Ben eindelijk weer thuis en kan me weer achter de blog zetten.  

Ben heel blij dat ik de reis ondernomen heb.  Heb een hele actieve vakantie achter de rug (wandelen, klimmen, parachutespringen,...) maar ook veel tijd gemaakt om mijn geest tot rust te laten komen. De vakantie voldeed volledig aan mijn verwachtingen maar ben hier niet om een reisverslag te geven he.  De groep klikte heel goed. Deze mensen keken heel objectief naar mij en niet als Els van Nell.  Als er ns traan viel zoals die dag dat we n stukje van de de himalaya hebben beklommen.  Ik was echt kapot toen, fysiek en mentaal, ben gecrashed en beginnen huilen.  Dit was de 3 de week van mijn verblijf in Tibet en pas toen ik heb ik de groep over jou verteld.  Ook nadien blieven ze me niet te betuttelend behandelen.  Er zijn mooie vriendschappen ontstaan.  Met Loes en Inge ga ik zeker nog contact nemen.  Inge is n beetje een lotgenoot.  Zij bleek man en kind achtergelaten te hebben om er effe tussenuit te zijn omdat ze vorig jaar een kind aan leukemie heeft moeten afgeven.  Ook zij is met dezelfde reacties van mensen vertrokken als ik ( liet dan ook nog een gezin achter dus de omgeving snapt je dan echt niet) maar keerde met een grote opluchting terug naar huis.  Ze had t veel eerder moeten doen zei ze, zoals ik dus ;o)

Geef toe, heb ook wel heimwee gehad, maar meer naar jou dan naar mijn thuis.  Kan hier echt mijn draai nog steeds niet vinden.  Wessel (de kater)blijkbaar wel.  Heeft het huis helemaal ingepalmd als zijn territorium en ik mag blijkbaar blij zijn dat ik bij hem mag inwonen.  Zelfs snachts ligt ie in het midden van het bed (ja hij slaapt bij mij) en mag ik op het randje liggen.

Ik ga morgen tennissen met mijn buurvrouw.  Lang geleden maar heb het nodig om ergens mij op kunnen af te reageren.

groetjes en knuffel

XX