precies één jaar geleden is onze nachtmerrie begonnen.

Ik kan haast niet geloven dat de tijd zo snel is gegaan.  Sommige dagen lijkt de tijd te kruipen doch als ik terug kijk is t al een jaar dat voorbij is gegaan zonder jou.  

Ik denk dagelijks aan je.  Nog steeds is het gemis groot.  Gaat het ooit wel weg.  Mensen met 'ervaring' zeggen dat de scherpe kantjes eraf gaan.  Bij mij doet het toch verdorie nog veel pijn soms hoor.  Ik denk zo vaak hoe het zou zijn met jou er nog bij.  Weer een jaartje verder in je opleiding. Ons huisje volledig klaar. Misschien waren we ondertussen getrouwd.  

Ondertussen staat ons huisje te koop. Ben ik alleen. Stort ik me wat veel op mijn werk. (zit na m'n uren nog constant bezig voor het opz)  Besef t wel maar heb t nodig om de dagen rond te krijgen.  

Waarom?  Die vraag blijft toch zo in mijn hoofd sluimeren.  Wat als je nu niet die stomme kankercellen in je genen had gehad.

De boosheid is na n jaar nog heel voelbaar aanwezig.  Is dat wel normaal.  Bestond er maar een handleiding bij een rouwproces.  Bij verdriet ga door naar pagina... bij boosheid ga verder naar....

Jij was de expert in deze dingen he Nell, jij had veel antwoorden klaar maar je hebt ze voor altijd meegenomen.  Voor altijd mee met de wind.  Telkens het fel waait denk ik nu ga ik antwoorden krijgen op mijn vragen maar niets is minder waar.

19 december gaat voor altijd een Rotdag in mijn leven blijven

Kmis je

XX