Dit blog is op vraag van Nell gestart.  Op 19 december start dit blog met als oorspronkelijk doel een soort dagboek bij te houden voor hemzelf om te gebruiken voor andere kankerpatienten om hen moed te geven, maar ook voor onze vrienden en familieleden.  Oorspronkelijk zat er ook n forum aan vast doch sinds 2004 niet meer.


Het begin:

19 december 1996 kort na de middag, belde je me op om te vragen of ik je kon komen halen in het UZ van Leuven, je was zo ellendig na je stagedag dat je niet in staat was om met de auto te rijden.

Dus, ik richting Leuven.  Ik schrok me te pletter als ik je zag, net of je door n truck was overreden. Je zag er kei kei ziek uit maar zei, dat t al weer beter ging maar wel een lift kon gebruiken want je werd misselijk als je je hoofd draaide en had verrekes hoofdpijn.

Onderweg ben ik maar liefst 7 keer moeten stoppen om je te laten braken.  Excuses voor de gevoelige lezers maar de gaatjes van de luidsprekers waren verzadigd.

We zijn tegen je zin bij mijn huisarts gestopt.

Dr J. had vooral interesse voor je slaapgewoontes van de voorbije weken (je examens waren net achter te rug) en dacht t daaraan toe te wijden maar je wist zeker dat t dat niet was.  Een Johnstone en een Hannes kennen geen stress was ons reactie op zijn vermoeden!

Je zei aan Dr J dat je de ganse dag al heel moe was en hoofdpijn had, slecht zag en vooral misselijk was bij plotse bewegingen.

Er werd bloedgenomen en een afspraak bij de oogarts gemaakt.  Nell blij (eindelijk een bril en een hopelijk intelligenter look!)

Je vroeg achter mogelijke diagnoses waar hij aandacht: het ging van n evenwichtsprobleem door je middenoor, visusproblemen, tot aan een Tia of zelfs andere ernstige cerebrale oorzaken. Was me wel effe schrikken maar we gaan niet doemdenken he.

Er was iemand tussenuit gevallen dus konden we al direct om 10 h bij de oogarts terecht: Eureka! eindelijk weg met je hoofdpijn dacht je.

Ze constateerde echter vocht achter je ogen en een verhoogde druk in je hoofd.  Plots komt alles in een stroomversnelling.  
We moeten via t spoed binnen in het UZ.  Je stagebegeleider staat ons op te wachten en weet je wel tot rust te brengen want op dat moment weet je zelf al dat er iets ernstig mis is. Het was voor jou wel n beetje n nadeel dat je net stage liep op neurologie.  Je kennis die je net had opgedaan werd nu plots praktijk op jezelf  Weet je nog vorig jaar Nell, toen liep ik stage op neurochirurgie als plots ons ma er kwam te liggen na haar CVA.  Echt geen lachertje dan om je ervaring op zak te hebben want je weet maar al te goed dat t dikke prullen kunnen zijn als je daar terecht komt.  Brains are serious stuff zei je steeds.

Na een aantal testen kon je door de scan en om 14h wisten we de uitslag.  De eerste scan-plaatjes zagen er niet goed uit.

Je tumor is zo groot als een kriel-eitje en bevind zich op de slechtste plaats nl thv de hersenstam. 

Om 15h lig je al op de operatiekamer waar ze n drain zullen plaatsen om t overtollig vocht en de druk  laten weg te vloeien.

Om 17h50 ben je terug op je kamer. Je hebt last van onwillekeurige bewegingen aan je linkerzijde (arm, been, oog)

De neuroloog is positief over de ingreep. Hij was blij dat de ingreep nu nog gedaan kon worden want anders was t voor maandag geweest en dan waren de vooruitzichten niet zo gunstig geweest.  

Ik schrok op dat moment wel erg.  Het ging al allemaal zo snel en dan was dit nog maar allemaal niptekes.

23 december mogen de hechtingen eruit en hebben we n consultatie op oncologie