet van de pateen kwam
of in O Cebreiro waar de hostie vlees werd en de wijn bloed.
Ik hoorde wel van een mirakel in onze pelgrimsgroep. Ik weet niet of het al mag
geopenbaard worden maar je weet hoe reporters zijn. Ze willen steeds de primeur
hebben. Het zou wel al een dossiernaam hebben: El milagro de Neos, of het
mirakel van Neos.
Een Neospelgrim, om privacyredenen kan zijn naam niet genoemd worden, had pech
met zijn wandelstok. Het schuifsysteem werkte niet meer. Laat ons zeggen, zijn
stok liep mank. Hij draaide er links en rechts aan, trok en duwde eraan als en
volleerde orthopedist maar niets kon de stok genezen of helpen. Hij ging naar
het toilet, zegt men. Ik vermoed eerder dat hij een plaats zocht waar hij heel
innig met Jacobus kon spreken. Hij kwam terug en o wonder, o wonder, hij zag
zijn stok gezond en genezen. Zijn gezicht blonk nog meer dan de stralende zon
van die dag. Hij kon weer rekenen op de volle steun van zijn twee stokken. Hij
neemt de andere en nu zakt deze helemaal door zijn schuifgewricht.
Wat was gebeurd met de stok?
Een plaagstok had de wandelstok gewoon van plaats verwisseld. Onze
Jacobusaanbidder stond er wezenloos bij, het stokte in zijn keel. Het dossier
El milagro de Neos werd door de Congregatie snel en verticaal geklasseerd.
Toch heb ik mijn twijfels bij een ander opvallend feit.
Zouden wij nu elf dagen lang hesp en kaas, of kaas en hesp, of haas met kesp of
kees met hasp tussen ons enig lunchboke krijgen?
Neen, lieve mensen. De laatste dag is het kaas en hesp en zelfs één
boterhammetje meer en één met chorizo. Zou het brood van de hostie chorizo
geworden zijn en de wijn een versterkende sportdrank die ons pelgrimsbloed in
de goede baan houdt? Is dit het finale wonder voor Neos?
In al die leuke momenten kenden we ook hoogtepunten waar we
diep in onszelf de stilte hoorden, momenten die ons hart roerden.
We denken terug aan de pelgrimszegen in St.-Jean, ons perdón voor El Crucifijo
in Puente la Reina; vergeet ook niet het klavertje vier dat ik jullie daar
schonk: geven toegeven vergeven nooit opgeven.
We herinneren ons nog levendig de stilte die te snijden was in het kleine
stemmige kerkje van Rabanal. Een sterke inleving om samen naar een hoogtepunt
van onze camino te gaan. El Cruz de Ferro, het steentje, onze eigen intentie,
óns steentje met zijn diepe persoonlijke zingeving. El Cruz de Ferro, een
plaats waar we onszelf zeer diep konden ontmoeten, waar we ons steentje
symbolisch konden neerleggen aan de voet van het kruis.
De avondwijding aan de vooravond van onze laatste tocht was een kippenvelmoment
door dit eenvoudig lied dat we in de jeugdbeweging zo vaak gezongen hebben: O Heer,
d avond is neergekomen
Onze camino, een hoogtepunt van bezinning en innig samenzijn.
Buen camino, hoe vaak hoorden we de wens, hoe vaak wensten
we hem zelf aan doodvreemde passerende pelgrims. Een wens die vanuit ons
pelgrimshart vertrok naar een pelgrimshart dat over korte tijd in zijn verre
land weer zijn dagelijks bioritme krijgt. Maar een hart dat wellicht door die
camino anders zal gaan kloppen in het eigen habitat.
Als nationaal voorzitter van Neos wil ik jullie het klavertje
vier van Neos schenken. Een blaadje van samenhorigheid, een blaadje van
authenticiteit, een blaadje van vakmanschap en een blaadje van enthousiasme. Ik
heb op deze camino overduidelijk die vier blaadjes mogen proeven. Het zijn de vier
relatiewaarden die de missie van Neos bepalen.
Samenhorigheid is een eerste. Een waarde die het succes van
onze pelgrimage was. Ongekunsteld maar spontaan gesmede banden. Ik ben
overtuigd dat in ons gezelschap meesterlijke keukenprinsessen zitten, prinsen
ook natuurlijk. Wel geef die mensen 24 verschillende ingrediënten en ze maken
er een schitterende feestmaal van dat lang zal blijven nasmaken.
Wel, hier gebeurde hetzelfde. Elkeen heeft al die ingrediënten gebruikt om de
beste pot van vriendschap te brouwen die zijn smaak in lange niet zal verliezen
en met een ongekende houdbaarheidsdatum.
Mag ik hem de Amicitia de Neos dopen?
Een andere waarde is authenticiteit. Herinneren jullie het
zich nog?
We poseerden voor een groepsfoto in O Cebreiro voor die gerestaureerde palloza.
Een authentieke woning voor die bevolking van toen. Wie zei het ook weer? Een
authentieke pelgrimsgroep voor een authentieke woning. Hoe mooi die spontane
gedachte, want dat ís het: Neos het authentieke huis voor zijn authentieke
leden, die dit huis vorm geven en verder uitbouwen.
En voor deze uitbouw hebben we vakmensen
nodig.
Want vakmanschap is een derde waarde. Neos heeft mensen nodig
die het gebouw niet laten verkommeren, die het permanent verfraaien wil onze
familie groter worden. We hebben de spirit van jonge senioren nodig om dit huis
springlevend te houden. Dankzij deze camino ontdekken we weer mensen die klaar
zijn om het roer over te nemen van hun voorgangers, bereid zijn om met hun talenten
een werkgroep te versterken of nieuw leven willen verwekken in een plaats waar
Neos vruchtbaar verder kan bloeien.
Dat kan alleen maar gebeuren met vakmensen met een enige ervaring uit hun
verleden maar zeker met een ongekend enthousiasme;
En dat is de vierde belangrijke waarde van onze missie.
Wie gaat mij tegenspreken dat wij in onze pelgrimsgroep een vurig enthousiasme
uitstraalden. Na een paar 100 km op de bus richting St.-Jean zat de sfeer er al
dik in. De lach, het plezier was onze belangrijkste brandstof om het vuur van
ons enthousiasme laaiende te houden. Gisteren schreef ik op Facebook: Neos dat
is pas vuur.
Wat een enthousiasme heb ik van jullie gezien en gevoeld.
Nooit vergeet ik het beeld aan de kathedraal van de abrazos, de
pelgrimsomhelzingen. Eerlijke knuffels en waarom niet dat traantje erbij? Ik
noem dat het diepste enthousiasme dat er bestaat. Enthousiasme dat je heel diep
wil delen met geliefden die het spijtig genoeg niet meer kunnen meemaken.
Enthousiasme dat zijn explosie krijgt op de trappen van de kathedraal. Neos is
vuur!
Nu mijn bede:
Vertel dit authentieke verhaal dat we met een ongehoord
samenhorigheidsgevoel als pelgrims, als vrienden hebben beleefd verder. Vertel
dat verhaal door met een overtuigende kracht en met jullie ervaring als pelgrim
zoals alleen vakmannen dit kunnen.
Bazuin het uit aan iedereen die je kent, zowel leden als
niet-leden. Overhaal hen met het enthousiasme waarmee jullie mij elke dag
opwarmden, doe het met het vuur van Neos.
En daarom wil ik jullie nu al uit het diepst van mijn hart bedanken.
Er zijn verschillende factoren die een groepsreis, maar laat
het mij toch maar een pelgrimstocht blijven noemen, doen slagen.
Maar hier zijn het jullie, onze Neospelgrims, die van deze tocht een
onvergetelijk hoogtepunt hebben gemaakt. Diepe dank daarvoor!
Maar zorgen dat onze pelgrims onder een 3, 4 of 5 sterrenhemel
geherbergd werden, veilig van her naar der gevoerd werden, de last niet voelden
om koffers in- of uit te laden, dan gaat onze gemeende dank uit naar de firma
Sercu maar vooral naar Mathias. Dank Mathias!
Maar ook dank aan Neos, onze warme haard, die ons de
gelegenheid gaf om dit hartelijke feest van samenzijn te beleven.
Toen ik daarnet tijdens de pelgrimsmis achteraan op een
relatief rustige plaats in de kathedraal stond, kreeg ik de volgende gedachte.
Zijn wij als pelgrims niet allemaal een beetje apostel van de vrede. Als elke
dag die kathedraal volloopt met zoveel apostels, hoe lang moet het dan nog
duren voor we de vrede zullen krijgen die we allemaal zo verlangen.
Oh dont you want to go, to that gospelfeast, that promissed land where all
is peace
Moeten we nog zo lang wachten op die vrede, die ik zo graag in Portomarín had
bezongen met die enig mooie gospelsong. Tot in het beloofde land waar alleen
maar vrede is.
Mijn lieve Neosvrienden, mijn lieve pelgrimsgezellen, ik wens
jullie het allerbeste op jullie verdere levenscamino.
In plaats van gewoon proficiat te zeggen voor die enorme inspanningen, voor die
onvergetelijke gezelligheid zeg ik het liever in het Spaans:
Os doy una enhorabuena.
Letterlijk, ik schenk jullie een mooi uur
Vrij vertaald, ik wens jullie alle geluk
en vergeet het niet, de haan in Santo Domingo de la Calzada
bevestigde uw geluk met zijn gekraai.
Dank!
Chris De Saveur
7 oktober 2016
Uitgesproken in het bovenzaaltje van Bar Garcia in Compostela.
12-10-2016 om 11:41
geschreven door chrisdesaveur 
|
